Pagpangita sa Dios

Sa otso anyos pa lang ko, naghunahuna ko kon unsa gyud kaha ang kinaiyahan sa Dios. Usa ka adlaw nagbasa ang akong papa sa kasulatan gikan sa basahon ni Santiago nga misaad nga kon kita nakulangan og kaalam, kita “makapangayo sa Dios, nga mohatag … sa madagayaon gayud ug sa walay pagpamoyboy; ug kini igahatag kaniya.” (Santiago 1:5). Kadto nga mga pulong nakapatandog sa akong kasingkasing, napatik sa akong hunahuna.

Sa akong pag-inusara sa kwarto, nag-ampo ko sa Dios, nangayo Kaniya og tabang kon ang simbahan nga akong gitambungan mao ba ang eksakto. Gusto ko nga Iya dayon kong tubagon. Apan wala kana mahitabo. Wala buhata sa Dios ang akong gusto, ug naguol ko nga wala ko Niya tubaga dayon sa akong pag-ampo. Gusto ko nga masayud! Nahimo na nako ang akong gituohan nga igo na.

Sa midako na ko, may oportunidad ko nga makapangita og tubag ngadto sa lain-laing mga simbahan. Sa akong pagbuhat niini, mas misamot ang akong kalibug. Ang tanan nagkasumpaki, ug labyan ra nila ang akong mga pangutana bahin sa kinaiyahan sa Dios.

Mga tuig ang milabay, naluya na sa pagpangita, miingon ko, “Walay tubag.”

Nagsugod na ko sa pagsunod sa gipanghimo sa ubang mga batan-on sama sa mga party ug pag-apil sa daghang mga kalingawan. Matag semana mas nagkaunlod ko ngadto sa kangitngit kay ang akong mga desisyon dili ang pinakamaayo. Ang ngil-ad nga mga kinaiya nagpadistansya kanako gikan sa akong pamilya nga kanunayng nagsuporta kanako.

Apan sa makausa pa ang tinguha sa pagpangutana sa Dios mibalik kanako. Nag-ampo ko, “Amahan, ania ko naghulat. Nangita ko, ug wala ko makakaplag. Ang mga kasulatan misaad og mga tubag, apan walay miabut. Tan-awa ko. Nag-inusara. Gusto kong mahibalo, apan wala ko kahibalo unsaon nako sa pagpangita Kanimo.”

Niana lamang nga higayon—dili sa wala pa ug dili sa pagkahuman, apan diha gayud nga gikinahanglan nako kini—akong gibati nga miinit sa hilabihan ang akong dughan sama sa usa bulkan nga naa sa sulod kanako. Dili nako kapugngan ang akong mga luha. Nasayud ko nga tubag kadto sa akong pangutana.

Nianang pagkahapon sa didto ko sa eskwelahan, naghunahuna ko bahin adto nga tubag dihang ang suod nakong higala nangutana nako, “Unsay gihunahuna nimo, Ismael?” Wala ko motug-an niya sa tinuod, gisultihan nako siya nga naghunahuna ko sa baybayon ug gusto kong moadto aron makita ang pagsubang sa adlaw inigka buntag. Gidapit nako siya nga mokuyog.

“Di ko kakuyog,” giingnan ko niya, nga nagpahiyum.

“Nganong dili man?” Nangutana ko niya. “Unsa diay buhaton nimo sa sayo kaayo sa buntag?”

“Seminary,” miingon siya.

“Seminary? Unsa man nang seminary?” Nangutana ko niya. Iya kong gipasabut nga usa kini ka klase nga gihimo sa iyang simbahan.

“Unsa ka dugay ka nang nag-adtoan og simbahan?” Nangutana ko niya nga nahibulong.

“Sukad pa kaniadto. Miyembro ko sa Simbahan ni Jesukristo sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw.”

Giingnan nako siya nga gusto kong moadto ug mosusi. Sa sulod kanako nahibalo ko nga tubag kadto sa dugay nang katuigan nako nga pag-ampo.

Pagkasunod adlaw mibangon ko og alas 5:30 sa buntag ug miadto ko sa seminary. Ang makatingala gayud kay nagtuon sila sa Biblia. Makaingon ko nga wala pa ko sukad mobati og ingon ka kusog nga pagbati sa kalinaw sama sa akong gibati dihang misulod ko sa building sa branch sa Matancita, sa Dominican Republic, diin ang putli nga doktrina giambitan, nga tamis para sa kalag nga mahinamong nagpangita. Ang himno nga gikanta mipuno sa akong hunahuna ug kasingkasing sa paghunahuna nga: “Kini ang tinuod.”

“Wow,” nakaingon ko, “gusto kong mobati niini kada adlaw.” Mihangyo ko kon pwede kong motambong og balik, ug ang titser nga mama sa akong higala, mihatag sab nako sa iskedyul sa klase ug midapit nako nga moadto usab sa branch inigka Dominggo para sa pagsimba.

Sukad niadto, kada Lunes hangtud sa Biyernes, mobangon ko og alas 5:30 aron moadto sa seminary ug sa simbahan kada Dominggo. Dili ko katugot nga makapalta. Akong nakaplagan ang dugay na nakong gipangita.

Subo lang, walay mga misyonaryo nga motudlo ug mobunyag nako. Paglabay sa usa ka tuig ug tunga ug daghang pag-ampo, miabut ang mga misyonaryo ug gitudloan ko sa tanang leksyon sa misyonaryo sulod sa usa ka semana. Akong mahinumduman ang panahon sa dihang giunlod ko sa blue nga katubigan sa matahum nga baybayon sa akong barangay.

Karon nagtagamtam na ko sa pribiliheyo nga dili na usa ka estranghero o langyaw (tan-awa sa Mga Taga-Efeso 2:19) apan igsoon sa tanan nga misubay sa dalan sa Ginoo, sa tul-id ug pig-ot nga dalan.