Μην προσπερνάτε ποτέ την ευκαιρία να καταθέτετε μαρτυρία για τον Χριστό

Πριν από πέντε χρόνια σαν σήμερα υψώσαμε τα χέρια μας για να υποστηρίξουμε τον αγαπητό μας προφήτη, Πρόεδρο Ράσσελ Μ. Νέλσον, ως Πρόεδρο της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών – ως εκπρόσωπο του Κυρίου σε αυτήν την αξιοσημείωτη εποχή ανάπτυξης και αποκάλυψης. Μέσω αυτού, έχουμε λάβει αμέτρητες προσκλήσεις και υποσχέσεις για ένδοξες ευλογίες, αν επικεντρώσουμε τη ζωή μας στον Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό.

Το 2011, ενώ υπηρετούσαμε με τον σύζυγό μου ως ηγέτες ιεραποστολής στην όμορφη Κουριτίμπα της Βραζιλίας, το τηλέφωνό μου χτύπησε κατά τη διάρκεια μίας συγκέντρωσης. Εκεί που προσπαθούσα βιαστικά να το βάλω στο αθόρυβο, παρατήρησα ότι η κλήση ήταν από τον πατέρα μου. Έφυγα γρήγορα από τη συγκέντρωση για να απαντήσω: «Γεια σου μπαμπά!»

Απροσδόκητα, η φωνή του γέμισε συγκίνηση: «Γεια σου, Μπόννυ. Πρέπει να σου πω κάτι. Διεγνώσθην με πλαγία αμυοτροφική σκλήρυνση».

Ζαλίστηκα από τη σύγχυση: «Περίμενε! Τι είναι η πλαγία αμυοτροφική σκλήρυνση;

Ο πατέρας ήδη μου εξηγούσε: «Το μυαλό μου θα παραμείνει διαυγές, ενώ το σώμα μου σιγά-σιγά θα φθίνει».

Ένιωσα όλον τον κόσμο μου να αλλάζει καθώς άρχισα να συνειδητοποιώ τις οδυνηρές επιπτώσεις αυτής της είδησης. Όμως εκείνη την αξέχαστη ημέρα, ήταν η τελευταία του κουβέντα που φώλιασε στην καρδιά μου. Ο αγαπημένος μου πατέρας είπε με επιτακτική ανάγκη: «Μπόννυ, μην προσπερνάς ποτέ την ευκαιρία να καταθέτεις μαρτυρία για τον Χριστό».

Συλλογίζομαι και προσεύχομαι για αυτή τη συμβουλή του πατέρα μου. Συχνά αναρωτιέμαι αν γνωρίζω πλήρως τι σημαίνει να μην προσπερνώ ποτέ την ευκαιρία να καταθέτω μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό.

Όπως εσείς, κάθε τόσο την πρώτη Κυριακή του μηνός, σηκώνομαι και καταθέτω μαρτυρία για τον Χριστό. Πολλές φορές έχω καταθέσει μαρτυρία για τις αλήθειες του Ευαγγελίου ως μέρος ενός μαθήματος. Έχω διδάξει με τόλμη την αλήθεια και έχω διακηρύξει τη θειότητα του Χριστού, όταν ήμουν ιεραπόστολος.

Ωστόσο, εκείνη η παράκλησή του μου φάνηκε πιο προσωπική! Ήταν σαν να έλεγε: «Μπόννυ, μην αφήσεις τον κόσμο να σε απορροφήσει! Παράμεινε πιστή στις διαθήκες σου με τον Σωτήρα. Να επιζητείς τις ευλογίες Του κάθε ημέρα, και να είσαι πάντοτε έτοιμη να καταθέσεις μαρτυρία, μέσω του Αγίου Πνεύματος, για τη δύναμη και την παρουσία Του στη ζωή σου!»

Ζούμε σε έναν πεπτωκότα κόσμο, με περισπασμούς που στρέφουν τα μάτια και την καρδιά μας προς τα κάτω αντί προς τον ουρανό. Όπως οι Νεφίτες στο Νεφί Γ΄ 11, χρειαζόμαστε τον Ιησού Χριστό. Μπορείτε να φαντασθείτε τον εαυτό σας εκεί, ανάμεσα σε ανθρώπους οι οποίοι είχαν βιώσει τόσο πολύ χάος και καταστροφή; Πώς θα ήταν να ακούγατε την προσωπική πρόσκληση του Κυρίου:

«Σηκωθείτε και ελάτε προς εμένα, για να βάλετε τα χέρια σας στο πλευρό μου, και επίσης για να ψηλαφήσετε τα αποτυπώματα των καρφιών στα χέρια μου και στα πόδια μου, για να ξέρετε ότι είμαι… ο Θεός όλης της γης, και θανατώθηκα για τις αμαρτίες του κόσμου.

»Και… το πλήθος προχώρησε… ένας προς ένα… και είδαν με τα μάτια τους και ψηλάφησαν με τα χέρια τους, και ήξεραν… και είχαν μόνοι τους υπάρξει αυτόπτες μάρτυρες»¹.

Εκείνοι οι Νεφίτες προχώρησαν πρόθυμα για να αγγίξουν με τα χέρια τους το πλευρό Του και να ψηλαφήσουν τα αποτυπώματα των καρφιών στα χέρια και στα πόδια Του, ώστε να μπορέσουν να καταθέσουν τη δική τους μαρτυρία ότι αυτός ήταν ο Χριστός. Παρομοίως, πολλοί πιστοί άνθρωποι, για τους οποίους έχουμε μελετήσει στην Καινή Διαθήκη φέτος, περίμεναν με ανυπομονησία τον ερχομό του Χριστού. Στη συνέχεια, άφησαν τα χωράφια, τους πάγκους εργασίας και τα τραπέζια τους και Τον ακολούθησαν, πλησίασαν κοντά Του, συνωστίσθηκαν και κάθισαν μαζί Του. Είμαστε εξίσου ανυπόμονοι να αποκτήσουμε μαρτυρία εμείς οι ίδιοι, όπως τα πλήθη στις γραφές; Είναι οι ευλογίες που έχουμε ανάγκη λιγότερο επιτακτικές από τις δικές τους;

Όταν ο Χριστός επισκέφθηκε κατά τη σάρκα τους Νεφίτες στον ναό τους, η πρόσκλησή Του δεν ήταν να σταθούν σε απόσταση και να Τον κοιτάξουν, αλλά να Τον αγγίξουν, να νιώσουν οι ίδιοι πόσο αληθινός ήταν ο Σωτήρας της ανθρωπότητας. Πώς μπορούμε να πλησιάσουμε αρκετά κοντά, ώστε να αποκτήσουμε προσωπική μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό; Αυτό πρέπει να ήταν μέρος αυτού που ο πατέρας μου προσπαθούσε να με διδάξει. Αν κι εμείς δεν είμαστε σαν τους Νεφίτες, οι οποίοι βάδισαν με τον Χριστό κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του, ωστόσο μπορούμε να νιώθουμε τη δύναμή Του καθημερινά μέσω του Αγίου Πνεύματος! Όση δύναμη χρειαζόμαστε!

Οι νέες γυναίκες σε όλον τον κόσμο με έχουν διδάξει τόσα πολλά για τον τρόπο που μπορούμε να επιζητούμε τον Χριστό και να αποκτούμε καθημερινή, προσωπική μαρτυρία για Εκείνον. Επιτρέψτε μου να αναφέρω το σοφό παράδειγμα δύο νέων γυναικών:

Η Λίβυ παρακολουθεί τη γενική συνέλευση ολόκληρη τη ζωή της. Στην πραγματικότητα, στο σπίτι της, είναι παράδοση να παρακολουθούν και τις πέντε συγκεντρώσεις όλη η οικογένεια. Παλαιότερα, η συνέλευση για την Λίβυ ήταν χρόνος που σκίτσαρε βαριεστημένα ή έπαιρνε έναν μη ηθελημένο υπνάκο. Αλλά η περασμένη γενική συνέλευση του Οκτωβρίου ήταν διαφορετική. Ήταν πολύ προσωπική.

Τούτη τη φορά, η Λίβυ αποφάσισε να είναι ενεργή και να συμμετέχει. Έβαλε στο αθόρυβο το τηλέφωνό της και κράτησε σημειώσεις από εντυπώσεις από το Πνεύμα. Έμεινε κατάπληκτη από τα συγκεκριμένα πράγματα που αισθάνθηκε, τα οποία ήθελε ο Θεός να ακούσει και να κάνει. Αυτή η απόφαση έκανε μεγάλη διαφορά στη ζωή της σχεδόν αμέσως.

Μόλις λίγες μέρες αργότερα οι φίλοι της την προσκάλεσαν σε μία ακατάλληλη ταινία. Θυμήθηκε: «Ένιωσα τα λόγια και το πνεύμα της συνέλευσης να επιστρέφουν στην καρδιά μου και άκουσα τον εαυτό μου να αρνείται την πρόσκλησή τους». Επίσης είχε το θάρρος να καταθέσει τη μαρτυρία της για τον Σωτήρα στον τομέα της.

Μετά από αυτά τα γεγονότα, δήλωσε: «Το καταπληκτικό είναι ότι όταν άκουσα τον εαυτό μου να καταθέτει μαρτυρία ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ένιωσα το Άγιο Πνεύμα να μου το επιβεβαιώνει ξανά».

Η Λίβυ δεν γλίστρησε σαν πέτρα επάνω στην επιφάνεια του νερού εκείνο το σαββατοκύριακο της συνέλευσης. Βούτηξε ολόκληρη, νους και πνεύμα, και βρήκε εκεί τον Σωτήρα.

Και στη συνέχεια, έρχεται η Μάντυ. Όταν η οικογένειά της σταμάτησε να παρευρίσκεται στην εκκλησία, η Μάντυ συγχύστηκε και δεν ήταν σίγουρη τι να κάνει. Συνειδητοποίησε ότι κάτι σημαντικό έλειπε. Έτσι σε ηλικία 13 ετών, η Μάντυ άρχισε να πηγαίνει μόνη της στην εκκλησία. Αν και μερικές φορές ήταν δύσκολο και μόνη της ένιωθε άβολα, ήξερε ότι μπορούσε να βρει τον Σωτήρα στην εκκλησία και ήθελε να είναι εκεί όπου βρισκόταν Εκείνος. Είπε: «Στην εκκλησία η ψυχή μου ένιωθε σαν στο σπίτι της».

Η Μάντυ συγκράτησε το γεγονός ότι τα μέλη της οικογένειάς της είχαν επισφραγισθεί μαζί για την αιωνιότητα. Άρχισε να φέρνει τα μικρότερα αδέλφια της στην εκκλησία και να μελετά τις γραφές μαζί τους στο σπίτι. Στο τέλος, η μητέρα της άρχισε να έρχεται μαζί τους. Η Μάντυ μίλησε στη μητέρα της για την επιθυμία της να υπηρετήσει ιεραποστολή και ρώτησε τη μητέρα της αν θα μπορούσε να ετοιμασθεί για να παρευρεθεί στον ναό μαζί της.

Σήμερα η Μάντυ είναι στο Ι.Ε.Κ. Υπηρετεί. Δίνει μαρτυρία για τον Χριστό. Το παράδειγμά της βοήθησε και τους δύο γονείς της να επιστρέψουν στον ναό και πίσω στον Χριστό.

Όπως η Λίβυ και η Μάντυ, όσο επιλέγουμε να αναζητούμε τον Χριστό, το Πνεύμα θα μας δίνει μαρτυρία για Εκείνον σε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις. Αυτές οι μαρτυρίες του Πνεύματος εμφανίζονται, όταν νηστεύουμε, προσευχόμαστε, υπηρετούμε και προχωρούμε σταθερά. Η εγγύτητά μας προς τον Χριστό μεγαλώνει μέσω της συχνής λατρείας στον ναό, της καθημερινής μετάνοιας, της μελέτης των γραφών, της προσέλευσης στην εκκλησία και στο θρησκευτικό σεμινάριο, όταν σκεπτόμαστε σοβαρά τις πατριαρχικές μας ευλογίες, όταν τελούμε ως αποδέκτες διατάξεις και τιμούμε τις ιερές διαθήκες μας. Όλα αυτά καλούν το Πνεύμα να φωτίσει τον νου μας και μας δίνουν επιπλέον γαλήνη και προστασία. Όμως τιμούμε ως ιερές τις ευκαιρίες που έχουμε για να καταθέτουμε μαρτυρία για τον Χριστό;

Έχω παρευρεθεί στον ναό πολλές φορές, αλλά όταν λατρεύω στον οίκο του Κυρίου, με αλλάζει. Μερικές φορές ενώ νηστεύω, πιάνω τον εαυτό μου απλώς να πεινά, κι άλλες φορές χορταίνω με το Πνεύμα. Μερικές φορές ψελλίζω προσευχές που είναι επαναλαμβανόμενες και μονότονες, αλλά έχω επίσης γίνει πρόθυμη να λάβω συμβουλή από τον Κύριο μέσω προσευχής.

Υπάρχει δύναμη, όταν επαναλαμβάνουμε τις ιερές αυτές συνήθειες όχι από υποχρέωση αλλά από μαρτυρία. Η διαδικασία θα είναι σταδιακή, αλλά θα βελτιωθεί με καθημερινή, ενεργό συμμετοχή και ουσιαστικές εμπειρίες με τον Χριστό. Ενεργώντας με συνέπεια και σύμφωνα με τη διδασκαλία Του, αποκτούμε μαρτυρία για Εκείνον και οικοδομούμε σχέση με Εκείνον και τον Επουράνιο Πατέρα μας. Αρχίζουμε να γινόμαστε όπως Εκείνοι.

Ο εναντίος προκαλεί τόσο πολύ θόρυβο, ώστε μπορεί να είναι δύσκολο να ακούσουμε τη φωνή του Κυρίου. Ο κόσμος μας, οι δυσκολίες μας, οι περιστάσεις μας δεν θα γίνουν ηπιότερες, αλλά μπορούμε και πρέπει να πεινάμε και να διψάμε για τα πράγματα του Χριστού ώστε να «ακούμε Αυτόν» καθαρά². Θέλουμε να αποκτήσουμε μυϊκή μνήμη της ιδιότητος του μαθητού και της μαρτυρίας, που θα φέρνουν καθημερινά στο επίκεντρο την εμπιστοσύνη μας προς τον Σωτήρα μας.

Ο πατέρας μου έχει φύγει από τη ζωή πάνω από 11 χρόνια τώρα, αλλά τα λόγια του παραμένουν ζωντανά μέσα μου. «Μπόννυ, μην προσπεράσεις ποτέ την ευκαιρία να καταθέτεις μαρτυρία για τον Χριστό». Σας καλώ να δεχθείτε μαζί μου την πρόσκλησή του. Αναζητήστε τον Χριστό παντού – υπόσχομαι ότι είναι εκεί!³ Η αληθινή χαρά βασίζεται στην προθυμία μας να έλθουμε πιο κοντά στον Χριστό και να είμαστε μάρτυρες.

Γνωρίζουμε ότι κατά τις τελευταίες ημέρες, «κάθε γόνατο θα κλίνει, και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει» ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός⁴. Προσεύχομαι αυτή η μαρτυρία να γίνει μία κανονική και φυσική συνήθεια για εμάς πλέον – δηλαδή να δράττουμε κάθε ευκαιρίας για να καταθέτουμε με χαρά τη μαρτυρία μας: Ο Ιησούς Χριστός ζει!

Ω, πόσο Τον αγαπώ. Πόσο ευγνώμονες είμαστε για την απέραντη Εξιλέωσή Του, η οποία έχει «κάνει την αιώνια ζωή δυνατότητα και την αθανασία πραγματικότητα για όλους [μας]»⁵. Καταθέτω μαρτυρία για την καλοσύνη και τη μεγάλη δόξα του Σωτήρος μας στο ιερό όνομά Του, δηλαδή στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.