Χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ευτυχισμένου σπιτιού

Η ευτυχία δεν συνίσταται από πολυτέλεια, από την ιδέα του κόσμου «να περνάμε καλά». Ούτε πρέπει να την αναζητούμε σε μακρινούς τόπους με ονόματα που ακούγονται παράξενα. Η ευτυχία βρίσκεται στο σπίτι⁷.

Το σπίτι είναι πολύ περισσότερο από μία κατοικία. Μία κατοικία είναι οικοδομημένη από ξυλεία, τούβλα και πέτρες. Το σπίτι είναι φτιαγμένο από αγάπη, θυσία και σεβασμό. Μία κατοικία μπορεί να είναι ένα σπίτι και ένα σπίτι μπορεί να είναι ουρανός⁸.

Μπορούμε να κάνουμε τις κατοικίες μας σπίτια και τα σπίτια μας ουρανούς, όταν ο Σωτήρας γίνει το κέντρο της ζωής μας και το παράδειγμά Του αγάπης και υπηρέτησης βρίσκει σημαντική έκφραση στη ζωή μας⁹.

Είθε… να δείχνουμε καλοσύνη και αγάπη εντός της οικογένειάς μας. Το σπίτι μας πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από καταφύγιο. Θα πρέπει να είναι τόπος όπου το πνεύμα του Θεού δύναται να κατοικήσει, όπου η καταιγίδα σταματά στην πόρτα, όπου κυβερνά η αγάπη και κατοικεί η ειρήνη¹⁰.

Τόσο συχνά πιστεύουμε λανθασμένα ότι τα παιδιά μας χρειάζονται περισσότερα πράγματα, όταν στην πραγματικότητα οι σιωπηλές ικεσίες τους είναι απλώς για περισσότερο από τον χρόνο μας¹¹.

Η ευτυχία αφθονεί, όταν υπάρχει γνήσιος σεβασμός του ενός για τον άλλον… Εκεί όπου υπάρχει σεβασμός στο σπίτι, τα παιδιά δεν βρίσκονται σε αυτήν την τρομερή «Χώρα του Ποτέ» – να μην είναι ποτέ το αντικείμενο ανησυχίας, ποτέ ο αποδέκτης της κατάλληλης γονικής καθοδήγησης¹².

Όλοι μας θυμόμαστε το σπιτικό της παιδικής μας ηλικίας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι σκέψεις μας δεν εστιάζουν στο αν το σπίτι μας ήταν μεγάλο ή μικρό, αν η γειτονιά ήταν της μόδας ή φτωχική. Αντιθέτως, χαιρόμαστε με τις εμπειρίες που ζήσαμε ως οικογένεια. Το σπιτικό είναι το εργαστήριο της ζωής μας και αυτό που μαθαίνουμε εκεί καθορίζει σε μεγάλο βαθμό ό,τι κάνουμε όταν φεύγουμε από εκεί…

…Είμαστε υπεύθυνοι για το σπιτικό που οικοδομούμε. Θα πρέπει να οικοδομούμε με σύνεση, επειδή η αιωνιότητα δεν είναι ένα μικρό ταξίδι. Θα υπάρχει νηνεμία και άνεμος, ηλιόφως και σκιές, χαρά και λύπη. Αλλά αν προσπαθήσουμε αληθινά, το σπιτικό μας μπορεί να αποτελέσει ένα μικρό μέρος των ουρανών εδώ, επί της Γης. Οι σκέψεις που κάνουμε, οι πράξεις που κάνουμε, η ζωή που ζούμε επηρεάζουν όχι μόνο την επιτυχία του επίγειου ταξιδιού μας· σημαδεύουν τον δρόμο προς τους αιώνιους στόχους μας.

Το 1995, η Πρώτη Προεδρία και η Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων εξέδωσαν μία διακήρυξη προς όλο τον κόσμο αναφορικώς προς τον γάμο και την οικογένεια. Αυτή η διακήρυξη δηλώνει, εν μέρει ότι: «Η ευτυχία της ζωής μέσα στην οικογένεια μπορεί να επιτευχθεί με μεγαλύτερη ευκολία όταν στηρίζεται στις διδασκαλίες του Κυρίου Ιησού Χριστού. Οι επιτυχημένοι γάμοι και οι επιτυχημένες οικογένειες βασίζονται στις αρχές της πίστεως, της προσευχής, της μετάνοιας, της συγχώρησης, του σεβασμού, της αγάπης, της συμπόνιας, της εργασίας και των εποικοδομητικών ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων» [«Η οικογένεια: Μία επίσημη διακήρυξη προς όλον τον κόσμο», ChurchofJesusChrist.org].

Τα ευτυχισμένα σπίτια υπάρχουν σε ποικίλες μορφές. Ορισμένα έχουν μεγάλες οικογένειες με πατέρα, μητέρα, αδελφούς και αδελφές που ζουν μαζί με πνεύμα αγάπης. Άλλα αποτελούνται από έναν γονέα μόνο με ένα ή δύο παιδιά, ενώ άλλα σπίτια έχουν μόνον έναν ένοικο. Υπάρχουν, ωστόσο, στοιχεία αναγνώρισης τα οποία βρίσκονται σε ένα ευτυχισμένο σπίτι, ανεξάρτητα από τον αριθμό ή την περιγραφή των μελών της οικογένειάς του. Αναφέρομαι σε αυτά ως «Χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ευτυχισμένου σπιτιού». Αποτελούνται από:

1. Ένα πρότυπο προσευχής.

2. Μία βιβλιοθήκη μαθήσεως.

3. Μία κληρονομιά αγάπης.

4. Ένα θησαυροφυλάκιο μαρτυρίας¹³.

Προς εσάς που είστε γονείς… επικαλεστείτε τον Επουράνιο Πατέρα μας για βοήθεια καθώς ενδιαφέρεστε για τις ανάγκες [των παιδιών σας] κάθε μέρα και καθώς αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες που αναπόφευκτα έρχονται με τη γονική ιδιότητα. Χρειάζεστε περισσότερο από την δική σας σοφία για την ανατροφή τους¹⁴.

«Προσευχή ειν’ ο πόθος ψυχής, δυνατά, σιωπηλά» [Ύμνοι, αρ. 76]. Τόσο παγκόσμια είναι η εφαρμογή της, τόσο ευεργετικό το αποτέλεσμά της, που η προσευχή χαρακτηρίζεται ως το υπ’ αριθμόν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός ευτυχισμένου σπιτικού. Όταν οι γονείς ακούν την προσευχή ενός παιδιού, έρχονται και αυτοί κοντά στον Θεό. Αυτά τα μικρά, τα οποία τόσο προσφάτως ήταν με τον Επουράνιο Πατέρα τους, δεν έχουν αναστολές στην έκφραση των συναισθημάτων τους, των επιθυμιών τους και των ευχαριστιών τους προς Εκείνον.

Η οικογενειακή προσευχή είναι το μεγαλύτερο αποτρεπτικό μέσον στην αμαρτία και συνεπώς ένας ευεργετικός πάροχος χαράς και ευτυχίας. Το παλαιό ρητό είναι ακόμα αληθινό: «Η οικογένεια που προσεύχεται μαζί μένει μαζί»…

Η σύζυγός μου, Φράνσις, κι εγώ είμαστε παντρεμένοι 53 χρόνια. Ο γάμος μας πραγματοποιήθηκε στον Ναό της Σωλτ Λέηκ. Αυτός ο οποίος έκανε την τελετή, ο Μπέντζαμιν Μπόουρινγκ μας συνεβούλευσε: «Μπορώ να σας προσφέρω, νεόνυμφοι, μία μέθοδο η οποία θα διασφαλίσει ότι οποιαδήποτε διαφωνία και εάν έχετε δεν θα διαρκέσει περισσότερο από μία ημέρα; Κάθε νύκτα θα γονατίζετε δίπλα στο κρεβάτι σας. Μία νύκτα, αδελφέ Μόνσον, θα προσφέρεις την προσευχή, δυνατά, γονυπετώς. Την επομένη νύκτα, αδελφή Μόνσον, θα προσφέρεις την προσευχή, δυνατά, γονυπετώς. Τότε μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οποιαδήποτε παρεξήγηση που αναπτύσσεται κατά την διάρκεια της ημέρας θα εξαφανισθεί καθώς προσεύχεστε. Απλώς δεν μπορείτε να προσεύχεστε μαζί και να μην διατηρείτε παρά τα καλύτερα συναισθήματα ο ένας για τον άλλον».

Όταν κλήθηκα στο Συμβούλιο των Δώδεκα Αποστόλων… ο Πρόεδρος Ντέιβιντ ΜακΚέι, ένατος Πρόεδρος της Εκκλησίας, με ρώτησε σχετικά με την οικογένειά μου. Του διηγήθηκα αυτήν την καθοδηγητική μέθοδο προσευχής και έδωσα μαρτυρία για την εγκυρότητά της. Κάθισε πίσω στη μεγάλη δερμάτινη καρέκλα του και, με ένα χαμόγελο, απάντησε: «Η ίδια μέθοδος που έχει λειτουργήσει για εσάς έχει ευλογήσει τη ζωή της οικογένειάς μου όλα αυτά τα χρόνια του γάμου μας»¹⁵.

Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός ευτυχισμένου σπιτιού ανακαλύπτεται όταν το σπιτικό είναι μία βιβλιοθήκη μάθησης… Ένα ουσιώδες μέρος της βιβλιοθήκης μας μάθησης θα είναι τα καλά βιβλία…

Η μελέτη είναι μια από τις πραγματικές απολαύσεις της ζωής. Στην εποχή του ομαδικού πολιτισμού, όταν πολλά από όσα συναντούμε είναι περιορισμένα, προσαρμοσμένα, αλλοιωμένα, τεμαχισμένα και συντομευμένα, είναι ευκολία και έμπνευση για το μυαλό να καθίσουμε μόνοι μας με ένα ευχάριστο βιβλίο.

Τα μικρά παιδιά επίσης απολαμβάνουν τα βιβλία και αγαπούν να τους διαβάζουν οι γονείς τους.

Ο Κύριος συνεβούλευσε: «Αναζητήστε από τα καλύτερα βιβλία λόγια σοφίας. Αναζητήστε μάθηση, δηλαδή με μελέτη και επίσης με πίστη» [Διδαχή και Διαθήκες 88:118].

Οι βασικές γραφές προσφέρουν τη βιβλιοθήκη μάθησης σε εμάς και στα παιδιά μας.

Πριν από μερικά χρόνια, ξεναγήσαμε με συνοδεία τα εγγόνια μας στις εγκαταστάσεις εκτυπώσεων της Εκκλησίας. Εκεί, όλοι μας είδαμε… το Βιβλίο του Μόρμον να βγαίνει από τη γραμμή παράδοσης – τυπωμένο, δεμένο και περιποιημένο, έτοιμο για ανάγνωση. Είπα στα εγγόνια: «Ο χειριστής λέει ότι μπορείτε να πάρετε ένα αντίτυπο του Βιβλίου του Μόρμον δικό σας. Επιλέξτε το αντίτυπο και κατόπιν θα είναι δικό σας».

Το καθένα πήρε ένα τελικό αντίτυπο του βιβλίου και εξέφρασε την αγάπη του για το Βιβλίο του Μόρμον.

Πραγματικά δεν θυμάμαι άλλα γεγονότα εκείνης της ημέρας, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω τις ειλικρινείς εκφράσεις αγάπης για το Βιβλίο του Μόρμον – εκφράσεις που εξήλθαν από την καρδιά αυτών των παιδιών.

Ως γονείς, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η ζωή μας μπορεί να είναι το βιβλίο από την οικογενειακή βιβλιοθήκη που αγαπούν περισσότερο τα παιδιά. Είναι τα παραδείγματά μας άξια μίμησης; Ζούμε με τέτοιο τρόπο, ώστε ένας γυιος ή μία θυγατέρα να λένε: «Θέλω να ακολουθήσω τον μπαμπά μου» ή «Θέλω να είμαι σαν τη μητέρα μου»; Σε αντίθεση με το βιβλίο στο ράφι της βιβλιοθήκης, τα καλύμματα των οποίων προστατεύουν το περιεχόμενο, η ζωή μας δεν μπορεί να κλείσει. Γονείς, είμαστε αληθινά ένα ανοικτό βιβλίο¹⁶.

Εικόνα

Πατέρας και γυιος διαβάζουν τις γραφές

Ένα τρίτο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός ευτυχισμένου σπιτιού είναι μία κληρονομιά αγάπης…

Φαινομενικά, μικρά μαθήματα αγάπης παρατηρούνται από τα παιδιά καθώς σιωπηλά απορροφούν το παράδειγμα των γονέων τους. Ο πατέρας μου, ένας τυπογράφος, εργαζόταν πολύ και σκληρά σχεδόν κάθε μέρα της ζωής του. Είμαι βέβαιος ότι την Ημέρα του Κυρίου θα απολάμβανε να είναι απλώς στο σπίτι. Αντιθέτως, επισκεπτόταν ηλικιωμένα μέλη της οικογένειας και έφερνε χαρά στη ζωή τους.

Ένας ήταν ο θείος του, ο οποίος ήταν ανάπηρος από την αρθρίτιδα που ήταν τόσο σοβαρή, ώστε δεν μπορούσε να περπατήσει ή να φροντίσει τον εαυτό του. Ένα απόγευμα Κυριακής ο μπαμπάς μού είπε: «Έλα, Τόμμυ. Ας πάρουμε τον θείο Ελάιας για μία μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο». Επιβιβαζόμασταν στο παλιό Oldsmobile του 1928 και πηγαίναμε στην Έιτ Γουέστ [στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ] όπου, στο σπίτι του θείου Ελάιας, εγώ περίμενα στο αυτοκίνητο ενώ ο μπαμπάς πήγαινε μέσα. Σύντομα ξεπρόβαλλε από το σπίτι, μεταφέροντας στην αγκαλιά του σαν μία κινέζικη κούκλα από πορσελάνη τον ανάπηρο θείο του. Κατόπιν άνοιγα την πόρτα και παρακολουθούσα πόσο τρυφερά και με τόση στοργή ο πατέρας μου έβαζε τον θείο Ελάιας στο μπροστινό κάθισμα, ώστε να έχει ωραία θέα ενώ βρισκόμουν στο πίσω κάθισμα.

Η διαδρομή ήταν σύντομη και η συζήτηση περιορισμένη, αλλά ω, τι κληρονομιά αγάπης! Ο πατέρας ποτέ δεν μου διάβασε από την Αγία Γραφή για τον καλό Σαμαρείτη. Αντιθέτως, με έπαιρνε μαζί του, μαζί και τον θείο Ελάιας σε εκείνο το παλιό Oldsmobile του 1928 στο δρόμο προς την Ιεριχώ¹⁷.

Ορισμένες από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες μας να επιδεικνύουμε την αγάπη μας θα είναι εντός του σπιτιού μας. Η αγάπη θα πρέπει να είναι η καρδιά της οικογενειακής ζωής και όμως ενίοτε δεν είναι. Μπορεί να υπάρχει πάρα πολλή ανυπομονησία, πάρα πολύς διαπληκτισμός, πάρα πολλοί καβγάδες, πάρα πολλά δάκρυα. Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλι ρώτησε με βαθιά θλίψη: «Γιατί συμβαίνει [αυτοί] που αγαπούμε [περισσότερο] να γίνονται τόσο συχνά στόχοι των σκληρών λόγων μας; Γιατί συμβαίνει [εμείς] να μιλούμε ενίοτε σαν να είχαμε εγχειρίδια που πληγώνουν βαθιά;» Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις μπορεί να είναι διαφορετικές για τον καθέναν από εμάς και όμως το συμπέρασμα είναι ότι οι λόγοι δεν έχουν σημασία. Αν θέλουμε να τηρούμε την εντολή να αγαπούμε αλλήλους, πρέπει να φερόμαστε ο ένας στον άλλον με καλοσύνη και με σεβασμό.

Ασφαλώς θα υπάρξουν φορές όπου η πειθαρχία θα πρέπει να επιβληθεί. Ωστόσο, ας θυμόμαστε τη συμβουλή που βρίσκεται στο Διδαχή και Διαθήκες – δηλαδή ότι όταν είναι απαραίτητο να επιπλήξουμε κάποιον, κατόπιν να δείχνουμε αυξημένη αγάπη [βλ. Διδαχή και Διαθήκες 121:43]¹⁸.

Είθε το σπίτι σας να είναι γεμάτο αγάπη και ευγένεια και με το Πνεύμα του Κυρίου. Να αγαπάτε τις οικογένειές σας. Αν υπάρχουν διαφωνίες ή διχόνοιες ανάμεσά σας, σας παροτρύνω να τις διευθετήσετε τώρα¹⁹.

Αποτελούμε παράδειγμα της κληρονομιάς της αγάπης; Αποτελεί το σπίτι μας; Η Μπερναντίν Χίλυ, σε μία ομιλία κατά την τελετή απονομής τίτλου σπουδών, έδωσε αυτήν τη συμβουλή: «Ως ιατρός, ο οποίος έχει το βαθύτατο προνόμιο να μοιράζεται τις πιο βαθιές στιγμές της ζωής των ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων των τελευταίων στιγμών τους, επιτρέψατέ μου να σας πω ένα μυστικό. Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τον θάνατο δεν σκέπτονται ποια πτυχία έχουν αποκτήσει, ποιες θέσεις κατείχαν ή πόσο πλούτο έχουν συσσωρεύσει. Στο τέλος, αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι ποιον αγαπήσατε και ποιος σας αγάπησε. Αυτός ο κύκλος αγάπης είναι το παν και είναι ένα σπουδαίο μέτρο της ζωής που πέρασε. Είναι μια δωρεά της μεγαλύτερης αξίας» [“On Light and Worth: Lessons from Medicine” (ομιλία σε τελετή απονομής τίτλου σπουδών, Κολλέγιο Βασσάρ, 29 Μαΐου 1994), 10, Ειδικές Συλλογές]²⁰.

Ένα τέταρτο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός ευτυχισμένου σπιτιού είναι το θησαυροφυλάκιο μαρτυρίας. «Η πρώτη και πιο πρωταρχική ευκαιρία για διδασκαλία στην Εκκλησία [βρίσκεται στο σπιτικό]» παρατήρησε ο Πρόεδρος Ντέιβιντ ΜακΚέι [στο Priesthood Home Teaching Handbook, αναθεωρημένη έκδοση (1967), ii]. «Ένα αληθινό σπίτι μορμόνων είναι εκείνο στο οποίο εάν ο Χριστός τύχαινε να εισέλθει, θα ήταν χαρούμενος να παραμείνει και να αναπαυτεί» [Gospel Ideals (1953), 169].

Τι κάνουμε για να εξασφαλίσουμε ότι το σπίτι μας ανταποκρίνεται σε αυτήν την περιγραφή; Δεν είναι αρκετό να έχουν μόνο οι γονείς δυνατή μαρτυρία. Τα παιδιά μπορούν να τα καταφέρουν μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα εκμεταλλευόμενα την πεποίθηση ενός γονέα.

Ο Πρόεδρος Χήμπερ Γκραντ δήλωσε: «Είναι καθήκον μας να διδάσκουμε τα παιδιά μας στη νεαρή τους ηλικία… Μπορεί να ξέρω ότι το Ευαγγέλιο είναι αληθινό, όπως και η σύζυγός μου, όμως θέλω να σας πω ότι τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι το Ευαγγέλιο είναι αληθινό, εκτός και εάν το μελετήσουν και αποκτήσουν μαρτυρία για τον εαυτό τους» [στο Conference Report, Απρ 1902, 80].

Η αγάπη για τον Σωτήρα, η ευλάβεια για το όνομά Του και ο γνήσιος σεβασμός του ενός για τον άλλο θα προσφέρουν γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί μία μαρτυρία.

Η μάθηση του Ευαγγελίου, η κατάθεση μίας μαρτυρίας, η ηγεσία μίας οικογένειας είναι σπανίως, αν όχι ποτέ απλές διαδικασίες. Το ταξίδι της ζωής χαρακτηρίζεται από εξογκώματα στον δρόμο, φουσκοθαλασσιές – ακόμα και μια αναταραχή όπως αυτή της εποχής μας.

Εικόνα

Οικογένεια διαβάζει μαζί

Μερικά χρόνια πριν, ενώ επισκεπτόμουν τα μέλη και τους ιεραποστόλους στην Αυστραλία, στάθηκα μάρτυρας ενός κορυφαίου παραδείγματος που απεικόνιζε πώς ο θησαυρός της μαρτυρίας μπορεί να ευλογεί και να καθαγιάζει ένα σπίτι. Ο πρόεδρος της ιεραποστολής, Χόρας Ένσαϊν κι εγώ ταξιδεύαμε τη μεγάλη απόσταση από το Σύδνεϋ στο Ντάρβιν, όπου θα έκανα μία τελετή σκαψίματος του εδάφους για την πρώτη μας εκκλησία σε εκείνη την πόλη. Καθ’ οδόν είχαμε μία προγραμματισμένη στάση σε μία μεταλλευτική κοινότητα εξόρυξης που ονομαζόταν Μάουντ Ίσα. Καθώς εισήλθαμε στο μικρό αεροδρόμιο στο Μάουντ Ίσα, πλησίασαν μία γυναίκα και τα δύο παιδιά της. Είπε: «Είμαι η Τζούντιθ Λάουντεν, ένα μέλος της Εκκλησίας και αυτά είναι τα δύο παιδιά μου. Σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσε να είσαστε σε αυτή την πτήση κι έτσι ήλθαμε να σας επισκεφθούμε κατά τη διάρκεια της σύντομης στάσης σας». Εξήγησε ότι ο σύζυγός της δεν ήταν μέλος της Εκκλησίας και ότι εκείνη και τα παιδιά της ήταν πράγματι τα μόνα μέλη σε όλη την περιοχή. Αναφέραμε εμπειρίες και καταθέσαμε τη μαρτυρία μας.

Ο καιρός πέρασε. Καθώς προετοιμαζόμασταν να επανεπιβιβαστούμε, η αδελφή Λάουντεν φαινόταν τόσο μόνη και έρημη. Παρακάλεσε: «Δεν μπορείτε να φύγετε ακόμη. Μου έχει λείψει τόσο η Εκκλησία». Ξαφνικά τα μεγάφωνα ανήγγειλλαν μία τριαντάλεπτη καθυστέρηση της πτήσης μας για τεχνικούς λόγους. Η αδελφή Λάουντεν ψιθύρισε: «Η προσευχή μου μόλις εισακούστηκε». Κατόπιν ρώτησε πώς θα μπορούσε να ασκήσει επιρροή στο σύζυγό της για να δείξει ενδιαφέρον για το Ευαγγέλιο. Τη συμβουλεύσαμε να τον περιλαμβάνει στο μάθημα Προκαταρκτικής στο σπίτι κάθε εβδομάδα και να είναι για εκείνον μία ζωντανή μαρτυρία για το Ευαγγέλιο. Της ανέφερα ότι θα της στέλναμε μία συνδρομή για το The Children’s Friend [Ο φίλος των παιδιών] και επιπλέον βοήθεια για τη διδασκαλία της οικογένειάς της. Την παροτρύναμε να μην εγκαταλείψει ποτέ την προσπάθεια με τον σύζυγό της.

Αναχωρήσαμε από το Μάουντ Ίσα, μία πόλη στην οποία δεν έχω ποτέ επιστρέψει. Εντούτοις, θα έχω πάντα την αγαπημένη ανάμνηση από αυτή τη γλυκιά μητέρα και αυτά τα πολύτιμα παιδιά να έχουν μία έκφραση γεμάτη δάκρυα και μία στοργική αίσθηση ευγνωμοσύνης και αποχαιρετισμού.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ενώ μιλούσα σε μία συγκέντρωση ηγεσίας της ιεροσύνης στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας, τόνισα τη σημασία της μάθησης του Ευαγγελίου στο σπίτι και τη σημασία να ζούμε το Ευαγγέλιο και να είμαστε παραδείγματα αλήθειας. Ανέφερα στους άνδρες που ήταν συγκεντρωμένοι την ιστορία της αδελφής Λάουντεν και τον αντίκτυπο που είχαν σε μένα η πίστη και η αποφασιστικότητά της. Ολοκληρώνοντας, είπα: «Υποθέτω ότι ποτέ δεν θα μάθω εάν ο σύζυγος της αδελφής Λάουντεν προσεχώρησε στην Εκκλησία, αλλά δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο πρότυπο ζωής να ακολουθήσει».

Ένας από τους ηγέτες σήκωσε το χέρι του, κατόπιν στάθηκε και δήλωσε: «Αδελφέ Μόνσον, είμαι ο Ρίτσαρντ Λάουντεν. Η γυναίκα για την οποία μιλάτε είναι η σύζυγός μου. Τα παιδιά [η φωνή του έτρεμε] είναι τα παιδιά μας. Είμαστε μια παντοτινή οικογένεια τώρα, εν μέρει χάρη στην επιμονή και υπομονή της αγαπητής μου συζύγου. Εκείνη τα έκανε όλα». Δεν ειπώθηκε ούτε μία λέξη. Η σιωπή έσπασε μόνο από τα ρουθουνίσματα και τους πνιχτούς λυγμούς και σημαδεύτηκε από το θέαμα των δακρύων που έρρεαν από κάθε μάτι.

Αδελφοί και αδελφές μου, ας αποφασίσουμε, οποιεσδήποτε και αν είναι οι περιστάσεις μας, να κάνουμε την κατοικία μας ευτυχισμένο σπίτι. Ας ανοίξουμε διάπλατα τα παράθυρα της καρδιάς μας, ώστε κάθε μέλος της οικογένειας να μπορεί να αισθάνεται ευπρόσδεκτο και «σαν στο σπίτι». Ας ανοίξουμε, ακόμα, τις θύρες της ψυχής μας, για να μπορέσει να μπει ο αγαπητός Χριστός. Θυμηθείτε την υπόσχεσή Του: «Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ’ αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του και αυτός μαζί μου» [Αποκάλυψη 3:20].

Πόσο ευπρόσδεκτος θα αισθανθεί, πόσο χαρούμενη θα είναι η ζωή μας, όταν Τον χαιρετήσουν τα «Χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ευτυχισμένου σπιτιού»²¹.

• Ο Πρόεδρος Μόνσον τόνισε ότι «η ευτυχία βρίσκεται στο σπίτι» (τμήμα 1). Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να δημιουργήσουμε μεγαλύτερη ευτυχία στο σπίτι; Πώς μπορούμε να κάνουμε τον Σωτήρα το κέντρο του σπιτιού μας; Πώς μπορούν τα μέλη της οικογένειας να γαλουχούν γνήσιο σεβασμό το ένα για το άλλο;

• Γιατί η προσευχή είναι σημαντική στην οικοδόμηση ενός ευτυχισμένου σπιτιού; (Βλ. τμήμα 2.) Ποιες ευλογίες έχετε βιώσει έχοντας οικογενειακή προσευχή; Πώς ευλογούνται οι σύζυγοι προσευχόμενοι μαζί;

• Με ποιους τρόπους θα πρέπει ένα σπίτι να είναι «βιβλιοθήκη μαθήσεως»; (τμήμα 3). Πώς οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτύξουν αγάπη για τη μάθηση; Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τη μελέτη μας των γραφών;

• Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε «μια κληρονομιά αγάπης» στο σπίτι μας; (τμήμα 4). Ως παιδί, τι μάθατε για την αγάπη από τη μητέρα ή τον πατέρα σας ή από άλλους; Πώς μπορούμε να μειώσουμε τη διχόνοια στο σπίτι μας;

• Πώς μπορούν οι γονείς να βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτύξουν δυνατές μαρτυρίες για το Ευαγγέλιο; (Βλ. τμήμα 5.) Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να εκπληρώσουμε καλύτερα το καθήκον μας να διδάσκουμε τα παιδιά; Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία της Τζούντιθ και του Ρίτσαρντ Λάουντεν;

Δευτερονόμιο 11:19, Προς Κολοσσαείς 3:19-21, Μωσία 4:14-15, Νεφί Γ΄ 18:21, Νεφί Δ΄ 1:15, Διδαχή και Διαθήκες 68:25-28, 93:40-50, Μωυσής 5:1-5, 10-12

«Θυμηθείτε ότι η οικοδόμηση πίστης και να γίνουμε πιο πολύ χριστοειδείς δεν συμβαίνουν [διαμιάς]. Καθώς καλείτε όσους διδάσκετε να ενεργούν επί της αληθινής διδαχής, τους βοηθάτε να επεκτείνουν τη μαθησιακή εμπειρία στο σπίτι και στην καθημερινή ζωή τους» (Διδάσκοντας με τον τρόπο του Σωτήρος [2016], 35).