Ο ισχυρός, ενάρετος κύκλος της διδαχής του Χριστού

Πριν από χρόνια, η σύζυγός μου, Ρουθ, η κόρη μας, Άσλυ, κι εγώ συμμετείχαμε με άλλους τουρίστες σε μία εξόρμηση με καγιάκ στην πολιτεία της Χαβάης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το καγιάκ είναι μία χαμηλή, κοντά στο νερό βάρκα που μοιάζει με κανό, στην οποία ο κωπηλάτης κάθεται κοιτάζοντας εμπρός και χρησιμοποιεί ένα κουπί με διπλό πτερύγιο για να κωπηλατεί από εμπρός προς τα πίσω στη μία πλευρά και μετά στην άλλη. Το σχέδιο ήταν να κωπηλατήσουμε μέχρι δύο μικρά νησιά στην ακτή του Οάχου και πάλι πίσω. Είχα πεποίθηση στον εαυτό μου, επειδή ως νέος άνδρας είχα κωπηλατήσει με καγιάκ διασχίζοντας λίμνες στα βουνά. Η ύβρις ποτέ δεν προοιωνίζεται κάτι καλό, έτσι δεν είναι;

Ο οδηγός μας μάς έδωσε οδηγίες και μας έδειξε τα καγιάκ του ωκεανού που θα χρησιμοποιούσαμε. Διέφεραν από εκείνα με τα οποία είχα κωπηλατήσει στο παρελθόν. Έπρεπε να καθίσω επάνω στο καγιάκ, αντί να κατέβω μέσα σε αυτό. Όταν ανέβηκα στο καγιάκ, το κέντρο βαρύτητας ήταν ψηλότερα από ό,τι είχα συνηθίσει και ήμουν λιγότερο σταθερός στο νερό.

Όταν ξεκινήσαμε, κωπηλατούσα γρηγορότερα από τη Ρουθ και την Άσλυ. Ύστερα από λίγο, ήμουν πολύ πιο μπροστά από εκείνες. Μολονότι υπερήφανος για τον ηρωικό μου ρυθμό, σταμάτησα να κωπηλατώ και περίμενα να καλύψουν τη διαφορά. Ένα μεγάλο κύμα –περίπου 13 εκατοστά¹– χτύπησε την πλευρά του καγιάκ μου και με αναποδογύρισε μέσα στο νερό. Μέχρι να γυρίσω ίσια το καγιάκ και να μπορέσω με κόπο να ανέβω επάνω, η Ρουθ και η Άσλυ με είχαν προσπεράσει, αλλά ήμουν πολύ λαχανιασμένος ώστε να συνεχίσω να κωπηλατώ. Προτού μπορέσω να αναπνεύσω, ένα άλλο κύμα, αυτό πραγματικά τεράστιο –τουλάχιστον 20 εκατοστά ²– χτύπησε το καγιάκ μου και με αναποδογύρισε ξανά. Μέχρι να κατορθώσω να επαναφέρω το καγιάκ μου, ήμουν τόσο ξέπνοος, που φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να σκαρφαλώσω επάνω.

Βλέποντας την κατάστασή μου, ο οδηγός με πλησίασε με το κουπί και σταθεροποίησε το καγιάκ μου, κάνοντας έτσι ευκολότερο να ανέβω επάνω. Όταν είδε ότι ήμουν ακόμα πολύ λαχανιασμένος για να κωπηλατήσω μόνος μου, έδεσε με ένα σκοινί ρυμούλκησης στο καγιάκ μου και άρχισε να κωπηλατεί, τραβώντας με πίσω του μαζί του. Σύντομα ξαναβρήκα την αναπνοή μου και άρχισα να κωπηλατώ αρκετά ικανοποιητικά μόνος μου. Άφησε το σκοινί και έφτασα στο πρώτο νησί χωρίς επιπλέον βοήθεια. Φθάνοντας, έπεσα στην άμμο εξουθενωμένος.

Όταν η ομάδα ξεκουράστηκε, ο οδηγός μού είπε ήσυχα: «Κύριε Ρένλαντ, αν συνεχίσεις να κωπηλατείς διατηρώντας την ορμή σου, νομίζω ότι θα είσαι μια χαρά». Ακολούθησα τη συμβουλή του καθώς κωπηλατούσαμε προς το δεύτερο νησί και μετά πίσω στο σημείο εκκίνησής μας. Δύο φορές ο οδηγός ήρθε κοντά μου και μου είπε ότι τα πάω υπέροχα. Ακόμα μεγαλύτερα κύματα χτυπούσαν το καγιάκ μου από τα πλάγια, αλλά δεν με αναποδογύρισαν.

Κωπηλατώντας συνεχώς με το καγιάκ, διατήρησα την ορμή μου και την πρόοδό μου προς τα εμπρός, μετριάζοντας το αποτέλεσμα των κυμάτων που με χτυπούσαν από το πλάι. Η ίδια αρχή ισχύει στην πνευματική ζωή μας. Γινόμαστε ευάλωτοι, όταν επιβραδύνουμε και ειδικά όταν σταματάμε³. Εάν διατηρήσουμε την πνευματική ορμή με το να «κωπηλατούμε» συνεχώς προς τον Σωτήρα, είμαστε ασφαλέστεροι και πιο προφυλαγμένοι, επειδή η αιώνια ζωή μας εξαρτάται από την πίστη μας σε Εκείνον⁴.

Η πνευματική ορμή δημιουργείται «για μια ζωή καθώς ενστερνιζόμαστε επανειλημμένως τη διδαχή του Χριστού»⁵. Κάνοντάς το αυτό, δίδαξε ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον, παράγεται «o πιο ισχυρό[ς], ενάρετο[ς] κύκλο[ς]»⁶. Πράγματι, τα στοιχεία της διδαχής του Χριστού –όπως η πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, η μετάνοια, η σύναψη σχέσης διαθήκης με τον Κύριο μέσω του βαπτίσματος, η λήψη της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος και το να υπομείνουμε μέχρι τέλους⁶– δεν προορίζονται να βιωθούν ως γεγονότα μίας φοράς. Ειδικότερα «το να υπομείνουμε μέχρι τέλους» δεν είναι πραγματικά ένα ξεχωριστό βήμα στη διδαχή του Χριστού – σαν να ολοκληρώνουμε τα πρώτα τέσσερα βήματα και μετά να καθίσουμε βολικά, να σφίξουμε τα δόντια και να περιμένουμε να πεθάνουμε. Όχι, το να υπομείνουμε μέχρι τέλους είναι να εφαρμόσουμε επανειλημμένως και επαναληπτικά τα άλλα στοιχεία της διδαχής του Χριστού, δημιουργώντας τον «ισχυρό ενάρετο κύκλο» που περιέγραψε ο Πρόεδρος Νέλσον⁸.

Επανειλημμένως σημαίνει ότι βιώνουμε τα στοιχεία της διδαχής του Χριστού ξανά και ξανά σε όλη τη ζωή μας. Επαναληπτικά σημαίνει ότι οικοδομούμε και βελτιωνόμαστε με κάθε επανάληψη. Μολονότι επαναλαμβάνουμε τα βήματα, δεν κάνουμε απλώς κύκλους κατ’ επανάληψη χωρίς να κινούμαστε προοδευτικά προς τα εμπρός. Αντιθέτως, πλησιάζουμε τον Ιησού Χριστό κάθε φορά καθ’ όλη τη διάρκεια του κύκλου.

Η ορμή περιλαμβάνει τόσο την ταχύτητα όσο και την κατεύθυνση⁹. Αν είχα κωπηλατήσει με το καγιάκ με ορμή προς τη λανθασμένη κατεύθυνση, θα μπορούσα να είχα δημιουργήσει μία σημαντική ορμή, αλλά δεν θα είχα φθάσει στον επιδιωκόμενο προορισμό. Παρομοίως, στη ζωή, πρέπει να «κωπηλατήσουμε» προς τον Σωτήρα για να έλθουμε προς Εκείνον¹⁰.

Η πίστη μας στον Ιησού Χριστό πρέπει να καλλιεργείται καθημερινά¹¹. Καλλιεργείται καθώς προσευχόμαστε καθημερινά, μελετούμε καθημερινά τις γραφές, συλλογιζόμαστε την καλοσύνη του Θεού καθημερινά, μετανοούμε καθημερινά και ακολουθούμε καθημερινά τις προτροπές του Αγίου Πνεύματος. Ακριβώς όπως δεν είναι υγιές να αναβάλλουμε μέχρι την Κυριακή για να φάμε όλο το φαγητό μας και μετά να καταβροχθίσουμε όλο το εβδομαδιαίο μερίδιο της τροφής μας, δεν είναι πνευματικώς υγιές να περιορίσουμε τη συμπεριφορά μας που γαλουχεί τη μαρτυρία μας σε μία ημέρα της εβδομάδας¹².

Όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις δικές μας μαρτυρίες¹³, αποκτούμε πνευματική ορμή και σταδιακά αναπτύσσουμε θεμελιώδη πίστη στον Ιησού Χριστό και η διδαχή του Χριστού γίνεται κεντρική στον σκοπό της ζωής¹⁴. Η ορμή ομοίως χτίζεται καθώς προσπαθούμε να υπακούμε στους νόμους του Θεού και να μετανοούμε. Η μετάνοια είναι ευχάριστη και μας επιτρέπει να μάθουμε από τα λάθη μας, που είναι ο τρόπος που προοδεύουμε αιωνίως. Αναμφισβήτητα θα έχουμε στιγμές που θα αναποδογυρίσουμε με τα καγιάκ μας και θα βρεθούμε σε βαθιά νερά. Μέσω της μετάνοιας, μπορούμε να βρεθούμε ξανά επάνω στο καγιάκ και να συνεχίσουμε, άσχετα από το πόσες φορές έχουμε πέσει¹⁵. Το σημαντικό είναι ότι δεν εγκαταλείπουμε.

Το επόμενο στοιχείο της διδαχής του Χριστού είναι το βάπτισμα, το οποίο περιλαμβάνει το βάπτισμα με νερό και μέσω της επικύρωσης, το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος¹⁶. Ενώ το βάπτισμα είναι ένα μοναδικό γεγονός, ανανεώνουμε επανειλημμένως τη διαθήκη του βαπτίσματός μας, όταν μεταλαμβάνουμε. Η μετάληψη δεν αντικαθιστά το βάπτισμα, αλλά συνδέει τα αρχικά στοιχεία στη διδαχή του Χριστού –πίστη και μετάνοια– με τη λήψη του Αγίου Πνεύματος¹⁷. Καθώς μεταλαμβάνουμε ευσυνείδητα¹⁸, προσκαλούμε το Άγιο Πνεύμα στη ζωή μας, όπως ακριβώς όταν βαπτισθήκαμε και επικυρωθήκαμε¹⁹. Καθώς τηρούμε τη διαθήκη που περιγράφεται στις προσευχές μεταλήψεως, το Άγιο Πνεύμα γίνεται ο σύντροφός μας.

Καθώς το Άγιο Πνεύμα ασκεί μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μας, αναπτύσσουμε προοδευτικά και επαναληπτικά χριστοειδή γνωρίσματα. Η καρδιά μας αλλάζει. Η τάση μας να κάνουμε κακό μειώνεται. Η κλίση μας να κάνουμε καλό αυξάνεται έως ότου να θέλουμε μόνο «να κάνουμε το καλό συνεχώς»²⁰. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο έχουμε πρόσβαση στην ουράνια δύναμη που απαιτείται για να υπομείνουμε μέχρι τέλους²¹. Η πίστη μας έχει αυξηθεί και είμαστε έτοιμοι να επαναλάβουμε ξανά τον ισχυρό, ενάρετο κύκλο.

Η πνευματική ορμή προς τα εμπρός μάς ωθεί επίσης να συνάψουμε επιπρόσθετες διαθήκες με τον Θεό στον οίκο του Κυρίου. Πολλαπλές διαθήκες μας φέρνουν πιο κοντά στον Χριστό και μας συνδέουν πιο δυνατά με Εκείνον. Μέσω αυτών των διαθηκών, έχουμε μεγαλύτερη πρόσβαση στη δύναμή Του. Για να είμαστε σαφείς, οι διαθήκες του βαπτίσματος και του ναού δεν είναι, από μόνες τους, η πηγή δύναμης. Η πηγή της δύναμης είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός και ο Επουράνιος Πατέρας μας. Η σύναψη και η τήρηση διαθηκών δημιουργούν έναν δίαυλο για τη δύναμή Τους στη ζωή μας. Καθώς ζούμε σύμφωνα με αυτές τις διαθήκες, τελικά γινόμαστε κληρονόμοι όλων όσων έχει ο Επουράνιος Πατέρας²². Η ορμή που παράγεται ζώντας τη διδαχή του Χριστού όχι μόνο δίνει δύναμη στη μεταμόρφωση της θείας μας φύσης στον αιώνιο προορισμό μας, αλλά επίσης μας παρακινεί να βοηθήσουμε άλλους με κατάλληλους τρόπους.

Σκεφθείτε πώς με βοήθησε ο οδηγός της αποστολής, όταν αναποδογύρισα με το καγιάκ. Δεν έκανε από μακριά μία ανούσια ερώτηση, όπως: «Κύριε Ρένλαντ, τι κάνεις μέσα στο νερό;» Δεν με πλησίασε κωπηλατώντας και δεν με χλεύασε, λέγοντας: «Κύριε Ρένλαντ, δεν θα ήσουν τώρα σε αυτήν τη θέση, αν είχες καλύτερη φυσική κατάσταση». Δεν άρχισε να ρυμουλκεί το καγιάκ μου, την ώρα που προσπαθούσα να ανέβω επάνω. Και δεν με διόρθωσε μπροστά στην ομάδα. Αντιθέτως, μου έδωσε τη βοήθεια που χρειαζόμουν τη στιγμή που την χρειαζόμουν. Μου έδωσε συμβουλή, όταν ήμουν δεκτικός. Και μολονότι δεν ήταν βολικό γι’ αυτόν, έκανε προσπάθεια να με ενθαρρύνει.

Καθώς τελούμε διακονία στους άλλους, δεν χρειάζεται να κάνουμε άχρηστες ερωτήσεις ούτε να δηλώνουμε το προφανές. Οι περισσότεροι άνθρωποι που αγωνίζονται γνωρίζουν ότι αγωνίζονται. Δεν θα πρέπει να είμαστε επικριτικοί. Η επίκρισή μας δεν είναι ούτε χρήσιμη ούτε ευπρόσδεκτη και υπάρχει συχνά κακή πληροφόρηση.

Η σύγκριση του εαυτού μας με τους άλλους μπορεί να μας οδηγήσει να κάνουμε επιζήμια λάθη, ειδικά αν συμπεράνουμε ότι είμαστε πιο ενάρετοι από εκείνους που προσπαθούν σκληρά. Μία τέτοια σύγκριση είναι σαν να πνίγεστε χωρίς να υπάρχει ελπίδα σε 3 μέτρα²³ νερό, βλέποντας κάποιον άλλον να πνίγεται σε 4 μέτρα²⁴ νερό, κρίνοντας τον ως μεγαλύτερο αμαρτωλό και αισθανόμενοι καλά για τον εαυτό σας. Εξάλλου, όλοι αγωνιζόμαστε με τον τρόπο μας. Κανείς από εμάς δεν κερδίζει σωτηρία²⁵. Ποτέ δεν μπορούμε. Ο Ιακώβ, στο Βιβλίο του Μόρμον, δίδαξε: «Να θυμάστε, αφού συμφιλιωθ[ούμε] με τον Θεό, ότι είναι μόνο διά και μέσω της χάρης του Θεού που [σωζώμαστε]»²⁶. Όλοι χρειαζόμαστε την απέραντη Εξιλέωση του Σωτήρος, όχι απλώς μέρος αυτής.

Χρειαζόμαστε όντως όλη τη συμπόνια μας, την ενσυναίσθηση και την αγάπη μας καθώς αλληλεπιδρούμε με τους γύρω μας²⁷. Εκείνοι που προσπαθούν σκληρά «πρέπει να βιώσουν την αγνή αγάπη του Ιησού Χριστού που αντικατοπτρίζεται στα λόγια και τις πράξεις [μας]»²⁸. Καθώς τελούμε διακονία, παροτρύνουμε τους άλλους συχνά και προσφέρουμε βοήθεια. Ακόμη και αν κάποιος δεν είναι δεκτικός, συνεχίζουμε να τελούμε διακονία όπως το επιτρέπουν. Ο Σωτήρας δίδαξε ότι «σε αυτούς θα εξακολουθήσετε να τελείτε τη διακονία σας, επειδή δεν ξέρετε μήπως μετανοήσουν και επιστρέψουν, και έλθουν προς εμένα με πλήρη πρόθεση καρδιάς, και θα τους θεραπεύσω, και εσείς θα είστε το μέσο που θα φέρει σε αυτούς τη σωτηρία»²⁹. Το έργο του Σωτήρος είναι να θεραπεύει. Η δική μας δουλειά είναι να αγαπούμε – να αγαπούμε και να τελούμε διακονία με τέτοιο τρόπο, ώστε άλλοι να έλκονται προς τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ένας από τους καρπούς του ισχυρού, ενάρετου κύκλου της διδαχής του Χριστού.

Σας προσκαλώ να ζείτε τη διδαχή του Χριστού επανειλημμένως, επαναληπτικά και σκόπιμα και να βοηθάτε άλλους στον δρόμο τους. Καταθέτω μαρτυρία ότι η διδαχή του Χριστού είναι κεντρική στο σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα. Εξάλλου, είναι η διδαχή Του. Καθώς ασκούμε πίστη στον Ιησού Χριστό και στην Εξιλέωσή Του, ωθούμαστε στο μονοπάτι της διαθήκης και παρακινούμαστε να βοηθήσουμε άλλους να γίνουν πιστοί μαθητές του Ιησού Χριστού. Μπορούμε να γίνουμε κληρονόμοι στο βασίλειο του Επουράνιου Πατέρα, το οποίο είναι το αποκορύφωμα του να ζούμε πιστά τη διδαχή του Χριστού. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.