Pagbiya sa Nangagi diha sa Kagahapon

Sa nag-edad pa ako og 16, dili nako ikasinabut ang akong kaluha sa tanang butang. Kami mag-away sa tanang butang. Usa ka adlaw iya kong gipakaulawan didto sa eskwelahan uban sa hilabihan ka kritikal ug personal nga atake atubangan sa akong mga higala. Ang iyang mga binuhatan ug sakit nga mga pulong nakapahugno kanako sa paagi nga dili maagwanta sa akong pagkabatan-on. Bisan og ang among mga ginikanan nasuko kaniya kabahin sa nahitabo, siya wala gayud mangayo og pasaylo. Daghang mga tuig akong gihambin ang kasakit.

Siya anaa pa sa misyon sa dihang ako nakadawat sa akong kaugalingon nga call sa misyon. Ako nag-andam sa pagsulod sa templo ug misugod sa pagpamalandong sa akong kinabuhi aron sa pagpangita kon asa ang akong kinahanglan nga bag-uhon aron mobati nga andam sa pagsulod sa templo. Ako nakaamgo nga bisan og dili na kaayo nako hunahunaon unsa ang gibuhat sa akong igsoon nga lalaki, ako kinahanglan nga mopasaylo kaniya.

Ang akong igsoon nga lalaki nakapasakit kanako labaw ni bisan kinsa, ug ako nasayud nga kini dili sayon ang pagpasaylo kaniya. Busa ako nag-ampo alang sa panabang gikan sa Langitnong Amahan.

Uban sa Iyang tabang, ako mihukom nga mosugod sa pagsulat sa akong igsoon nga lalaki kanunay sa iyang misyon. Sa wala pa kadto, pasayloa ako sa pag-angkon, ako dili gayud mosulat kaniya. Dayon siya akong gipadad-an og usa ka package. Sa dihang ako mibiya na alang sa akong misyon, siya miabut uban sa akong mga ginikanan ngadto sa missionary training center ug migakos kanako. Siya gani misulat kanako sa pipila ka higayon. Ako nasayud nga bisan nagkinahanglan og panahon, uban sa tabang sa Langitnong Amahan, kita makabiya sa nangagi diha sa kagahapon.