Het wachten waard

Toen ik met de jongeren van mijn wijk naar de Buenos Airestempel (Argentinië) ging om dopen voor de doden te doen, wachtten we enkele minuten in een ontvangstruimte. Daarna stuurden de tempelwerkers ons verderop de gang in, waar enkele stoelen stonden, en we moesten nog wat langer wachten.

Het was zaterdag en er waren mensen uit heel Argentinië naar de tempel gekomen. We zaten twee en een half uur lang in stilte te wachten. Ik kreeg enkele onprettige gedachten: ‘Hoe kunnen ze ons nu zo lang laten wachten? Ik ben moe en ik had beter niet kunnen komen, want dit is tijdverspilling.’

Ik stond op en begon door de gang te lopen. Al gauw kwam een van de werkers op ons af en zei: ‘Jonge mensen, word alsjeblieft niet ongeduldig. Ik begrijp dat jullie al lang hebben gewacht, maar weet je: in de geestenwereld wachten miljoenen mensen al eeuwen op dit moment, en ik kan jullie verzekeren dat ze maar al te graag aan de beurt komen. De broeders zijn aan het dopen en bevestigen en kunnen het niet sneller.’

Toen hij dat had gezegd, schaamde ik me. Ik zag in dat ik zelfzuchtig was geweest omdat ik mij niet enkele uren wilde opofferen voor mensen die al zoveel jaren hadden gewacht en niet zoals ik de kans hadden om over de ware kerk te horen en zich op aarde te laten dopen.

De werker kwam weer terug en begon namen van mensen uit onze wijk af te roepen. Een zuster gaf ons witte kleding die min of meer paste. Toen we ons hadden omgekleed, deed ze een wit haarlint in ons haar.

Toen liepen we blootsvoets naar de banken in de doopruimte. Het hoogpolige tapijt was zo zacht dat het leek alsof we niet eens op de grond liepen.

Toen het mijn beurt was, was ik net zo zenuwachtig als op de dag van mijn eigen doop. Maar de werkers waren zo aardig en geduldig met ons dat het een fijne ervaring was.

Toen ik uit de vont kwam, stond er een breed glimlachende zuster op me te wachten met een wit badlaken. Ik kleedde me om en ging naar een kamer waar ik werd bevestigd. Dezelfde zuster die me de handdoek had gegeven ging met me mee en bedankte me dat ik het werk van de Heer had gedaan.

Toen ik de tempel verliet, besefte ik dat dit een van de fijnste ervaringen van mijn leven was. De tempel is een heilige plek. De Geest van de Heer is er en geeft leiding aan dit geweldige werk. Het is het wachten waard.