یک صدای خوشحالی!
از زمان پیامبر جوزف اسمیت، ساخت معابد یکی از بالاترین اولویت‌های همه پیامبران بوده است.
«اینک، ما در مُژده ای که دریافت کرده‌ایم چه می‌شنویم؟ یک صدای خوشحالی! یک صدای رحمت از بهشت؛ و یک صدای حقیقت از زمین؛ … نویدهای خوش برای مُردگان؛ یک صدای خوشحالی برای زندگان و مُردگان؛ نویدهای خوش شادی بزرگ.»۱
برادران و خواهران، تقریباً غیرممکن است که این سخنان را از پیامبر جوزف اسمیت بشنوید و لبخند بزرگی نزنید!
بیان شادی جوزف به راستی شادی کامل و باشکوه که در برنامه بزرگ شادمانی خدا، پدر آسمانیمان، یافت می‌شود را به تصویر می‌کشد، زیرا همان طور که او به ما اطمینان داده است، «آدمیان هستند که بتوانند شادی داشته باشند».۲
در زندگی ازلی، وقتی طرح شادی خدا را شنیدیم،٣ همه ما از شادی فریاد برآوردیم، و همچنان که طبق نقشه او زندگی می‌کنیم، با به شادی فریاد برآوردن ادامه می‌دهیم. اما زمینه این اعلامیهٔ شاد پیامبر دقیقاً چه بود؟ چه چیزی این احساسات عمیق و قلبی را برانگیخت؟
پیامبر جوزف در مورد تعمید مردگان آموزش می‌داد. این حقیقتاً وحی شکوهمندی بود که با شادی عظیمی پذیرفته شد. وقتی اعضای کلیسا برای اولین بار متوجه شدند که می‌توانند برای عزیزان خود که درگذشته‌اند تعمید بگیرند، شادمانی کردند. ویلفورد وودراف گفت: «لحظه‌ای که این موضوع را شنیدم، روحم [از] شادی به بالا پرید!»۴
تعمید برای عزیزان متوفی ما تنها حقیقتی نبود که سَروَر آشکار کرد و احیا کرد. انبوهی از هدایا، یا موهبت‌های دیگری بودند، که سَروَر مشتاق بود به پسران و دخترانش ببخشد.
این هدایای دیگر شامل اقتدار کشیشی، پیمان‌ها و آیین‌ها، ازدواج‌هایی که می‌توانند برای همیشه ادامه داشته باشند، پیوند دادنِ فرزندان به پدر و مادرشان در خانوادهٔ خدا، و در نهایت برکت بازگشت به خانه در حضور خدا، پدر آسمانیمان، و پسرش عیسی مسیح بود. همه این برکات از طریق کفّارهٔ عیسی مسیح امکان‌پذیر شد.
از آنجا که خدا اینها را از بالاترین و مقدّس‌ترین برکت‌های خود می‌دانست،۵ دستور داد که ساختمان‌های مقدّسی بنا شود تا اینکه در آن بتواند این هدایای گرانبها را به فرزندانش اعطاء کند.۶ این ساختمان‌ها خانه او بر زمین خواهند بود. این ساختمان‌ها معابدی خواهند بود، جایی که آنچه که بر روی زمین به نام او، به واسطهٔ سخن او، و با اقتدار او پیوند شده یا بسته می‌شود، در آسمان‌ها بسته می‌شود.۷
امروزه به عنوان اعضای کلیسا، برخی از ما ممکن است به راحتی این حقایق ابدی باشکوه را بدیهی بدانیم. آنها برای ما طبیعی شده‌اند. گاهی اوقات خوب است که آنها را از چشم کسانی که برای اولین بار دربارهٔ آنها می‌آموزند، ببینیم. این به واسطهٔ تجربه‌ای اخیر برای من آشکار شد.
سال گذشته، درست قبل از وقف مجدد معبد توکیوِ ژاپن، بسیاری از مهمانانی که از ایمان‌مان نبودند از آن معبد بازدید کردند. یکی از این تورها شامل یک رهبر متفکر از دینی دیگر بود. ما به مهمان خود در مورد برنامهٔ شادمانی پدر آسمانی، نقش ضمانت‌کنندهٔ عیسی مسیح در آن برنامه، و این اصول که خانواده‌ها می‌توانند از طریق آیین پیوند جاودانه متحد شوند، آموزش دادیم.
در پایان تور، از دوستمان تا احساسات خود را به اشتراک بگذارد، دعوت کردم. این مرد خوب با اشاره به متحد شدن خانواده‌ها — گذشته، حال، و آینده — با تمام بی‌ریایی پرسید: «آیا اعضای ایمانی شما واقعاً درک می‌کنند که این اصول چقدر عمیق است؟» او افزود: «این می‌تواند یکی از تنها آموزه‌هایی باشد که بتواند این جهان که تا این حد تقسیم شده است را متحد کند.»
چه مشاهدهٔ قدرتمندی. این مرد صرفاً از هنر نفیس معبد تحت تاثیر قرار نگرفت، بلکه تحت تأثیر این آموزه حیرت‌انگیز و عمیق قرار گرفت که خانواده‌ها برای همیشه به پدر آسمانی و عیسی مسیح متحد می‌شوند و پیوند می‌شوند.۸
پس، نباید تعجب کنیم، وقتی کسی که حتی از ایمان ما نیست عظمت آنچه در معبد اتفاق می‌افتد را تشخیص می‌دهد. چیزی که ممکن است برای ما طبیعی یا عادی شده باشد، گاهی در شکوه و عظمتش توسط کسانی دیده می‌شود که آن را برای اولین بار می‌شنوند یا احساس می‌کنند.
اگرچه معابد در قدیم وجود داشته‌اند، با احیای مژدهٔ عیسی مسیح، ساخت معابد یکی از بالاترین اولویت‌های همه پیامبران از زمان پیامبر جوزف اسمیت بوده است. و درک دلیل آن آسان است.
هنگامی که جوزف در مورد تعمید مردگان آموزش می‌داد، حقیقت بزرگ دیگری را آشکار کرد. او آموزش داد: «بگذارید به شما اطمینان دهم که اینها اصول در رابطه با مُردگان و زندگان هستند که، از آنجایی که در ارتباط با رستگاری ما هستند، نمی توان از آنها به سادگی رد شد. زیرا رستگاری آنها برای رستگاری ما لازم و ضروری است، … نه آنها بدون ما می‌توانند کامل شوند — نه ما بدون مُردگان خود می‌توانیم کامل شویم.»۹
همان طور که می‌بینیم، نیاز به معابد و کارهایی که هم برای زندگان و هم برای مردگان انجام می‌شود بسیار روشن است.
دشمن در آماده‌باش است. قدرت او توسط آیین‌ها و پیمان‌هایی که در معابد انجام می‌شود تهدید می‌شود، و او هر کاری که می‌تواند انجام می‌دهد تا این کار را متوقف کند. چرا؟ زیرا او از قدرت ناشی از این کار مقدّس آگاه است. همان طور که هر معبد جدید وقف می‌شود، قدرت نجات عیسی مسیح در سرتاسر جهان گسترش می‌یابد تا با تلاش‌های دشمن مقابله کند و هنگامی که به سوی او می‌آییم، ما را ضمانت کند. با افزایش تعداد معابد و وفادارانِ پیمان، دشمن ضعیف‌تر می‌شود.
در روزهای اولیه کلیسا، برخی نگران بودند وقتی که یک معبد جدیدی اعلام شد، زیرا می‌گفتند: «ما هرگز شروع به ساختن معبدی نکردیم بدون اینکه زنگ‌های جهنم به صدا درآیند.» اما بریگام یانگ با شجاعت متقابلا پاسخ داد، «من می‌خواهم آن زنگ‌ها دوباره به صدا درآیند.»۱۰
در این زندگی میرا، ما هرگز از جنگ فرار نخواهیم کرد، اما می‌توانیم بر دشمن قدرت داشته باشیم. همان طور که پیمان‌های معبد را می‌بندیم و به آنها وفادار می‌مانیم، این قدرت و توان از عیسی مسیح ناشی می‌شود.
رئیس راسل اِم. نلسون آموزش داده است: «زمانی فرا می‌رسد که کسانی که از سَروَر پیروی نمی‌کنند از کسانی که این کار را انجام می‌دهند جدا خواهند شد. مطمئن‌ترین گارانتی ما این است که همچنان شایستهٔ پذیرش در خانهٔ مقدّسش باقی بمانیم.»۱۱
در اینجا برخی از برکات افزونی که خدا به واسطه پیامبرش به ما وعده داده است وجود دارد:
آیا به معجزه نیاز دارید؟ پیامبرمان گفته است: «من قول می‌دهم که سَروَر معجزاتی را که او می‌داند شما لازم دارید به شما خواهد آورد چنانکه شما در خدمت و پرستش او در معابدش فداکاری می‌کنید.»۱۲
آیا به قدرت شفابخش و تقویت‌کننده منجی عیسی مسیح نیاز دارید؟ رئیس نلسون به ما اطمینان می‌دهد که «هر آنچه در معبد تعلیم داده می‌شود … درک ما را از عیسی مسیح افزایش می‌دهد. سپس، وقتی که ما به پیمان‌های خود وفادار می‌مانیم، او به ما قدرت شفابخش و تقویت کنندۀ خودش را اِعطا می‌کند. و آه، چقدر ما در روزهای آینده به قدرت او نیاز خواهیم داشت.»۱۳
در اولین یکشنبه نخل، هنگامی که عیسی مسیح پیروزمندانه وارد اورشلیم شد، انبوهی از پیروان عیسی مسیح شادمانی کردند و با صدای بلند خدا را ستایش کردند و گفتند: «مبارک باد پادشاهی که به نام سَروَر می‌آید.»۱۴
چقدر به موقع که در یکشنبه نخل ۱۸۳۶ معبد کرتلند وقف شد. در آن مناسبت پیروان عیسی مسیح نیز شادی می‌کردند. در دعای آن وقف، پیامبر جوزف اسمیت این کلمات ستایشی را اعلام کرد:
«سَروَرا خدای قادر مُطلق، … ما را بشنو، و از بهشت به ما پاسخ بده، … جایی که تو بر تخت می‌نشینی، با شُکوه، ارجمندی، قدرت، عظمت، [و] توانمندی. …
«… با قدرت روح خودت به ما کمک کن، تا ما بتوانیم صداهای خود را با آن سرافین درخشندۀ درخشان دور و بر تخت تو درآمیزیم، با تحسین و شادی ستایش، خواندن هوشیعانا به خدا و بَرّه!
و بگذار اینها … مقدّسین تو با صدایی بلند برای شادی فریاد زنند.۱۵
برادران و خواهران، امروز در این یکشنبه نخل، بگذارید ما نیز به عنوان پیروان عیسی مسیح، خدای مقدّس خود را ستایش کنیم و از نیکی او به ما شادمانی کنیم. «اینک، ما در مُژده‌ای که دریافت کرده‌ایم چه می‌شنویم؟» به راستی «یک صدای خوشحالی!»۱۶
من شهادت می‌دهم که همان طور که به معابد مقدّس سَروَر وارد می‌شوید هر چه بیشتر و بیشتر احساس شادی خواهید کرد. من شهادت می‌دهم که شما شادی که او به نوبه خود برای شما دارد را تجربه خواهید کرد، به نام عیسی مسیح، آمین.