Ik had een zegen nodig

In februari 2005 zat ik in de bossen van het winterse Alabama in de laatste fase van de legerofficiersopleiding. We brachten dagen en nachten lang door met tactieken voor de kleine infanterie — allemaal in de vrieskou. Op een bepaalde ochtend had het voortdurend geijzeld op mij en mijn medekandidaten en ik had het moeilijk toen we het kamp voor de nacht moesten opslaan.

Ik voelde me ellendig. Mijn handen en voeten waren bevroren en elke beweging deed pijn. Ik was van boven tot onder doorweekt. Elk deel van mijn lichaam beefde. En om het nog erger te maken, vreesde ik dat ik een longontsteking aan het krijgen was, iets wat mij in het verleden al enkele keren was overkomen.

Ik overwoog om het op te geven. Maar toen moest ik denken aan het voorbeeld van de handkarpioniers die het nooit opgaven, ondanks de schijnbaar onneembare hindernissen. Ik nam me voor om mijn opleiding af te maken. Mijn gezin en ik hadden al te veel opgeofferd voor mijn doel om officier te worden. Ik bad mijn hemelse Vader dat Hij mij de kracht zou geven om door te gaan.

Ik deed die nacht geen oog dicht en de volgende dag was ik er alleen maar erger aan toe. Ik was doodmoe. En urenlang trainen in de kou hielp ook niet om mijn pijn en hoesten te verminderen. Een van de instructeurs merkte hoe ik eraan toe was en beval mij om enkele uren in de opwarmtent door te brengen.

Toen ik daar blootsvoets in de modder stond om mijn doorweekte kleren op te hangen, verlangde ik sterk naar een priesterschapszegen. Toen ging plotseling een van de tentflappen open en er kwamen twee andere officierskandidaten binnen. Ik raakte aan de praat met een van hen, Scott Lundell. Op de een of andere manier kwam het gesprek op reizen naar andere landen. Scott vertelde dat hij enkele jaren in de Filipijnen had doorgebracht voordat hij in dienst ging. De Geest zei mij onmiddellijk dat Scott een teruggekeerde zendeling was.

‘Wat heb je daar gedaan?’ vroeg ik.

‘O, iets voor de kerk’, antwoordde hij.

‘Ben je lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen?’ vroeg ik.

‘Ja’, zei hij.

‘Ik ook’, zei ik.

We schudden elkaar de hand en ik vroeg Scott of hij mij een zegen wilde geven. Zonder aarzelen zei hij ja, en ik knielde neer in de modder. Hij sprak een zegen uit en ik was meteen beter! Ik kreeg mijn kracht terug en hoestte niet meer. Mijn ziekte was weg. Ik maakte de opleiding af en werd een maand later geïnstalleerd als officier.

Onze hemelse Vader denkt echt aan ieder van ons en zegent ons op zijn eigen manier als wij maar geloof in Hem hebben. Hij beurt ons op als we dat het hardste nodig hebben.

Scott Lundell sneuvelde op 25 november 2006 bij gevechten in Afghanistan. Ik kende hem niet erg goed, maar toch maakte zijn dood grote indruk op me. Mijn hemelse Vader stuurde hem naar mij toe op een kritiek moment in mijn leven. Ik zal hem nooit vergeten en ik zal altijd aan die bijzondere zegen denken die ik van een goed priesterschapsdrager kreeg.