Het spijt me dat ik zo laat ben

Jaren geleden was ik bisschop in Arnhem. Daar woonde zuster Van de Horst. Ze was een zuster van Indische afkomst. Die dag werd zij 95 jaar, en in de ochtend bezochten volgens afspraak een aantal leden haar op deze bijzondere verjaardag. Door drukke werkzaamheden kon ik er helaas niet bij zijn. In de avond ging ik toch nog bij haar langs. Ze zat in haar stoel bij het raam en ze begroette mij met een stralend gezicht. Ik pakte een stoel en zette die naast die van haar, en nam erop plaats. ‘Het spijt me dat ik zo laat ben, maar ik kon er vanochtend niet bij zijn. Ik moest nog andere dingen doen, maar ik wilde de dag niet voorbij laten gaan zonder u te feliciteren.’ Zij legde haar tengere, tedere handje op die grote hand van mij. Met een warme, liefdevolle zachte stem zei ze: ‘Dat begrijp ik toch, een bisschop heeft meer te doen, maar ik ben blij dat u toch gekomen bent.’

Ik pinkte een traan weg. Dit moment is me altijd bijgebleven. Als ik eraan terugdenk, ervaar ik nog de liefde die zij deelde. Ik werd me nogmaals bewust dat men nooit moet zeggen: Wat kan ik nog voor een ander betekenen op mijn leeftijd? Het is nooit te laat om anderen tot zegen te zijn.