Εμπιστευθείτε ξανά

Κάποτε, όταν ήμουν πολύ μικρός, σκέφτηκα για λίγο να φύγω από το σπίτι. Με τον τρόπο ενός μικρού παιδιού, ένιωσα ότι κανείς δεν με αγαπούσε.

Η παρατηρητική μητέρα μου με άκουσε προσεκτικά και με διαβεβαίωσε ότι με αγαπά. Ήμουν με ασφάλεια στο σπίτι.

Έχετε νιώσει ποτέ ότι τρέχετε να φύγετε από το σπίτι; Συχνά, η φυγή από το σπίτι σημαίνει ότι η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί ή χαθεί – η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, μεταξύ μας, προς τον Θεό. Όταν κλονίζεται η εμπιστοσύνη, αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να εμπιστευτούμε ξανά.

Το μήνυμά μου σήμερα, είτε επιστρέφουμε στο σπίτι είτε πηγαίνουμε προς το σπίτι, είναι ότι ο Θεός έρχεται να μας συναντήσει¹. Σε Αυτόν μπορούμε να βρούμε πίστη και κουράγιο, σοφία και ευθυκρισία, ώστε να εμπιστευτούμε ξανά. Ομοίως κι Εκείνος μας ζητεί να κρατάμε το φως αναμμένο ο ένας για τον άλλον, να είμαστε πιο συγχωρητικοί και λιγότερο επικριτικοί προς τον εαυτό μας και τους άλλους, ούτως ώστε η Εκκλησία Του να είναι ένας τόπος όπου θα νιώθουμε σαν στο σπίτι μας, είτε ερχόμαστε για πρώτη φορά είτε επιστρέφουμε.

Η εμπιστοσύνη είναι μια πράξη πίστης. Ο Θεός διατηρεί την πίστη του σε εμάς. Ωστόσο, η εμπιστοσύνη των ανθρώπων μπορεί να υπονομευθεί ή να χαθεί όταν:

• Ένας φίλος, ένας επιχειρηματικός συνεργάτης ή κάποιος που εμπιστευόμαστε δεν είναι ειλικρινής, μας πληγώνει ή μας εκμεταλλεύεται².

• Ένας σύντροφος στον γάμο είναι άπιστος.

• Ίσως απροσδόκητα, κάποιος που αγαπάμε να είναι αντιμέτωπος με τον θάνατο, έναν τραυματισμό ή κάποια ασθένεια.

• Μας απασχολεί μια αναπάντεχη ερώτηση για το Ευαγγέλιο, ίσως κάτι που αφορά την ιστορία της Εκκλησίας ή την πολιτική της Εκκλησίας, και κάποιος λέει ότι η εκκλησία μας, κατά κάποιον τρόπο, έκρυψε ή δεν είπε την αλήθεια.

Άλλες καταστάσεις που μπορεί να είναι λιγότερο συγκεκριμένες αλλά εξίσου ανησυχητικές.

Ενδεχομένως δεν βλέπουμε τον εαυτό μας στην Εκκλησία, δεν αισθανόμαστε ότι ανήκουμε, νιώθουμε ότι οι άλλοι μας κρίνουν.

Δηλαδή, ακόμα κι αν κάναμε όλα όσα αναμενόταν, τα πράγματα δεν έχουν ακόμη τακτοποιηθεί. Παρά τις προσωπικές μας εμπειρίες με το Άγιο Πνεύμα, ίσως δεν αισθανόμαστε ακόμη σίγουροι ότι γνωρίζουμε ότι ο Θεός ζει ή ότι το Ευαγγέλιο είναι αληθινό.

Πολλοί σήμερα αισθάνονται μεγάλη ανάγκη να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη τους στις ανθρώπινες σχέσεις και στη σύγχρονη κοινωνία³.

Όσο συλλογιζόμαστε για την εμπιστοσύνη, γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι Θεός αλήθειας και «δεν μπορ[εί] να ψεύδε[ται]»⁴. Γνωρίζουμε ότι η αλήθεια είναι γνώση των πραγμάτων όπως είναι, και όπως ήταν και όπως πρόκειται να συμβούν⁵. Γνωρίζουμε ότι η συνεχής αποκάλυψη και η έμπνευση ταιριάζουν με την αμετάβλητη αλήθεια σε μεταβαλλόμενες συνθήκες.

Γνωρίζουμε ότι αθετημένες διαθήκες ραγίζουν καρδιές. «Έκανα ανόητα πράγματα» λέει. «Μπορείς ποτέ να με συγχωρήσεις;» Οι σύζυγοι ας κρατιούνται από το χέρι, ελπίζοντας να εμπιστευτούν ξανά ο ένας τον άλλον. Σε διαφορετικό περιβάλλον, ένας κρατούμενος στη φυλακή αναλογίζεται: «Αν είχα τηρήσει τον Λόγο Σοφίας, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα».

Ξέρουμε ότι βρίσκουμε χαρά στο μονοπάτι της διαθήκης του Κυρίου, και οι κλήσεις υπηρέτησης στην Εκκλησία Του είναι προσκλήσεις για να νιώσουμε την εμπιστοσύνη και την αγάπη του Θεού για εμάς και μεταξύ μας. Μέλη της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένων των ανύπανδρων ενηλίκων, υπηρετούν τακτικά σε όλη την Εκκλησία και στις κοινότητές μας.

Μέσω έμπνευσης, μια επισκοπική ηγεσία καλεί ένα νεαρό ζευγάρι να υπηρετήσει στο νηπιακό τμήμα του τομέα. Στην αρχή, ο σύζυγος κάθεται στη γωνία, αποστασιοποιημένος και απόμακρος. Σταδιακά, αρχίζει να χαμογελά μαζί με τα παιδιά. Αργότερα, και οι δύο εκφράζουν ευγνωμοσύνη. Προηγουμένως, λέει η επισκοπική ηγεσία, η γυναίκα ήθελε παιδιά, ο σύζυγος όχι. Τώρα, η υπηρέτηση τούς άλλαξε και τους ένωσε. Έφερε επίσης τη χαρά των παιδιών στον γάμο και στο σπίτι τους.

Σε άλλη πόλη, μια νεαρή μητέρα με μικρά παιδιά και ο σύζυγός της εκπλήσσονται και νιώθουν ότι επιβαρύνονται πολύ όταν η σύζυγος καλείται να υπηρετήσει ως πρόεδρος της Ανακουφιστικής Εταιρείας του τομέα, αλλά αποδέχονται την κλήση. Λίγο καιρό αργότερα, παγοθύελλες προκαλούν τη διακοπή της ηλεκτροδότησης, αφήνοντας τα ράφια των καταστημάτων άδεια και τα σπίτια παγωμένα σαν καταψύκτες. Επειδή αυτοί έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και θέρμανση, ανοίγουν απλόχερα το σπίτι τους σε πολλές οικογένειες και άτομα έως ότου περάσει η θύελλα.

Η εμπιστοσύνη παίρνει σάρκα και οστά, όταν κάνουμε δύσκολα πράγματα με πίστη. Η υπηρέτηση και η θυσία αυξάνουν την ικανότητα και εξευγενίζουν τις καρδιές. Η εμπιστοσύνη προς τον Θεό και μεταξύ μας φέρνει τις ευλογίες του ουρανού.

Κάποιος πιστός αδελφός, ξεπέρασε τον καρκίνο, και μετά χτυπήθηκε από αυτοκίνητο. Αντί να λυπηθεί τον εαυτό του, με προσευχή ρωτά: «Τι μπορώ να μάθω από αυτήν την εμπειρία;» Στη μονάδα εντατικής θεραπείας, νιώθει την προτροπή να παρατηρήσει μια νοσοκόμα που ανησυχεί για τον άντρα και τα παιδιά της. Ένας ασθενής που πονά βρίσκει απαντήσεις καθώς εμπιστεύεται τον Θεό και προσεγγίζει άλλους.

Όσο ένας αδελφός με εθισμό στην πορνογραφία περιμένει απ’ έξω από το γραφείο του προέδρου πασσάλου, ο τελευταίος προσεύχεται για να μάθει πώς να τον βοηθήσει. Έχει ένα ξεκάθαρο προαίσθημα: «Άνοιξε την πόρτα και άφησε τον αδελφό να περάσει μέσα». Με πίστη και εμπιστοσύνη ότι ο Θεός θα βοηθήσει, ο ηγέτης της ιεροσύνης ανοίγει την πόρτα και αγκαλιάζει τον αδελφό. Και οι δύο αισθάνονται πως έχει μετατραπεί η αγάπη και η εμπιστοσύνη τους προς τον Θεό και μεταξύ τους. Ενισχυμένος, ο αδελφός μπορεί να αρχίσει να μετανοεί και να αλλάζει.

Παρ’ όλο που οι ιδιαίτερες μας περιστάσεις είναι προσωπικές, οι αρχές του Ευαγγελίου και το Άγιο Πνεύμα μπορούν να μας βοηθήσουν να γνωρίσουμε εάν, πώς και πότε μπορούμε να εμπιστευτούμε ξανά τους άλλους. Όταν η εμπιστοσύνη χάνεται ή προδίδεται, επέρχεται η απογοήτευση και η διάψευση των προσδοκιών. Άρα χρειάζεται ευθυκρισία ώστε να ξέρουμε πότε να βασιστούμε στην πίστη και το θάρρος για να εμπιστευτούμε ξανά τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ωστόσο, όσον αφορά στον Θεό και την προσωπική αποκάλυψη, ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον διαβεβαιώνει: «Δεν χρειάζεται να αναρωτιέστε ποιον μπορείτε να εμπιστευθείτε με ασφάλεια»⁶. Μπορούμε πάντοτε να εμπιστευόμαστε τον Θεό. Ο Κύριος μας γνωρίζει καλύτερα και μας αγαπά περισσότερο από όσο γνωρίζουμε ή αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας. Η άπειρη αγάπη Του και η τέλεια γνώση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος καθιστούν τις διαθήκες και τις υποσχέσεις Του σταθερές και σίγουρες.

Εμπιστευθείτε αυτό που ονομάζουν οι γραφές «με την πάροδο του χρόνου»⁷. Με την ευλογία του Θεού, με την πάροδο του χρόνου, και με συνεχή πίστη και υπακοή, μπορούμε να βρούμε σκοπό και γαλήνη.

Ο Κύριος παρηγορεί:

«Την εσπέρα μπορεί να συγκατοικήσει κλαυθμός, αλλά το πρωί έρχεται αγαλλίαση»⁸.

«Τις έγνοιες άφησε σ’ Αυτόν, βασίσου στον Θεό»⁹.

«Δεν έχει θλίψη η γη που δεν μπορούν να θεραπεύσουν οι ουρανοί»¹⁰.

Εμπιστευθείτε τον Θεό¹¹ και τα θαύματά Του. Κι εμείς και οι σχέσεις μας μπορούμε να αλλάξουμε. Μέσω της Εξιλέωσης του Χριστού, του Κυρίου, μπορούμε να απεκδυθούμε τον εγωιστικό φυσικό μας εαυτό και να γίνουμε τέκνα του Θεού, πράοι, ταπεινοί¹², γεμάτοι πίστη και με την κατάλληλη εμπιστοσύνη. Όταν μετανοούμε, όταν ομολογούμε και εγκαταλείπουμε τις αμαρτίες μας, ο Κύριος λέει ότι δεν τις θυμάται πια¹³. Δεν είναι ότι Εκείνος ξεχνά. Μάλλον, με έναν αξιοσημείωτο τρόπο, φαίνεται ότι επιλέγει να μην τις θυμάται, οπότε ούτε κι εμείς χρειάζεται να τις θυμόμαστε.

Εμπιστευθείτε την έμπνευση από τον Θεό για να διακρίνετε με σύνεση. Μπορούμε να συγχωρούμε τους άλλους στον σωστό χρόνο και με τον σωστό τρόπο, όπως λέει ο Κύριος ότι πρέπει να κάνουμε¹⁴, παραμένοντας «φρόνιμοι σαν τα φίδια, και απλοί σαν τα περιστέρια»¹⁵.

Μερικές φορές, όταν η καρδιά μας είναι βαθιά συντετριμμένη και μεταμελημένη, είμαστε πιο δεκτικοί στην παρηγοριά και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος¹⁶. H καταδίκη και η συγχώρηση αρχίζουν με την αναγνώριση ενός λάθους. Συχνά η καταδίκη επικεντρώνεται στο παρελθόν. Η συγχώρηση κοιτάζει λυτρωτικά προς το μέλλον. «Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο, για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος διαμέσου αυτού»¹⁷.

Ο Απόστολος Παύλος ρωτά: «Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;» Απαντά: «Ούτε θάνατος ούτε ζωή …ούτε ύψωμα ούτε βάθος… θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη τού Θεού, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας»¹⁸. Κι όμως, υπάρχει κάποιος ο οποίος μπορεί να μας χωρίσει από τον Θεό και τον Ιησού Χριστό – και αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όπως λέει ο Ησαΐας: «Οι αμαρτίες σας έκρυψαν τo πρόσωπό τoυ από σας»¹⁹.

Σύμφωνα με τη θεϊκή αγάπη και τον θεϊκό νόμο, είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και τις συνέπειές τους. Όμως η εξιλεωτική αγάπη του Σωτήρα μας είναι «άπειρη και αιώνια»²⁰. Όταν είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στο σπίτι, ακόμη και όταν «απ[έχουμε] μακριά»²¹, ο Θεός είναι έτοιμος με μεγάλη συμπόνια να μας υποδεχτεί, προσφέροντας με χαρά ό,τι καλύτερο έχει²².

Ο Πρόεδρος Ρούμπεν Κλαρκ είπε: «Πιστεύω ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας θέλει να σώσει κάθε ένα από τα παιδιά του… πως με τη δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία Του θα μας δώσει τη μέγιστη ανταμοιβή για τις πράξεις μας, θα μας δώσει όλα όσα μπορεί να μας δώσει, και αντιστρόφως, πιστεύω ότι θα μας επιβάλει την ελάχιστη ποινή που είναι δυνατόν να επιβάλει»²³.

Επάνω στον σταυρό, ακόμη και η συμπονετική παράκληση του Σωτήρα μας προς τον Πατέρα Του δεν ήταν ένα άνευ όρων: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους» αλλά μάλλον «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, επειδή δεν ξέρουν τι κάνουν»²⁴. Η ελεύθερη βούληση και η ελευθερία μας έχουν νόημα επειδή είμαστε υπόλογοι ενώπιον του Θεού και του εαυτού μας για το ποιοι είμαστε, για όσα ξέρουμε και για όσα κάνουμε. Ευτυχώς, μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι με την τέλεια δικαιοσύνη και την τέλεια ευσπλαχνία Του ο Θεός θα κρίνει τέλεια τις προθέσεις και τις πράξεις μας.

Καταλήγουμε έτσι όπως ξεκινήσαμε – με τη συμπόνια του Θεού, καθώς επιστρέφουμε σε Αυτόν και ο ένας στον άλλον.

Θυμάστε την παραβολή του Ιησού Χριστού για κάποιον άνθρωπο που είχε δύο γιους;²⁵ Ο ένας γιος έφυγε από το σπίτι και σπατάλησε την κληρονομιά του. Όταν συνήλθε, αυτός ο γιος επιδίωξε να επιστρέψει στο σπίτι. Ο άλλος γιος, νιώθοντας ότι είχε τηρήσει τις εντολές «δες, τόσα χρόνια»²⁶, δεν ήθελε να καλωσορίσει τον αδελφό του στο σπίτι .

Αδελφοί και αδελφές, θα μπορούσατε παρακαλώ να λάβετε υπ’ όψιν σας ότι ο Ιησούς μάς ζητά να ανοίξουμε την καρδιά μας, την κατανόηση, τη συμπόνια και την ταπεινοφροσύνη μας και να δούμε τον εαυτό μας και από τις δύο πλευρές;

Όπως ο πρώτος γιος ή η πρώτη κόρη, ίσως περιπλανηθούμε και αργότερα επιδιώξουμε να επιστρέψουμε στο σπίτι. Ο Θεός περιμένει να μας υποδεχτεί.

Και όπως ο άλλος γιος ή η άλλη κόρη, ο Θεός μάς εκλιπαρεί με χάρη να χαρούμε όλοι μαζί όταν επιστρέφει ο καθένας μας σε Εκείνον. Μας καλεί να κρατήσουμε τις εκκλησίες, τις απαρτίες, τις τάξεις και τις δραστηριότητές μας ανοιχτές, αυθεντικές, ασφαλείς – ένα σπίτι για όλους μας. Με καλοσύνη, κατανόηση και αμοιβαίο σεβασμό, όλοι αναζητούμε ταπεινά τον Κύριο και προσευχόμαστε και καλωσορίζουμε τις ευλογίες του αποκατεστημένου Ευαγγελίου Του για όλους.

Τα ταξίδια της ζωής μας είναι ατομικά, αλλά μπορούμε να επιστρέψουμε ξανά στον Θεό Πατέρα μας και στον Υιό Του τον Αγαπητό, μέσω της εμπιστοσύνης προς τον Θεό, του ενός προς τον άλλον και προς τον εαυτό μας²⁷. Ο Ιησούς γνέφει: «Mη φοβάσαι, μόνον πίστευε»²⁸. Όπως και ο Προφήτης Τζόζεφ, απτόητοι ας εμπιστευτούμε τη φροντίδα του Επουράνιου Πατέρα μας²⁹. Αγαπητέ αδελφέ, αγαπητή αδελφή, αγαπητέ φίλε, παρακαλώ αναζητήστε ξανά την πίστη και την εμπιστοσύνη – το θαύμα που Εκείνος σας υπόσχεται σήμερα. Στο ιερό και άγιο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.