Stofnun og hlutskipti hinnar sönnu og lifandi kirkju

Joseph Smith skýrði frá atburðunum á fundinum sem haldinn var 6. apríl 1830 til stofnunar kirkjunnar: „Eftir að hafa byrjað fundinn með hátíðlegri bæn til himnesks föður, héldum við honum áfram, samkvæmt fyrri fyrirmælum, og báðum bræðurna að greina frá því hvort þeir samþykktu okkur sem kennara sína í ríki Guðs og væru sáttir við að halda áfram stofnun kirkjunnar, samkvæmt áðurgreindum fyrirmælum sem okkur höfðu verið veitt. Þeir samþykktu það með samhljóða atkvæðum.

Ég lagði hendur mínar á höfuð Olivers Cowdery og vígði hann sem öldung ,Kirkju Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu;‘ og þar næst vígði hann mig einnig til embættis öldungs í þeirri sömu kirkju. Við tókum síðan brauð, blessuðum það, og brutum það með þeim; einnig vín, blessuðum það, og drukkum það með þeim. Við lögðum síðan hendur á höfuð sérhvers viðstadds meðlims kirkjunnar, svo að þeir mættu meðtaka gjöf heilags anda og verða staðfestir sem meðlimir kirkju Krists. Heilögum anda var úthellt yfir okkur afar ríkulega – og sumir spáðu, meðan við lofuðum öll Drottin, og fögnuðum ákaflega. …

Við héldum áfram að kalla og vígja aðra bræður í hin mismunandi embætti prestdæmisins, samkvæmt því sem andinn staðfesti okkur. Og eftir að við höfðum notið þessarar gleðistundar, upplifað kraft og blessanir heilags anda, sem veittist okkur fyrir náð Guðs, slitum við fundinum með þeirri ánægjulegu vitneskju að við værum nú viðurkennd af Guði sem meðlimir ,Kirkju Jesú Krists,‘ er stofnuð var samkvæmt þeim fyrirmælum og opinberunum sem hann veitti okkur á síðari dögum, og einnig samkvæmt skipulagi kirkjunnar, líkt og skráð er í Nýja testamentinu.“⁶

Á fyrstu aðalráðstefnu kirkjunnar, sem haldin var í Fayette, New York, hinn 9. júní 1830, var sakramentið þjónustað, nokkrir voru flar staðfestir sem meðlimir kirkjunnar, aðrir vígðir í emboetti prestdæmisins, og heilögum anda var úthellt yfir hina heilögu. Spámaðurinn Joseph Smith skráði: „Reynsla sem þessi fyllti hjörtu okkar af ómældri gleði og ótta og lotningu fyrir þessari almáttugu veru, en fyrir náð hennar vorum við kallaðir sem verkfæri við að færa mannanna börnum slíkar gleðilegar og dýrðlegar blessanir, sem þær er úthellt var yfir okkur á þessari stundu. Að fá að taka þátt í sama skipulagi og hinir fornu postular gerðu, að gera sér grein fyrir mikilvægi og hátíðaleika þeirrar framvindu, og sjá og upplifa sömu dýrðlegu staðfestinguna á krafti prestdæmisins, gjafir og blessanir heilags anda, og gæsku og lítillæti hins miskunnsama Guðs, allt vakti það með okkur þakklætissælu og fyllti okkur nýjum eldmóði og brennandi áhuga á málstað sannleikans.“⁷

„Kristur var höfuð kirkjunnar, aðalhyrningasteinninn og hinn andlegi klettur sem kirkjan var byggð á, og máttur heljar skal ekki á henni sigrast [sjá Matt 16:18; Ef 2:20]. Hann byggði upp ríkið, valdi postula og vígði þá Melkísedeksprestdæminu og veitti þeim kraft til að þjóna í helgiathöfnum fagnaðarerindisins.“⁸

„ ,Og frá … [Kristi] er sú gjöf komin, að sumir eru postular, sumir spámenn, sumir trúboðar, sumir hirðar og kennarar‘ [Ef 4:11]. Og hvernig voru postular, spámenn, hirðar og trúboðar valdir? Með spádómi (opinberun) og með handayfirlagningu – með guðlegum samskiptum og guðlega tilnefndri helgiathöfn – fyrir tilstilli prestdæmisins, stofnað að reglu Guðs, að guðlegri skipan.“⁹

„[Mormónsbók] segir frá því er frelsari okkar birtist í þessari heimsálfu [Ameríku] eftir að hann var upprisinn; að hann hafi stofnsett þar fagnaðarerindið í allri fyllingu þess, auðlegð, mætti og blessun; að fólkið þar hafi haft postula, spámenn, hirða, kennara og trúboða, sömu regluna, sama prestdæmið, sömu helgiathafnirnar, gjafirnar og blessanirnar, og fólkið naut í Austurálfu.“¹⁰

„Guðspjallamaður er patríarki. … Hvar sem kirkja Krists er stofnsett á jörðinni, ætti patríarki að vera hinum heilögu til góðs, líkt og með Jakob er hann veitti sonum sínum patríarkablessun.“¹¹

Trúaratriðin 1:16: „Vér höfum trú á sama skipulagi og var í frumkirkjunni, þ.e. postulum, spámönnum, hirðum, fræðurum, guðspjallamönnum og svo framvegis.“¹²

„Ég hef staðfasta trú á spámönnum og postulum, með Jesú Krist sem aðalhyrningarstein, og þann sem kenndi líkt og sá er valdið hafði meðal þeirra, en ekki eins og fræðimennirnir.“¹³

„Forsetarnir, eða [Æðsta] forsætisráðið er yfir kirkjunni, og opinberanir um huga og vilja Guðs fyrir kirkjuna fær það forsætisráð. Þetta er regla himins og kraftur og forréttindi [Melkísedeks] prestdæmisins.“¹⁴

„Hvaða mikilvægi þáttur felst í köllun postulanna tólf, sem er ólíkur öðrum köllunum og embættum kirkjunnar? … Þeir eru postularnir tólf, sem kallaðir eru í embætti farand-háráðsins, sem er í forsæti kirkju hinna heilögu. … Þeir hafa lykla þessarar þjónustu, til að ljúka upp dyrum himnaríkis fyrir öllum þjóðum og prédika fagnaðarerindið fyrir öllum mönnum. Það er kraftur, vald, og eðli postuladóms þeirra.“¹⁵

Orson Pratt, sem þjónaði í Tólfpostulasveitinni, skýrði svo frá: „Drottinn … gaf fyrirmæli um að stofnsetja skyldi Tólfpostulasveitina, sem hefði það hlutverk að prédika fagnaðarerindið öllum þjóðum, fyrst til Þjóðanna og síðan Gyðinganna. Prestdæmið var kallað saman eftir að Kirtland-musterið var reist, og spámaðurinn Joseph Smith sagði, í tengslum við postulana tólf, að þeim væri veittur postuladómur, ásamt öllum krafti hans, rétt eins og postulunum til forna.“¹⁶

Wilford Woodruff, fjórði forseti kirkjunnar, skýrði svo frá: „Joseph kallaði tólf postula. Hverjir voru þeir? Drottinn sagði við hann: ,Og hinir tólf eru þeir, sem þrá munu af öllu hjarta að taka á sig nafn mitt. Og þrái þeir af öllu hjarta að taka á sig nafn mitt, þá eru þeir kallaðir til að fara út um allan heim og prédika fagnaðarboðskap minn hverri skepnu.‘ [K&S 18:27–28.] … Þegar spámaðurinn Joseph stofnsetti Tólfpostulasveitina, kenndi hann postulunum að vera einhuga. Hann bauð þeim að skilja, að þeir yrðu að vera eitt í hjarta og huga og taka að fullu á sig nafn Krists; að ef Guð gæfi þeim fyrirmæli um að gera eitthvað, yrðu þeir að gera það.“¹⁷

„Hinir Sjötíu mynda farand-sveitir er fara um alla jörðina, hvert sem postularnir tólf bjóða þeim að fara.“¹⁸

„Hinir Sjötíu eru ekki kallaðir til að þjóna fyrir borðum [sjá Post 6:1–2] … heldur til að prédika fagnaðarerindið og byggja upp [söfnuðina], og kalla aðra sem ekki tilheyra þessari sveit, sem eru háprestar, til að vera í forsæti [safnaðanna]. Hinum Tólf er einnig ætlað að … hafa lyklana að ríkinu fyrir allar þjóðir og ljúka upp dyrum fagnaðarerindisins fyrir þeim og kalla hina Sjötíu til að fylgja sér og liðsinna.“¹⁹

„Frá stofnun kirkju Krists, … hinn 6. apríl 1830, höfum við notið þeirrar ánægju að vera vitni að útbreiðslu sannleikans á mörgum svæðum í landi okkar, þó að óvinir hafi stöðugt reynt að stöðva verkið og framrás þess, þó að vondir og undirförulir menn hafi sameinast um að eyða hinum saklausu, … þrátt fyrir það breiðist hið dýrðlega fagnaðarerindi út í fyllingu sinni og snýr fólki dag hvern til trúar. Og bæn okkar til Guðs er sú, að verk þetta megi halda áfram og fjöldi fólks megi frelsast að eilífu.“²⁰

„Merki sannleikans hefur verið reist. Engin vanheilög hönd fær stöðvað framrás þessa verks; ofsóknir kunna að herja, múgur sameinast gegn því, herir safnast saman, óhróður breiðast út, en sannleikur Guðs mun sækja fram óháður, ákveðinn og göfugur, þar til hann hefur farið um hvert meginland, vitjað hvers lands, þrætt hvert hérað og hljómað í hverju eyra, þar til tilgangi Guðs er náð og hinn mikli Jehóva segir að verkinu sé lokið.“²¹

„Og [frelsarinn] sagði þeim aðra dæmisögu, með skírskotun til ríkisins sem yrði stofnað rétt fyrir uppskerutímann eða samhliða honum, en þar segir: ,Líkt er himnaríki mustarðskorni, sem maður tók og sáði í akur sinn. Smæst er það allra sáðkorna, en nær það vex, er það öllum jurtum meira, það verður tré, og fuglar himins koma og hreiðra sig í greinum þess.‘ [Matt 13:31–32.] Við sjáum greinilega að þessi dæmisaga er gefin til tákns um það hvernig framrás kirkjunnar verður á síðustu dögum. Sjá, líkt er um það og himnaríki. En, hvað má líkja því við?

Líkjum Mormónsbók við mustarðskorn, sem maður nokkur gróðursetti á akri sínum og varðveitti í trú, að það mætti spretta upp á síðustu dögum, eða á tilsettum tíma. Gerum ráð fyrir að mustarðskornið, sem vissulega er talið minnst allra sáðkorna, taki að vaxa upp úr jörðinni og fari að spíra og mynda greinar, já, og verða að stóru, gróskumiklu og tignarlegu tré, og verða eins og mustarðskornið stærst allra jurta. Og það er sannleikur, að hún hefur sprottið úr jörðu, og réttlæti lítur niður af himni [sjá Sálm 85:12; HDP Móse 7:62], og Guð er þegar að senda niður kraft sinn, gjafir, og engla, er hreiðra um sig í greinum þess.

Líkt er himnaríki mustarðskorni. Sjá, er þetta þá ekki himnaríki, sem upp er að rísa á síðustu dögum í hátign Guðs, jafnvel kirkja hinna Síðari daga heilögu, líkt og óbifanlegur og fastur klettur í hinu djúpa hafi, berskjaldaður fyrir stormum og ofviðrum Satans, en fram til þessa hefur staðið af sér alla raun og býður enn fjallháum öldum mótlætis birginn, er láta stjórnast af skaðlegum illviðrisstormum og skella af ógnarafli hins löðrandi brims á óhagganlegu berginu, knúnar áfram af miklum ótta óvinar alls réttlætis?“²²

Í vígslubæn Kirtland-musterisins, sem síðar var skráð í Kenningu og sáttmálum 109:72–76, sagði spámaðurinnJoseph Smith m. a: „Minnst þú allra safnaða þinna, ó Drottinn, ásamt öllum fjölskyldum þeirra og allra þeirra nánustu, ásamt öllum þeirra sjúku og aðþrengdu og öllum fátækum og hógværum á jörðunni, svo að ríkið, sem þú hefur reist án þess að mannshöndin snerti það, verði að stóru fjalli og fylli alla jörðina – Og kirkja þín komi út úr eyðimörk myrkursins og ljómi björt sem máninn og heið sem sólin, og ógnvekjandi sem her undir merkjum – Og verði prýdd sem brúður fyrir þann dag, þegar þú munt afhjúpa himnana og láta fjöllin hjaðna og dalina upphefjast við návist þína, og hamrana verða að dalgrundum, svo að dýrð þín fylli jörðina. Að þegar lúðurinn hljómar fyrir hina dánu, verðum vér hrifin burt í skýinu til móts við þig, að vér megum ætíð vera með Drottni – að klæði vor verði hrein, að vér megum íklæðast skikkjum réttlætisins, með pálma í höndum vorum og dýrðarkórónur á höfðum vorum, og fáum uppskorið eilífa gleði fyrir allar þjáningar vorar.“²³

„Málstaður Guðs er sameiginlegur málstaður, þar sem hinir heilögu eiga allir jafna hagsmuni. Við tilheyrum öll einum líkama, erum meðtakendur sama anda, erum skírð einni skírn og búum yfir hinni sömu dýrðlegu von. Framvinda málstaðar Guðs og uppbygging Síonar er nokkuð sem varðar okkur öll jafnt. Sá eini munur er þar á, að ein manneskja er kölluð til að uppfylla ákveðna skyldu og önnur aðra. ,Og hvort heldur einn limur þjáist, þá þjást allir limirnir með honum, eða einn limur er í hávegum hafður, samgleðjast allir limirnir honum. Augað getur ekki sagt við [eyrað] … : Ég þarfnast þín ekki! né heldur höfuðið við fæturna: Ég þarfnast ykkar ekki!‘ Flokkadráttur, sérhagsmunir og einstaklingshyggja ættu ekki að þekkjast í hinum sameiginlega málstað, sem er öllum til heilla [sjá 1 Kor 12:21, 26].“²⁴

„Bræður og systur, verið staðföst, verið kostgæfin, sækist í einlægni eftir þeirri trú sem eitt sinn var veitt hinum heilögu [sjá Júd 1:3]. Sjáið til þess að hver karl, kona og barn hljóti skilning á þessu mikilvæga verki og breyti líkt og velgengni þess væri aðeins undir þeirra eigin framtaki komin. Vekið áhuga allra á því og hugleiðið síðan að við njótum þess sama og lífgaði hjörtu konunga, spámanna og réttlátra manna sem uppi voru fyrir þúsundum ára – þess sama og blés þeim í brjóst ljúfustu söngvana og fegurstu sálmana, og fékk þá til að syngja þá lofgjörðarsöngva sem í ritningunum eru, og sem við svo oft finnum okkur knúin til að syngja með innblæstri –

Líkt og Wilford Woodruff gat um, þá lýsti Joseph Smith yfir við hina Tólf, sem voru að fara í trúboð til Stóra Bretlands árið 1839: „Réttið úr bakinu og berið hvað eina sem yfir ykkur kann að koma, og styðjið ætíð og verjið hagsmuni kirkju og ríkis Guðs.“²⁶