ພຣະຫັດແຫ່ງການນຳພາຂອງພຣະອົງໃນແຕ່ລະວັນ
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຮູ້ສິ່ງທີ່ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການ ຫລາຍກວ່າຄົນອື່ນ.
ເຄື່ອງມືຢ່າງໜຶ່ງທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນມັກໃຊ້ ໃນການນຳພາລູກໆຂອງພຣະອົງ ຄືປູ່ຍ່າຕາຍາຍທີ່ຊອບທຳ. ແມ່ຂອງພໍ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍເປັນຜູ້ຍິງເຊັ່ນນັ້ນ. ມີເທື່ອໜຶ່ງ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍເກີນກວ່າຈະຈື່ໄດ້, ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລົງໂທດຂ້າພະເຈົ້າ. ເມື່ອເຫັນການລົງໂທດນັ້ນ, ແມ່ຕູ້ຍ່າໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ມອນທີ, ແມ່ເຊື່ອວ່າ ລູກລົງໂທດລູກຊາຍໜັກເກີນໄປ.”
ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕອບວ່າ, “ແມ່ເອີຍ, ລູກຊິລົງໂທດ ລູກຂອງລູກເອງ ແບບໃດກໍໄດ້.”
ແລະ ແມ່ຕູ້ຍ່າທີ່ສະຫລາດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ເວົ້າດ້ວຍຄວາມອ່ອນຫວານວ່າ, “ແມ່ກໍຊິເຮັດຄືກັນ.”
ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າ ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນຄຳແນະນຳທີ່ສະຫລາດ ຂອງແມ່ເພິ່ນໃນມື້ນັ້ນ.
ເມື່ອຄິດກ່ຽວກັບການນຳພາ, ເຮົາອາດຄິດກ່ຽວກັບເພງສວດເພງໜຶ່ງ ທີ່ເຮົາທຸກຄົນຮູ້ ແລະ ມັກ—“ເຮົາເປັນລູກຂອງພຣະເຈົ້າ.” ເຮົາອ່ານເນື້ອເພງວ່າ “ພາເຮົາ, ນຳເຮົາ, ຍ່າງຄຽງຂ້າງເຮົາ, ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ພົບທາງ.”1
ຈົນເຖິງເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເຂົ້າໃຈວ່າ ເນື້ອເພງນັ້ນ ແມ່ນຄຳແນະນຳຈາກສະຫວັນເຖິງພໍ່ແມ່. ໃນຂະນະທີ່ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ວ່າ ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບັນຈຸຄຳແນະນຳ, ແຕ່ມັນມີຄວາມໝາຍຫລາຍກວ່ານັ້ນ. ເຮົາແຕ່ລະຄົນໄດ້ອ້ອນວອນທຸກວັນ ເພື່ອຂໍໃຫ້ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ນຳເຮົາ, ພາເຮົາ, ແລະ ຍ່າງຄຽງຂ້າງເຮົາ.
ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ ໄດ້ອະທິບາຍວ່າ: “ພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນຂອງເຮົາ ຮູ້ເຖິງຄວາມຕ້ອງການ ຂອງລູກໆຂອງພຣະອົງ ຫລາຍກວ່າຄົນອື່ນ. ມັນແມ່ນວຽກງານ ແລະ ລັດສະໝີພາບຂອງພຣະອົງ ທີ່ຈະຊ່ວຍເຫລືອເຮົາ ໃນທຸກວິທີທາງ, ມອບແຫລ່ງຊ່ວຍເຫລືອທາງໂລກ ແລະ ທາງວິນຍານທີ່ດີເລີດໃຫ້ແກ່ເຮົາ ເພື່ອຊ່ວຍເຮົາຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ ເພື່ອກັບໄປຫາພຣະອົງ.”2
ໃຫ້ເຮົາມາຟັງຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້: ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຮູ້ສິ່ງທີ່ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການ ຫລາຍກວ່າຄົນອື່ນ. ເພາະສະນັ້ນ, ພຣະອົງຈຶ່ງໄດ້ຈັດຫາຫໍ່ດູແລສ່ວນຕົວ ທີ່ເໝາະສົມໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນ. ຫໍ່ດັ່ງກ່າວມີສ່ວນປະກອບຫລາຍຢ່າງ. ມັນຮ່ວມດ້ວຍ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ ແລະ ການຊົດໃຊ້, ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ພຣະບັນຍັດ, ພຣະຄຳພີ, ການອະທິຖານ, ສາດສະດາ, ອັກຄະສາວົກ, ພໍ່ແມ່, ປູ່ຍ່າຕາຍາຍ, ຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກໃນທ້ອງຖິ່ນ, ແລະ ຄົນອື່ນໆອີກ—ທັງໝົດນີ້ ເພື່ອຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ກັບໄປຢູ່ນຳພຣະອົງ ໃນມື້ໜຶ່ງ.
ມື້ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວກ່ຽວກັບສອງສາມຢ່າງ ທີ່ຢູ່ໃນຫໍ່ດູແລ ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ວ່າ ພຣະບິດາທີ່ຊົງຮັກ ໄດ້ພາ, ໄດ້ນຳ, ແລະ ໄດ້ເດີນຄຽງຂ້າງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຄອບຄົວ. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ທ່ານແຕ່ລະຄົນ ຈະຮັບຮູ້ໃນປະສົບການຂອງທ່ານວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໄດ້ພາ, ໄດ້ນຳ, ແລະ ໄດ້ເດີນຄຽງຂ້າງທ່ານ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮູ້ນັ້ນ, ທ່ານຈະກ້າວເດີນໄປດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈ, ໂດຍຮູ້ວ່າ ທ່ານບໍ່ໄດ້ຢູ່ຕາມລຳພັງ.
ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ເປັນສິ່ງສຳຄັນຫລາຍຢູ່ໃນຫໍ່ດູແລ. ແອວມາໄດ້ປະກາດວ່າ “ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍບໍ່ເຄີຍເປັນຄວາມສຸກເລີຍ.”3 ການຍອມຮັບການປະພຶດທີ່ບໍ່ເໝາະສົມ ໂດຍທີ່ບໍ່ດັດແປງດ້ວຍຄວາມຮັກ ເປັນການເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ການສະໜັບສະໜູນທີ່ຜິດ ຊຶ່ງເປັນຄວາມຄິດໂດຍທົ່ວໄປວ່າ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍອາດເປັນຄວາມສຸກອີ່ຫລີ. ຊາມູເອນຄົນເລມັນໄດ້ໂຕ້ຖຽງກ່ຽວກັບຄວາມຄິດນີ້ວ່າ: “ພວກທ່ານສະແຫວງຫາຄວາມສຸກໃນການສ້າງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ຊຶ່ງສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກົງກັນຂ້າມກັບທຳມະຊາດຂອງຄວາມຊອບທຳ ຊຶ່ງມີຢູ່ໃນທັງສາມພຣະອົງ ຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເປັນນິລັນດອນຂອງພວກເຮົາ.”4
ຜ່ານທາງສາດສະດາທັງຫລາຍຂອງພຣະອົງ, ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ໄດ້ເຕືອນເຮົາເລື້ອຍໆວ່າ ຄວາມຊອບທຳເປັນຄວາມສຸກ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ກະສັດເບັນຢາມິນ, ໄດ້ສອນວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ “ຕ້ອງການໃຫ້ພວກທ່ານກະທຳຕາມທີ່ພຣະອົງບັນຊາພວກທ່ານໄວ້; ຖ້າຫາກພວກທ່ານເຮັດຕາມນີ້, ພຣະອົງຈະປະທານພອນໃຫ້ພວກທ່ານໂດຍທັນທີ.”5 ຈາກເພງສວດອີກເພງໜຶ່ງ ກໍມີຄຳເຕືອນທີ່ຄ້າຍຄືກັນນັ້ນ:
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸເກືອບ 14 ປີ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພອນບາງຢ່າງເຫລົ່ານີ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນການປະພຶດທີ່ແຕກຕ່າງຂອງພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມວ່າ, “ພວກເຮົາຊິໄປເຜີຍແຜ່ບໍ?” ໃບໜ້າຂອງແມ່ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ຢືນຢັນຄວາມສົງໄສຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຕໍ່ມາ, ໃນສະພາຄອບຄົວ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ກໍໄດ້ຍິນວ່າ ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ໄປຄວບຄຸມເຂດເຜີຍແຜ່ແຫ່ງໜຶ່ງ.
ພວກເຮົາໄດ້ອາໄສຢູ່ບ້ານສວນທີ່ສວຍງາມ ໃນລັດ ໄວໂອມິງ. ຈາກມຸມມອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ຊີວິດກໍສົມບູນແບບທຸກຢ່າງ. ຂ້າພະເຈົ້າກັບມາບ້ານ, ເຮັດວຽກບ້ານ, ແລ້ວໄປລ່າສັດ, ຕຶກເບັດ, ຫລື ໄປເລາະຫລິ້ນໃນປ່າກັບໝາ.
ບໍ່ດົນ ຫລັງຈາກໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບການເອີ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ປະ ເຈົ້າບະລູ, ໝາຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລົມກັບພໍ່, ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຄວນເຮັດແນວໃດກັບ ເຈົ້າບະລູ. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເນັ້ນເຖິງຄວາມບໍ່ເປັນທຳ ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຮຽກຮ້ອງ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລືມຄຳຕອບຂອງພໍ່. ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພໍ່ກໍບໍ່ແນ່ໃຈ. ລາວຄົງໄປນຳພວກເຮົາບໍ່ໄດ້. ສະນັ້ນລູກຕ້ອງທູນຖາມພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ.” ນັ້ນບໍ່ແມ່ນຄຳຕອບທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໄດ້ຍິນ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມອ່ານພຣະຄຳພີມໍມອນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານຢ່າງພາກພຽນ ເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ຖ້າວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ເອົາໝາໃຫ້ຄົນອື່ນໄປລ້ຽງ. ຄຳຕອບບໍ່ໄດ້ມາເຖິງທັນທີ; ແຕ່ມີແນວຄິດໜຶ່ງທີ່ວົນວຽນຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. “ຢ່າເຮັດໃຫ້ພໍ່ແມ່ໜັກໃຈ, ຢ່າເຮັດໃຫ້ພໍ່ແມ່ໜັກໃຈ. ເຮົາໄດ້ເອີ້ນພໍ່ແມ່ຂອງເຈົ້າ.”
ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຮຽກຮ້ອງສິ່ງໃດ. ຄວາມຮູ້ນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ບັນເທົາຄວາມເຈັບປວດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງເອົາໝາໃຫ້ຄົນອື່ນໄປລ້ຽງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຈາກການເສຍສະລະອັນເລັກນ້ອຍນັ້ນ, ໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ອນໂຍນລົງ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບສັນຕິ ໃນການສະແຫວງຫາທີ່ຈະເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂອບພຣະໄທພຣະບິດາເທິງສະຫວັນສຳລັບພອນ ແລະ ຄວາມສຸກ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າພົບເຫັນ ຜ່ານທາງພຣະຄຳພີ, ການອະທິຖານ, ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ແລະ ພໍ່ຢູ່ໃນໂລກທີ່ມີຄ່າຄວນ ຜູ້ໄດ້ຮັບເອົາບົດບາດຂອງເພິ່ນ ໃນການເປັນຄູສອນຫລັກທຳພຣະກິດຕິຄຸນ ໃຫ້ແກ່ລູກໆຂອງເພິ່ນ. ທັງໝົດໄດ້ພາ, ໄດ້ນຳ, ແລະ ໄດ້ເດີນຄຽງຂ້າງຂ້າພະເຈົ້າ ເພື່ອຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ພົບເສັ້ນທາງ—ໂດຍສະເພາະ ຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງຕັດສິນໃຈເຮັດບາງສິ່ງທີ່ຍາກ.
ນອກເໜືອໄປຈາກການໄດ້ຮັບສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຢູ່ໃນຫໍ່ດູແລແລ້ວ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າກ່າວຜ່ານມານັ້ນ, ເຮົາແຕ່ລະຄົນ ກໍໄດ້ຮັບພອນຫລາຍ ໂດຍມີຜູ້ນຳຖານະປະໂລຫິດ ນຳພາເຮົາ.
ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ອະທິການໄດ້ຮັບການດົນໃຈ! ເຮົາແຕ່ລະຄົນມີສິດທີ່ຈະຮັບເອົາ ຫລື ປະຕິເສດ ຄຳແນະນຳຈາກຜູ້ນຳຂອງເຮົາ, ແຕ່ຢ່າເມີນເສີຍຈາກຄຳແນະນຳຂອງອະທິການຂອງທ່ານ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຈາກແທ່ນປາໄສ ຫລື ເປັນສ່ວນຕົວກໍຕາມ.”7
ຜູ້ຊາຍເຫລົ່ານັ້ນພະຍາຍາມເປັນຜູ້ຕາງໜ້າໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າເຮົາຈະແກ່ ຫລື ໜຸ່ມກໍຕາມ, ເມື່ອຊາຕານຢາກໃຫ້ເຮົາຄິດວ່າ ບໍ່ມີຄວາມຫວັງອີກແລ້ວ, ອະທິການຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເພື່ອນຳພາເຮົາ. ເມື່ອກ່າວກັບອະທິການ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຍິນເລື່ອງທີ່ຄ້າຍຄືກັນ ກ່ຽວກັບການສາລະພາບເລື່ອງຄວາມເຊື່ອຟັງ ຫລື ການຮັບທຸກທໍລະມານ ຈາກຄວາມຜິດອັນຮ້າຍແຮງຂອງຄົນອື່ນ. ອະທິການກໍຢາກສະແດງຄວາມຮັກຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທັນທີ ຕໍ່ບຸກຄົນ ແລະ ຢາກເດີນຄຽງຂ້າງເຂົາເຈົ້າໄປ ໃນຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າຊອກຫາທາງກັບບ້ານ.
ບາງທີ ສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດ ທີ່ຢູ່ໃນຫໍ່ດູແລຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແມ່ນຖືກບັນຍາຍໄວ້ ຢູ່ໃນຂໍ້ຄວາມເຫລົ່ານີ້: “ເພາະວ່າພຣະເຈົ້າຮັກໂລກຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນໄດ້ປະທານພຣະບຸດອົງດຽວຂອງພຣະອົງ.”8
ໃນການສິດສອນເຮົາທຸກສິ່ງ ທີ່ເຮົາຕ້ອງເຮັດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ ຈຶ່ງໄດ້ເດີນອອກໜ້າ ໂດຍການເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີພ້ອມທຸກຢ່າງ ເພື່ອໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມເຮັດຕາມ. ພຣະອົງອ້ອນວອນເຮົາ ພ້ອມດ້ວຍແຂນທີ່ເດ່ອອກມາ ເພື່ອໃຫ້ຕິດຕາມພຣະອົງ.9 ແລະ ເມື່ອເຮົາບໍ່ເດີນຕາມ, ຊຶ່ງເຮົາທຸກຄົນກໍເຄີຍກະທຳ, ພຣະອົງເຕືອນເຮົາວ່າ ພຣະອົງເປັນພຣະເຈົ້າ, ໄດ້ທົນທຸກທໍລະມານກັບສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແທນທຸກຄົນ, ເພື່ອວ່າເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ທົນທຸກທໍລະມານຖ້າຫາກເຮົາຈະກັບໃຈ.10
ຊ່າງເປັນຂອງປະທານທີ່ປະເສີດແທ້ໆ! ການກັບໃຈ ບໍ່ແມ່ນການລົງໂທດ; ມັນແມ່ນສິດທິພິເສດ ທີ່ນຳພາເຮົາ. ສະນັ້ນແລ້ວ ພຣະຄຳພີຈຶ່ງປະກາດວ່າ ເຮົາບໍ່ຄວນສິດສອນສິ່ງໃດ ນອກຈາກການກັບໃຈ.11
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນມີແຫລ່ງຊ່ວຍເຫລືອຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ແຕ່ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ພຣະອົງຈະໃຊ້ບາງຄົນໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອພຣະອົງ. ພຣະອົງໃຫ້ໂອກາດເຮົາທຸກວັນ ເພື່ອພາ, ເພື່ອນຳ, ແລະ ເພື່ອຍ່າງຄຽງຂ້າງບາງຄົນ ທີ່ຂັດສົນ. ເຮົາຕ້ອງເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ເຮົາກໍຄວນເຮັດວຽກງານຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຄືກັນ.
ໃນຖານະທີ່ເປັນຝ່າຍປະທານໂຄງການຊາຍໜຸ່ມສາມັນ, ພວກເຮົາຮູ້ວ່າ ຊາວໜຸ່ມໄດ້ຮັບພອນຫລາຍ ເມື່ອມີພໍ່ແມ່ ແລະ ຜູ້ນຳ ທີ່ເຮັດແທນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ໃນການພາ, ໃນການນຳ, ແລະ ໃນການເດີນຄຽງຂ້າງເຂົາເຈົ້າ. ຫລັກທຳສາມຢ່າງ12 ທີ່ຈະຊ່ວຍເຮົາ ໃຫ້ກາຍເປັນພາກສ່ວນໃນຫໍ່ດູແລຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໄດ້ ສຳລັບຄົນອື່ນ ຄື:
ໜຶ່ງ, ໃຫ້ຢູ່ກັບຊາວໜຸ່ມ. ປະທານເຮັນຣີ ບີ ໄອຣິງ ໄດ້ເນັ້ນໜັກຈຸດນີ້ວ່າ: “ມີບາງອັນທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອໃຫ້ບັນລຸຜົນສຳເລັດຢ່າງເຕັມປ່ຽມ. ສິ່ງທີ່ໜັກແໜ້ນຫລາຍກວ່າຄຳເວົ້າໃນການສິດສອນຂອງພວກເຮົາ ແມ່ນການເປັນຕົວຢ່າງຂອງພວກເຮົາຕາມການໃຊ້ຊີວິດຕາມຄຳສອນ.”13 ໃນການນຳພາຊາວໜຸ່ມ ມັນຮຽກຮ້ອງການຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າ. ການອຸທິດເວລາ ແມ່ນການສະແດງອອກເຖິງຄວາມຮັກ ທີ່ໃຫ້ເຮົາສິດສອນ ໂດຍວາຈາ ແລະ ຕົວຢ່າງ.
ສອງ, ເພື່ອນຳພາຊາວໜຸ່ມແທ້ໆ, ເຮົາຕ້ອງຕິດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າກັບສະຫວັນ. ສ່ວນຫລາຍເວລາຈະມາເຖິງ ຕອນຢືນຢູ່ຄົນດຽວ. ພຽງແຕ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນເທົ່ານັ້ນ ທີ່ສາມາດຢູ່ນຳ ເພື່ອນຳພາໃນທຸກເວລາ ແລະ ໃນທຸກບ່ອນ. ຊາວໜຸ່ມຕ້ອງຮູ້ວິທີທີ່ຈະສະແຫວງຫາການນຳພາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
ສາມ, ເຮົາຕ້ອງປ່ອຍໃຫ້ຊາວໜຸ່ມນຳພາ. ເຊັ່ນດຽວກັບພໍ່ແມ່ທີ່ຮັກລູກ ຈະຈູງມືລູກທີ່ຮຽນຍ່າງ, ເຮົາຕ້ອງປ່ອຍເຂົາເຈົ້າ ເພື່ອຊາວໜຸ່ມຈະກ້າວໜ້າ. ໃນການອະນຸຍາດໃຫ້ຊາວໜຸ່ມນຳພາ ມັນຮຽກຮ້ອງຄວາມອົດທົນ ແລະ ຄວາມຮັກ. ມັນຍາກ ແລະ ໃຊ້ເວລາຫລາຍກວ່າ ທີ່ເຮົາເຮັດດ້ວຍຕົວເອງ. ເຂົາເຈົ້າອາດສະດຸດລົ້ມຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ, ແຕ່ເຮົາຍ່າງຄຽງຂ້າງເຂົາເຈົ້າ.
ອ້າຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຈະມີເວລາໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ເມື່ອພອນແຫ່ງການນຳພາ ເບິ່ງຄືວ່າຢູ່ໄກ ຫລື ຂາດໄປ. ໃນເວລາທີ່ເຈັບປວດນັ້ນ, ແອວເດີ ດີ ທອດ ຄຣິສໂຕເຟີສັນ ໄດ້ສັນຍາວ່າ: “ຂໍໃຫ້ພັນທະສັນຍາຂອງທ່ານສຳຄັນທີ່ສຸດ ແລະ ຂໍໃຫ້ການເຊື່ອຟັງຂອງທ່ານຊື່ຕົງ. ແລ້ວທ່ານຈະສາມາດທູນຂໍດ້ວຍສັດທາ, ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວ, ອີງຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງທ່ານ, ແລະ ພຣະເຈົ້າຈະຕອບ. ພຣະອົງຈະຄ້ຳຊູທ່ານເມື່ອທ່ານທຳງານ ແລະ ເບິ່ງ. ໃນເວລາຂອງພຣະອົງເອງ, ພຣະອົງຈະເດ່ພຣະຫັດອອກມາຫາທ່ານ ກ່າວວ່າ, ‘ເຮົາຢູ່ນີ້ເດ້.’”14
ໃນເວລາເຊັ່ນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະແຫວງຫາຄຳແນະນຳຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ຜ່ານການອະທິຖານເລື້ອຍໆ ແລະ ຈິງໃຈ ຫລາຍກວ່າໜຶ່ງປີ ເພື່ອຊອກຫາຄຳຕອບໃຫ້ແກ່ສະພາບການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຢ່າງມີເຫດຜົນວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຕອບຄຳອະທິຖານທີ່ຈິງໃຈທັງໝົດ. ແຕ່ມື້ໜຶ່ງ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການຄຳຕອບຫລາຍທີ່ສຸດ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ໄປພຣະວິຫານ ດ້ວຍຄຳຖາມນີ້: “ພຣະບິດາເຈົ້າເອີຍ, ພຣະອົງເປັນຫ່ວງເປັນໃຍແທ້ໆບໍ?”
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງຢູ່ໃກ້ແຈຫ້ອງນັ່ງລໍຖ້າ ຢູ່ໃນພຣະວິຫານໂລແກນ ຢູທາ ເມື່ອ, ດ້ວຍຄວາມປະຫລາດໃຈ, ຜູ້ທີ່ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງໃນມື້ນັ້ນ ແມ່ນປະທານວອນ ເຈ ແຟເຕີສະໂຕນ, ຊຶ່ງເປັນເພື່ອນທີ່ໃກ້ຊິດກັບຄອບຄົວ. ເພິ່ນໄດ້ຢືນຂຶ້ນຢູ່ຕໍ່ໜ້າຜູ້ມາຮ່ວມ ແລະ ໄດ້ຕ້ອນຮັບທຸກຄົນ. ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ເຫັນຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ໃນບັນດາຜູ້ມາກະທຳພິທີ, ເພິ່ນໄດ້ຢຸດເວົ້າ, ຈ້ອງມອງເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລ້ວເວົ້າວ່າ, “ບຣາເດີ ບຣັບ, ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫລາຍ ທີ່ເຫັນທ່ານມາພຣະວິຫານມື້ນີ້.”
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລືມຄວາມຮູ້ສຶກ ໃນເວລາທີ່ລຽບງ່າຍນັ້ນ. ມັນຄືກັນກັບວ່າ—ໃນການທັກທາຍນັ້ນ—ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ໄດ້ເດ່ພຣະຫັດອອກມາ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ເຮົາຢູ່ນີ້ເດ້.”
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນເປັນຫ່ວງເປັນໃຍແທ້ໆ ແລະ ຟັງ ແລະ ຕອບ ຄຳອະທິຖານຂອງລູກແຕ່ລະຄົນ.15 ໃນຖານະທີ່ເປັນລູກຄົນໜຶ່ງຂອງພຣະອົງ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ຄຳຕອບຕໍ່ຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ມາເຖິງ ໃນເວລາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ແລະ ຜ່ານປະສົບການນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈຫລາຍກວ່າ ທີ່ຜ່ານມາວ່າ ເຮົາເປັນລູກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ວ່າພຣະອົງໄດ້ສົ່ງເຮົາມານີ້ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງທີ່ປະທັບຂອງພຣະອົງໃນເວລານີ້ ແລະ ກັບໄປຢູ່ນຳພຣະອົງ ໃນມື້ໜຶ່ງ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ພາເຮົາ, ນຳເຮົາ, ແລະ ຍ່າງຄຽງຂ້າງເຮົາ. ເມື່ອເຮົາຕິດຕາມພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຊື່ອຟັງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ອັກຄະສາວົກ ແລະ ສາດສະດາ, ແລ້ວເຮົາຈະພົບທາງໄປສູ່ຊີວິດນິລັນດອນ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.