Έλεγξε τα συναισθήματά σου

Προσφάτως καθώς παρακολουθούσα τις ειδήσεις στην τηλεόραση, συνειδητοποίησα ότι πολλές από τις κύριες ιστορίες ήταν παρόμοιας φύσης καθώς οι τραγωδίες που ανέφεραν βασικά ανάγονταν σε ένα συναίσθημα: τον θυμό… Σκέφθηκα τα λόγια του ψαλμωδού: «Παύσε από θυμό, και εγκατάλειψε την oργή» [Ψαλμοί 37:8]…

…«Ο θυμός δεν λύνει τίποτα. Δεν οικοδομεί τίποτα, αλλά μπορεί να καταστρέψει τα πάντα» [Λώρενς Ντάγκλας Ουάιλντερ, παρετέθη στο “Early Hardships Shaped Candidates”, Deseret News, 1η Δεκεμβρίου 1991, A2]².

Πριν από λίγο καιρό διάβασα μία τρυφερή ιστορία που έγραψε η Λουίζ Ντίκινσον Ριτς… Έγραψε:

«Η γιαγιά μου είχε έναν εχθρό ονόματι κυρία Γουίλκοξ. Η γιαγιά και η κυρία Γουίλκοξ μετακόμισαν, ως νύφες, σε διπλανά σπίτια στον κεντρικό δρόμο της μικρής πόλης στην οποία επρόκειτο να ζήσουν τη ζωή τους. Δεν ξέρω τι ξεκίνησε τον πόλεμο μεταξύ τους – και δεν νομίζω ότι από τη στιγμή που ήλθα, πάνω από τριάντα χρόνια αργότερα, οι ίδιες θυμούνταν τι τον ξεκίνησε. Αυτό δεν ήταν ευγενική λογομαχία. Αυτός ήταν συνολικός πόλεμος…

»Όταν ως παιδιά επισκεφθήκαμε τη γιαγιά μου, μέρος της διασκέδασης ήταν να κάνουμε γκριμάτσες στα εγγόνια της κυρίας Γουίλκοξ. Κάποια ευτυχισμένη ημέρα βάλαμε ένα φίδι στο βαρέλι της βροχής της Γουίλκοξ. Η γιαγιά μου έκανε μια συμβολική διαμαρτυρία, αλλά αισθανθήκαμε κάποια σιωπηλή συμπαράσταση.

»Μην σκεφθείτε ούτε για ένα λεπτό ότι αυτή ήταν μία μονόπλευρη εκστρατεία. Η κυρία Γουίλκοξ είχε κι αυτή εγγόνια. Η γιαγιά δεν έμεινε ατιμώρητη. Δεν πέρασε ποτέ ημέρα μπουγάδας με αέρα που να μην έσπαζε το σκοινί του απλώματος μυστηριωδώς και τα ρούχα να μην πέφτουν στο χώμα.

»Δεν ξέρω πώς η γιαγιά θα μπορούσε να αντέξει τα προβλήματά της τόσο καιρό, αν δεν υπήρχε η σελίδα με τα οικιακά της καθημερινής εφημερίδας της στη Βοστώνη. Αυτή η σελίδα με τα οικιακά ήταν ένας θαυμάσιος θεσμός. Εκτός από τις συνήθεις υποδείξεις μαγειρικής και τις συμβουλές καθαρισμού, είχε ένα τμήμα αποτελούμενο από επιστολές αναγνωστριών η μία στην άλλη. Η ιδέα ήταν ότι αν είχατε κάποιο πρόβλημα –ή έστω να βγάλετε λίγο το άχτι σας– γράφατε μία επιστολή υπογράφοντας με κάποιο εξεζητημένο όνομα όπως Αρμπούτους. Αυτό ήταν το ψευδώνυμο της γιαγιάς. Κατόπιν μερικές από τις άλλες κυρίες που είχαν το ίδιο πρόβλημα έγραφαν και σας έλεγαν τι είχαν κάνει γι’ αυτό… Πολύ συχνά, κι ενώ το πρόβλημα ανήκε στο παρελθόν, εσείς συνεχίζατε για χρόνια να γράφετε η μία στην άλλη μέσω της στήλης της εφημερίδας, λέγοντας η μία στην άλλη για τα παιδιά σας και την κονσερβοποίησή σας και τον νέο χώρο της τραπεζαρίας σας. Αυτό συνέβη και με τη γιαγιά. Εκείνη και μία γυναίκα ονόματι Γλάρος αλληλογραφούσαν για ένα τέταρτο του αιώνα. Ο Γλάρος ήταν ο αληθινός φίλος της γιαγιάς.

»Όταν ήμουν περίπου δεκαέξι, η κυρία Γουίλκοξ πέθανε. Σε μία μικρή πόλη, όσο και εάν έχετε μισήσει τον γείτονά σας της διπλανής πόρτας, είναι θέμα αξιοπρέπειας να τρέξετε και να δείτε σε τι μπορείτε να φανείτε χρήσιμοι στους τεθλιμμένους. Η γιαγιά, περιποιημένη, φορώντας μία ποδιά από περκάλι για να δείξει ότι εννοούσε αυτό που έλεγε ότι θα βοηθούσε ουσιαστικά, διέσχισε το γρασίδι προς το σπίτι της Γουίλκοξ, όπου οι θυγατέρες της Γουίλκοξ την έβαλαν να καθαρίσει την ήδη πεντακάθαρη αίθουσα υποδοχής για την κηδεία. Και εκεί στο τραπέζι της αίθουσας υποδοχής στη θέση τιμής υπήρχε ένα τεράστιο λεύκωμα. Και στο λεύκωμα, κολλημένες προσεκτικά σε παράλληλες στήλες, ήταν οι επιστολές της γιαγιάς προς τον Γλάρο με την πάροδο των ετών και οι επιστολές του Γλάρου προς αυτήν. Αν και καμία γυναίκα δεν το ήξερε, ο χειρότερος εχθρός της γιαγιάς ήταν η καλύτερη φίλη της. Ήταν η μόνη φορά που θυμάμαι ότι είδα τη γιαγιά μου να κλαίει. Δεν ήξερα τότε ακριβώς για ποιο πράγμα έκλαιγε, αλλά το ξέρω τώρα. Έκλαιγε για όλα τα χαμένα χρόνια που δεν θα μπορούσαν ποτέ να γυρίσουν πίσω» [διασκευή από το “Grandma and the Sea Gull”, Together, Νοε 1957, 13-14]³.

Όλοι έχουμε αισθανθεί θυμό. Μπορεί να προκύψει όταν τα πράγματα δεν γίνονται με τον τρόπο που θέλουμε. Θα μπορούσε να είναι μία αντίδραση σε κάτι που έχει ειπωθεί για εμάς ή σε εμάς. Μπορεί να τον βιώσουμε όταν οι άνθρωποι δεν συμπεριφέρονται με τον τρόπο που θέλουμε να συμπεριφερθούν. Ίσως προκύπτει, όταν πρέπει να αναμένουμε κάτι περισσότερο καιρό απ’ όσο περιμέναμε. Μπορεί να αισθανόμαστε θυμωμένοι, όταν οι άλλοι δεν μπορούν να δουν τα πράγματα από την προοπτική μας. Φαίνεται ότι υπάρχουν αμέτρητοι πιθανοί λόγοι για θυμό.

Υπάρχουν στιγμές που μπορούμε να αναστατωθούμε από φανταστικά τραύματα ή πράγματα που εκλαμβάνουμε ως αδικίες. Ο Πρόεδρος Χήμπερ Γκραντ, έβδομος Πρόεδρος της Εκκλησίας, μίλησε για μία εποχή ως νέος ενήλικος, όταν έκανε κάποια εργασία για έναν άνδρα, ο οποίος κατόπιν του έστειλε μία επιταγή 500 δολαρίων με μία απολογητική επιστολή επειδή δεν μπορούσε να του πληρώσει περισσότερα. Εν συνεχεία ο Πρόεδρος Γκραντ έκανε κάποια εργασία για έναν άλλον άνδρα – εργασία που είπε ότι ήταν 10 φορές πιο δύσκολη, που περιελάμβανε 10 φορές περισσότερο κόπο και πολύ περισσότερο χρόνο. Αυτός ο δεύτερος άνδρας του έστειλε μία επιταγή 150 δολαρίων. Ο νεαρός Χήμπερ ένιωθε ότι του είχαν φερθεί πολύ άδικα. Στην αρχή προσεβλήθη και μετά εξοργίστηκε.

Αφηγήθηκε την εμπειρία σε έναν μεγαλύτερο φίλο, ο οποίος ρώτησε: «Είχε αυτός ο άνθρωπος την πρόθεση να σε προσβάλει;» Ο Πρόεδρος Γκραντ απήντησε: «Όχι. Είπε στους φίλους μου ότι με είχε ανταμείψει γενναιόδωρα».

Σε αυτό ο μεγαλύτερος φίλος απήντησε: «Είναι ανόητος αυτός που προσβάλλεται από κάτι που δεν προοριζόταν για προσβολή» [βλ. Χήμπερ Γκραντ, Gospel Standards, συλ. Χόμερ Ντάραμ (1969), 288-89].

Ο Απόστολος Παύλος ρωτά στο Προς Εφεσίους, κεφάλαιο 4, εδάφιο 26 της Μετάφρασης Τζόζεφ Σμιθ: «Μπορείτε να θυμώνετε και να μην αμαρτάνετε; Ας μη δύσει ο ήλιος ενώ είσθε ακόμα στην οργή σας». Ερωτώ: Είναι δυνατόν να αισθανθούμε το Πνεύμα του Επουράνιου Πατέρα μας, όταν είμαστε θυμωμένοι; Δεν γνωρίζω καμία περίπτωση που θα συνέβαινε αυτό.

Από το Νεφί Γ΄ στο Βιβλίο του Μόρμον, διαβάζουμε:

«Δεν θα υπάρχουν διχογνωμίες ανάμεσά σας…

»Γιατί αληθινά, αληθινά σας λέω, αυτός που έχει το πνεύμα της διχόνοιας δεν είναι από εμένα, αλλά είναι του διαβόλου, ο οποίος είναι ο πατέρας της φιλονικίας, και κεντρίζει τις καρδιές των ανθρώπων για να φιλονικούν με θυμό ο ένας με τον άλλον.

»Ιδού, αυτή δεν είναι η διδαχή μου, να κεντρίζω τις καρδιές των ανθρώπων με θυμό, τον έναν εναντίον του άλλου. Όμως αυτή είναι η διδαχή μου, ότι όλα αυτά θα πρέπει να τερματιστούν» [Νεφί Γ΄ 11:28-30].

Όταν είμαστε θυμωμένοι ενδίδουμε στην επιρροή του Σατανά. Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να θυμώσουμε. Είναι επιλογή μας. Εάν επιθυμούμε να έχουμε το κατάλληλο πνεύμα μαζί μας πάντα, πρέπει να επιλέγουμε να αποφύγουμε να θυμώνουμε. Καταθέτω μαρτυρία ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν⁴.

Είμαστε όλοι επιρρεπείς σε αυτά τα συναισθήματα τα οποία, αν δεν ελεγχθούν, μπορούν να οδηγήσουν σε θυμό. Βιώνουμε δυσαρέσκεια ή εκνευρισμό ή ανταγωνισμό και αν τα επιλέξουμε, χάνουμε την ψυχραιμία μας και θυμώνουμε με τους άλλους. Παραδόξως, αυτοί οι άλλοι είναι συχνά μέλη της οικογένειάς μας – οι άνθρωποι που πράγματι αγαπούμε περισσότερο.

Πριν από πολλά χρόνια διάβασα την ακόλουθη ενημέρωση του Associated Press που εμφανίσθηκε στην εφημερίδα: Ένας ηλικιωμένος άνδρας απεκάλυψε στην κηδεία του αδελφού του, με τον οποίο είχε μοιραστεί, από την πρώιμη ανδρική ηλικία, μία μικρή καλύβα ενός δωματίου κοντά στο Κανισταίο της Νέας Υόρκης, ότι ύστερα από έναν διαπληκτισμό, είχαν χωρίσει το δωμάτιο στη μέση με μία γραμμή από κιμωλία, και κανείς δεν είχε περάσει τη γραμμή ούτε είχε πει λέξη στον άλλον από εκείνη την ημέρα – πριν από 62 χρόνια. Απλώς σκεφθείτε τις συνέπειες αυτού του θυμού. Τι τραγωδία!

Είθε να λαμβάνουμε μία συνειδητή απόφαση, κάθε φορά που πρέπει να ληφθεί μία τέτοια απόφαση, να αποφεύγουμε τον θυμό και να αφήνουμε ανείπωτα τα σκληρά και βλαβερά πράγματα που μπορεί να μπούμε σε πειρασμό να πούμε.

Μου αρέσουν τα λόγια του ύμνου που έγραψε ο Πρεσβύτερος Τσαρλς Πένροουζ, ο οποίος υπηρέτησε στην Απαρτία των Δώδεκα και στην Πρώτη Προεδρία κατά τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα:

…Είθε να είμαστε άξιοι γυιοι [και θυγατέρες] του Επουράνιου Πατέρα μας. Είθε να είμαστε πάντοτε το παράδειγμα στα σπίτια μας και πιστοί στην τήρηση όλων των εντολών, ώστε να μην τρέφουμε εχθρότητα προς κανέναν, αλλά μάλλον να είμαστε ειρηνοποιοί, θυμούμενοι πάντοτε τη νουθεσία του Σωτήρος: «Από τούτο θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, εάν έχετε αγάπη ο ένας προς τον άλλον» [Κατά Ιωάννην 13:35]⁵.

Η παγκόσμια ειρήνη, μολονότι είναι ένας υψηλός στόχος, δεν είναι παρά ένα αποτέλεσμα της προσωπικής ειρήνης που κάθε άτομο επιζητεί να επιτύχει. Δεν αναφέρομαι στην ειρήνη που προωθεί ο άνθρωπος, αλλά στην ειρήνη όπως υποσχέθηκε ο Θεός. Μιλώ για ειρήνη στο σπίτι μας, ειρήνη στην καρδιά μας, ακόμη και ειρήνη στη ζωή μας. Η ειρήνη κατά τον τρόπο του ανθρώπου είναι φθαρτή. Η ειρήνη κατά τον τρόπο του Θεού θα επικρατήσει⁶.

Θα παρότρυνα τα μέλη της Εκκλησίας, όπου κι αν είναι, να δείχνουν καλοσύνη και σεβασμό για όλους τους ανθρώπους παντού. Ο κόσμος στον οποίον ζούμε είναι γεμάτος ποικιλομορφία. Μπορούμε και πρέπει να δείχνουμε σεβασμό προς αυτούς των οποίων τα πιστεύω διαφέρουν από τα δικά μας⁷.

Ο Πρόεδρος Ρούμπεν Κλαρκ ο νεότερος, [είπε]:… «Συχνά πιστεύω ότι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή του Χριστού [ήταν] τα λόγια του επάνω στον σταυρό όταν, υποφέροντας από την αγωνία ενός θανάτου που λέγεται ότι ήταν ο πιο οδυνηρός που θα μπορούσαν να επινοήσουν οι αρχαίοι, …αφού αδίκως, παρανόμως, εναντίον όλων των κανόνων της ευσπλαχνίας, καταδικάστηκε και κατόπιν σταυρώθηκε, όταν είχε κρεμαστεί στον σταυρό και ήταν έτοιμος να παραδώσει τη ζωή του, είπε στον Πατέρα του στους ουρανούς, όπως καταθέτουν μαρτυρία όσοι άκουσαν: “Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν” (Κατά Λουκάν 23:34)» [στο Conference Report, Οκτ 1955, 24].

Στο Βιβλίο του Μόρμον ο Άλμα περιγράφει όμορφα τα προηγούμενα με τα λόγια του: «Το σχέδιο ευσπλαχνίας δεν μπορούσε να εφαρμοστεί, εκτός αν γινόταν μια εξιλέωση. Γι’ αυτό, ο ίδιος ο Θεός εξιλεώνεται για τις αμαρτίες του κόσμου, για να πραγματοποιήσει το σχέδιο της ευσπλαχνίας, να κατευνάσει τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης, ώστε ο Θεός να είναι τέλειος, δίκαιος Θεός, και επίσης πολυεύσπλαχνος Θεός» [Άλμα 42:15].

Από το εφαλτήριο μίας τέτοιας γνώσης αναρωτιόμαστε: Γιατί, τότε, βλέπουμε από κάθε πλευρά, εκείνες τις περιπτώσεις που οι άνθρωποι αρνούνται να συγχωρήσουν ο ένας τον άλλον και να δείξουν την πράξη κάθαρσης της ευσπλαχνίας και της συγχώρησης; Τι εμποδίζει τον δρόμο ενός τέτοιου θεραπευτικού βαλσάμου να καθαρίσει τις ανθρώπινες πληγές; Είναι ισχυρογνωμοσύνη; Θα μπορούσε να είναι υπερηφάνεια; Ίσως το μίσος δεν έχει ακόμη διαλυθεί και εξαφανισθεί. «Η υπαιτιότητα κρατά τις πληγές ανοικτές. Μόνον η συγχώρηση θεραπεύει!» [από το O Pioneers! Βίντεο διασκευή για το Χαρακτηριστικό γνώρισμα της φήμης, από το μυθιστόρημα της Γουίλλα Κάθερ (1991)]…

Ο Προφήτης Τζόζεφ παρότρυνε: «Να είστε φιλεύσπλαχνοι και θα βρίσκετε ευσπλαχνία. Επιζητήστε να βοηθάτε να σωθούν ψυχές, όχι να τις καταστρέφετε· διότι “υπάρχει περισσότερη χαρά στους ουρανούς, για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, παρά για ενενήντα εννέα δικαίους που δεν χρειάζονται μετάνοια”» [Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τζόζεφ Σμιθ (2007), 393. Βλ. Κατά Λουκάν 15:7]⁸.

Εικόνα

Ο Χριστός και οι δύο ληστές επί του σταυρού

Γνωρίζω μία οικογένεια η οποία ήρθε στην Αμερική από τη Γερμανία. Η αγγλική γλώσσα ήταν δύσκολη γι’ αυτούς. Δεν είχαν παρά μόνο λίγα μέσα, αλλά ο καθένας ήταν ευλογημένος με τη θέληση να εργαστεί και με την αγάπη του Θεού.

Το τρίτο τους παιδί γεννήθηκε, έζησε δύο μήνες και μετά πέθανε. Ο πατέρας ήταν επιπλοποιός και έφτιαξε ένα όμορφο φέρετρο για το σώμα του πολύτιμου παιδιού του. Η ημέρα της κηδείας ήταν ζοφερή, αντανακλώντας έτσι τη θλίψη που αισθάνονταν για την απώλειά τους. Καθώς η οικογένεια βάδιζε προς την εκκλησία, με τον Πατέρα να μεταφέρει το μικροσκοπικό φέρετρο, ένας μικρός αριθμός φίλων είχε συγκεντρωθεί. Ωστόσο, η πόρτα της εκκλησίας ήταν κλειδωμένη. Ο πολυάσχολος επίσκοπος είχε ξεχάσει την κηδεία. Οι προσπάθειες να επικοινωνήσουν μαζί του ήταν μάταιες. Χωρίς να ξέρει τι να κάνει, ο πατέρας έβαλε το φέρετρο κάτω από τον βραχίονά του και με την οικογένειά του δίπλα του το μετέφερε σπίτι, περπατώντας μέσα στην καταρρακτώδη βροχή.

Εάν η οικογένεια δεν είχε καλό χαρακτήρα, θα μπορούσε να έχουν κατηγορήσει τον επίσκοπο και να έτρεφαν άσχημα συναισθήματα. Όταν ο επίσκοπος ανακάλυψε την τραγωδία, επισκέφθηκε την οικογένεια και ζήτησε συγγνώμη. Με τον πόνο ακόμη εμφανή στην έκφρασή του, αλλά με δάκρυα στα μάτια του, ο πατέρας δέχθηκε τη συγγνώμη και οι δύο αγκαλιάστηκαν με πνεύμα κατανόησης. Δεν έμεινε [τίποτε] για να προκαλέσει περαιτέρω συναισθήματα θυμού. Η αγάπη και η αποδοχή επικράτησαν…

Όπως έγραψε ο Αλεξάντερ Πόουπ: «Το σφάλλειν ανθρώπινο, το συγχωρείν θείον» [An Essay on Criticism (1711), μέρος 2ο, γραμμή 325].

Μερικές φορές μπορούμε να προσβληθούμε τόσο εύκολα. Σε άλλες περιπτώσεις είμαστε πολύ ισχυρογνώμονες για να δεχθούμε μία ειλικρινή συγγνώμη. Ποιος θα υποτάξει το εγώ, την υπερηφάνεια και τον πόνο – και μετά θα κάνει ένα βήμα μπροστά με το: «Λυπάμαι πραγματικά! Ας γίνουμε όπως ήμασταν κάποτε: φίλοι. Ας μην περάσουμε στις μελλοντικές γενεές τα παράπονα, τον θυμό της εποχής μας». Ας απομακρύνουμε οιεσδήποτε μνησικακίες που δεν μπορούν παρά να καταστρέψουν.

Από πού προέρχονται τα [άσχημα συναισθήματα]; Ορισμένα προέρχονται από ανεπίλυτες διαφορές… Άλλα αρχίζουν από απογοητεύσεις, ζηλοτυπίες, διαφωνίες και φανταστικά τραύματα. Πρέπει να τα επιλύσουμε – να τα αφήνουμε να ηρεμούν και να μην τα αφήνουμε να πληγώνουν, να διαπυούνται και τελικά να καταστρέφουν…

Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω με μία αφήγηση δύο ανδρών που είναι ήρωες για μένα. Οι πράξεις θάρρους τους δεν τελέσθηκαν σε εθνική κλίμακα, αλλά μάλλον σε μία ειρηνική κοιλάδα γνωστή ως Μίντγουεϊ της Γιούτας.

Πριν από πολλά χρόνια, ο Ρόυ Κόλερ και ο Γκραντ Ρέιμουντ είχαν υπηρετήσει μαζί υπό εκκλησιαστικές ιδιότητες. Υπήρξαν οι καλύτεροι φίλοι. Ήταν καλλιεργητές του εδάφους και γαλακτοπαραγωγοί. Τότε, έγινε μια παρεξήγηση, η οποία προκάλεσε ένα είδος ρήγματος ανάμεσά τους.

Αργότερα, όταν ο Ρόυ Κόλερ αρρώστησε βαριά από καρκίνο και είχε περιορισμένο χρόνο ζωής, η σύζυγός μου, Φράνσις και εγώ επισκεφθήκαμε τον Ρόυ και τη σύζυγό του και του έδωσα μία ευλογία. Καθώς μιλούσαμε μετά, ο αδελφός Κόλερ είπε: «Επιτρέψατέ μου να σας πω για μία από τις πιο γλυκές εμπειρίες που είχα κατά τη διάρκεια της ζωής μου». Κατόπιν μου διηγήθηκε την παρεξήγησή του με τον Γκραντ Ρέιμουντ και την επακόλουθη αποξένωση. Το σχόλιό του ήταν: «Ήταν σαν να είχε αποκλείσει ο ένας τον άλλον».

«Τότε» συνέχισε ο Ρόυ «είχα μόλις τοποθετήσει τον σανό μας για τον επόμενο χειμώνα, όταν ένα βράδυ, εξαιτίας αυτανάφλεξης, ο σανός έπιασε φωτιά, καίγοντας τον σανό, τον αχυρώνα και όλα όσα υπήρχαν σε αυτόν μέχρι το έδαφος. Ήμουν συντετριμμένος» είπε ο Ρόυ. «Δεν ήξερα τι στο καλό να κάνω. Η νύχτα ήταν σκοτεινή, εκτός από τη χόβολη της φωτιάς που έσβηνε. Τότε είδα να έρχονται προς εμένα από τον δρόμο, προς την κατεύθυνση της περιοχής του Γκραντ Ρέιμουντ, τα φώτα των τρακτέρ και βαρύς εξοπλισμός. Καθώς η “ομάδα διάσωσης” έστριψε στον δρόμο μας και με συνάντησε εν μέσω των δακρύων μου, ο Γκραντ είπε: “Ρόυ, έχεις πολύ χάος να καθαρίσεις. Τα αγόρια μου κι εγώ είμαστε εδώ. Ας ξεκινήσουμε”». Μαζί έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Πάει, είχε πια διαλυθεί για πάντα η παρεξήγηση που τους είχε χωρίσει για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Εργάστηκαν όλη τη νύκτα και μέχρι την επόμενη ημέρα, με πολλούς άλλους στην κοινότητα να συμμετάσχουν.

Ο Ρόυ Κόλερ έχει αποβιώσει και ο Γκραντ Ρέμουντ γερνά. Οι γυιοι τους έχουν υπηρετήσει μαζί στην ίδια επισκοπική ηγεσία τομέως. Πραγματικά εκτιμώ τη φιλία αυτών των δύο υπέροχων οικογενειών.

Εικόνα

Γυναίκα παρηγορεί άλλη γυναίκα

Είθε να είμαστε πάντοτε υποδειγματικοί στο σπίτι μας και πιστοί στην τήρηση όλων των εντολών, ώστε να μην τρέφουμε άσχημα συναισθήματα προς κανέναν, αλλά μάλλον να θυμόμαστε τη νουθεσία του Σωτήρος: «Με τούτο θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας προς τον άλλον» [Κατά Ιωάννην 13:35]⁹.

• Ο Πρόεδρος Μόνσον σημείωσε τη συχνότητα του θυμού και τόνισε πόσο καταστροφική είναι (βλ. τμήμα 1). Πώς έχετε δει ότι «ο θυμός δεν λύνει τίποτα;» Πώς μπορούμε να «παύσουμε από θυμό»; Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία για τον «Αρμπούτους» και τον «Γλάρο»;

• Επανεξετάστε τους λόγους που μερικές φορές αισθανόμαστε θυμό, όπως αναφέρθηκαν από τον Πρόεδρο Μόνσον (βλ. τμήμα 2). Πώς μπορούμε να υπερνικήσουμε την τάση να θυμώνουμε σε αυτές τις καταστάσεις; Γιατί είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι μπορούμε να επιλέξουμε να μην θυμώνουμε; Πώς μπορέσατε να συμφιλιωθείτε με κάποιον για τον οποίο αισθανόσασταν θυμωμένος; Πώς μπορούμε να μειώσουμε τη διαμάχη στο σπίτι μας ή σε άλλες σχέσεις;

• Πώς μπορούμε να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί ειρηνοποιοί; (Βλ. τμήμα 3.) Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε μεγαλύτερη αγάπη και σεβασμό για τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς;

• Κάντε επανάληψη τις διδασκαλίες του Προέδρου Μόνσον σχετικά με την ευσπλαχνία και τη συγχώρηση (βλ. τμήμα 4). Πώς έχετε αισθανθεί, όταν κάποιος σας έχει συγχωρήσει; Πώς έχετε αισθανθεί, όταν έχετε συγχωρήσει κάποιον; Πώς μας επηρεάζει η άρνηση να συγχωρούμε; Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε καρδιά που συγχωρεί πιο γρήγορα; Τι μπορούμε να μάθουμε για τη συγχώρηση από τις ιστορίες στο τμήμα 4;

Ψαλμοί 145:8, Παροιμίαι 15:1, Εκκλησιαστής 7:9, Κατά Ματθαίον 5:38-42, Ιακώβου 3:2-6, 5:9, Μωσία 4:13, Άλμα 24:17-19, Νεφί Γ΄ 12:9

«Όταν έρχονται εσώτερες σκέψεις και εντυπώσεις για ένα μάθημα, βρείτε τρόπο να τις καταγράφετε έτσι ώστε να μπορείτε να τις θυμάστε και να αναφέρεστε σε αυτές αργότερα… Όταν καταγράφετε πνευματικές εντυπώσεις, δείχνετε στον Κύριο ότι εκτιμάτε την καθοδήγησή Του και θα σας ευλογήσει με πιο συχνή αποκάλυψη» (Διδάσκοντας με τον τρόπο του Σωτήρος [2016], 12).