عیسی مسیح تسکین است

مراقبانِ یک مردِ مفلوج، با ایمان به عیسی مسیح و امید به آنچه از معجزاتِ او شنیده بودند، او را نزدِ عیسی آوردند. آنها در رساندن او به آنجا مبتکر بودند — یعنی سقف را باز کردند و مرد را روی تُشَکَش بر جایی که عیسی در آنجا تدریس می‌کرد، پایین آوردند. عیسی وقتی «ایمان آنها را دید، [به مرد مفلوج] فرمود، گناهانِ تو بخشیده شد.»^۱ و سپس، «به تو می‌گویم بلند شو، تُشک خود را بردار و به خانه برو.»^۲ آن مردِ مفلوج، فوراً روی پاهای خود برخاست، تُشَكَش را برداشت و «خدا را حمدگویان»، به خانه رفت.^۳

از دوستانی که از مفلوج مراقبت کردند، دیگر چه می‌دانیم؟ ما می‌دانیم که منجی، ایمانِ آنها را تشخیص داد. و با دیدن و شنیدنِ منجی و شاهد معجزات او بودن، آنها را «غرقِ در حیرت» کرد و «خدا را حمد كردند.»^۴

عیسی مسیح، شفایی که امیدش را داشتند، فراهم کرده بود — یعنی رهایی فیزیکی از درد و عواقبِ فلج کنندۀ بیماری مُزمِن. به طور قابلِ توجهی، منجی، همچنین آرامشِ روحانی در پاکسازی آن مرد از گناه را، فراهم کرد.

و آن دوستان — که در تلاشِ خود برای مراقبت از یک نیازمند، منبعِ تسکین را یافتند؛ آنها عیسی مسیح را یافتند.

گواهی من این است که عیسی مسیح، تسکین است. از طریق کفارۀ عیسی مسیح، ما می‌توانیم از بار و عواقبِ گناه، تسکین یابیم و بر پایۀ ناتوانی‌هایمان یاری شویم.

و از آنجایی که ما خدا را دوست داریم و پیمان بسته‌ایم که به او خدمت کنیم، می‌توانیم با منجی شریک شویم تا برای تسکینِ مادی و معنویِ نیازمندان کمک فراهم کنیم — و در این فرآیند، تسکینِ خود را در عیسی مسیح، بیابیم.^۵

پیامبر عزیز ما، رئیس راسِل اِم. نلسون، ما را دعوت کرد تا بر جهان چیره شویم و آرامش پیدا کنیم.^۶ او «آرامشِ واقعی» را «تسکین و صلح» تعریف کرد. رئیس نلسون گفت، «زیرا منجی، از طریق کفّارۀ بی‌کران خود، در مورد ناتوانی، اشتباه و گناهِ هر یک از ما ضمانت کرد، و از آنجا که او هر درد، نگرانی و فشاری را که تا به حال داشته‌اید، تجربه کرد، آنگاه، همان طور که واقعاً توبه می‌کنید و از او کمک می‌جویید، می‌توانید بر این دنیای پر مخاطرۀ کنونی چیره شوید.»^۷ این آرامشی است که عیسی مسیح به ما می‌دهد!

هر کدام از ما یک کوله‌پشتی استعاری حمل می‌کنیم. ممکن است یک سبدی باشد که روی سر شما قرار داده شده است یا یک کیف یا بُقچه‌ای که روی شانۀ شما انداخته شده است. اما در این مثال، بیایید آن را کوله‌پشتی بنامیم.

این کوله‌پشتیِ استعاری، جایی است که ما بارِ زندگی در دنیایی سرشار از گناه را، به دوش می‌کشیم. بارهای ما، مانند سنگ‌هایی در کوله‌پشتی هستند. به طورِ کلی، سه نوع [سنگ] وجود دارد:

• سنگ‌هایی که بخاطرِ کار‌های خودمان بر اساس گناه، آنجا هستند.

• سنگ‌هایی که بدلیلِ تصمیماتِ ضعیف، رفتارِ نادرست و نامهربانیِ دیگران، در کوله‌پشتیِ ما هستند.

• و سنگ‌هایی که بدلیلِ زندگی در دنیایی سرشار از گناه، با خودمان حمل می‌کنیم. اینها شاملِ سنگ‌های بیماری، درد، بیماریِ مُزمن، اندوه، ناامیدی، تنهایی و اثراتِ بلایای طبیعی است.

من با شادمانی اعلام می‌کنم که بارهای [زندگیِ] فانی ما، این سنگ‌های موجود در کوله‌پشتی ما، لازم نیست سنگین باشند.

عیسی مسیح می‌تواند بارهای زندگی ما را سبک کند.

عیسی مسیح می‌تواند بارهای ما را بردارد.

عیسی مسیح راهی برای تسکینِ ما از سنگینی گناه فراهم می‌کند.

عیسی مسیح تسکینِ ما است.

او گفت:

«بیایید نزدِ من ای تمامی زحمتكشان و گرانباران و من به شما آرامی خواهم داد [که تسکین و صلح است].

«یوغِ مرا به گردن گیرید و از من تعلیم یابید؛ زیرا من [در قلبم] بردبار و فروتن هستم: و [روان] جان‌های شما آرامش خواهند یافت.

«زیرا یوغِ من آسان، و بارِ من سبک است.»^۸

اینکه یوغ آسان و بار سبک است، فرض را بر این می‌گذارد که ما با منجی در یوغ قرار می‌گیریم، بارهای خود را با او در میان می‌گذاریم، و اینکه اجازه می‌دهیم او بار ما را بردارد. این به معنای وارد شدن به یک رابطۀ پیمان با خدا، و نگه داشتنِ آن پیمان است، که همان طور که رئیس نلسون توضیح داده است، «همه چیز را در موردِ زندگی آسان‌تر می‌کند.» او گفت، «خود را با منجی هم یوغ کردن به این معنی است که به قدرت و نیروی رستگاری اش دسترسی دارید.»^۹

پس چرا با سنگ‌هایمان خَسیسیم؟ چرا یک پرتاب کنندۀ خستۀ بیسبال، از ترکِ تپه امتناع می‌ورزد وقتی که یک تسکین‌دهنده برای تکمیل بازی، آماده است؟ چرا من اصرار دارم که پُستِ خود را به تنهایی حفظ کنم وقتی که تسکین‌دهنده آماده است تا آن را با من نگه دارد؟

رئیس نلسون آموزش داده است، «عیسی مسیح … با آغوش باز، می‌ایستد، امیدوار و مایل به شفادادن، بخشش، تمیزکردن، تقویت، خالص‌کردن و مقدّس کردن ما است.»^۱۰

پس چرا ما اصرار داریم که سنگهایمان را به تنهایی حمل کنیم؟

این به عنوانِ یک سوالِ شخصی برای تعمّقِ هر یک از شما در نظر گرفته شده است.

برای من، این نشان‌دهندۀ غروری است که در طولِ تاریخ بر مردم تأثیر گذاشته است. من [به خود] می‌گویم، «من آن را تحتِ کنترل دارم.» «جای نگرانی نیست؛ من انجامش می‌دهم.» این فریب‌دهندۀ بزرگ است که از من می‌خواهد از خدا پنهان شوم، از او روی‌گردانم، و به تنهایی با آن مواجه شوم.

برادران و خواهران، من نمی‌توانم به تنهایی با آن مواجه شوم، لُزومی به این کار نیست، و من این کار را نخواهم کرد. با انتخاب اینکه به منجیِ خود، عیسی مسیح، از طریق پیمان‌هایی که با خدا بسته‌ام، مُقیِّد هستم، «من به وسیلهٔ مسیح كه مرا تقویت می‌کند، به انجام هر كاری قادر هستم.»^۱۱

نگه‌دارندگانِ پیمان، با تسکینِ منجی، برکت می‌یابند.

این مثال را در کتاب مورمون در نظر بگیرید: مردمِ آلما تحتِ آزار و اذیت قرار گرفتند و «[عمولون] از آنها کار می‌کشید، و …کارفرمایانی بر آنها نهاده بود.»^۱۲ با وجودِ ممنوعیتِ دعا خواندن با صدای بلند، آنها «دل‌هایشان را بر [خدا] برون ریختند؛ و او از اندیشه‌های دل‌هایشان آگاه بود.»^۱۳

و «ندای سَروَر در رنج‌هایشان بر آنها آمد، گفتا: سرهای خود را بالا بگیرید و آسوده باشید، زیرا من از پیمانی که شما با من بسته‌اید آگاهم؛ و من با مردمم پیمان خواهم بست و آنها را از بندگی رهایی خواهم داد.»

و من همچنین بارهایی که بر شانه‌های شما نهاده شده‌اند را سبک خواهم کرد، که حتّی شما نتوانید آنها را بر پشت خود احساس کنید.»^۱۴

و بارهای آنها «سبک شدند،» و «سَروَر آنها را نیرومند کرد که آنها بتوانند بارهایشان را به آسانی تحمل کنند، و آنها شادی‌کنان و با بُردباری به همۀ خواستِ سَروَر گردن نهادند.^۱۵

آن نگهدارندگانِ پیمان، به صورت تسلّی، افزایش صبر و نشاط، آسانی در بارهای خود، تسکین دریافت کردند، به گونه‌ای که احساسِ سبکی کردند و در نهایت رهایی یافتند.^۱۶

حالا بیایید به کوله‌پشتی استعاری خودمان برگردیم.

توبه، از طریقِ کفارۀ عیسی مسیح، چیزی است که ما را از سنگینیِ سنگ‌های گناه، تسکین می‌دهد. و با این هدیۀ نفیس، شفقتِ خدا ما را از آن سنگینیِ درخواست‌های دادگریِ غیر قابل عبور، تسکین می‌دهد.^۱۷

کفارۀ عیسی مسیح همچنین این امکان را برای ما فراهم می‌کند که قدرتِ بخشش را دریافت کنیم، که به ما امکان می‌دهد وزنی که به دلیلِ بدرفتاریِ دیگران تحمل می‌کنیم را، تخلیه کنیم.^۱۸

پس چگونه منجی ما را از بارِ زندگی در دنیایی سرشار از گناه با بدن‌های فانی، در معرضِ اندوه و درد، تسکین می‌دهد؟

او اغلب از طریقِ ما چنین تسکینی را انجام می‌دهد. بعنوانِ اعضای پیمانِ کلیسای [عیسی مسیح]، ما قول می‌دهیم «تا با کسانی که سوگواری می‌کنند، سوگواری [کنیم]» و «کسانی که نیازمند تسلِی هستند را تسلّی [دهیم].»^۱۹ چون ما «به گلّۀ خدا [درآمدیم]» و «مردمِ او خوانده [شدیم]،» ما «خواهانِ آن [هستیم] تا بارِ سنگینِ یکدیگر را به دوش [بکشیم] که آنها سبک شوند.»^۲۰

برکتِ پیمانیِ ما این است که با عیسی مسیح، در ارائۀ تسکینِ دنیوی و معنوی، به همۀ فرزندانِ خدا، شریک شویم. ما مجرایی هستیم که او از طریقِ آن، تسکین می‌دهد.^۲۱

و به همین طریق، مثلِ دوستانِ آن مردِ مفلوج، ما «ناتوانان را یاری [می‌کنیم]، دست‌هایی که آویزان هستند را بلند [می‌کنیم]، و زانوهای ضعیف را نیرومند [می‌کنیم].»^۲۲ ما «بارهای … یكدیگر را حمل [می‌كنیم]، و به این طریق قانون مسیح را بجا [می‌آوریم].»^۲۳ وقتی این کار را انجام می‌دهیم، ما او را می‌شناسیم، شبیه او می‌شویم و تسکینِ او را می‌یابیم.^۲۴

تسکین چیست؟

آن، حذف کردن یا سبک کردنِ چیزی دردناک، درد سر ساز یا سنگین، و داشتن یا قدرتِ تحملِ آن است. [در بیسبال] به شخصی اطلاق می‌شود که جای دیگری را [در بازی] می‌گیرد. اصلاحِ قانونیِ یک اشتباه است.^۲۵ کلمه فرانسوی-انگلیسی از فرانسوی قدیم، کلمۀ relever، یا «برخاستن» و از لاتین relevare یا «برخاستنِ دوباره» گرفته شده است.^۲۶

برادران و خواهران، عیسی مسیح، تسکین است. گواهی من این است که او در روز سوم دوباره برخاست و با انجام کفارۀ محبت‌آمیز و بی‌نهایت، با آغوش باز می‌ایستد و به ما این فرصت را می‌دهد که دوباره برخیزیم، نجات پیدا کنیم، و بلندمرتبه شویم و شبیهِ او شویم. تسکینی که او به ما اِرائه می‌کند، ابدی است.

مانندِ زنی که فرشته در اولین صبحِ عیدِ پاک از او بازدید کرد، آرزو می‌کنم «زود [بروم]» و «شاد و خوشحال» خبرِ اینکه او برخاسته را با دیگران به اشتراک بگذارم.^۲۷ به نامِ منجی‌مان، عیسی مسیح، آمین.