Անառակը և ճամփան, որ տուն է տանում

Ոմանք այն անվանել են երբևէ պատմված մեծագույն կարճ պատմությունը:¹ Թարգմանված լինելով աշխարհի հազարավոր լեզուներով՝ շատ հնարավոր է, որ անցյալ երկու հազարամյակների ընթացքում արևը մայր չի մտել առանց այդ պատմության հիշատակման աշխարհի որևէ վայրում:

Այն պատմվել է մեր Փրկիչ և Քավիչ Հիսուս Քրիստոսի կողմից, որը եկավ Երկիր՝ «փրկելու այն, ինչը կորած էր»:² Այն սկսվում է այս պարզ խոսքերով. «Մի մարդ երկու որդի ուներ»:³

Մենք անմիջապես իմանում ենք մի վշտացնող հակասության մասին: Որդիներից մեկն⁴ ասում է հորը, որ ցանկանում է հեռանալ տնից: Նա ազատություն է ուզում: Նա ուզում է հետևում թողնել իր ծնողների մշակույթն ու ուսուցումները: Նա ուզում է իր բաժին ժառանգությունը՝ հենց այդ պահին:⁵

Կարո՞ղ եք պատկերացնել, թե ինչ զգաց հայրը, երբ լսեց դա: Նա հասկացավ, որ իր որդին, ամեն ինչից առավել, կամենում էր հեռանալ ընտանիքից և գուցե երբեք չվերադառնալ:

Որդին պետք է որ ունենար արկածախնդրության և հրճվանքի զգացում: Վերջապես ինքն էր իր գլխի տերը: Իր պատանեկության սկզբունքներից և կանոններից ազատված՝ նա վերջապես կարող էր կատարել իր սեփական ընտրությունները` առանց իր ծնողների ազդեցության: Այլևս ոչ մի հանցանքի զգացում: Նա կարող էր վայելել իր համախոհ համայնքի ընդունելությունը և ապրել կյանքը իր սեփական կանոններով:

Հասնելով մի հեռավոր երկիր՝ նա արագ ձեռք բերեց նոր ընկերներ և սկսեց ապրել այն կյանքով, որի մասին միշտ երազել էր: Նա պետք է որ շատերի սիրելին լիներ, քանի որ առատորեն փող էր ծախսում: Նրա նոր ընկերները՝ նրա անառակության շահառուները, չէին դատապարտում նրան: Նրանք գովաբանում էին, ծափահարում և պաշտպանում նրա ընտրությունները:⁶

Եթե այդ ժամանակ սոցիալական ցանցեր լինեին, անշուշտ նա կլցներ էջերը ծիծաղող ընկերների անիմացիոն լուսանկարներով` #Livingmybestlife! #Neverhappier! #Shouldhavedonethislongago!:

Բայց խնջույքները երկար չտևեցին, դա հազվադեպ է լինում: Տեղի ունեցավ երկու բան, առաջինը` նրա փողը վերջացավ, և երկրորդը` երկրում սով սկսվեց:⁷

Երբ խնդիրները վատթարացան, նա խուճապի մեջ ընկավ: Երբեմնի անկասելի, ցնծալի խաղացողը այժմ չէր կարողանում իրեն թույլ տալ վճարել մի կերակուրի համար, էլ ուր մնաց ապրելու տեղ գտներ: Ինչպե՞ս էր նա գոյատևելու:

Նա առատաձեռն էր եղել իր ընկերների հանդեպ, արդյոք նրանք այժմ կօգնեի՞ն իրեն: Ես պատկերացնում եմ, թե նա ինչպես է մի փոքր աջակցություն խնդրել այդ պահի համար, մինչև նորից ոտքի կկանգներ:

Սուրբ գրություններն ասում են մեզ, «Բայց ոչ ոք նրան չէր տալիս»:⁸

Իր գոյությունը պահպանելու համար նա հուսահատված գտավ մի տեղացի ագարակատիրոջ, որը վարձեց նրան խոզերին կերակրելու համար:⁹

Այժմ, ծայրահեղ քաղցած, լքված ու մենակ, երիտասարդը պետք է որ զարմանար, թե ինչպես պատահեց, որ իր գործերն այդպես կտրուկ, ահավոր ձևով վատացան:

Միայն դատարկ ստամոքսը չէր, որ անհանգստացնում էր նրան: Ամենից առաջ հոգու դատարկությունն էր: Նա այնքան համոզված էր, որ իր աշխարհիկ ցանկություններին տրվելը իրեն երջանիկ կդարձներ, և որ բարոյական օրենքները խոչընդոտներ էին այդ երջանկության համար: Այժմ նա ավելի լավ գիտեր: Եվ ինչպիսի գին էր ստիպված վճարել այդ գիտելիքի համար:¹⁰

Երբ ֆիզիկական և հոգևոր սովն աճեց, նրա մտքերը վերադարձան դեպի իր հայրը: Արդյոք նա կօգնե՞ր իրեն այն ամենից հետո, ինչ տեղի էր ունեցել: Նույնիսկ իր հոր ամենահամեստ ծառաները ուտելու բան ունեին և փոթորիկներից՝ ապաստան:

Բայց վերադառնա՞ր իր հոր մոտ:

Երբեք:

Խոստովանե՞ր իր գյուղին, որ վատնել էր իր ժառանգությունը:

Անհնար էր։

Հանդիպե՞ր այն հարևանների հետ, որոնք, անկասկած, զգուշացրել էին նրան, որ նա անարգում է իր ընտանիքը և կոտրում է իր ծնողների սիրտը: Վերադառնա՞ր իր հին ընկերների մոտ՝ պարծենալուց հետո, թե ինչպես է անկախանում և հեռանում:

Վիճակն անտանելի էր:

Բայց սովը, միայնությունը և խղճի խայթը ուղղակի հանգիստ չէին տալիս, մինչև «նա սթափվեց»:¹¹

Նա գիտեր, թե ինչ պետք է աներ։

Այժմ եկեք վերադառնանք հորը՝ կոտրված սրտով տանտիրոջը: Քանի՞ հարյուրավոր, գուցե հազարավոր ժամեր էր նա անցկացրել՝ անհանգստանալով իր որդու համար:

Քանի՞ անգամ էր նա նայել հենց այն ճանապարհին, որով հեռացել էր իր որդին և վերապրել ուժեղացող կորստի զգացումը, որ ունեցել էր, երբ որդին հեռացավ: Որքա՞ն աղոթքներ էր նա հղել գիշերվա լռության մեջ, աղերսելով Աստծուն, որ իր որդին ապահով լիներ, որ նա բացահայտեր ճշմարտությունը, որ նա վերադառնար:

Եվ հետո մի օր հայրը նայում է այդ լքված ճանապարհին, այն ճանապարհին, որը տուն է տանում, և տեսնում է հեռվում մի կերպարանք, որը քայլում է դեպի իրեն:

Մի՞թե դա հնարավոր է:

Չնայած մարդը մեծ հեռավորության վրա է, հայրը մի ակնթարթում հասկանում է, որ դա իր որդին է:

Նա վազում է դեպի նա, գրկում է նրան և համբուրում:¹²

«Հայր», - բղավում է որդին`ասելով խոսքեր, որոնք կրկնել էր հավանաբար հազարավոր անգամներ. «Հայր, մեղանչեցի երկնքի ու քո առաջ: Այլևս քո որդին կոչվելու արժանի չեմ: Ինձ քո վարձկաններից մեկն արա»:¹³

Բայց որդու խոսքերից հետո հայրն անմիջապես սկսում է խոսել: Արցունքն աչքերին նա հրամայում է իր ծառաներին. «Իսկույն բերեք լավագույն պատմուճանը ու հագցրեք նրան: Մատին մատանի դրեք և ոտքերին կոշիկներ: [Խնջույք սարքեք] ուրախ լինենք: Որդիս վերադարձել է»:¹⁴

Իմ աշխատասենյակում կախված է գերմանացի նկարիչ Ռիչարդ Բուրդեի կտավը: Ես ու Հարիեթը սիրում ենք այդ նկարը: Այն պատկերում Փրկչի առակից մի քնքուշ տեսարան՝ դիտարկված ավելի լայն հեռանկարից:

Նկար

Անառակ որդու վերադարձը, Ռիչարդ Բուրդե:

Մինչ գրեթե բոլորը զվարճանում են որդու վերադարձի առթիվ, մեկն ուրախ չէ` նրա ավագ եղբայրը:¹⁵

Նա վշտացած է:

Նա այնտեղ էր, երբ իր եղբայրը պահանջեց իր ժառանգությունը: Նա անձամբ ականատես էր եղել հոր վշտի ահռելի ծանրությանը:

Եղբոր հեռանալուց ի վեր նա փորձել էր բարձրացնել իր հոր բեռը: Ամեն օր նա աշխատել էր վերականգնել հոր կոտրված սիրտը:

Եվ այժմ, անխոհեմ երեխան վերադարձել է, և մարդիկ չէին դադարում ուշադրության արժանացնել իր ըմբոստ եղբորը:

«Ահա այսքան տարի», - ասում է նա իր հորը «քո հրամանները երբեք չեմ անտեսել: Բայց բոլոր այդ ժամանակ ինձ երբեք մի ուլ չտվեցիր, որ իմ բարեկամների հետ ուրախանամ»:¹⁶

Սիրող հայրը պատասխանում է. «Որդիս, ամեն ինչ, որ իմն է, քոնն է»: Խոսքը պարգևների կամ տոնակատարությունների համեմատության մասին չէ: Սա բժշկման մասին է: Սա այն պահն է, որի հույսը մենք ունեինք այս բոլոր տարիների ընթացքում: «Քո այս եղբայրը մեռած էր ու կենդանացավ: Նա կորած էր ու գտնվեց:¹⁷

Իմ սիրելի եղբայրներ և քույրեր, սիրելի ընկերներ, Փրկչի բոլոր առակների նման այս մեկը ևս պարզապես հեռու անցյալում ապրող մարդկանց մասին չէ: Այն այսօրվա` իմ և ձեր մասին է:

Մեզանից ո՞վ չի հեռացել սրբության արահետից, հիմարաբար կարծելով, թե կարող է գտնել ավելի շատ երջանկություն` գնալով իր սեփական եսակենտրոն ուղիով:

Մեզանից ո՞վ չի եղել խոնարհված, վշտաբեկ ու հուսահատ, և ունեցել ներման ու ողորմության կարիք:

Գուցե ոմանք նույնիսկ վարանել են. «Միթե՞ ընդհանրապես հնարավոր է վերադառնալ»: Արդյոք ես ընդմիշտ պիտակավորվա՞ծ կլինեմ, կմերժվե՞մ և ինձնից կխուսափե՞ն իմ նախկին ընկերները: Ավելի լավ չէ` պարզապես կորած մնալ: Ինչպե՞ս կարձագանքի Աստված, եթե փորձեմ վերադառնալ:

Այս առակը մեզ տալիս է պատասխանը.

Մեր Երկնային Հայրը` սիրտը սիրով ու կարեկցանքով լի, կվազի մեզ ընդառաջ: Նա կգրկի մեզ, պատմուճան կհագցնի մեզ, մատանի կդնի մեր մատին, կոշիկներ՝ մեր ոտքերին և կբացականչի. «Այսօր տոն ենք անում: Զավակս մեռած էր ու կենդանացավ»:

Երկինքը կցնծա մեր վերադարձի առթիվ:

Կարո՞ղ եմ մի պահ այժմ հատկացնել և խոսել ձեզ հետ անհատապես:

Անկախ նրանից, թե ինչ է պատահել ձեր կյանքում, ես կրկնում և հռչակում եմ իմ սիրելի ընկեր և ընկերակից առաքյալ երեց Ջեֆրի Ռ. Հոլանդի խոսքերը. «Որքան էլ խորը լինի ձեր անկումը, Քրիստոսի Քավության [քավիչ զոհաբերության] անսահման լույսի շողը ձեզ հասանելի է»:¹⁸

Գուցե ընտրությունները Փրկչից և Նրա Եկեղեցուց ձեզ հեռու են տարել, սակայն Բժշկող Տերը կանգնած է տուն տանող ճանապարհին, և ողջունում է ձեզ: Եվ մենք՝ որպես Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցու անդամներ, ձգտում ենք հետևել Նրա օրինակին և գրկել ձեզ որպես մեր եղբայրներ և քույրեր` որպես մեր ընկերներ: Մենք հրճվում և ուրախանում ենք ձեզ հետ:

Ձեր վերադարձը չի կարող նվազեցնել մյուսների օրհնությունները: Քանի որ Հոր առատաձեռնությունն անսահման է և այն, ինչ տրվում է մեկին, նվազագույն չափով իսկ չի խաթարում մյուսների անդրանիկությունը:¹⁹

Ես չեմ ձևացնում, թե հեշտ է վերադառնալը: Ես կարող եմ վկայել այդ մասին։ Դա փաստորեն կարող է լինել ամենադժվար որոշումը, որ երբևէ կընդունեք:

Բայց ես վկայում եմ, որ այն պահին, երբ դուք որոշեք վերադառնալ և քայլել մեր Փրկչի ու Քավիչի ճանապարհով, Նրա զորությունը կմտնի ձեր կյանք, և դուք կվերափոխվեք։²⁰

Հրեշտակները կցնծան երկնքում:

Եվ մենք նույնպես` ձեր ընտանիքը Քրիստոսում։ Ի վերջո, մենք գիտենք, թե ինչ է նշանակում լինել անառակ: Մենք բոլորս ամեն օր ապավինում ենք Քրիստոսի քավիչ զորությանը: Մենք գիտենք այդ արահետը, և մենք կքայլենք ձեզ հետ:

Ոչ, մեր արահետը զերծ չի լինի դժբախտությունից, վշտից ու տրտմությունից: Բայց մենք եկել ենք այսքան հեռու «Քրիստոսի խոսքով և անխախտ հավատքով նրա հանդեպ, ամբողջովին ապավինելով նրա արժանիքներին, որը հզոր է փրկելիս»: Եվ միասին «պետք է առաջ մղվենք Քրիստոսի հանդեպ հաստատամտությամբ, ունենալով հույսի կատարյալ պայծառություն և սեր Աստծո հանդեպ և բոլոր [մարդկանց] հանդեպ»:²¹ Միասին մենք «ուրախ ենք անպատմելի եւ փառավոր խնդությամբ»,²² քանի որ Հիսուս Քրիստոսն է մեր զորությունը:²³

Ես աղոթում եմ, որ մեզանից յուրաքանչյուրը այս խորիմաստ առակում կարողանա լսել Հոր ձայնը, որը կանչում է մեզ՝ մտնելու այն ճանապարհը, որը տանում է դեպի տուն, որ մենք քաջություն ունենանք ապաշխարելու, ստանալու ներում և հետևելու արահետին, որը տանում է հետ` դեպի կարեկից և ողորմած Աստված: Այդ մասին ես բերում եմ իմ վկայությունը և թողնում եմ ձեզ իմ օրհնությունը՝ Հիսուս Քրիստոսի անունով. ամեն: