Onder heiligen der laatste dagen
Wees niet bevreesd
Ik riep in gedachten uit: Bent U ruim tweeduizend jaar geleden echt als hulpeloos kind naar deze aarde gekomen?
Ik was op kerstavond met mijn gezin bij een vriend aan het eten toen ik een telefoontje kreeg van de moeder van een van mijn patiënten. Haar 19-jarige zoon had een lange, zware lijdensweg met leukemie achter de rug, waarbij de ziekte en de behandeling ervan talrijke complicaties hadden veroorzaakt.
Uiteindelijk had hij, na weer een vergeefse chemokuur, van verdere verzorging afgezien en was hij naar huis gegaan. Hij had er vrede mee dat hij spoedig zou sterven.
Toen zijn ademhaling die avond veranderde en hij hoge koorts kreeg, belde zijn moeder voor een ambulance. Na aankomst op de eerste hulp van het ziekenhuis belde ze me.
‘Ik weet niet wat ik moet doen’, huilde ze.
De artsen verwachtten dat haar zoon binnen enkele uren zou overlijden. We spraken over manieren om het hem zo comfortabel mogelijk te maken, en ik zei dat ik voor de familie klaarstond.
Ik was klaar met eten, en de kinderen begonnen het kerstverhaal na te spelen. Toen onze gastheer uit Lukas 2 begon voor te lezen, ging mijn telefoon weer en stapte ik naar buiten.
Mijn patiënt was overleden. Door mijn tranen heen vertelde ik de familie hoeveel hun zoon voor me had betekend. Ik zei dat ik kinderkanker haatte en dat ik wou dat ik meer voor hem had kunnen doen.
Nadat ik mijn tranen had weggeveegd, ging ik weer naar binnen. Mijn oudste zoon beeldde Jozef uit, staande naast de kribbe, en mijn jongste zoon, een herder, luisterde aandachtig naar de engel die verkondigde:
‘Wees niet bevreesd, want zie, ik verkondig u grote blijdschap, […]
‘namelijk dat heden voor u in de stad van David de Zaligmaker geboren is; Hij is Christus, de Heere’ (Lukas 2:10–11).
Op dat moment riep ik in gedachten uit: Bent U er echt? Bent U ruim tweeduizend jaar geleden echt als hulpeloos kind naar deze aarde gekomen? Hebt U werkelijk onze pijnen en kwellingen van allerlei soort doorstaan?
En terwijl ik toekeek hoe de kinderen nederig en eerbiedig onze Heiland eerden, hoorde ik het antwoord: ‘Ja, Ik ben hier. Ik ben gekomen en heb overwonnen. “Ik heb u in beide handpalmen gegraveerd”’ (zie Jesaja 49:16).
Niemand van ons is immuun voor pijn, verdriet en hartzeer. Maar op dergelijke momenten kunnen we opgebeurd worden door de woorden van de engel: ‘Wees niet bevreesd’ (Lukas 2:10). En we kunnen door deze woorden van de Heiland gesterkt worden: ‘In de wereld zult u verdrukking hebben, maar heb goede moed: Ik heb de wereld overwonnen’ (Johannes 16:33).
Sindsdien heeft kerstavond een nieuwe betekenis voor me. Dan denk ik aan mijn patiënt, zijn familie, en de troostrijke gedachte dat ook wij door het offer van de Heiland de wereld zullen overwinnen.