Oma’s doop

Op 30 juni 2001 was ik een verjaardagstaart aan het bakken voor mijn dochter toen de telefoon ging. Het was mijn zus in Brazilië die me vertelde dat onze oma was overleden.

Het was droef nieuws, maar ik was niet verdrietig. Tenslotte was mijn lieve oma bijna 102 geworden. Ik was blij dat ze haar bejaarde, sterfelijke lichaam kwijt was en naar de geestenwereld was gegaan.

Toen moest ik denken aan het toeval dat haar dood op mijn dochters verjaardag viel, en ik vroeg me af of ik belang moest hechten aan de timing. Met het verstrijken van de dagen, ontdekte ik wat het was: het zou me niet moeilijk vallen om te onthouden dat ik me een jaar na oma’s dood voor haar kon laten dopen. Ik nam die taak op me in de wetenschap dat ik alleen maar hoefde te wachten tot de volgende verjaardag van mijn dochter.

Het jaar vloog voorbij. Ik kon echter niet precies een jaar na mijn oma’s dood naar de tempel, want ik woonde in Portugal en ging naar de Madridtempel in Spanje. Maar er ging bijna geen dag voorbij dat ik niet dacht aan mijn taak om me voor oma Josefina te laten dopen.

Pas in oktober 2002 konden we naar de tempel. Mijn man en ik gingen met onze zoon, Mathew, die zijn begiftiging ontving ter voorbereiding op zijn zending. Ik was blij dat ik naar de tempel ging. En ik dacht dat ik misschien wel iets bijzonders zou voelen als ik me voor mijn oma liet dopen.

Mijn man doopte me, maar ik voelde niets. Mijn zoon deed de bevestiging, maar ik voelde weer niets. Mijn frustratie dat ik niets voelde, ebde weg, en ik was gewoon blij dat de verordeningen voor mijn oma waren gedaan.

Na de begiftiging gingen we naar de verzegelkamer om oma aan haar ouders te laten verzegelen. Toen we tegenover elkaar aan het altaar knielden en de verzegelaar begon te spreken, voelde het alsof ik een schok kreeg die in mijn hoofd begon en door mijn hele lichaam ging. Het is moeilijk te beschrijven, maar op dat brandende moment was ik ervan overtuigd dat oma Josefina zich verheugde over de verzegeling aan haar ouders.