Ωσαννά στον Ύψιστο Θεό
Η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ και τα γεγονότα της εβδομάδας που ακολούθησαν αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα διδαχής που μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας σήμερα.
Σήμερα, όπως έχει ειπωθεί, συμμετέχουμε με χριστιανούς σε όλον τον κόσμο για να τιμήσουμε τον Ιησού Χριστό αυτήν την Κυριακή των Βαΐων. Σχεδόν 2.000 χρόνια πριν, η Κυριακή των Βαΐων σηματοδότησε την αρχή της τελευταίας εβδομάδας της θνητής διακονίας του Ιησού Χριστού. Υπήρξε η πιο σημαντική εβδομάδα στην ανθρώπινη ιστορία.
Αυτό που ξεκίνησε με την αναγγελία του Ιησού ως του υπεσχημένου Μεσσία στη θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ έκλεισε με τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του1. Με θείο σχεδιασμό, η εξιλεωτική θυσία Του ολοκλήρωσε τη θνητή διακονία Του, καθιστώντας δυνατόν να ζήσουμε με τον Επουράνιο Πατέρα μας για την αιωνιότητα.
Οι γραφές μάς λένε ότι η εβδομάδα άρχισε με πλήθος να στέκεται στις πύλες της πόλης για να δει «[τον] Ιησού [τον] προφήτη, από τη Nαζαρέτ τής Γαλιλαίας»2. «Πήραν τα κλαδιά από τις φοινικιές, και βγήκαν σε προϋπάντησή του και έκραζαν: Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου, ο βασιλιάς τού Ισραήλ»3.
Αυτή η βιβλική αφήγηση πριν από τόσο καιρό μού θυμίζει τότε που βρισκόμουν σε μία ανάθεση της Εκκλησίας στο Τακοράντι της Γκάνας. Κατά τρόπο αξιοσημείωτο, ήμουν εκεί την Κυριακή των Βαΐων.
Έπρεπε να χωρίσω τον πάσσαλο Τακοράντι της Γκάνας για να δημιουργήσω τον πάσσαλο Μπιντσίν της Γκάνας. Σήμερα, υπάρχουν πάνω από 100.000 μέλη της Εκκλησίας στην Γκάνα4. (Καλωσορίζουμε τον Γα Μάντσε, την αυτού Μεγαλειότητά Του βασιλιά Νι Τάκι Τείκο Τσούρου II από την Άκκρα της Γκάνας, που είναι μαζί μας σήμερα.) Συναντώντας αυτούς τους Αγίους, αισθάνθηκα τη βαθιά αγάπη και αφοσίωσή τους στον Κύριο. Εξέφρασα τη μεγάλη μου αγάπη γι’ αυτούς και ότι ο Πρόεδρος της Εκκλησίας τους αγαπούσε. Αναφέρθηκα στα λόγια του Σωτήρος που καταγράφηκαν από τον Ιωάννη: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας αγάπησα»5. Το θεώρησαν ως «συνέλευση της αγάπης»6.
Καθώς κοίταζα πάνω-κάτω τις σειρές αυτών των αγαπητών αδελφών και των οικογενειών τους στην εκκλησία, έβλεπα στα πρόσωπά τους τη λάμψη της μαρτυρίας και της πίστης στον Ιησού Χριστό. Ένιωσα την επιθυμία τους να καταμετρηθούν ως μέρος της εκτεταμένης Εκκλησίας Του. Και όταν η χορωδία τραγουδούσε, τραγουδούσαν σαν άγγελοι.
Όπως την Κυριακή των Βαΐων της αρχαίας εποχής, αυτοί ήταν μαθητές του Ιησού Χριστού συγκεντρωμένοι για να αποτίσουν φόρο τιμής σε Εκείνον όπως και εκείνοι στις πύλες της Ιερουσαλήμ οι οποίοι, με τους φοίνικες στα χέρια τους, ανεφώνουν: «Ωσαννά… Ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου»7.
Ακόμα και οι ενορίτες σε μία εκκλησία εκεί κοντά τιμούσαν την Κυριακή των Βαΐων. Καθώς μιλούσα από άμβωνος, παρατήρησα έξω από το παράθυρο ότι περπατούσαν περιχαρώς στον δρόμο ανεμίζοντας φοίνικες στα χέρια τους, σαν εκείνους σε αυτήν τη φωτογραφία. Ήταν ένα θέαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ – όλοι μας εκείνη την ημέρα να λατρεύουμε τον Βασιλέα των βασιλέων.
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον μας έχει νουθετήσει να κάνουμε την Κυριακή των Βαΐων «αληθινά αγία, ενθυμούμενοι, όχι μόνον τους φοίνικες που ανέμιζαν για να τιμήσουν την είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, αλλά με το να θυμόμαστε τις παλάμες των χεριών Του». Στη συνέχεια ο Πρόεδρος Νέλσον αναφέρθηκε στον Ησαΐα, ο οποίος μίλησε για την υπόσχεση του Σωτήρος: «Δεν θα σε λησμονήσω ποτέ», με αυτά τα λόγια: «Δες, σε έχω ζωγραφίσει επάνω στις παλάμες των χεριών μου»8.
Ο Κύριος γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι η θνητότητα είναι δύσκολη. Οι πληγές Του μάς υπενθυμίζουν ότι «κατέβηκε κάτω από τα πάντα»9 για να μπορεί να μας συμπαρίσταται, όταν υποφέρουμε και να αποτελούμε το παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο θα «κρατι[όμαστε] στον δρόμο σου»10,, τον δρόμο Του, ώστε «ο Θεός θα είναι μαζί [μας] στους αιώνες των αιώνων»11.
Η Κυριακή των Βαΐων δεν ήταν απλώς ένα γεγονός, μία άλλη σελίδα στην ιστορία με ημερομηνία, χρόνο και τόπο. Η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ και τα γεγονότα της εβδομάδας που ακολούθησαν αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα διδαχής που μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας σήμερα.
Ας δούμε μερικές από τις αιώνιες διδαχές που υφαίνονται μέσω της διακονίας Του που ολοκληρώνεται στην Ιερουσαλήμ.
Πρώτον, η προφητεία. Για παράδειγμα, ο προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης Ζαχαρίας προφήτευσε για τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ, περιγράφοντας μάλιστα ότι θα καθόταν επάνω σε ένα γαϊδουράκι12. Ο Ιησούς προέβλεψε την Ανάστασή Του καθώς προετοιμαζόταν να εισέλθει στην πόλη, λέγοντας:
«Προσέξτε, ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, και ο Υιός τού ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους γραμματείς, και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο·
»και θα τον παραδώσουν στα έθνη για να τον εμπαίξουν και να τον μαστιγώσουν και να τον σταυρώσουν· και κατά την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί»13.
Δεύτερον, η συντροφιά του Αγίου Πνεύματος. Ο Τζόζεφ Σμιθ δίδαξε: «Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξέρει ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος, αλλά μέσω του Αγίου Πνεύματος»14. Ο Σωτήρας υποσχέθηκε στους μαθητές Του15 στον Μυστικό Δείπνο16 στο άνω δώμα17: «Δεν θα σας αφήσω ορφανούς»18. Δεν θα ήταν μόνοι τους για να μεταφέρουν τις αλήθειες του Ευαγγελίου, αλλά θα είχαν την απόλυτη δωρεά του Αγίου Πνεύματος να τους καθοδηγεί. «Eιρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας· όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Aς μη ταράζεται η καρδιά σας μήτε να δειλιάζει»19. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος έχουμε την ίδια διαβεβαίωση – ώστε «να έχου[με] πάντοτε το Πνεύμα Του μαζί [μας]»20 και «με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος μπορείτε να γνωρίσετε την αλήθεια των πάντων»21.
Τρίτον, η ιδιότητα του μαθητού. Η αληθινή ιδιότητα του μαθητού είναι αδιάσειστη δέσμευση, υπακοή στους αιώνιους νόμους και αγάπη για τον Θεό, πρωτίστως. Χωρίς να είναι καθόλου ακλόνητη. Το πλήθος που απέτιε φόρο τιμής με φοίνικες Τον χαιρέτησε ως τον Μεσσία. Αυτός ακριβώς ήταν. Τους είλκυε Εκείνος, τα θαύματά Του και οι διδασκαλίες Του. Όμως ο υπέρμετρος θαυμασμός για πολλούς δεν διήρκεσε. Κάποιοι που είχαν νωρίτερα φωνάξει: «Ωσαννά»22 σύντομα στράφηκαν και φώναξαν: «Σταύρωσέ τον»23.
Τέταρτον, η Εξιλέωση του Ιησού Χριστού24. Στις τελευταίες ημέρες Του, μετά την Κυριακή των Βαΐων, πραγματοποίησε την αξιοσημείωτη Εξιλέωσή Του, από την αγωνία της Γεσθημανή έως την χλεύη της δίκης Του, το μαρτύριό Του επάνω στον σταυρό και την ταφή Του σε έναν δανεικό τάφο. Όμως δεν σταμάτησε εκεί. Με το μεγαλείο της κλήσης Του ως Λυτρωτή όλων των τέκνων του Επουράνιου Πατέρα, τρεις ημέρες αργότερα βγήκε από εκείνον τον τάφο, ανεστημένος25 όπως είχε προφητεύσει.
Είμαστε συνεχώς ευγνώμονες για την ασύγκριτη Εξιλέωση του Ιησού Χριστού; Αισθανόμαστε την εξαγνιστική δύναμη της, αυτή τη στιγμή; Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός, ο Αρχηγός και Τελειωτής της Σωτηρίας μας, πήγε στην Ιερουσαλήμ για να μας σώσει όλους. Μήπως τα λόγια του Άλμα αγγίζουν μία ευαίσθητη χορδή; «Αν έχετε βιώσει μία αλλαγή στην καρδιά σας, και αν έχετε νιώσει ότι θέλατε να ψάλλετε το τραγούδι της λυτρωτικής αγάπης, θα σας ρωτήσω, μπορείτε να νιώσετε το ίδιο τώρα;»26 Μπορώ πραγματικά να πω, η χορωδία στο Τακοράντι εκείνη την Κυριακή των Βαΐων τραγούδησε το «τραγούδι της λυτρωτικής αγάπης».
Εκείνη την τελευταία μοιραία εβδομάδα της θνητής διακονίας Του, ο Ιησούς Χριστός έδωσε την παραβολή των δέκα παρθένων27. Δίδασκε για την επιστροφή Του σε εκείνους που ήταν προετοιμασμένοι να Τον δεχθούν, όχι με φοίνικες στα χέρια τους αλλά με το φως του Ευαγγελίου μέσα τους. Χρησιμοποίησε την εικόνα των λυχναριών που ήταν αναμμένα και έκαιγαν, με επιπλέον λάδι για να τροφοδοτήσει τη φλόγα, ως περιγραφή της προθυμίας να ζούμε με τον τρόπο Του, να δεχόμαστε τις αλήθειες Του και να διαδίδουμε το φως Του.
Ξέρετε την ιστορία. Οι δέκα παρθένες αντιπροσωπεύουν τα μέλη της Εκκλησίας και ο νυμφίος αντιπροσωπεύει τον Ιησού Χριστό.
Οι δέκα παρθένες πήραν τα λυχνάρια τους και «βγήκαν σε συνάντηση του νυμφίου»28. Οι πέντε ήταν φρόνιμες, προετοιμασμένες με λάδι στα λυχνάρια τους και αρκετό να τους περισσεύει και οι άλλες πέντε ήταν μωρές με λάμπες σκοτεινές, χωρίς λάδι σε απόθεμα. Όταν ήλθε η κλήση: «Να! ο νυμφίος έρχεται· βγείτε έξω σε συνάντησή του»29, οι πέντε που ήταν «σοφές και [είχαν] δεχτεί την αλήθεια, και [είχαν] δεχθεί το Άγιο Πνεύμα για οδηγό τους»30 ήταν έτοιμες για «[τον] βασιλιά τους και [τον] νομοθέτη τους»31 ότι «η δόξα Του θα είναι επάνω τους»32. Οι άλλες πέντε προσπαθούσαν μανιωδώς να βρουν λάδι. Όμως ήταν πολύ αργά. Η πομπή προχώρησε χωρίς αυτές. Όταν χτύπησαν και ικέτευσαν για είσοδο, ο Κύριος απάντησε: «Δεν σας γνωρίζω»33.
Πώς θα αισθανόμασταν, αν μας έλεγε: «Δεν σας γνωρίζω!»
Εμείς, όπως οι δέκα παρθένες, έχουμε λυχνάρια. Όμως έχουμε λάδι; Φοβάμαι ότι υπάρχουν κάποιοι που μόλις τα βγάζουν πέρα με μικρή ποσότητα λαδιού, πολύ απασχολημένοι με τις εγκόσμιες πιέσεις για να προετοιμαστούν καταλλήλως. Το λάδι προέρχεται από την πίστη και την ενέργεια επί της προφητείας και των λόγων των ζώντων προφητών, συγκεκριμένα του Προέδρου Νέλσον, των Συμβούλων του και των Δώδεκα Αποστόλων. Το λάδι γεμίζει την ψυχή μας, όταν ακούμε και αισθανόμαστε το Άγιο Πνεύμα και ενεργούμε επ’ αυτής της θείας καθοδήγησης. Το λάδι χύνεται στην καρδιά μας, όταν οι επιλογές μας δείχνουν ότι αγαπούμε τον Κύριο και αγαπούμε ό,τι Εκείνος αγαπά. Το λάδι προέρχεται από τη μετάνοια και την αναζήτηση της θεραπείας από την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού.
Αν κάποιοι από εσάς ψάχνετε να εκτελέσετε αυτό που ορισμένοι αποκαλούν «κατάλογο με αυτά που πρέπει να κάνετε», αυτό είναι: γεμίστε τον κάδο σας με λάδι με τη μορφή του ζωντανού νερού του Ιησού34, το οποίο αντιπροσωπεύει τη ζωή και τις διδασκαλίες Του. Αντιθέτως, ο έλεγχος ενός μακρινού μέρους ή ενός θεαματικού γεγονότος δεν θα αφήσει ποτέ την ψυχή σας να αισθάνεται ολοκληρωμένη ή ικανοποιημένη. Αν ζείτε τη διδαχή που δίδαξε ο Ιησούς Χριστός, αυτό θα το κάνει. Ανέφερα παραδείγματα νωρίτερα: ασπαζόμαστε την προφητεία και τις προφητικές διδασκαλίες, ενεργούμε επί των προτροπών του Αγίου Πνεύματος, γινόμαστε αληθινοί μαθητές και επιζητούμε τη θεραπευτική δύναμη της Εξιλέωσης του Κυρίου μας. Αυτός ο κατάλογος με αυτά που πρέπει να κάνετε θα σας πάει κάπου που θέλετε να πάτε – πίσω στον Πατέρα σας στους Ουρανούς.
Εκείνη η Κυριακή των Βαΐων στο Τακοράντι ήταν μία πολύ ξεχωριστή εμπειρία για εμένα, επειδή την μοιράστηκα με ένα πιστό εκκλησίασμα αδελφών. Έτσι έγινε σε ηπείρους και νήσους σε όλον τον κόσμο. Η καρδιά και η ψυχή μου, όπως η δική σας, λαχταρούν να φωνάξουν: «Ωσαννά στον Ύψιστο Θεό»35.
Αν και δεν στεκόμαστε στις πύλες της Ιερουσαλήμ σήμερα με φοίνικες στα χέρια μας, θα έλθει ο καιρός που, όπως προφητεύθηκε στην Αποκάλυψη, «ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο κανένας δεν μπορούσε να απαριθμήσει, από κάθε έθνος και φυλές και λαούς και γλώσσες, οι οποίοι στέκονταν μπροστά στον θρόνο και μπροστά στο Aρνίο, ντυμένοι με λευκές στολές και έχοντας στα χέρια τους φοίνικες»36.
Σας αφήνω την ευλογία μου ως Απόστολος του Ιησού Χριστού ότι θα προσπαθήσετε επιμελώς να ζείτε εναρέτως και να είστε ανάμεσα σε εκείνους οι οποίοι, με φοίνικες στα χέρια τους, θα προαναγγείλουν τον Υιό του Θεού, τον μέγα Λυτρωτή όλων μας. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.