Η αγνή αγάπη του Χριστού

Δεν μπορούμε πραγματικά να αγαπούμε τον Θεό, αν δεν αγαπούμε τους συνταξιδιώτες μας σε αυτό το θνητό ταξίδι. Ομοίως, δεν μπορούμε να αγαπούμε πλήρως τους πλησίον μας, αν δεν αγαπούμε τον Θεό, τον Πατέρα όλων μας. Ο Απόστολος Ιωάννης μάς λέει: «Kαι απ’ αυτόν έχουμε τούτη την εντολή, δηλαδή, εκείνος που αγαπάει τον Θεό, να αγαπάει και τον αδελφό του» [Α΄ Ιωάννου 4:21]. Είμαστε όλοι παιδιά-πνεύματα του Επουράνιου Πατέρα μας και ως τέτοια, είμαστε αδελφοί και αδελφές. Καθώς διατηρούμε αυτήν την αλήθεια κατά νου, η αγάπη για όλα τα τέκνα του Θεού θα γίνει ευκολότερη.

Στην πραγματικότητα, η αγάπη είναι η ίδια η ουσία του Ευαγγελίου και ο Ιησούς Χριστός είναι το Παράδειγμά μας. Η ζωή Του ήταν κληρονομία αγάπης. Οι ασθενείς που θεράπευσε, οι καταπιεσμένοι που εξύψωσε, οι αμαρτωλοί που έσωσε. Στο τέλος, ο οργισμένος όχλος Τού αφαίρεσε τη ζωή. Κι όμως αντηχούν τα λόγια από τον λόφο του Γολγοθά: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν» – η υπέρτατη έκφραση συμπόνιας και αγάπης στη θνητότητα [Κατά Λουκάν 23:34].

Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που είναι εκδηλώσεις αγάπης, όπως η καλοσύνη, η υπομονή, η ανιδιοτέλεια, η κατανόηση και η συγχώρηση. Σε όλες τις συναναστροφές μας, αυτά και άλλα τέτοια γνωρίσματα θα βοηθήσουν να φανερώσουν την αγάπη στην καρδιά μας.

Συνήθως η αγάπη μας θα φαίνεται στις καθημερινές μεταξύ μας αλληλεπιδράσεις. Το πιο σημαντικό θα είναι η ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες κάποιου και μετά να ανταποκρινόμαστε σε αυτές. Πάντοτε αγαπούσα το συναίσθημα που εκφράζεται σε ένα σύντομο ποίημα:

Θα ήλπιζα ότι θα προσπαθούμε πάντοτε να είμαστε προσεκτικοί και ευαίσθητοι με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις συνθήκες των γύρω μας. Ας μην υποβιβάζουμε ούτε να μειώνουμε. Αντιθέτως, ας είμαστε συμπονετικοί και ενθαρρυντικοί. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ώστε να μην καταστρέψουμε την αυτοπεποίθηση ενός άλλου ατόμου μέσα από απρόσεκτα λόγια ή πράξεις…

Η αγάπη εκφράζεται με πολλούς αναγνωρίσιμους τρόπους: ένα χαμόγελο, ένα νεύμα, ένα ευγενικό σχόλιο, μία φιλοφρόνηση. Άλλες εκφράσεις μπορεί να είναι πιο διακριτικές, όπως η επίδειξη ενδιαφέροντος για τις δραστηριότητες του άλλου, η διδασκαλία μίας αρχής με καλοσύνη και υπομονή, η επίσκεψη σε κάποιον που είναι άρρωστος ή αναγκαστικά περιορισμένος στο σπίτι. Αυτά τα λόγια και αυτές οι πράξεις, και πολλά άλλα, μπορούν να διαβιβάζουν αγάπη…

Είθε να αρχίσουμε τώρα, αυτήν την ημέρα, να εκφράζουμε αγάπη σε όλα τα τέκνα του Θεού, είτε είναι μέλη της οικογενείας μας, φίλοι μας, απλοί γνωστοί είτε παντελώς ξένοι. Καθώς σηκωνόμαστε κάθε πρωί, ας αποφασίζουμε να ανταποκρινόμαστε με αγάπη και καλοσύνη σε οτιδήποτε έλθει στον δρόμο μας.

Η αγάπη του Θεού για εμάς είναι υπεράνω κατανοήσεως, αδελφοί και αδελφές μου. Χάριν της αγάπης αυτής, έστειλε τον Υιό Του, ο οποίος μας αγάπησε τόσο ώστε να δώσει τη ζωή Του για εμάς, για να έχουμε αιώνια ζωή. Καθώς φθάνουμε στο σημείο να καταλάβουμε αυτήν την απαράμιλλη δωρεά, η καρδιά μας θα γεμίσει με αγάπη για τον Αιώνιο Πατέρα μας, για τον Σωτήρα μας και για όλη την ανθρωπότητα².

Ο Επουράνιος Πατέρας σας αγαπά – τον καθένα σας. Αυτή η αγάπη δεν αλλάζει ποτέ. Δεν επηρεάζεται από την εμφάνισή σας, από τα υπάρχοντά σας ή από το ποσό των χρημάτων που έχετε στον τραπεζικό λογαριασμό σας. Δεν αλλάζει από τα ταλέντα και τις ικανότητές σας. Απλώς είναι εκεί. Είναι απλώς εκεί, όταν είσθε λυπημένοι ή ευτυχισμένοι, αποθαρρυμένοι ή γεμάτοι ελπίδες. Η αγάπη του Θεού είναι εκεί για σας, είτε αισθάνεστε είτε όχι ότι αξίζετε αγάπη. Απλώς βρίσκεται πάντοτε εκεί³.

Οι σκέψεις μου έχουν στραφεί σε έναν δρόμο που έγινε ονομαστός από την παραβολή που είπε ο Ιησούς. Μιλώ για τον δρόμο προς την Ιεριχώ. Η Βίβλος μάς δίνει τη δυνατότητα να ξαναζήσουμε το αξιομνημόνευτο γεγονός που έκανε τον δρόμο της Ιεριχούς γνωστό για πάντα…

«Και ο Ιησούς… είπε: Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, και έπεσε ανάμεσα σε ληστές· οι οποίοι, αφού τον γύμνωσαν, και τον καταπλήγωσαν, αναχώρησαν, αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο.

»Και κατά σύμπτωση, ένας ιερέας κατέβαινε διαμέσου εκείνου τού δρόμου· και όταν τον είδε, πέρασε από το άλλο μέρος.

»Παρόμοια μάλιστα και ένας Λευίτης, όταν έφτασε στον τόπο, αφού ήρθε και είδε, πέρασε από το άλλο μέρος.

»Κάποιος Σαμαρείτης, όμως, που οδοιπορούσε, ήρθε στον τόπο όπου βρισκόταν, και μόλις τον είδε, τον σπλαχνίστηκε·

»και καθώς πλησίασε, έδεσε τις πληγές του, χύνοντας επάνω τους λάδι και κρασί· και αφού τον ανέβασε επάνω στο δικό του ζώο, τον έφερε σε ένα πανδοχείο, και τον περιποιήθηκε.

»Και την επόμενη ημέρα, όταν αναχωρούσε, βγάζοντας δύο δηνάρια, τα έδωσε στον ξενοδόχο, και του είπε: Περιποιήσου τον· και ό,τι αν δαπανήσεις επιπλέον, εγώ, όταν επανέλθω, θα σου το αποδώσω.

»Ποιος, λοιπόν, απ’ αυτούς τους τρεις σού φαίνεται ότι έγινε πλησίον εκείνου που έπεσε στους ληστές;

»Και εκείνος είπε: Αυτός που έκανε σ’ αυτόν έλεος. Του είπε, λοιπόν, ο Ιησούς: Πήγαινε, και κάνε κι εσύ παρόμοια». [Κατά Λουκάν 10:30-37].

Ο καθένας μας, στο ταξίδι μέσω της θνητότητας, θα ταξιδέψει στον δικό του δρόμο προς την Ιεριχώ. Ποια θα είναι η εμπειρία σας; Ποια θα είναι η δική μου; Θα αποτύχω να προσέξω αυτόν ο οποίος έχει πέσει ανάμεσα στους κλέφτες και χρειάζεται τη βοήθειά μου; Εσείς; Θα είμαι εκείνος που βλέπει τον πληγωμένο και ακούει την ικεσία του, αλλά όμως διασχίζει τον δρόμο και πηγαίνει στην άλλη μεριά; Εσείς; Ή θα είμαι κάποιος που βλέπει, που ακούει, που σταματά και βοηθά; Εσείς;

Ο Ιησούς έδωσε το σύνθημά μας: «Πήγαινε, και κάνε κι εσύ παρόμοια» [Κατά Λουκάν 10:37]. Όταν υπακούμε σε εκείνη τη διακήρυξη, εκεί ανοίγεται στην θέασή μας μία προοπτική χαράς που σπάνια βρίσκεις αντάξιά της και τίποτα δεν την ξεπερνά.

Πλέον ο δρόμος προς την Ιεριχώ μπορεί να μην έχει σημαδευτεί με σαφήνεια. Ούτε οι τραυματισμένοι μπορούν να φωνάξουν, για να ακούσουμε. Όμως όταν βαδίζουμε στα βήματα αυτού του καλού Σαμαρείτη, βαδίζουμε στο μονοπάτι που οδηγεί στην τελειότητα.

Εικόνα

Ο Ιησούς βοηθά τραυματισμένο άνδρα

Σημειώστε τα πολλά παραδείγματα που παρείχε ο Διδάσκαλος: Ο παραλυτικός άνδρας στη λίμνη Βηθεσδά, η γυναίκα που συνελήφθη να διαπράττει μοιχεία, η γυναίκα στην πηγή του Ιακώβ, η κόρη του Ιαείρου, ο Λάζαρος, ο αδελφός της Μαρίας και της Μάρθας – ο καθένας αντιπροσώπευε ένα θύμα στον δρόμο της Ιεριχούς. Ο καθένας χρειαζόταν βοήθεια.

Στον παραλυτικό στη Βηθεσδά ο Ιησούς είπε: «Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου, και περπάτα». (Κατά Ιωάννην 5:8.) Στην αμαρτωλή γυναίκα ήλθε η συμβουλή: «Πήγαινε, και στο εξής να μη αμαρτάνεις». (Κατά Ιωάννην 8:11.) Για να την βοηθήσει να αντλήσει νερό, Εκείνος παρείχε «μια πηγή νερού, που θα αναβλύζει σε αιώνια ζωή». (Κατά Ιωάννην 4:14.) Στην νεκρή κόρη του Ιαείρου ήλθε η εντολή: «Kοριτσάκι, σε σένα λέω, σήκω επάνω». (Κατά Μάρκον 5:41.) Προς τον ενταφιασμένο Λάζαρο τα αξιομνημόνευτα λόγια: «Λάζαρε, έλα έξω». (Κατά Ιωάννην 11:43.)

Κάποιος μπορεί κάλλιστα να κάνει τη διεισδυτική ερώτηση: Αυτές οι αφηγήσεις αφορούσαν τον Λυτρωτή του κόσμου. Μπορεί πραγματικά να συμβεί στη δική μου ζωή, στον δικό μου δρόμο προς την Ιεριχώ, μία τέτοια πολύτιμη εμπειρία;

Η απάντηση μου είναι ένα ηχηρό ναι. Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω [ένα παράδειγμα].

Πριν από μερικά χρόνια πήγε στην αιώνια επιβράβευσή του ένας από τους πιο ευγενικούς και πιο αγαπημένους άνδρες που κόσμησαν τη Γη. Μιλώ για τον Λούις Τζέικομπσεν. Τέλεσε διακονία σε όσους είχαν ανάγκη, βοήθησε τον μετανάστη να βρει εργασία και έδωσε περισσότερες ομιλίες σε περισσότερες κηδείες από οποιονδήποτε άλλον έχω γνωρίσει.

Μία ημέρα, ενώ είχε στοχαστική διάθεση, ο Λούις Τζέικομπσεν μου μίλησε για την παιδική του ηλικία. Ήταν γυιος μίας φτωχής χήρας από τη Δανία. Ήταν κοντός σε ανάστημα, όχι ελκυστικός στην εμφάνιση – και εύκολα γινόταν το αντικείμενο στα απερίσκεπτα αστεία των συμμαθητών του. Στο Κατηχητικό ένα πρωί κατά την Ημέρα του Κυρίου, τα παιδιά έκαναν πλάκα με το μπαλωμένο παντελόνι του και το φθαρμένο πουκάμισό του. Πολύ υπερήφανος για να κλάψει, ο μικροσκοπικός Λούις τράπηκε σε φυγή από την εκκλησία, σταματώντας επιτέλους, λαχανιασμένος, για να καθίσει και να ξεκουραστεί στο κράσπεδο που περνούσε κατά μήκος της Τρίτης Δυτικής Οδού στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Καθαρό νερό έρεε στο ρείθρο δίπλα στο κράσπεδο όπου καθόταν ο Λούις. Από την τσέπη του πήρε ένα κομμάτι χαρτί που περιείχε το σκιαγραφημένο μάθημα του Κατηχητικού και σχημάτισε επιδέξια μία χάρτινη βάρκα, την οποία έριξε επάνω στο νερό που έρεε. Από την πληγωμένη παιδική καρδιά του ήλθαν τα αποφασιστικά λόγια: «Δεν θα επιστρέψω ποτέ».

Ξαφνικά, μέσα από τα δάκρυά του ο Λούις είδε να αντανακλάται στο νερό η εικόνα ενός ψηλού και καλοντυμένου άνδρα. Ο Λούις έστρεψε το πρόσωπό του προς τα πάνω και αναγνώρισε τον Τζωρτζ Μπέρμπιτζ, τον [ηγέτη] του Κατηχητικού. «Μπορώ να καθίσω μαζί σου;» ρώτησε ο ευγενικός ηγέτης. Ο Λούις έγνεψε καταφατικά. Εκεί στο κράσπεδο, στο ρείθρο, καθόταν ένας καλός Σαμαρείτης που τελούσε διακονία σε κάποιον που ασφαλώς είχε ανάγκη. Έφτιαξαν και έριξαν στο νερό αρκετές βάρκες, ενώ η συζήτηση συνεχιζόταν. Τελικά ο ηγέτης σηκώθηκε και, με το χέρι του αγοριού να κρατά σφιχτά το χέρι του, επέστρεψαν στο Κατηχητικό. Αργότερα, ο ίδιος ο Λούις προήδρευσε στο ίδιο Κατηχητικό. Σε όλη τη διάρκεια της μακράς ζωής του, ποτέ δεν αμελούσε να ευχαριστεί τον ταξιδιώτη που τον έσωσε κατά μήκος του δρόμου της Ιεριχούς⁴.

Αντηχεί τόσο απαλά στον έντιμο νου εκείνη η προσωπική πρόσκληση του Κυρίου: «Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ’ αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του και αυτός μαζί μου» (Αποκάλυψη 3:20). Έχει όνομα αυτή η θύρα; Φυσικά έχει. Έχω επιλέξει να την ονομάσω «Η θύρα της αγάπης».

Η αγάπη είναι ο καταλύτης που προκαλεί αλλαγή. Η αγάπη είναι το βάλσαμο που φέρνει ίαση στην ψυχή. Όμως η αγάπη δεν μεγαλώνει σαν τα ζιζάνια ούτε πέφτει σαν βροχή. Η αγάπη έχει το αντίτιμό της. «Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» ( Κατά Ιωάννην 3:16). Αυτός ο Υιός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έδωσε τη ζωή Του για να έχουμε αιώνια ζωή, τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη Του για τον Πατέρα Του και για εμάς.

Σε εκείνον τον τρυφερό και συγκινητικό αποχαιρετισμό, καθώς συμβούλευσε τους αγαπημένους Του μαθητές, ο Ιησούς δίδαξε: «Εκείνος που έχει τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπάει» (Κατά Ιωάννην 14:21). Ιδιαιτέρως μεγάλες προεκτάσεις είχε η οδηγία: «Καινούργια εντολή σάς δίνω: Nα αγαπάτε ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας αγάπησα, και εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλον» (Κατά Ιωάννην 13:34)…

Επαινώ εκείνους οι οποίοι με στοργική φροντίδα και συμπονετικό ενδιαφέρον δίδετε τροφή στους πεινασμένους, ενδύετε τους γυμνούς και στεγάζετε τους αστέγους. Εκείνος που παρατηρεί την πτώση του σπουργιτιού, θα μεριμνήσει για μία τέτοια υπηρέτηση⁵.

Προσφάτως σκέφθηκα μία εμπειρία από την παιδική μου ηλικία όταν ήμουν μόλις 11 ετών. Η πρόεδρος της Προκαταρκτικής μας, Μελίσσα, ήταν μία ηλικιωμένη και στοργική γκριζομάλλα κυρία. Μία ημέρα στην Προκαταρκτική, η Μελίσσα μου ζήτησε να μείνω και να περάσουμε λίγη ώρα μιλώντας μαζί. Και οι δυο μας καθίσαμε στην κατά τα άλλα άδεια εκκλησία. Έβαλε τον βραχίονά της γύρω από τον ώμο μου και άρχισε να κλαίει. Έκπληκτος, την ρώτησα γιατί έκλαιγε.

Απάντησε: «Φαίνεται ότι δεν μπορώ να κάνω τα… αγόρια να είναι ευλαβή κατά τη διάρκεια των εναρκτήριων ασκήσεων της Προκαταρκτικής. Θα ήσουν πρόθυμος να με βοηθήσεις Τόμμυ;»

Υποσχέθηκα στη Μελίσσα ότι θα το έκανα. Περιέργως για εμένα, όχι όμως για τη Μελίσσα, αυτό τερμάτισε οποιοδήποτε πρόβλημα ευλάβειας στην Προκαταρκτική. Είχε πάει στην πηγή του προβλήματος – εμένα. Η λύση ήταν η αγάπη.

Τα χρόνια πέρασαν. Η θαυμάσια Μελίσσα, τώρα στα 90 της, ζούσε σε έναν οίκο ευγηρίας στο βορειοδυτικό τμήμα της Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα αποφάσισα να επισκεφθώ την αγαπημένη μου πρόεδρο της Προκαταρκτικής. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου άκουσα το τραγούδι «Οι Ποιμένες γονατίζουν!» [Βλ. Ύμνοι, αρ.120]. Συλλογίσθηκα την επίσκεψη που έκαναν οι μάγοι πριν από πολλά χρόνια. Έφεραν δώρα από χρυσό, λιβάνι, και σμύρνα. Έφερα μόνο το δώρο της αγάπης και την επιθυμία να πω ευχαριστώ.

Βρήκα τη Μελίσσα στο εστιατόριο. Κοιτούσε επίμονα το πιάτο με το φαγητό της, σκαλίζοντάς το με το πιρούνι που κρατούσε στο γηρασμένο χέρι της. Δεν έφαγε ούτε μια μπουκιά. Καθώς της μιλούσα, τα λόγια μου συναντήθηκαν με ένα καλοκάγαθο αλλά κενό βλέμμα. Πήρα το πιρούνι στο χέρι και άρχισα να ταΐζω τη Μελίσσα, μιλώντας όλη την ώρα που το έκανα αυτό για την υπηρέτησή της σε αγόρια και κορίτσια ως εργαζόμενη στην Προκαταρκτική. Δεν υπήρξε ούτε μία αχτίδα αναγνώρισης, πολύ λιγότερο ένας προφορικός λόγος. Δύο άλλοι κάτοικοι του οίκου ευγηρίας με κοιτούσαν επίμονα με σαστισμένη έκφραση. Στο τέλος, ένας από αυτούς μίλησε, λέγοντας: «Μην της μιλάς. Δεν αναγνωρίζει κανέναν – ούτε την οικογένειά της. Δεν έχει πει λέξη όλο τον καιρό που βρίσκεται εδώ».

Το γεύμα τελείωσε. Η μονόπλευρη συζήτησή μου ολοκληρώθηκε. Σηκώθηκα να φύγω. Κρατούσα το αδύναμο χέρι της στο δικό μου, κοιτούσα επίμονα μέσα στο ρυτιδιασμένο αλλά όμορφο πρόσωπό της και είπα: «Ο Θεός να σε ευλογεί, Μελίσσα. Καλά Χριστούγεννα». Χωρίς προειδοποίηση, είπε τα λόγια: «Σε γνωρίζω. Είσαι ο Τόμμυ Μόνσον, το αγόρι μου της Προκαταρκτικής. Πόσο σε αγαπώ». Πίεσε το χέρι μου στα χείλη της και του έδωσε ένα γλυκό φιλί γεμάτο αγάπη. Δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά της και έλουσαν τα σφιγμένα χέρια μας. Εκείνα τα χέρια εκείνη την ημέρα αγιάστηκαν από τους ουρανούς και τιμήθηκαν από τον Θεό⁶.

Ένα νεαρό ζεύγος, η Λίσα και ο Τζων, μετακόμισαν σε μια νέα γειτονιά. Ένα πρωί ενώ έτρωγαν πρωινό, η Λίσα κοίταξε από το παράθυρο και είδε τη γειτόνισσά της της διπλανής πόρτας να κρεμά έξω την μπουγάδα της.

«Εκείνη εκεί η μπουγάδα δεν είναι καθαρή!» ανεφώνησε η Λίσα. «Η γειτόνισσά μας δεν ξέρει να καθαρίζει τα ρούχα της!»

Ο Τζων κοίταξε, αλλά παρέμεινε σιωπηλός.

Κάθε φορά που η γειτόνισσά της κρεμούσε την μπουγάδα της για να στεγνώσει, η Λίσα έκανε τα ίδια σχόλια.

Μερικές εβδομάδες αργότερα η Λίσα εξεπλάγη που ρίχνοντας μια ματιά από το παράθυρό της είδε μία ωραία, καθαρή μπουγάδα να κρέμεται στην αυλή της γειτόνισσάς της. Είπε στον σύζυγό της: «Κοίτα, Τζων – τελικά έμαθε πώς να πλένει σωστά! Αναρωτιέμαι πώς το έκανε».

Ο Τζων απήντησε: «Λοιπόν, αγαπητή μου, έχω την απάντηση για σένα. Θα σε ενδιέφερε να μάθεις ότι σηκώθηκα νωρίς σήμερα το πρωί και έπλυνα τα παράθυρά μας!»

…Θα ήθελα να σας αναφέρω μερικές σκέψεις σχετικά με το πώς βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Κοιτάζουμε μέσα από ένα παράθυρο που χρειάζεται καθάρισμα; Κάνουμε κρίσεις όταν δεν έχουμε όλα τα γεγονότα; Τι βλέπουμε όταν κοιτάζουμε τους άλλους; Τι κρίσεις κάνουμε γι’ αυτούς;

Ο Σωτήρας είπε: «Μη κρίνετε» [Κατά Ματθαίον 7:1]. Συνέχισε: «Kαι γιατί βλέπεις το ξυλαράκι που είναι στο μάτι τού αδελφού σου, ενώ το δοκάρι που είναι μέσα στο δικό σου μάτι δεν το παρατηρείς; [Κατά Ματθαίον 7:3]. Ή, για να παραφράσω, γιατί προσέχεις αυτό που νομίζεις ότι είναι η βρόμικη μπουγάδα στο σπίτι του γείτονά σου, αλλά δεν σκέφτεσαι το λερωμένο παράθυρο στο δικό σου σπίτι;

Εικόνα

Γυναίκα στέκεται κοντά στο παράθυρο

Κανένας μας δεν είναι τέλειος. Δεν γνωρίζω κανέναν που να ισχυρίζεται ότι είναι. Και ωστόσο, για κάποιον λόγο, παρά τις δικές μας ατέλειες, έχουμε την τάση να τονίζουμε εκείνες των άλλων. Κάνουμε κρίσεις αναφορικώς προς τις πράξεις ή την απραξία τους.

Πραγματικά δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε την καρδιά, τις προθέσεις ή τις συνθήκες κάποιου που θα μπορούσε να πει ή να κάνει κάτι που βρίσκουμε λόγο να επικρίνουμε. Συνεπώς η εντολή: «Μη κρίνετε»…

Θεωρώ ότι η αγνή αγάπη –ή η «αγνή αγάπη του Χριστού»– είναι το αντίθετο της κριτικής και της κρίσης. Μιλώντας για την αγνή αγάπη… Έχω κατά νου την αγνή αγάπη που εκδηλώνεται όταν είμαστε ανεκτικοί προς τους άλλους και επιεικείς με τις πράξεις τους, το είδος της αγνής αγάπης που συγχωρεί, το είδος της αγνής αγάπης που είναι υπομονετική.

Έχω κατά νου την αγνή αγάπη που μας ωθεί να είμαστε σπλαχνικοί, συμπονετικοί και ελεήμονες, όχι μόνον εν καιρώ ασθενείας και βασάνων και θλίψης, αλλά επίσης σε περιόδους αδυναμίας ή σφάλματος εκ μέρους των άλλων.

Υπάρχει μία σοβαρή ανάγκη για την αγνή αγάπη που δίνει προσοχή σε εκείνους που είναι απαρατήρητοι, ελπίδα σε όσους είναι αποθαρρυμένοι, βοήθεια σε όσους είναι βασανισμένοι. Η πραγματική αγνή αγάπη είναι η έμπρακτη αγάπη. Η ανάγκη για αγνή αγάπη είναι παντού.

Αναγκαία είναι η αγνή αγάπη, η οποία αρνείται να βρει ικανοποίηση ακούγοντας ή επαναλαμβάνοντας τις αναφορές για κακοτυχίες που συμβαίνουν σε άλλους, εκτός και αν κάνοντάς αυτό, ο ατυχής μπορεί να ωφεληθεί…

Η αγνή αγάπη είναι να έχουμε υπομονή με κάποιον που μας έχει απογοητεύσει. Είναι να ανθιστάμεθα στην παρόρμηση να προσβαλλόμαστε εύκολα. Είναι η αποδοχή αδυναμιών και μειονεκτημάτων. Είναι η αποδοχή των ανθρώπων όπως όντως είναι. Είναι να κοιτάξουμε πέραν των σωματικών εμφανίσεων σε χαρακτηριστικά που δεν θα ξεθωριάσουν με τον χρόνο. Είναι να ανθιστάμεθα στην παρόρμηση να κατηγοριοποιούμε τους άλλους… Αντί να επικρίνουμε ή να κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον, είθε να έχουμε την αγνή αγάπη του Χριστού για τους συνταξιδιώτες μας σε αυτό το ταξίδι μέσα στη ζωή…

«Η αγνή αγάπη ποτέ δεν αποτυγχάνει» [Μορόνι 7:46]. Είθε αυτή… η διαχρονική αλήθεια, να σας καθοδηγεί σε όσα κάνετε. Είθε να διαποτίσει την ψυχή σας και να βρει έκφραση σε όλες τις σκέψεις και τις πράξεις σας⁷.

• Επανεξετάστε τους πολλούς τρόπους που ο Πρόεδρος Μόνσον διδάσκει ότι θα πρέπει να εκφράζουμε αγάπη (βλ. τμήμα 1). Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να δείξουμε μεγαλύτερη αγάπη στις καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις; Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε μεγαλύτερη αγάπη για τους άλλους; Πώς σας βοηθά να γνωρίζετε ότι η αγάπη του Επουράνιου Πατέρα για εσάς «είναι απλώς πάντοτε εκεί»;

• Συλλογιστείτε τις ερωτήσεις του Προέδρου Μόνσον σχετικά με το ταξίδι μας κατά μήκος του δρόμου προς την Ιεριχώ (βλ. τμήμα 2). Πότε ευλογηθήκατε από κάποιον ο οποίος ήταν ο «καλός Σαμαρείτης» για εσάς; Τι μπορεί να μας διδάξει η ιστορία του Λούις Τζέικομπσεν και του Τζωρτζ Μπέρμπιτζ; Γιατί είναι σημαντικό να «αφήσουμε την ανησυχία για τους άλλους [να αντικαταστήσει] την ανησυχία για τον εαυτό μας»;

• Ο Πρόεδρος Μόνσον δίδαξε ότι «η αγάπη είναι ο καταλύτης που προκαλεί αλλαγή» (τμήμα 3). Πώς η αγάπη μίας δασκάλας τον βοήθησε να αλλάξει ως 11χρονο αγόρι της Προκαταρκτικής; Πότε η αγάπη ενός άλλου ατόμου έχει κάνει τη διαφορά στη ζωή σας; Γιατί η αγάπη έχει τέτοια δύναμη;

• Τι μπορούμε να μάθουμε για την αγάπη από την ιστορία του Προέδρου Μόνσον για την μπουγάδα της γειτόνισσας; (Βλ. τμήμα 4.) Γιατί μερικές φορές επικρίνουμε ή κατακρίνουμε; Πώς μπορούμε να υπερνικήσουμε αυτές τις τάσεις; Επανεξετάστε τις διδασκαλίες του Προέδρου Μόνσον για την αγνή αγάπη στην επόμενη έως την τελευταία παράγραφο και συλλογιστείτε πώς μπορείτε να γίνετε πιο ευσπλαχνικοί με αυτούς τους τρόπους.

Κατά Ματθαίον 5:44-46, Κατά Ιωάννην 15:9-13, Προς Κορινθίους Α΄ 13:1-13, Προς Κολοσσαείς 3:12-14, Νεφί Α΄ 11:8-23, Εθέρ 12:33-34, Μορόνι 7:47-48, Διδαχή και Διαθήκες 121:45-46

«Ανάλογα με τις περιστάσεις σας, έκφραση αγάπης για εκείνους που διδάσκετε μπορεί να σημαίνει το να τους κάνετε ειλικρινείς φιλοφρονήσεις, να δείχνετε ενδιαφέρον για τη ζωή τους, να τους ακούτε προσεκτικά, να τους κάνετε να συμμετάσχουν στο μάθημα, να εκτελείτε πράξεις υπηρεσίας για εκείνους ή απλώς να τους χαιρετάτε θερμά, όταν τους βλέπετε» (Διδάσκοντας με τον τρόπο του Σωτήρος [2016], 6).