Υπηρετώντας τα τέκνα του Θεού

Οι άγιες γραφές είναι πλήρεις παραδειγμάτων υπηρέτησης από τους υπηρέτες του Κυρίου και από τον Ίδιο τον Ιησού… Έκανε χωλούς ζητιάνους να περπατήσουν και τυφλούς να δουν. Καθάρισε τους λεπρούς και θεράπευσε τον υπηρέτη του εκατόνταρχου. Αποκατέστησε στη χήρα στη Ναΐν τον νεκρό γυιο της… Ήγειρε τον Λάζαρο από τον τάφο. Συγχώρησε τη γυναίκα συλληφθείσα σε μοιχεία. Εξιλεώθηκε για τις αμαρτίες όλων μας. Πέθανε για να ζήσουμε αιώνια. Καθώς ζούμε την καθημερινή ζωή μας, ανακαλύπτουμε αμέτρητες ευκαιρίες να ακολουθούμε το παράδειγμα του Σωτήρος⁵.

Σαν ένας ακτινοβόλος προβολέας καλοσύνης είναι η ζωή του Ιησού καθώς τέλεσε διακονία ανάμεσα στους ανθρώπους. «Eγώ, όμως, είμαι ανάμεσά σας όπως αυτός που υπηρετεί» [Κατά Λουκάν 22:27], διακήρυξε ο Ιησούς…

Με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ο Διδάσκαλος μάς δίδαξε να αγαπούμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας [βλ. Κατά Λουκάν 10:30-37, Κατά Ματθαίον 22:39]. Με την απάντησή Του στον πλούσιο νεανίσκο ηγεμόνα, μας δίδαξε να αποβάλλουμε τον εγωισμό μας [βλ. Κατά Ματθαίον 19:16-24, Κατά Μάρκον 10:17-25, Κατά Λουκάν 18:18-25]. Με τη σίτιση των 5.000, μας δίδαξε να φροντίζουμε για τις ανάγκες των άλλων [βλ. Κατά Ματθαίον 14:15-21, Κατά Μάρκον 6:31-44, Κατά Λουκάν 9:10-17, Κατά Ιωάννην 6:5-13]. Και με την Επί του Όρους Ομιλία, μας δίδαξε να επιζητούμε πρώτα τη βασιλεία του Θεού [βλ. Κατά Ματθαίον 6:33].

Στον Νέο Κόσμο, ο ανεστημένος Κύριος δήλωσε: «Εσείς γνωρίζετε αυτά που πρέπει να κάνετε στην εκκλησία μου· διότι τα έργα που με έχετε δει να κάνω, αυτά θα κάνετε επίσης κι εσείς» [Νεφί Γ΄ 27:21]…

Ευλογούμε άλλους καθώς υπηρετούμε στη σκιά του «τον Iησού, αυτόν από τη Nαζαρέτ… ο οποίος πέρασε ευεργετώντας» [Πράξεις 10:38]. Ο Θεός μάς ευλόγησε να βρούμε αγαλλίαση υπηρετώντας τον Πατέρα μας στους Ουρανούς καθώς υπηρετούμε τα τέκνα του επί της Γης⁶.

Βλέπουμε τον Σωτήρα ως παράδειγμά μας υπηρέτησης. Αν και ήλθε στη Γη ως ο Υιός του Θεού, ταπεινά υπηρέτησε όλους όσοι ήταν γύρω Του⁷.

Ας είμαστε πρόθυμοι και άξιοι να υπηρετούμε. Ας ακολουθούμε κατά την επιτέλεση του καθήκοντός μας, τα βήματα του Διδασκάλου. Καθώς εσείς κι εγώ βαδίζουμε στο μονοπάτι που βάδιζε ο Ιησούς, θα ανακαλύψουμε ότι Εκείνος είναι κάτι παραπάνω από το βρέφος στη Βηθλεέμ, παραπάνω από τον γυιο του ξυλουργού, παραπάνω από τον μεγαλύτερο διδάσκαλο που έζησε ποτέ. Θα φθάσουμε στο σημείο να Τον γνωρίσουμε ως τον Υιό του Θεού, τον Σωτήρα μας και Λυτρωτή μας. Όταν σε Εκείνον ήλθε η κλήση του καθήκοντος, απήντησε: «Πατέρα, ας γίνει το θέλημά σου, και η δόξα να είναι δική σου για πάντα» [Μωυσής 4:2]. Είθε ο καθένας από εμάς να κάνει το ίδιο⁸.

Ο Απόστολος Παύλος νουθετούσε: «Με την αγάπη να υπηρετείτε ο ένας τον άλλον» [Προς Γαλάτας 5:13]. Θυμηθείτε μαζί μου τα οικεία λόγια του βασιλιά Βενιαμίν στο Βιβλίο του Μόρμον: «Όταν είστε στην υπηρεσία των συνανθρώπων σας είστε απλώς στην υπηρεσία του Θεού σας» [Μωσία 2:17]…

Είμαι πεπεισμένος ότι πρόθεση κάθε μέλους της Εκκλησίας είναι να υπηρετεί και να βοηθά εκείνους που έχουν ανάγκη. Στο βάπτισμα συνήψαμε διαθήκη να «σηκών[ουμε] ο ένας του άλλου τα βάρη, για να γίνονται ελαφριά» [Μωσία 18:8]. Πόσες φορές έχει συγκινηθεί η καρδιά σας καθώς έχετε γίνει μάρτυρες της ανάγκης ενός άλλου; Πόσο συχνά έχετε σκοπό να είστε αυτός που θα βοηθήσει; Και ωστόσο, πόσο συχνά παρεμβαίνει ο καθημερινός τρόπος ζωής και το έχετε αφήσει στους άλλους να βοηθήσουν, αισθανόμενος ότι: «Ω, σίγουρα κάποιος θα φροντίσει αυτήν την ανάγκη».

Είμαστε τόσο εγκλωβισμένοι στην πολυάσχολη ζωή μας. Εάν, ωστόσο, κάνουμε ένα βήμα πίσω και δούμε καλά τι κάνουμε, ίσως βρούμε ότι έχουμε εμβυθισθεί σε «μη ουσιώδεις καταστάσεις». Με άλλα λόγια, πολύ συχνά αφιερώνουμε τον περισσότερο χρόνο μας φροντίζοντας πράγματα που πραγματικά δεν έχουν μεγάλη σημασία στο μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων, παραμελώντας αυτές τις πιο σημαντικές αιτίες…

Αδελφοί και αδελφές μου, είμαστε περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους που χρειάζονται την προσοχή μας, την ενθάρρυνσή μας, την υποστήριξή μας, την παρηγοριά μας και την καλοσύνη μας – είτε είναι μέλη της οικογένειας, φίλοι, γνωστοί είτε άγνωστοι. Είμαστε τα χέρια του Κυρίου εδώ στη Γη, με εντολή να υπηρετούμε και να ανυψώνουμε τα παιδιά Του. Εκείνος βασίζεται στον καθέναν από εμάς⁹.

«Όταν τα αγαπημένα μας πρόσωπα αρρωσταίνουν, υπάρχει ένας φυσικός δεσμός μεταξύ φίλων που γίνεται όλο και ισχυρότερος»¹⁰.

Υπάρχουν ευκαιρίες να υπηρετούμε, οι οποίες προσφέρονται σε όλους. Οι τυφλοί και οι ανάπηροι χρειάζονται φιλία. Οι ηλικιωμένοι έχουν ισχυρή επιθυμία για συντροφιά. Οι νέοι χρειάζονται καθοδήγηση κατανόησης. Οι χαρισματικοί λιμοκτονούν για ενθάρρυνση. Αυτά τα οφέλη δεν μπορούν να παρασχεθούν [δίνοντας χρήματα]. Η προσωπική υπηρέτηση είναι άμεση και ανθρώπινη¹¹.

Ίσως, όταν αντικρίσουμε τον Δημιουργό μας, δεν θα ερωτηθούμε: «Πόσες θέσεις κατείχες» αλλά, αντιθέτως, «Πόσους ανθρώπους βοήθησες;» Στην πραγματικότητα, δεν μπορείτε να αγαπάτε τον Κύριο, έως ότου Τον υπηρετήσετε, υπηρετώντας τους ανθρώπους Του¹².

Εικόνα

Γυναίκα και ηλικιωμένη γυναίκα αγκαλιάζονται

Απ’ όλες τις ευλογίες που είχα στη ζωή μου, μία από τις γλυκύτερες είναι αυτό το συναίσθημα που παρέχει ο Κύριος, όταν ξέρω ότι εκείνος έχει απαντήσει στην προσευχή ενός άλλου ατόμου μέσω εμού. Καθώς αγαπούμε τον Κύριο, καθώς αγαπούμε τον πλησίον μας, ανακαλύπτουμε ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας θα απαντήσει στις προσευχές των άλλων μέσω της διακονίας μας¹³.

[Ένας] γνωστός ύμνος διδάσκει:

Ας κάνουμε στον εαυτό μας τις ερωτήσεις: «Έχω κάνει κάτι καλό στον κόσμο σήμερα; Βοήθησα κάποιον σε ανάγκη;» Τι μέθοδος για την ευτυχία! Τι συνταγή για ικανοποίηση, για εσωτερική ειρήνη – να έχουμε εμπνεύσει ευγνωμοσύνη σε ένα άλλο ανθρώπινο ον.

Οι ευκαιρίες μας να δώσουμε από τον εαυτό μας είναι πράγματι απεριόριστες, αλλά είναι επίσης φθαρτές. Υπάρχουν καρδιές να χαροποιήσουμε. Υπάρχουν ευγενικά λόγια να πούμε. Υπάρχουν δώρα να δώσουμε. Υπάρχουν πράξεις που πρέπει να γίνουν. Υπάρχουν ψυχές που πρέπει να σωθούν… Μπορούμε να στεγνώσουμε τα δάκρυα αυτού που κλαίει. Μπορούμε να παρηγορήσουμε τον ετοιμοθάνατο, αναφέροντας την υπόσχεση της αιώνιας ζωής. Εάν σηκώσουμε ένα αποκαμωμένο χέρι που κρέμεται κάτω, αν φέρουμε ειρήνη σε μία ψυχή που αγωνίζεται, εάν δώσουμε όπως έκανε ο Διδάσκαλος, μπορούμε –δείχνοντας την οδό– να γίνουμε ένα άστρο που καθοδηγεί κάποιον χαμένο ναυτικό…

Είθε να αποφασίσουμε από σήμερα και στο εξής να γεμίσουμε την καρδιά μας με αγάπη. Είθε να κάνουμε τα επιπλέον χιλιόμετρα για να συμπεριλάβουμε στη ζωή μας οποιονδήποτε είναι μόνος ή αποθαρρημένος ή που υποφέρει με οποιονδήποτε τρόπο. Είθε να «[δώσουμε] τη χαρά και την παρηγοριά» [«Τι καλό έκανα σήμερα εγώ;» Ύμνοι, αρ. 126]¹⁴.

Εκατό χρόνια από τώρα δεν θα έχει σημασία τι είδους αυτοκίνητο οδηγούσαμε, σε τι είδους σπίτι κατοικούσαμε, πόσα χρήματα είχαμε στον τραπεζικό λογαριασμό ούτε πώς έμοιαζαν τα ρούχα μας. Όμως ο κόσμος μπορεί να είναι λίγο καλύτερος, επειδή ήμασταν σημαντικοί στη ζωή ενός αγοριού ή ενός κοριτσιού¹⁵.

Συχνά μικρές πράξεις υπηρέτησης είναι ό,τι απαιτείται για να εξυψωθεί και να ευλογηθεί κάποιος άλλος: μία ερώτηση σχετικά με την οικογένεια ενός ατόμου, σύντομα λόγια ενθάρρυνσης, μία ειλικρινής φιλοφρόνηση, ένα μικρό ευχαριστήριο σημείωμα, ένα σύντομο τηλεφώνημα. Εάν είμαστε παρατηρητικοί και ενήμεροι και εάν ενεργούμε βάσει των προτροπών που λαμβάνουμε, μπορούμε να επιτύχουμε πολλά καλά¹⁶.

Περιστασιακώς η αποθάρρυνση μπορεί να σκοτεινιάσει το μονοπάτι μας. Η απογοήτευση μπορεί να είναι συνεχής σύντροφος. Στα αφτιά μας μπορεί να ηχήσει η σοφιστεία του Σατανά καθώς ψιθυρίζει: «Δεν μπορείς να σώσεις τον κόσμο. Οι μικρές προσπάθειές σου δεν έχουν νόημα. Δεν έχεις χρόνο να ανησυχείς για τους άλλους». Εμπιστευόμενοι τον Κύριο, ας στρέψουμε το κεφάλι μας από τέτοια ψεύδη και ας βεβαιωθούμε ότι τα πόδια μας είναι σταθερά φυτεμένα στο μονοπάτι της υπηρέτησης και η καρδιά και η ψυχή μας είναι αφιερωμένες να ακολουθούν το παράδειγμα του Κυρίου. Σε στιγμές που το φως της αποφασιστικότητας χαμηλώνει και όταν η καρδιά αποδυναμώνεται, μπορούμε να λάβουμε παρηγοριά από την υπόσχεσή Του: «Μην κουράζεστε να κάνετε το καλό… Και από μικρά πραγματοποιούνται αυτά που είναι μεγάλα» [Διδαχή και Διαθήκες 64:33]¹⁷.

Ελπίζω ότι δεν θα χάσουμε τον πραγματικό αντικειμενικό σκοπό των αγαπημένων μας ευκαιριών να υπηρετούμε. Αυτός ο αντικειμενικός σκοπός, αυτός ο αιώνιος στόχος, είναι αυτός για τον οποίο μίλησε ο Κύριος και βρίσκεται στο Πολύτιμο Μαργαριτάρι: «Γιατί ιδές, τούτο είναι το έργο μου και η δόξα μου – να πραγματοποιήσω την αθανασία και αιώνια ζωή του ανθρώπου» [Μωυσής 1:39].

Είθε να θυμόμαστε πάντα ότι ο μανδύας της ιδιότητας του μέλους στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών δεν είναι ένας μανδύας παρηγοριάς, αλλά μάλλον ένας χιτώνας ευθύνης. Το καθήκον μας, εκτός από το να σωθούμε, είναι να καθοδηγούμε άλλους στο επουράνιο βασίλειο του Θεού…

Τι είδους υπηρέτηση απαιτούν οι ουρανοί; «Ιδού, ο Κύριος απαιτεί την καρδιά και έναν πρόθυμο νου. Και οι πρόθυμοι και οι υπάκουοι θα γευτούν τα καλά της γης της Σιών σε αυτές τις τελευταίες ημέρες» [Διδαχή και Διαθήκες 64:34]¹⁸.

Σε όλους όσοι πηγαίνουν στην υπηρέτηση [του Σωτήρος], Εκείνος παρέχει αυτήν τη διαβεβαίωση: «Εγώ θα πορεύομαι μπροστά από το πρόσωπό σας. Θα είμαι στα δεξιά σας και στα αριστερά σας, και το Πνεύμα μου θα είναι στην καρδιά σας, και οι δικοί μου άγγελοι γύρω σας, για να σας βαστάζουν» [Διδαχή και Διαθήκες 84:88]¹⁹.

Όταν η καρδιά μας είναι σε αρμονία με τις διδασκαλίες [του Σωτήρος], ανακαλύπτουμε την αλάνθαστη εγγύτητα της θείας βοήθειάς Του. Είμαστε στην υπηρεσία του Κυρίου και όταν είμαστε στην υπηρεσία του Κυρίου, δικαιούμαστε τη βοήθεια του Κυρίου… Η βοήθεια που χρειάζεστε μπορεί να μην έλθει ακριβώς όπως οραματίζεστε, αλλά θα έλθει²⁰.

Εάν κάποιος αδελφός ή αδελφή αισθάνονται απροετοίμαστοι –ακόμη και ανίκανοι– να ανταποκριθούν σε μία κλήση να υπηρετήσουν, να θυσιάσουν, να ευλογήσουν τη ζωή άλλων, θυμηθείτε αυτήν την αλήθεια: «Αυτόν που ο Θεός καλεί, ο Θεός του δίνει τις προϋποθέσεις». Εκείνος που προσέχει την πτώση του σπουργιτιού δεν θα εγκαταλείψει την ανάγκη του υπηρέτη²¹.

Ο Σωτήρας δίδαξε τους μαθητές Του: «Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου, αυτός θα τη σώσει» [Κατά Λουκάν 9:24].

…Όσοι ζουν μόνον για τον εαυτόν τους, τελικώς μειώνονται πνευματικώς και μεταφορικώς χάνουν τη ζωή τους, ενώ όσοι χάνονται στην υπηρέτηση των άλλων, αναπτύσσονται πνευματικώς και ανθίζουν – και στην ουσία σώζουν τη ζωή τους.

Στη γενική συνέλευση Οκτωβρίου 1963 –η συνέλευση στην οποία υποστηρίχθηκα ως μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων – ο Πρόεδρος Ντέιβιντ ΜακΚέι έκανε αυτήν τη δήλωση: «Η μεγαλύτερη ευτυχία του ανθρώπου προέρχεται από το να χάσει τον εαυτό του για το καλό των άλλων» [στο Conference Report, Οκτ 1963, 8]²².

Εικόνα

Νέοι και ενήλικοι υπηρετούν μαζί

Είχα [μία εμπειρία] με έναν αγαπητό μου φίλο, τον Λούις ΜακΝτόναλντ. Ο Λούις δεν παντρεύτηκε ποτέ. Εξαιτίας μίας ασθένειας που τον άφησε ανάπηρο, δεν είχε ποτέ περάσει μία ημέρα χωρίς πόνο ούτε πολλές ημέρες χωρίς μοναξιά. Μία χειμωνιάτικη ημέρα, όταν πήγα να τον επισκεφθώ, άργησε να απαντήσει στο κουδούνι της εξώπορτας. Εισήλθα στο καλοδιατηρημένο σπίτι του. Η θερμοκρασία εκτός από ένα δωμάτιο –την κουζίνα– ήταν 4,5 βαθμοί Κελσίου. Ο λόγος; Ανεπαρκή χρήματα για θέρμανση οποιουδήποτε άλλου δωματίου. Οι τοίχοι χρειάζονταν ταπετσαρία, οι οροφές έπρεπε να χαμηλώσουν, τα ντουλάπια έπρεπε να γεμίσουν.

Προβληματίστηκα από τις ανάγκες του Λούις. Συμβουλεύθηκα έναν επίσκοπο και έλαβε χώρα ένα θαύμα αγάπης, παρακινούμενο από μαρτυρία. Τα μέλη του τομέως –ιδίως οι νέοι ενήλικοι– οργανώθηκαν και το έργο αγάπης άρχισε.

Έναν μήνα αργότερα, ο φίλος μου Λούις τηλεφώνησε και ρώτησε εάν θα ερχόμουν να δω τι του είχε συμβεί. Το έκανα και πράγματι αντίκρισα ένα θαύμα. Οι πλάκες στα πεζοδρόμια που είχαν πεταχτεί από τις μεγάλες λεύκες είχαν αντικατασταθεί, η βεράντα του σπιτιού ανοικοδομήθηκε, μία νέα πόρτα με γυαλιστερό υλικό τοποθετήθηκε, οι οροφές χαμήλωσαν, στους τοίχους τοποθετήθηκε ταπετσαρία, η ξυλοκατασκευή βάφτηκε, η στέγη αντικαταστάθηκε και τα ντουλάπια γέμισαν. Το σπίτι δεν ήταν πλέον παγωμένο και αφιλόξενο. Τώρα φαινόταν να ψιθυρίζει ένα θερμό καλωσόρισμα.

Ο Λούις περίμενε μέχρι την τελευταία στιγμή για να μου δείξει την υπερηφάνεια και τη χαρά του: εκεί επάνω στο κρεβάτι του ήταν ένα όμορφο καρό πάπλωμα που έφερε το οικόσημό του της οικογένειας ΜακΝτόναλντ. Είχε φτιαχτεί με στοργική φροντίδα από τις γυναίκες της Εταιρείας Αρωγής. Προτού φύγω, ανακάλυψα ότι κάθε εβδομάδα οι Νέοι Ενήλικοι έφερναν ένα ζεστό δείπνο και είχαν μία οικιακή βραδιά. Η ζεστασιά είχε αντικαταστήσει το κρύο, οι επισκευές είχαν μεταμορφώσει τη φθορά των ετών, αλλά, κάτι πιο σημαντικό, η ελπίδα είχε διαλύσει την απόγνωση και τώρα η αγάπη βασίλευσε θριαμβευτικά.

Όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτό το συγκινητικό δράμα από την αληθινή ζωή είχαν ανακαλύψει μία νέα και προσωπική εκτίμηση της διδασκαλίας του Διδασκάλου: «Mακάριο είναι το να δίνει κάποιος μάλλον, παρά να παίρνει» [Πράξεις 20:35]²³.

Ο Θεός να ευλογεί όλους αυτούς που προσπαθούν να είναι φύλακες του αδελφού τους, που δίνουν για να βελτιώσουν τα βάσανα, οι οποίοι αγωνίζονται με όλα όσα είναι καλά μέσα τους για να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο. Έχετε παρατηρήσει ότι τέτοια άτομα έχουν ένα λαμπρότερο χαμόγελο; Τα βήματά τους είναι πιο σίγουρα. Έχουν μία αύρα γύρω τους ευχαρίστησης και ικανοποίησης –ακόμη και της αφιέρωσης– διότι κάποιος δεν μπορεί να συμμετέχει στο να βοηθά άλλους χωρίς να βιώσει μία πλούσια ευλογία ο ίδιος²⁴.

Κάθε μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών έχει συνάψει διαθήκη στα ύδατα του βαπτίσματος να σταθεί ως μάρτυρας του Θεού «σε όλες τις στιγμές και στα πάντα, και σε όλους τους τόπους» (Μωσία 18:9) και έχει εκφράσει προθυμία να «σηκώ[νει] ο ένας του άλλου τα βάρη, για να γίνονται ελαφριά» (Μωσία 18:8).

Εκπληρώνοντας αυτήν τη διαθήκη στη ζωή μας, θα εξοικειωθούμε με εκείνον που δήλωσε: «Ιδού, είμαι ο Ιησούς Χριστός, για τον οποίο οι προφήτες κατέθεσαν μαρτυρία ότι θα έλθει στον κόσμο». (Νεφί Γ΄ 11:10.) Αυτός είναι ο Ιησούς τον οποίο επιζητούμε. Αυτός είναι ο αδελφός μας τον οποίον αγαπούμε. Αυτός είναι ο Χριστός, ο Κύριος, τον οποίο υπηρετούμε. Καταθέτω μαρτυρία ότι ζει, διότι μιλώ ως κάποιος που τον έχει βρει²⁵.

• Επανεξετάστε τους πολλούς τρόπους με τους οποίους ο Σωτήρας έθεσε το παράδειγμα υπηρέτησης για εμάς (βλ. τμήμα 1). Τι μπορούμε να μάθουμε από την αφοσίωσή Του στην υπηρέτηση των άλλων; Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του υπηρέτησης στην καθημερινή ζωή μας;

• Υπό ποίαν έννοια υπηρετούμε τον Θεό, όταν υπηρετούμε άλλους; (Βλ. τμήμα 2.) Γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι «είμαστε τα χέρια τού Κυρίου επί της Γης»; Πότε έχει απαντήσει ο Κύριος στις προσευχές σας μέσω ενός άλλου ατόμου; Πώς μπορούμε να δώσουμε προτεραιότητα στη ζωή μας, ώστε να μπορέσουμε να αφιερώσουμε χρόνο στην υπηρέτηση;

• Επανεξετάστε τους τρόπους με τους οποίους μας παρότρυνε ο Πρόεδρος Μόνσον να δώσουμε από τον εαυτό μας (βλ. τμήμα 3). Πότε κάποιος είχε σημαντικό αντίκτυπο στη ζωή σας, υπηρετώντας σας με έναν από αυτούς τους τρόπους; Πώς έχετε δει «μικρές πράξεις υπηρέτησης» να εξυψώνουν και να ευλογούν άλλους; Πώς μπορούμε να γίνουμε περισσότερο ενήμεροι για τις ανάγκες των άλλων;

• Πώς έχει μεγαλύνει τις προσπάθειές σας ο Κύριος όταν Τον έχετε υπηρετήσει; (Βλ. τμήμα 4 και Διδαχή και Διαθήκες 84:88.)

• Ο Πρόεδρος Μόνσον δίδαξε ότι όταν υπηρετούμε άλλους, θα «μεγαλώσουμε και θα ανθίσουμε» (τμήμα 5). Πώς η υπηρέτηση προς τους άλλους σας έχει βοηθήσει να αναπτυχθείτε; Ποιοι είναι μερικοί άλλοι τρόποι με τους οποίους έχετε ευλογηθεί όταν υπηρετήσατε άλλους; Γιατί νομίζετε ότι «είναι μακάριο το να δίνει κάποιος, παρά να παίρνει»; (Πράξεις 20:35). Πώς η υπηρέτηση προς τους άλλους σας έχει φέρει πιο κοντά στον Σωτήρα;

Ιησούς του Ναυή 22:5, Κατά Ματθαίον 25:31-46, Κατά Ιωάννην 13:34-35, Μωσία 5:13, Διδαχή και Διαθήκες 4:2-6. 58:26-28, 81:5

«Το διάβασμα, η μελέτη και ο συλλογισμός δεν είναι τα ίδια. Διαβάζουμε λέξεις και ενδεχομένως παίρνουμε ιδέες. Μελετούμε και ενδεχομένως ανακαλύπτουμε πρότυπα και συνάφειες στις γραφές. Όμως, όταν συλλογιζόμαστε, τότε προσκαλούμε την αποκάλυψη με το Πνεύμα. Ο συλλογισμός, για μένα, είναι η σκέψη και η προσευχή που κάνω, αφού διαβάσω και μελετήσω τις γραφές προσεκτικά» (Χένρυ Άιρινγκ, «Υπηρετήστε με το Πνεύμα”, Λιαχόνα, Νοε 2010, 60).