دسترسی به قدرت خدا از طریق پیمان‌ها

نوامبر گذشته، من افتخار وقف معبد بِلِم برزیل را داشتم. بودن در کنار اعضای اختصاص یافتهٔ کلیسا در شمال برزیل بسیار دلشاد کننده بود. در آن زمان من متوجه شدم که [شهر] بِلِم دروازه‌ای است به منطقه‌ای که قدرتمندترین رودخانهٔ جهان، رودخانه آمازون را [هنگام ورود به اقیانوس] شامل می‌گردد.

با وجود قدرت رودخانه، دو بار در سال، چیزی به ظاهر غیرطبیعی اتّفاق می‌افتد. زمانی که خورشید، ماه و زمین به شیوه‌ای بسیار خاص در یک راستا قرار می‌گیرند، یک موج جزر و مَدّی قدرتمند در مقابل جریان طبیعی آب از رودخانه بالا می‌رود. امواجی به ارتفاع ۶ متر^۱ که تا ۵۰ کیلومتر حرکت می‌کنند^۲ در بالادست مشاهده گردیده است. این پدیده که عموماً به عنوان حُفرهٔ جزر و مدّی شناخته شده، به دلیل صدای بلندی که ایجاد می‌کند، به زبان محلی پُروروکا، یا «غُرِّش بزرگ» نامیده می‌شود. ما به درستی می‌توانیم نتیجه بگیریم که حتی [رودخانهٔ] آمازون قدرتمند نیز باید از قدرت‌های آسمانی [که توسط پدر آسمانی کنترل می‌شوند]، پیروی کند.

مانند [رودخانهٔ] آمازون، ما یک جریان طبیعی در زندگی خود داریم. ما گرایش داریم کاری را انجام دهیم که طبیعی است. مانند [رودخانهٔ] آمازون، با کمک آسمانی، می‌توانیم کارهای به ظاهر غیرطبیعی انجام دهیم. به هر حال، طبیعی نیست که ما فروتن یا بُردبار باشیم یا بخواهیم ارادهٔ خود را تسلیم خدا کنیم. با این حال، تنها با انجام این کار می‌توانیم متحوّل شویم، به زندگی در پیشگاه خدا برگردیم و به سرنوشت جاودان خود دست یابیم.

برخلاف [رودخانهٔ] آمازون، ما می‌توانیم انتخاب کنیم که تسلیم قدرت‌های آسمانی شویم یا «با جریان طبیعی حرکت کنیم.»^۳ حرکت در خلاف جریان طبیعی می‌تواند دشوار باشد. ولی هنگامی که به «نجواهای روح مقدّس» تن دهیم و انسان طبیعی بودن را کنار بگذاریم،^۴ می‌توانیم قدرت دگرگون‌کننده منجی، قدرت انجام کارهای سخت را در زندگی‌مان دریافت کنیم.

رئیس راسل ام. نلسون به ما یاد داد که چگونه این کار را انجام دهیم. او وعده داد: «هر فردی که در سنگرهای تعمید و معابد پیمان می‌بندد — و آنها را نگه می‌دارد — دسترسی بیشتری به قدرت عیسی مسیح دارد … [برای بالا بردن] از کشش این دنیای سقوط کرده.»^۵ به عبارت دیگر، ما می‌توانیم به قدرت خدا دسترسی پیدا کنیم، اما تنها زمانی که از طریق پیمان‌های مقدّس با او ارتباط برقرار کنیم.

قبل از خلقت زمین، خدا پیمان‌هایی را به عنوان ساخت کاری که ما، فرزندانش، به وسیلهٔ آن می‌توانیم خود را با او متّحد سازیم تعیین کرد. بر اساس قانون جاودان و لایَتَغیُّر، او شرایط غیرقابل مذاکره‌ای را مشخص کرد که به موجب آن ما متحوّل می‌شویم، نجات می‌یابیم و بلندمرتبه می‌گردیم. در این زندگی، ما با شرکت در آیین‌های کشیشی و قول به انجام آنچه خدا از ما می‌خواهد، این پیمان‌ها را می‌بندیم و در مقابل، خدا برکات خاصی را به ما وعده می‌دهد.^۶

پیمان تعهّدی است که باید برای آن آماده شویم، آن را به وضوح درک کنیم و بی‌کم و کاست به [شرایط و ضوابط] آن احترام بگذاریم.^۷ بستن پیمان با خدا با قولی معمولی دادن متفاوت است. اوّل، اقتدار کشیشی لازم است. ثانیاً، یک وعدهٔ ضعیف، قدرت [ایجاد و تقویت رابطهٔ با پدر آسمانی] را ندارد که بتواند ما را از کشش جریان طبیعی بالا ببرد. ما فقط زمانی پیمان می‌بندیم که قصد داریم به طور واقعی و منحصر به فرد خود را متعهّد به اجرای آن کنیم.^۸ ما فرزندان پیمان خدا و وارثان ملکوت او می‌شویم، به ویژه زمانی که آن پیمان‌ را کاملاً به مرکز هویت [و زندگی فانی] خود تبدیل کنیم.

اصطلاح مسیر پیمان به مجموعه‌ای از پیمان‌ها اشاره دارد که به موجب آنها به سوی مسیح می‌آییم و [با تقویت رابطه‌مان] به او وصل می‌شویم. از طریق این پیوند پیمان، ما به قدرت جاویدش دسترسی داریم. مسیر، با ایمان به عیسی مسیح و توبه آغاز می‌شود و به دنبال آن تعمید و دریافت [هدیهٔ] روح‌القدس می‌آید.^۹ هنگامی که خودش تعمید گرفت، عیسی مسیح به ما نشان داد که چگونه وارد مسیر [پیمان] شویم.^۱۰ بر اساس توضیحات مژدهٔ عهد جدید در مرقس و لوقا، پدر آسمانی در هنگام تعمید مستقیماً با عیسی صحبت کرد و گفت: «تو پسر عزیز من هستی. از تو خشنودم.» هنگامی که با تعمید وارد مسیر پیمان می‌شویم، می‌توانم تصور کنم که پدر آسمانی به هر یک از ما سخنی مشابه می‌گوید: «تو فرزند عزیز من هستی، کسی که با او من دل‌شادم. ادامه بده.»^۱۱

در هنگام تعمید و زمانی که از عِشای مقدّس برمی‌گیریم،^۱۲ گواهی می‌دهیم که خواهانیم نام عیسی مسیح را بر خود بگیریم.^۱۳ در این زمینه، اجازه دهید به این فرمان عهد عتیق آگاه باشیم، «تو نباید نام سَروَر خدایت را بیهوده بر زبان [بگیری].»^۱۴ به گوش امروزی ما، این به نظر ممنوعیتی برای استفادهٔ نا محترمانه از نام سَروَر است. این فرمان دربرگیرنده آن [ممنوعیت] است، اما دستور آن حتی عمیق‌تر است. کلمهٔ عبری ترجمه شده به عنوان «گرفتن» به معنای «بالا بردن» یا «حمل کردن» است، مانند درفشی که کسی حمل می‌کند تا خودش را با یک گروه یا فردی مشخص کند.^۱۵ کلمۀ ترجمه شده به عنوان «بیهوده» به معنای «خالی» یا «فریبنده» است.»^۱۶ فرمانِ نام سَروَر را بیهوده بر زبان نیاوردن، بنابراین می‌تواند به این معنا باشد: «شما نباید خود را شاگرد عیسی مسیح معرفی کنید، مگر اینکه قصد داشته باشید به درستی او را نمایندگی کنید.»

هنگامی که به طور عمدی و تدریجی نام عیسی مسیح را از طریق پیمان‌ها بر خود می‌گیریم، شاگرد او می‌شویم و او را به درستی نمایندگی می‌کنیم. پیمان‌های ما به ما قدرت می‌دهد که در مسیر پیمان بمانیم، زیرا رابطهٔ ما با عیسی مسیح و پدر آسمانی ما تغییر کرده است. ما با یک پیوند بر اساس پیمان به آنها مُتّصل هستیم.

مسیر پیمان به آیین‌های معبد، مانند موهبت معبد منتهی می‌شود.^۱۷ موهبت هدیۀ خدا از پیمانهای مقدّس است که ما را به طور کامل به او متّصل می‌کند. در موهبت، ما پیمان می‌بندیم، اوّل، که برای حفظ فرمان‌های خدا جِدّ و جَهد کنیم. دوّم، با قلبی شکسته و روحی پشیمان توبه کنیم؛ سوّم، بر اساس مژدۀ عیسی مسیح زندگی کنیم. ما این کار را با ایمان به او، بستن پیمان با خدا در زمان دریافت آیین‌های رستگاری و بلندمرتبگی بخش، حفظ آن پیمان‌ها در طول زندگی‌مان و جِدّ و جهد برای زندگی [بر اساس] دو فرمان بزرگِ عشق به خدا و همسایه انجام می‌دهیم. چهارّم، ما پیمان می‌بندیم که قانون پاکدامنی را حفظ کنیم و پنجم، خودمان و هر آنچه را که سَروَر به ما برکت می‌دهد را وقفِ بَنای کلیسایش کنیم.^۱۸

با بستن و نگه داشتن پیمان‌های معبد، درباره اهداف سَروَر بیشتر می‌آموزیم و کمال روح‌القدس را دریافت می‌کنیم.^۱۹ برای زندگی خود هدایت می‌شویم. ما به شاگردان فداکارتر تبدیل می‌شویم تا فرزندان دائماً ناآگاه باقی نمانیم.^۲۰ بلکه با چشم‌اندازی جاودان زندگی می‌کنیم و انگیزهٔ بیشتری برای خدمت به خدا و دیگران داریم. ما برای تحقق اهداف خود در میرایی ظرفیت بیشتری دریافت می‌کنیم. ما از شَر محافظت می‌شویم،^۲۱ و قدرت بیشتری برای مقاومت در برابر وسوسه به دست می‌آوریم و در هنگام ارتکاب گناه یا اشتباه توبه می‌کنیم.^۲۲ وقتی تزلزل پیدا می‌کنیم، یاد پیمان‌هایی که با خدا بسته‌ایم به ما کمک می‌کند که [پیروی از الگوی منجی را انتخاب کنیم و] به مسیر برگردیم. با اتّصال به قدرت خدا، ما تبدیل به پُروپوکا خودمان می‌شویم که می‌توانیم در طول زندگی‌مان و تا جاودانگی‌ها برخلاف جریان جهان حرکت کنیم. در نهایت، سرنوشت ما تغییر می‌کند، زیرا مسیر پیمان به بلند مرتبگی و زندگی جاوید منتهی می‌شود.^۲۳

وفای به پیمان‌های بسته شده در حوضچه‌های تعمید و معابد همچنین به ما قدرت می‌دهد تا در برابر آزمایش‌ها و دردهای میرایی مقاومت کنیم.^۲۴ اصول مرتبط با این پیمان‌ها راه ما را آسان می‌کند و امید، آسایش و آرامش را فراهم می‌سازد.

پدربزرگ و مادربزرگ من لِنا سوفیا و مَتس لیندِر رنلاند از طریق پیمان تعمید خود هنگام پیوستن به کلیسا در فنلاند در سال ۱۹۱۲ قدرت خدا را دریافت کردند. آنها خوشحال بودند که بخشی از اولین شعبهٔ کلیسا در فنلاند بودند.

لیندِر پنج سال بعد زمانی که لِنا دهمین فرزندشان را باردار بود بر اثر بیماری سل درگذشت. آن فرزند، پدرم، دو ماه پس از مرگ لیندِر به دنیا آمد. لِنا در نهایت نه تنها شوهرش بلکه هفت فرزند از ده فرزندانش را به خاک سپرد. او به عنوان یک بیوۀ فقیر، تقلا کرد. او به مدت ۲۰ سال نمی‌توانست شب‌ها خوب بخوابد. در طول روز، او برای تهیّهٔ غذا برای خانواده‌اش در تکاپو بود. شب‌ها از اعضای خانوادهٔ در حال مرگ مراقبت می‌کرد. تصّور اینکه او چگونه از پس آن برآمد سخت است.

لِنا استقامت کرد زیرا می‌دانست که شوهر و فرزندان فوت شده‌اش می‌توانند تا ابدیت از آن او باشند. اصول برکات معبد، از جمله اصل خانواده‌های جاودان، برای او آرامش به ارمغان آورد زیرا به قدرت پیوند [ابدی] اعتماد داشت. در زمان زندگیش، او نه موهبت خود را دریافت کرد و نه به لیندِر پیوند [ابدی] یافت، امّا لیندِر تأثیری حیاتی در زندگی او و بخشی از امید بزرگ او برای آینده باقی ماند.

در سال ۱۹۳۸، لِنا سوابق را ارسال کرد تا آیین‌های معبد برای اعضای خانوادهٔ درگذشته او اجرا شود، برخی از اولین مواردی که از فنلاند ارائه شده بودند. پس از مرگ او، آیین‌های معبد توسّط دیگران برای او، لیندِر و فرزندان فوت شده‌اش انجام شد. با نمایندگی، او موهبت یافت، لِنا و لیندِر با یکدیگر پیوند [ابدی] یافتند و فرزندان درگذشته آنها و پدرم با آنها پیوند [ابدی] یافتند. لِنا مانند دیگران «[با] ایمان مُرد، بدون اینکه صاحب برکات موعود شوند، امّا انجام وعده‌ها را از دور دیده، … در انتظار آنها [بود]» و آنها را با آغوش باز پذیرفت.^۲۵

لِنا طوری زندگی می‌کرد که انگار قبلاً این پیمان‌ها را در زندگی خود بسته بود. او می‌دانست که پیمان‌های تعمید و [مربوط به] عِشای مقدّس او را به منجی وصل می‌کند. او «اجازه داد که اشتیاق شیرین مکان مقدّس [ضامن] به قلب متروک [او] امید بیاورد.»^۲۶ لِنا این را یکی از رحمت‌های بزرگ خدا می‌دانست که قبل از تجربهٔ فجایع زندگی‌اش درباره خانواده‌های ابدی آموخت. او از طریق پیمان، قدرت خدا را دریافت کرد تا بتواند در برابر کشش افسرده کننده چالش‌ها و سختی‌هایش ایستادگی کند.

همان‌طور که در مسیر پیمان، از تعمید تا معبد و در طول زندگی گام برمی‌دارید، به شما قول می‌دهم که قدرت خواهید داشت که بر خلاف جریان طبیعی دنیوی حرکت کنید — قدرت خواهید داشت برای یادگیری، توبه، و تقدیس یافتن، و قدرت برای یافتن امید، آسایش و حتی شادی در حالی که با چالش‌های زندگی روبرو می‌شوید. من به شما و خانواده‌تان قول می‌دهم که در برابر نفوذ دشمنان محافظت می‌شوید، به ویژه وقتی معبد را کانون اصلی زندگی‌تان قرار می‌دهید.

وقتی به سوی مسیح می‌آیید و با پیمان به او و پدر آسمانی‌مان وصل می‌شوید، چیزی به ظاهر غیرطبیعی اتفاق می‌افتد. در اتحاد با عیسی مسیح متحوّل شده‌اید و به کمال می‌رسید.^۲۷ فرزندان پیمان خدا و وارث ملکوت او می‌شوید.^۲۸ می‌توانم تصور کنم که او به شما می‌گوید: «تو فرزند عزیز من هستی، [کسی] که از او دل‌شادم. به خانه خوش آمدی.» به نام عیسی مسیح، آمین.