« រតនៈសម្បត្តិដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ខ្ញុំ » លីអាហូណា ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២៤ ។
សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
រតនៈសម្បត្តិដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ខ្ញុំ
ការធ្វើពុតជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបាននាំខ្ញុំទៅកាន់ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក និងជីវិតថ្មីមួយនៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
រចនារូបភាពដោយ ប៊ែន ស៊ីម៉ុនសិន
ការងាររបស់ខ្ញុំជាចុងភៅគឺជាជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោកធ្វើម្ហូបនៅសណ្ឋាគារប្រណិត និងនៅលើនាវាធ្វើដំណើរកម្សាន្ត ។ ខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយក្រុមចម្អិនអាហារដ៏អស្ចារ្យមួយ ដែលបានឈ្នះការប្រកួតអាហារអន្តរជាតិជាច្រើន ។
មានម្តងនោះ ខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះអស់រយៈពេលបីឆ្នាំ ។ ម្ដាយខ្ញុំតែងតែទូរសព្ទទៅខ្ញុំទាំងទឹកភ្នែក ហើយប្រាប់ខ្ញុំឲ្យត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។
ថ្ងៃមួយនៅទីក្រុង មីឡាន ប្រទេស អ៊ីតាលី ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានចុះកិច្ចសន្យាធ្វើម្ហូបនៅសណ្ឋាគារមួយ ខ្ញុំបានជួបពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោងនៅស្ថានីយរថភ្លើងក្រោមដីដែលមានមនុស្សកកកុញ ។ ពួកគេបានប្រាប់ខ្ញុំអំពីសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ហើយបានចែកចាយគោលការណ៍ដំណឹងល្អមួយចំនួន ។ ខ្ញុំរីករាយជាពិសេសចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានបង្រៀនខ្ញុំអំពីគ្រួសារ ។
ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានឲ្យខ្ញុំនូវព្រះគម្ពីរមរមនមួយក្បាល ហើយបានសុំឲ្យខ្ញុំអធិស្ឋានអំពីវា ។ ពួកគេក៏បានឲ្យកូនសៀវភៅមួយដែលមានការណែនាំអំពីរបៀបអធិស្ឋានផងដែរ ។
ខ្ញុំត្រឡប់ទៅសណ្ឋាគាររបស់ខ្ញុំវិញដោយសប្បាយរីករាយ បានទៅបន្ទប់របស់ខ្ញុំ អធិស្ឋាន ហើយចាប់ផ្ដើមអាន ។ ខ្ញុំកាន់តែអានព្រះគម្ពីរមរមន ខ្ញុំកាន់តែចង់អានទៀត ។ ជាអកុសល ការងារបានរារាំងខ្ញុំមិនឲ្យបានជួបពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្តងទៀតទេ ។ នៅពេលកិច្ចសន្យាសណ្ឋាគាររបស់ខ្ញុំបានបញ្ចប់ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញនៅទីក្រុង បារី ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើម្ហូបសម្រាប់សណ្ឋាគារមួយផ្សេងទៀត ។
ថ្ងៃមួយនៅភោជនីយដ្ឋានសណ្ឋាគារ ដោយហេតុផលមិនសមរម្យ ចុងភៅម្នាក់ទៀតបានព្យាយាមណាត់ដើរលេងជាមួយនឹងអ្នកបម្រើតុមួយចំនួននៅទីនោះ ។ គាត់ខឹង ដោយសារតែអ្នកបម្រើតុដែលជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបានបដិសេធមិនទៅជាមួយគាត់ ។
ដោយចាំពីពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលខ្ញុំបានជួបនៅទីក្រុង មីឡាន ខ្ញុំបានប្រាប់ចុងភៅនោះថា អ្នកបម្រើតុនោះមានសិទ្ធិបដិសេធគាត់បាន ។
គាត់បានសួរថា « ដូច្នេះ តើអ្នកជាពួកមរមនដែរឬ ? »
ដោយសារខ្ញុំចូលចិត្តគោលការណ៍ដែលពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានបង្រៀនខ្ញុំ ហើយដោយសារខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាជាការត្រឹមត្រូវក្នុងការការពារពួកអ្នកបម្រើតុនោះ ខ្ញុំបានឆ្លើយថា « មែនហើយ » ។
នៅពេលក្រោយដែលចុងភៅនោះបានឃើញពួកអ្នកបម្រើតុ គាត់បានប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំគឺជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ ពួកគេរំភើបចិត្តណាស់ ។ ពេលយើងជួបជុំគ្នាញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមសួរខ្ញុំនូវសំណួរអំពីសាសនាចក្រនៅក្នុងទីក្រុងមីឡាន ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេអំពីទីក្រុង ហើយថាខ្ញុំបានជួបពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅទីនោះ ។ ពេលដល់ពេលញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់របស់យើង ខ្ញុំបានឈោងទៅចាប់កែវស្រាមួយកែវនៅលើតុ ។
អ្នកបម្រើតុម្នាក់បានសួរខ្ញុំថា « តើលោកកំពុងធ្វើអ្វីហ្នឹង ផឹកស្រាឬ ? »
« តើខុសទាស់អ្វីទៅ ? » ខ្ញុំបាននិយាយ ។
អ្នកបម្រើតុម្នាក់ទៀតបានសួរថា « តើលោកសកម្មដែរឬទេ ? »
« តើតាមន័យណាទៅ ? » ខ្ញុំបាននិយាយ ។
ពួកគេបានសួរថា « តើលោកស្លៀកពាក់អ្វីនៅថ្ងៃដែលលោកបានទទួលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ? »
ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា « ខ្ញុំមិនចាំទេ » ។ « ខ្ញុំទើបតែអាយុមួយខែប៉ុណ្ណោះ » ។
ពួកគេខឹងខ្លាំងណាស់ព្រោះពួកគេបានគិតថា ខ្ញុំកំពុងសើចចំអកដល់ពួកគេ ។ ខ្ញុំបានបញ្ជាក់ដល់ពួកគេថា ខ្ញុំមិនបានសើចចំអកពួកគេទេ ។ ខ្ញុំបានសារភាពថា ខ្ញុំមិនមែនជាសមាជិកសាសនាចក្រទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំចូលចិត្តព្រះគម្ពីរមរមន និងគោលការណ៍ដំណឹងល្អដែលខ្ញុំបានរៀន ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានសួរថា តើខ្ញុំអាចរៀនបន្ថែមទៀតអំពីសាសនាចក្ររបស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច ។
មិនយូរប៉ុន្មានពួកអ្នកបម្រើតុបានណែនាំខ្ញុំទៅកាន់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ពួកគេស្ទើរតែមិនអាចជឿទេ នៅពេលខ្ញុំបញ្ចប់ការពិភាក្សា ហើយបានទទួលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។
រូបថតគ្រួសារផ្តល់សិទ្ធិដោយអ្នកនិពន្ធ
ជាមួយនឹងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា បងប្អូនមិនអាចជាន់ជើងម្ខាងនៅក្នុងពិភពលោក និងជើងម្ខាងនៅក្នុងដំណឹងល្អនោះទេ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា ការងារមិនមែនជារឿងសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតនោះទេ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា ព្រះអម្ចាស់ និងគ្រួសារខ្ញុំជាអាទិភាពទីមួយ ។ ទីបំផុត ខ្ញុំយល់ពីភាពសោកសៅដែលម្តាយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ ពេលខ្ញុំអវត្តមាន ហើយខ្ញុំបានសូមឲ្យគាត់អភ័យទោសឲ្យខ្ញុំ ។
ខ្ញុំឈប់ធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោក បានរៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ប៊ឺន ប្រទេស ស្វីស បានចាប់ផ្ដើមគ្រួសារមួយ ហើយបានទទួលការងារធ្វើម្ហូបនៅមន្ទីរពេទ្យក្នុងមូលដ្ឋានមួយ ដែលខ្ញុំបានប្រើទេពកោសល្យរបស់ខ្ញុំដើម្បីជួយមនុស្សឈឺឲ្យជាសះស្បើយ ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំទទួលបន្ទុកធនធានមនុស្សនៅមន្ទីរពេទ្យនោះ ។ ការធ្វើការក្នុងមូលដ្ឋានផ្ដល់ពេលវេលាដល់ខ្ញុំ ដើម្បីឧទ្ទិសដល់គ្រួសារ និងការហៅបម្រើក្នុងសាសនាចក្ររបស់ខ្ញុំ ។
តាំងពីថ្ងៃដែលខ្ញុំទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយបានទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋរបស់ខ្ញុំពីរឆ្នាំបន្ទាប់ពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំស្រឡាញ់ភាពពិសិដ្ឋនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងកិច្ចការនៅទីនោះ ។ ពេលឪពុកខ្ញុំបានទទួលមរណភាពបួនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំមានការសោកសៅណាស់ ។ គាត់គឺជាវីរបុរសរបស់ខ្ញុំ ។ សូមអរគុណចំពោះដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ខ្ញុំដឹងថាគាត់នៅតែរស់នៅ ។
នៅពេលដែលខ្ញុំចូលទៅក្នុងបន្ទប់សេឡេស្ទាលបន្ទាប់ពីធ្វើកិច្ចការជំនួសឪពុកខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគាត់បានឱបក្រសោបខ្ញុំ ។ នៅគ្រានោះ ខ្ញុំបានដឹងថា ឪពុកខ្ញុំបានទទួលដំណឹងល្អ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះអម្ចាស់មានសម្រាប់បុត្រាបុត្រីទ្រង់ ។
យើងជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយមានពរជ័យដើម្បីដឹងពីដំណឹងល្អពិតប្រាកដ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះរបៀបដែលវាបានផ្លាស់ប្ដូរជីវិតខ្ញុំ ។ ដំណឹងល្អគឺជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានរកឃើញសុភមង្គលដ៏ពិត ។ ដំណឹងល្អ និងគ្រួសារខ្ញុំគឺជារតនៈសម្បត្តិដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្ញុំ ។