«هیچ چیز دیگری نمی‌تواند آن گونه که شادی من چنین شدید و چنین شیرین بود باشد»

در نوشته‌های مقدّس، واژه شادی به معنای بسیار بیشتر از گذراندن لحظات زود گذر خوشنودی یا حتی احساسات شادی است. شادی در این زمینه یک صفت خدایی است، که کمال آن را هنگامی می‌شود دریافت که برگردیم تا در پیشگاه خدا ساکن شویم.^۳ این عمیق‌تر، والاتر، ماندگارتر و دگرگون کننده تر از هر خوشی و آسایشی است که این دنیا می‌تواند ارائه دهد.

ما آفریده شده‌ایم که شادی داشته باشیم. این سرنوشت در نظر گرفته شدهٔ ما به عنوان فرزندان یک پدر آسمانی مهربان است. او می‌خواهد که ما در شادی با او سهیم باشیم. پیامبر لیحای آموزش داد که برنامه خدا برای هر یک از ما این است که «بتوانیم شادی داشته باشیم.»^۴ از آنجا که ما در جهانی پر از پلیدی زندگی می‌کنیم، شادی اغلب دست نیافتنی به نظر می‌رسد. با این حال، در آیه بعدی، لیحای به روشنگری این نکته ادامه می‌دهد که «مسیح در کمال زمان [آمد تا] … [ما] را از فرو افتادن بازخرید کند.»^۵ ضمانت، بدست و از راه منجی عیسی مسیح، شادی را شدنی می‌سازد.

پیام مژده پیام امید است، پیام «مژده شادی بزرگ»،^۶ و ابزاری است که از راه آن همه می‌توانند آرامش و مناسبت‌هایی از شادی را در این زندگی تجربه کنند و در زندگی آینده از شادی آکنده برخوردار شوند.^۷

شادی که ما از آن سخن می‌گوییم پیشکشی برای مؤمنان است، ولی بهایی دارد. به دست آوردن شادی آسان نیست یا به سادگی به آدمی داده نمی‌شود. بلکه، «با خون گرانبهای [عیسی] مسیح» خریداری می‌شود.^۸ اگر به راستی ارزش شادی راستین و خدایی را درک می‌کردیم، از فدا کردن هر دارایی دنیوی یا ایجاد هر دگرگونی ناگزیر در زندگی برای دریافت آن دریغ نمی‌کردیم.

یک پادشاه توانمند ولی فروتن در کتاب مورمون این را درک کرد. «پادشاه گفت: من چه کنم که بتوانم این زندگی جاویدان که تو از آن سخن گفته‌ای را داشته باشم؟ آری، من چه کنم که بتوانم از خدا زاده شوم، این روح نابکار از سینه‌ام ریشه کن شده، و روح او را دریافت کنم، که بتوانم آکنده از شادی شوم…؟ بنگر، او گفت، من از همهٔ دارایی خود دست بر می‌دارم، آری، من پادشاهیم را تَرک می‌کنم، که بتوانم این شادی بزرگ را دریافت کنم.»^۹

هارون مبشر در پاسخ به پرسش پادشاه به او گفت، «اگر تو خواستار این چیز هستی، … اگر تو در برابر خدا سر فرود آوری … [و] اگر تو از همهٔ گناهانت توبه کنی.»^۱۰ توبه راهی به سوی شادی است،^۱۱ چون راهی است که به منجی عیسی مسیح منتهی می‌شود.^۱۲

برای برخی، اندیشیدن به توبه به عنوان راهی به سوی شادی، شاید متناقض به نظر برسد. توبه، هر از گاهی، می‌تواند دردناک و دشوار باشد. آن مستلزم پذیرفتن این است که برخی از اندیشه‌ها و کارهای ما — حتی برخی از باورهای ما — نادرست بوده‌اند. توبه همچنین مستلزم این است که شخص توبه کننده رفتار خود را دگرگون کند، که هر از گاهی، شاید سخت باشد. ولی شادی و آسایش یکی نیستند. گناه — از جمله گناه خود خوشنودی — شادی ما را محدود می‌کند.

همانطور که سرایندهٔ شعرهای مزامیر بیان کرده است، «اشکهای شبانه، صبحِ شادی در پی خواهد داشت.»^۱۳ همان‌طور که از گناهان خود توبه می‌کنیم، باید بر شادی بزرگی که به دنبال دارد تمرکز کنیم. [در درازای کوشیدن برای توبه که در تاریکی معنوی به سر می‌بریم،] شب‌ها شاید بلند به نظر برسند، ولی سرانجام بامداد خواهد آمد، و آه، چه ارزنده خواهد بود آرامش و شادی درخشانی که ما احساس خواهیم کرد، در حالی که کفاره منجی ما را از گناه و رنج رها می‌کند.

تجربه آلما در کتاب مورمون را در نظر بگیرید. او «با عذاب جاویدان زجر می‌کشید» و روحش از بهر گناهانش «به بالاترین حد آشفته شد». ولی هنگامی که برای بخشش به منجی روی آورد، «دیگر دردهای [خود] را به یاد نیاورد.»^۱۴

«و آه، چه شادی،» او اعلام کرد، «و چه نور شگفت انگیزی را دیدم؛ آری، … هیچ چیز دیگری نمی‌تواند آن گونه که شادی من چنین شدید و چنین شیرین بود باشد.»^۱۵

این گونه شادی برای کسانی است که از راه توبه نزد عیسی مسیح می‌آیند در دسترس است.^۱۶ همان‌طور که رئیس راسل ام. نلسون آموختند:

«توبه دسترسی ما را به نیروی کفارۀ عیسی مسیح باز می‌کند. …

«هنگامی‌ که ما بر می‌گزینیم که توبه کنیم، ما بر می‌گزینیم که عوض شویم. ما به منجی اجازه می‌دهیم ما را به بهترین نمونهٔ خودمان تبدیل کند. ما بر می‌گزینیم از نظر روحانی رشد کنیم و شادی دریافت کنیم — شادی رستگاری در او! هنگامی که ما بر می‌گزینیم که توبه کنیم، ما بر می‌گزینیم بیشتر مانند عیسی مسیح بشویم!»^۱۷

توبه شادی را به همراه می‌آورد زیرا قلب ما را برای دریافت تأثیرات روح‌ القدس آماده می‌کند. پر شدن از روح القدس به معنای پر شدن از شادی است. و پر شدن از شادی به معنای پر شدن از روح القدس است.^۱۸ هنگامی که روزانه برای آوردن روح القدس به زندگی خود تلاش می‌کنیم شادی ما افزایش می‌یابد. همان‌طور که به وسیلهٔ پیامبر مورمون آموزش داده شده است: «با این وجود آنها بسیار روزه می‌گرفتند و نیایش می‌کردند، و در فروتنی خود نیرومندتر و نیرومندتر می‌شدند، و در ایمان [خود] به مسیح استوارتر و استوارتر، تا اینکه روان‌هایشان آکنده از شادی و دلداری شد.»^۱۹ سَروَر به همه کسانی که کوشش می‌کنند از او پیروی کنند نوید می‌دهد: «همانا، همانا، من به تو می‌گویم، من تو را از روحم بهره‌مند خواهم ساخت که ذهن تو را روشن کند، که روانت را با شادی پُر کند.»^۲۰

پس از اینکه شادی برآمده از توبه خالصانه را احساس کردیم، ما به‌طور کاملاً طبیعی می‌خواهیم در آن شادی با دیگران هم سود باشیم. هنگامی که این کار را می‌کنیم، شادی ما چند برابر می‌شود. این دقیقاً همان چیزی است که برای آلما پیش آمد.

«آری، و این شکوه من است،» او گفت، «که شاید من ابزاری در دست خدا باشم تا چند روان را به توبه آورم؛ و این شادی من است.»

«و بنگرید، هنگامی که من بسیاری از برادرانم را می‌بینم که براستی توبه می‌کنند و به سَروَر خدایشان می‌آیند، آنگاه روان من آکنده از شادی می‌شود؛ آنگاه من اینکه سَروَر چه برای من انجام داده است، آری، یعنی اینکه او نیایش های مرا شنیده است را به یاد می‌آورم؛ آری، آنگاه من بازوی مهربان او را که به سوی من دراز کرده است را به یاد می‌آورم.»^۲۱

کمک کردن به دیگران برای توبه بیان طبیعی قدردانی ما نسبت به منجی است؛ و منبع شادی‌ای بزرگ است. سَروَر وعده داده است:

«و اگر چنین باشد که تو همۀ روزهایت را در فریاد کردن توبه بر این مردم بکار بری، و تنها یک روان را به سوی من آوری، چه بزرگ خواهد بود شادی تو با او در ملکوت پدرم!

«و اینک، اگر شادی تو با یک روان که تو به سوی من در ملکوت پدرم آورده‌ای بزرگ باشد، چه بزرگ خواهد بود شادی تو اگر روان‌های بسیاری را به سوی من آوری!»^۲۲

برای من سودمند است که تصور کنم که تا چه حدی منجی باید احساس شادی داشته باشد، هر باری که در زندگی خودمان برکات ایثار مسیح که کفاره‌اش را به بار آورده را دریافت می‌کنیم.^۲۳ همان‌طور که به وسیلهٔ رییس نلسون بازگفته شده است،^۲۴ پولس رسول در رساله خود با عبرانیان این بینش لطیف را در میان گذاشت: «ما باید از هر گناهی که دست و پای ما را بسته است، آزاد شویم، …به عیسی که ایمان ما را به وجود آورده و آن را کامل می‌گرداند، چشم بدوزیم؛ چون او به خاطر شادی‌ای که در انتظارش بود، متحمل صلیب شد … و بر دست راست تخت الهی نشسته است.»^۲۵ ما بیشتر از درد و رنج جتسمانی و جلجتا سخن می‌گوییم، ولی به ندرت از شادی عظیمی میگوییم که منجی باید در هنگامی که جان خود را برای ما پیشکش می‌کرد، برایمان پیش بینی می‌کرد. این روشن است که درد و رنج او برای ما بود، تا ما بتوانیم لذت بازگشت با او به نزد خدا را تجربه کنیم.

پس از آموزش مردم در آمریکای باستان، منجی مهر فراوان خود را برای آنها آشکار کرد با گفتن:

«بنگرید، شادی من زیاد است، حتّی به کامل بودن به سبب شما …؛ آری، و حتّی پدر شادمانی می‌کند، و همچنین همۀ فرشتگان مقدّس.…

«… و در [آنها] من کمال شادی را دارم.»^۲۶

برادران و خواهران، من با گفتن گواهی شخصی خودم که آن را پیشکشی مقدس می‌دانم این سخنرانی را به پایان می‌رسانم. گواهی من این است که عیسی مسیح منجی و ضامن جهان است. می‌دانم که او هر یک از ما را دوست دارد. تمرکز منحصر به فرد او، «کار و شکوه [او]،»^۲۷ این است که ما را یاری کند تا کمال شادی را در او دریافت کنیم. من شاهد شخصی آن هستم که توبهٔ روزانه و آمدن به نزد عیسی مسیح راه تجربهٔ شادی است — شادی فراتر از تصور ما.^۲۸ به همین دلیل است که ما اینجا روی زمین هستیم. به همین دلیل است که خدا برنامهٔ بزرگ خوشبختی خود را برای ما آماده کرد. عیسی مسیح به‌راستی «راه و راستی و حیات» است^۲۹ و تنها «نامی که زیر آسمان وجود دارد که با آن آدمی بتواند در ملکوتِ خدا نجات یابد.»^۳۰ من به نام مقدس عیسی مسیح گواهی می‌دهم، آمین.