Stop alstublieft niet met zingen

Afbeelding

colorful bus

Foto, Rob Crandall/Alamy Stock Photo

We hadden met vier zendelingen net het huis van een zendingsechtpaar verlaten toen wij op de bus stapten om naar ons gebied terug te gaan.

We baanden ons een weg door de volgepakte bus en hielden de metalen stang boven ons hoofd vast. We moesten al snel met ons lichaam over de zittende passagiers heen leunen om plaats te maken voor andere passagiers die zich op de bus wurmden.

Een vrouw van middelbare leeftijd zat onder me, met een berg boodschappentassen en dozen op haar schoot. Aan haar donkere ogen kon ik zien dat ze moe was, en uit haar lange gezicht kon ik opmaken dat ze zich ongemakkelijk voelde in de overvolle bus die door de plakkerige, hete Panamese buitenlucht reed.

Ik sloot mijn ogen en stelde me voor dat ik het Chinese eten kon ruiken dat mijn moeder en zussen altijd op kerstavond klaarmaakten. Ik stelde me ook voor dat ik de kerstmuziek kon horen die mijn moeder altijd speelde. Deze troostende gedachten verdreven al snel de hitte en vochtigheid, en ik begon een kerstliedje te neuriën. De ogen van de vrouw onder mij lichtten iets op. Ik vatte moed en begon een kerstliedje in het Spaans te zingen. Ouderling Glazier begon mee te zingen, maar toen stopten we.

‘Stop alstublieft niet’, zei de vrouw met tranen in haar ogen.

Ik keek naar mijn collega’s en pakte mijn lofzangenboek.

‘Broeders en zusters’, riep ik boven het lawaai van de bus uit. Terwijl mijn metgezellen ook hun lofzangenboek pakten, zei ik: ‘We willen graag enkele kerstliederen zingen om de geest van Kerstmis met u te delen – een kleine boodschap van de zendelingen van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.’

We zongen elk kerstlied in het Spaanse lofzangenboek. We waren geen hemels koor, maar de kracht van de muziek en de woorden over de geboorte van de Heiland raakten het hart van de passagiers. We waren zo enthousiast om tijdens Kerstmis in het zendingsveld te werken, dat we alle vier met vrede, vreugde en licht waren vervuld.

We zongen totdat we onze halte bereikten. De vrouw die onder me zat, juichte en zei: ‘Dank u, kerstzangers!’

Nadat we uit de bus waren gestapt, zwaaiden we naar het overvolle voertuig. De passagiers klapten toen de bus wegreed, en wij klommen in de tropische avond een heuvel op. Ik kijk altijd met dankbaarheid terug op die avond omdat die vrouw ons de kans gaf om door zang van de Heiland te getuigen.