Έχοντας ευνοηθεί άκρως από τον Κύριο όλες τις ημέρες μου
Πώς αντιδρούμε στα βάσανά μας; Αισθανόμαστε ευγνώμονες, επειδή είμαστε περισσότερο επικεντρωμένοι στις ευλογίες μας παρά στα προβλήματά μας;
Η πανδημία COVID-19 είναι μία από τις πολλές δοκιμασίες και δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει τα τέκνα του Θεού σε όλη την ιστορία του κόσμου. Στην αρχή αυτού του έτους, η αγαπημένη μου οικογένεια και εγώ ζήσαμε κάποιες σκοτεινές ημέρες. Η πανδημία και άλλες αιτίες έφεραν θάνατο και πόνο στην οικογένειά μας εξαιτίας της εκδημίας κάποιων αγαπημένων προσώπων. Παρά την ιατρική παρακολούθηση, τη νηστεία και την προσευχή κατά τη διάρκεια πέντε εβδομάδων ο αδελφός μου, Τσάρλυ, η αδελφή μου Σούζυ, και ο γαμπρός μου, Τζίμμυ, πέρασαν στην άλλη πλευρά του καταπετάσματος.
Μερικές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί δάκρυσε ο Σωτήρας, όταν είδε τη Μαρία απελπισμένη από τον θάνατο του αδελφού της, Λαζάρου, ενώ ήξερε ότι είχε τη δύναμη να εγείρει τον Λάζαρο και ότι πολύ σύντομα θα χρησιμοποιούσε αυτήν τη δύναμη για να σώσει τον φίλο Του από τον θάνατο1. Εκπλήσσομαι από τη συμπόνια και την ενσυναίσθηση του Σωτήρος για τη Μαρία. Κατάλαβε τον απερίγραπτο πόνο που αισθάνθηκε η Μαρία για τον θάνατο του αδελφού της, Λαζάρου.
Αισθανόμαστε τον ίδιο έντονο πόνο, όταν βιώνουμε τον προσωρινό αποχωρισμό από τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ο Σωτήρας έχει τέλεια συμπόνια για εμάς. Δεν μας κατηγορεί για έλλειψη διορατικότητας ούτε επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε το αιώνιο ταξίδι μας. Αντιθέτως, έχει συμπόνια για τη λύπη και τα βάσανά μας.
Ο Επουράνιος Πατέρας και ο Υιός Του, Ιησούς Χριστός, θέλουν να έχουμε αγαλλίαση2. Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον έχει διδάξει: «Η χαρά που αισθανόμαστε έχει λίγο να κάνει με τις συνθήκες της ζωής μας και τα πάντα με το σημείο εστίασης της ζωής μας. Όταν το σημείο εστίασης της ζωής μας είναι στο σχέδιο σωτηρίας του Θεού… μπορούμε να νιώσουμε χαρά άσχετα από το τι συμβαίνει –ή δεν συμβαίνει– στη ζωή μας»3.
Όταν ήμουν νέος ιεραπόστολος, θυμάμαι ότι ένας εξαιρετικός ιεραπόστολος που θαύμαζα έλαβε κάποια συγκλονιστικά νέα. Η μητέρα του και ο μικρότερος αδελφός του είχαν πεθάνει σε ένα τραγικό δυστύχημα. Ο πρόεδρος ιεραποστολής προσέφερε σε αυτόν τον πρεσβύτερο την επιλογή να επιστρέψει στο σπίτι για την κηδεία. Ωστόσο, αφού μίλησε με τον πατέρα του στο τηλέφωνο, αυτός ο ιεραπόστολος αποφάσισε να μείνει και να τελειώσει την ιεραποστολή του.
Λίγο καιρό αργότερα, όταν υπηρετούσαμε στην ίδια ζώνη, ο συνάδελφός μου και εγώ λάβαμε μία επείγουσα κλήση. Κλέφτες είχαν κλέψει το ποδήλατο που ανήκε σε εκείνον τον ιεραπόστολο και τον είχαν τραυματίσει με μαχαίρι. Εκείνος και ο συνάδελφός του χρειάστηκε να περπατήσουν έως το κοντινότερο νοσοκομείο, όπου ο συνάδελφός μου και εγώ τους συναντήσαμε. Στον δρόμο για το νοσοκομείο, ένιωθα μεγάλη θλίψη γι’ αυτόν τον ιεραπόστολο. Φανταζόμουν ότι θα ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και ότι σίγουρα μετά από αυτήν την τραυματική εμπειρία, θα ήθελε πλέον να επιστρέψει στο σπίτι.
Ωστόσο, όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, είδα αυτόν τον ιεραπόστολο ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, περιμένοντας να τον χειρουργήσουν – και χαμογελούσε. Σκέφθηκα: «Πώς μπορεί να χαμογελά σε μία τέτοια στιγμή;» Όσο ανέρρωνε στο νοσοκομείο, με ενθουσιασμό μοίραζε φυλλάδια και αντίτυπα του Βιβλίου του Μόρμον στους ιατρούς, στις νοσοκόμες και σε άλλους ασθενείς. Ακόμη και με αυτές τις δοκιμασίες, δεν ήθελε να πάει σπίτι. Αντιθέτως, υπηρέτησε μέχρι την τελευταία ημέρα της ιεραποστολής του με πίστη, ενέργεια, δύναμη και ενθουσιασμό.
Στην αρχή του Βιβλίου του Μόρμον, ο Νεφί δηλώνει: «Έχοντας δει πολλά βάσανα επί των ημερών μου, παρά ταύτα, έχοντας ευνοηθεί άκρως από τον Κύριο όλες τις ημέρες μου»4.
Σκέπτομαι τις τόσες δοκιμασίες που βίωσε ο Νεφί, πολλές από τις οποίες περιλαμβάνονται στα γραφόμενά του. Οι δοκιμασίες του μας βοηθούν να καταλάβουμε ότι όλοι έχουμε τις δύσκολες ημέρες μας. Μία από αυτές τις δοκιμασίες συνέβη όταν ο Νεφί προσετάχθη να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ για να πάρει τις ορειχάλκινες πλάκες που είχε στην κατοχή του ο Λάβαν. Μερικοί από τους αδελφούς του Νεφί είχαν λίγη πίστη και μάλιστα κτύπησαν τον Νεφί με μία ράβδο. Ο Νεφί βίωσε άλλη μία δοκιμασία, όταν έσπασε το τόξο του και δεν μπορούσε να βρει τροφή για την οικογένειά του. Αργότερα, όταν ο Νεφί προσετάχθη να ναυπηγήσει ένα πλοίο, οι αδελφοί του τον χλεύασαν και αρνήθηκαν να τον βοηθήσουν. Παρά αυτές και πολλές άλλες δοκιμασίες κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Νεφί πάντα αναγνώριζε την καλοσύνη του Θεού.
Καθώς η οικογένειά του διέσχιζε τον ωκεανό στον δρόμο προς τη γη της επαγγελίας, κάποιοι από την οικογένεια του Νεφί «άρχισαν να γλεντούν», να μιλούν χυδαία και να ξεχνούν ότι ήταν η δύναμη του Κυρίου που τους είχε διατηρήσει στη ζωή. Όταν ο Νεφί τους επετίμησε, προσεβλήθησαν και τον έδεσαν με σχοινιά, για να μην μπορεί να κινηθεί. Το Βιβλίο του Μόρμον δηλώνει ότι οι αδελφοί του «[του] φέρθηκαν με πολλή τραχύτητα». Οι καρποί και οι αστράγαλοί του «ήταν πολύ πρησμένοι, και πονούσαν πολύ»5. Ο Νεφί ήταν θλιμμένος με τη σκληρότητα της καρδιάς των αδελφών του και κατά καιρούς ένιωθε να κατακλύζεται από λύπη6. «Παρά ταύτα» δήλωσε «απέβλεπα στον Θεό μου, και τον δοξολογούσα όλη μέρα, και δεν παραπονιόμουν εναντίον του Κυρίου μου για τα βάσανά μου»7.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές μου, πώς αντιδρούμε στα βάσανά μας; Παραπονιόμαστε στον Κύριο για αυτά; Ή, όπως ο Νεφί και ο πρώην ιεραπόστολος φίλος μου, νιώθουμε ευγνώμονες με λόγια, σκέψεις και πράξεις, επειδή είμαστε περισσότερο επικεντρωμένοι στις ευλογίες μας παρά στα προβλήματά μας;
Ο Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός, μας έδωσε το παράδειγμα κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του. Σε στιγμές δυσκολιών και δοκιμασίας, υπάρχουν λίγα πράγματα που μας φέρνουν μεγαλύτερη ειρήνη και ικανοποίηση από το να υπηρετούμε τον συνάνθρωπό μας. Στο Ευαγγέλιό του ο Ματθαίος αφηγείται τι συνέβη όταν έμαθε ο Σωτήρας ότι ο εξάδελφός Του, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, είχε αποκεφαλιστεί από τον βασιλιά Ηρώδη για να ευχαριστήσει τη θυγατέρα της Ηρωδιάδος:
«Και καθώς ήρθαν εκεί οι μαθητές του, σήκωσαν το σώμα, και το έθαψαν· και ερχόμενοι το ανήγγειλαν στον Ιησού.
»Και όταν ο Ιησούς το άκουσε, αναχώρησε από εκεί, μέσα σε πλοίο προς έναν έρημο τόπο, κατ’ ιδίαν· και καθώς το άκουσαν τα πλήθη, τον ακολούθησαν πεζοί από τις πόλεις.
»Και όταν ο Ιησούς βγήκε έξω, είδε ένα μεγάλο πλήθος, και σπλαχνίστηκε γι’ αυτούς, και θεράπευσε τους αρρώστους τους.
»Και όταν έγινε βράδυ, ήρθαν σ’ αυτόν οι μαθητές του, λέγοντας: Ο τόπος είναι έρημος, και η ώρα έχει ήδη περάσει· απόλυσε τα πλήθη, για να πάνε στις κωμοπόλεις και να αγοράσουν τροφές για τον εαυτό τους.
»Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: Δεν έχουν ανάγκη να πάνε· δώστε τους εσείς να φάνε»8.
Ο Ιησούς Χριστός μας έδειξε ότι κατά τη διάρκεια εποχών δοκιμασίας και αντιξοότητας μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις δυσκολίες των άλλων. Παρακινημένοι από συμπόνια, μπορούμε να τους προσεγγίσουμε και να τους εξυψώσουμε. Και καθώς το κάνουμε αυτό, εξυψωνόμαστε επίσης από την υπηρέτησή μας σαν του Χριστού. Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ δήλωσε: «Το καλύτερο αντίδοτο που ξέρω για την ανησυχία είναι η εργασία. Το καλύτερο φάρμακο για την απελπισία είναι η υπηρέτηση. Η καλύτερη θεραπεία για την κούραση είναι η δυσκολία να βοηθήσουμε κάποιον που είναι πιο κουρασμένος»9.
Σε αυτήν, την Εκκλησία του Ιησού Χριστού, είχα πολλές ευκαιρίες να τελέσω διακονία και να υπηρετήσω τον πλησίον μου. Είναι εκείνες τις στιγμές που αισθάνομαι ότι ο Επουράνιος Πατέρας ελαφρύνει τα βάρη μου. Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον είναι ο προφήτης του Θεού επί της γης. Είναι ένα σπουδαίο παράδειγμα για το πώς θα πρέπει να τελούμε διακονία σε άλλους κατά τη διάρκεια μεγάλων δοκιμασιών. Ενώνω τη μαρτυρία μου με εκείνες πολλών άλλων Αγίων, ότι ο Θεός είναι ο στοργικός Επουράνιος Πατέρας μας. Έχω αισθανθεί την απέραντη αγάπη Του κατά τη διάρκεια των σκοτεινών ημερών μου. Ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός καταλαβαίνει τους πόνους και τα βάσανά μας. Θέλει να ελαφρύνει τα βάρη μας και να μας παρηγορήσει. Πρέπει να ακολουθούμε το παράδειγμά Του υπηρετώντας και τελώντας διακονία σε εκείνους με ακόμη μεγαλύτερα βάρη από τα δικά μας. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.