Απλώς συνεχίστε–με πίστη

Ο Πρεσβύτερος Τζωρτζ Α. Σμιθ, ένας απόστολος, έλαβε συμβουλή από τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ σε μία εποχή μεγάλης δυσκολίας: «Μου είπε ότι δεν θα πρέπει ποτέ να αποθαρρυνθώ, οποιεσδήποτε δυσκολίες κι αν με περιβάλλουν. Αν ήμουν χωμένος στον χαμηλότερο λάκκο της Νέας Σκωτίας και όλα τα Βραχώδη Όρη ήσαν σαν σωρός επάνω μου, δεν έπρεπε να είμαι αποθαρρυμένος, αλλά να κρατιέμαι, να ασκώ πίστη και να διατηρώ το θάρρος μου και θα βγω στο επάνω μέρος του σωρού στο τέλος»¹.

Πώς θα μπορούσε να το πει αυτό ο Προφήτης Τζόζεφ – σε κάποιον που υπέφερε; Επειδή ήξερε ότι ήταν αληθινό. Εκείνος το έζησε. Ο Τζόζεφ επανειλημμένως βίωσε σοβαρές δυσκολίες στη ζωή του. Ωστόσο, καθώς ασκούσε πίστη στον Ιησού Χριστό και στην Εξιλέωσή Του και απλώς συνέχιζε, υπερνίκησε φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια².

Σήμερα θα ήθελα να ανανεώσω την έκκληση του Τζόζεφ να μην αφήσουμε την αποθάρρυνση να μας κατακλύσει, όταν αντιμετωπίζουμε απογοήτευση, οδυνηρές εμπειρίες, τις δικές μας ανεπάρκειες ή άλλες δυσκολίες.

Όταν λέω αποθάρρυνση, δεν μιλώ για τις πιο εξασθενητικές δυσκολίες της κλινικής κατάθλιψης, των διαταραχών άγχους ή άλλων ασθενειών που απαιτούν ειδική θεραπεία³. Απλώς μιλώ για την απλή παλαιά αποθάρρυνση που έρχεται με τα πάνω και τα κάτω της ζωής.

Εμπνέομαι από τους ήρωές μου, οι οποίοι συνεχίζουν –με πίστη– ό,τι και να γίνει⁴. Στο Βιβλίο του Μόρμον, διαβάζουμε για τον Ζώραμ, τον υπηρέτη του Λάβαν. Όταν ο Νεφί έλαβε τις ορειχάλκινες πλάκες, ο Ζώραμ βρέθηκε αντιμέτωπος με την επιλογή να ακολουθήσει τον Νεφί και τους αδελφούς του στην έρημο ή πιθανόν να χάσει τη ζωή του.

Τι επιλογή! Η πρώτη τάση του Ζώραμ ήταν να τρέξει, αλλά ο Νεφί τον κράτησε και έδωσε όρκο ότι αν πήγαινε μαζί τους, θα ήταν ελεύθερος και θα είχε θέση με την οικογένειά τους. Ο Ζώραμ πήρε θάρρος και πήγε μαζί τους⁵.

Ο Ζώραμ υπέφερε πολλά βάσανα στη νέα του ζωή, όμως προχώρησε με πίστη. Δεν έχουμε καμία ένδειξη ότι ο Ζώραμ ήταν προσκολλημένος στο παρελθόν του ή ότι έτρεφε μνησικακία προς τον Θεό ή άλλους⁶. Ήταν αληθινός φίλος του Νεφί, ενός προφήτη και αυτός και οι απόγονοί του κατοικούσαν με ελευθερία και ευημερία στη γη της επαγγελίας. Αυτό που ήταν ένα τεράστιο εμπόδιο στο μονοπάτι του Ζώραμ τελικά οδήγησε σε πλούσιες ευλογίες, λόγω της πίστης και της προθυμίας του να συνεχίσει απλώς – με πίστη⁷.

Προσφάτως άκουσα μία θαρραλέα αδελφή να λέει πώς επέμενε μέσα από δυσκολίες⁸. Είχε κάποιες δυσκολίες και μία Κυριακή καθόταν στην Εταιρεία Αρωγής, ακούγοντας μία δασκάλα που νόμιζε ότι ζούσε μία τέλεια ζωή σαν φωτογραφία – εντελώς διαφορετική από τη δική της. Ήταν κουρασμένη και αποθαρρυμένη. Αισθανόταν ότι δεν ήταν αρκετά καλή –ή ακόμα ότι ανήκε εκεί– κι έτσι σηκώθηκε και έφυγε, σχεδιάζοντας να μην επιστρέψει ποτέ ξανά στην εκκλησία. Περπατώντας προς το αυτοκίνητό της, ένιωσε μία ξεχωριστή εντύπωση: «Πήγαινε στην εκκλησία και άκουσε τον ομιλητή της συγκέντρωσης μεταλήψεως». Αμφισβητούσε την προτροπή, αλλά το ένιωσε ξανά έντονα, έτσι πήγε στη συγκέντρωση.

Το μήνυμα ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν. Αισθάνθηκε το Πνεύμα. Ήξερε ότι ο Κύριος ήθελε εκείνη να μείνει μαζί Του, να είναι μαθήτριά Του και να πηγαίνει στην εκκλησία, έτσι έκανε.

Ξέρετε για ποιο πράγμα ήταν ευγνώμων; Ότι δεν τα παράτησε. Απλώς συνέχισε – με πίστη στον Ιησού Χριστό, ακόμη και όταν αυτό την δοκίμασε και εκείνη και η οικογένειά της ευλογούνται άφθονα καθώς βαδίζει εμπρός.

Ο Θεός των ουρανών και της Γης θα μας βοηθήσει να υπερνικήσουμε την αποθάρρυνση και όποια εμπόδια κι αν συναντήσουμε, αν στραφούμε σε Εκείνον, ακολουθήσουμε τις προτροπές του Αγίου Πνεύματος⁹ και απλώς συνεχίσουμε – με πίστη.

Ευτυχώς, όταν είμαστε αδύναμοι ή δεν είμαστε σε θέση, ο Κύριος μπορεί να ενδυναμώσει την πίστη μας. Μπορεί να αυξήσει την ικανότητά μας πέρα από τη δική μας. Το έχω βιώσει. Πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, κλήθηκα απροσδόκητα ως Μέλος Περιοχής–Μέλος των Εβδομήκοντα και αισθάνθηκα πολύ ανεπαρκής. Μετά τις εκπαιδευτικές αναθέσεις μου, επρόκειτο να προεδρεύω στην πρώτη μου συνέλευση πασσάλου¹⁰. Ο πρόεδρος πασσάλου και εγώ σχεδιάσαμε διεξοδικά κάθε λεπτομέρεια. Λίγο πριν από τη συνέλευση, ο Πρόεδρος Μπόιντ Κ. Πάκερ, τότε Αναπληρωτής Πρόεδρος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, κάλεσε για να δει αν θα μπορούσε να με συνοδεύσει. Έμεινα έκπληκτος και, φυσικά, συμφώνησα. Ρώτησα πώς θα ήθελε να προχωρήσει εφόσον θα προήδρευε. Πρότεινε να αναιρέσουμε τα σχέδια και να προετοιμαστούμε να ακολουθήσουμε το Πνεύμα. Ευτυχώς, είχα ακόμη 10 ημέρες να μελετήσω, να προσευχηθώ και να προετοιμαστώ.

Με μία ανοιχτή ημερήσια διάταξη, ήμασταν στο βήμα 20 λεπτά πριν από την έναρξη της συγκέντρωσης ηγεσίας. Στράφηκα προς τον πρόεδρο πασσάλου και ψιθύρισα: «Αυτός είναι ένας υπέροχος πάσσαλος».

Ο Πρόεδρος Πάκερ μου έδωσε μία αγκωνιά απαλά και είπε: «Δεν μιλάμε».

Σταμάτησα να μιλώ και η ομιλία του από τη γενική συνέλευση «Η ευλάβεια προσκαλεί την αποκάλυψη»¹¹ ήρθε στον νου μου. Παρατήρησα ότι ο Πρόεδρος Πάκερ έγραφε παραπομπές από τις γραφές. Το Πνεύμα μού επιβεβαίωσε ότι ελάμβανε εντυπώσεις για τη συγκέντρωση. Η εμπειρία μαθήσεώς μου είχε μόλις αρχίσει.

Ο Πρόεδρος Πάκερ μίλησε για τα πρώτα 15 λεπτά και τόνισε τη σημασία της διεξαγωγής όλων των συγκεντρώσεων καθώς κατά την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος¹². Κατόπιν είπε: «Τώρα θα ακούσουμε από τον Πρεσβύτερο Κουκ».

Πηγαίνοντας προς τον άμβωνα, ρώτησα πόσο καιρό θα ήθελε να αφιερώσω και αν υπήρχε ένα θέμα για το οποίο θα ήθελε να μιλήσω. Είπε: «Αφιερώστε 15 λεπτά και συνεχίστε καθώς αισθάνεστε εμπνευσμένος». Αφιέρωσα περίπου 14 λεπτά και είπα όλα όσα είχα στον νου μου.

Ο Πρόεδρος Πάκερ στάθηκε ξανά και μίλησε για άλλα 15 λεπτά. Ανέφερε αυτή τη γραφή:

«Πέστε τις σκέψεις που θα σας βάλω μέσα στην καρδιά σας, και δε θα σαστίσετε εμπρός στους ανθρώπους.

»Γιατί θα σας δοθεί… Κατά τη στιγμή εκείνη, τι να πείτε»¹³.

Κατόπιν είπε: «Τώρα θα ακούσουμε από τον Πρεσβύτερο Κουκ».

Σοκαρίστηκα. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί την πιθανότητα να μου ζητηθεί να μιλήσω δύο φορές σε μία συγκέντρωση. Δεν είχα τίποτα στον νου μου να πω. Προσευχόμενος ενθέρμως και βασιζόμενος στον Κύριο για βοήθεια, κάπως, ευλογήθηκα με μία σκέψη, μία γραφή και ήμουν σε θέση να μιλήσω για άλλα 15 λεπτά. Κάθισα τελείως εξουθενωμένος.

Ο Πρόεδρος Πάκερ μίλησε ξανά για 15 λεπτά σχετικά με το να ακολουθούμε το Πνεύμα και ανέφερε τις διδασκαλίες του Παύλου ότι δεν θα πρέπει να λέμε «λόγια τα οποία διδάσκει η σοφία του ανθρώπου, αλλά τα οποία διδάσκει το Άγιο Πνεύμα»¹⁴. Όπως μπορείτε να φαντασθείτε, συγκλονίστηκα, όταν του ήρθε η εντύπωση να πει για τρίτη φορά: «Τώρα θα ακούσουμε από τον Πρεσβύτερο Κουκ».

Ήμουν άδειος. Δεν είχα τίποτα. Ήξερα ότι ήταν καιρός να ασκήσω περισσότερη πίστη. Σιγά-σιγά, πήγα στον άμβωνα, παρακαλώντας τον Θεό για βοήθεια. Καθώς ανέβηκα προς στο μικρόφωνο, ο Κύριος με ευλόγησε κατά τρόπο θαυμαστό να δώσω με κάποιον τρόπο ένα άλλο 15λεπτο μήνυμα¹⁵.

Η συγκέντρωση τελείωσε τελικά, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι η συγκέντρωση ενηλίκων θα ξεκινούσε σε μία ώρα. Ωχ, όχι! Όπως ο Ζώραμ, ειλικρινώς ήθελα να τρέξω, αλλά ακριβώς όπως τον έπιασε ο Νεφί, ήξερα ότι ο Πρόεδρος Πάκερ θα με έπιανε. Η συγκέντρωση ενηλίκων ακολούθησε το ίδιο ακριβώς πρότυπο. Μίλησα άλλες τρεις φορές. Την επόμενη ημέρα κατά τη διάρκεια της γενικής συγκέντρωσης, μίλησα μία φορά.

Μετά τη συνέλευση, ο Πρόεδρος Πάκερ είπε με στοργή: «Ας το κάνουμε ξανά κάποια στιγμή». Αγαπώ τον Πρόεδρο Μπόιντ Κ. Πάκερ και εκτιμώ όλα όσα έμαθα.

Ξέρετε για ποιο πράγμα είμαι ευγνώμων; Ότι δεν τα παράτησα – ούτε αντιστάθηκα. Αν είχα ενδώσει στην απέλπιδα επιθυμία μου να ξεφύγω από αυτές τις συγκεντρώσεις, θα είχα χάσει την ευκαιρία να αυξήσω την πίστη μου και να λάβω μία πλούσια έκχυση αγάπης και υποστήριξης από τον Επουράνιο Πατέρα μου. Έμαθα για την ευσπλαχνία Του, τη θαυμαστή επικουρική δύναμη του Ιησού Χριστού και της Εξιλέωσής Του και τη δυνατή επιρροή του Αγίου Πνεύματος. Παρά την αδυναμία μου¹⁶, έμαθα ότι μπορώ να υπηρετήσω. Μπορώ να συνεισφέρω, όταν ο Κύριος είναι στο πλευρό μου, αν απλώς συνεχίσω – με πίστη.

Ασχέτως του μεγέθους, του πεδίου δράσης και της σοβαρότητας των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε στη ζωή, όλοι έχουμε στιγμές που έχουμε την ανάγκη να σταματήσουμε, να φύγουμε, να ξεφύγουμε ή πιθανόν να εγκαταλείψουμε. Όμως η άσκηση πίστης στον Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό, μας βοηθά να υπερνικήσουμε την αποθάρρυνση ανεξαρτήτως των εμποδίων που αντιμετωπίζουμε.

Ακριβώς όπως ο Σωτήρας τελείωσε το έργο που Του δόθηκε να κάνει, Εκείνος έχει τη δύναμη να μας βοηθήσει να τελειώσουμε το έργο που μας έχει δοθεί¹⁷. Μπορούμε να ευλογηθούμε να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της διαθήκης, άσχετα από το πόσο βραχώδες γίνεται και τελικώς να λάβουμε αιώνια ζωή¹⁸.

Όπως είπε ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ: «Σταθείτε σταθεροί, άγιοι του Θεού, κρατηθείτε λίγο περισσότερο και η καταιγίδα της ζωής θα περάσει και θα ανταμειφθείτε με αυτόν τον Θεό του οποίου είστε υπηρέτες»¹⁹. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.