W listopadzie 1831 roku grupa starszych zebrała się na specjalnej konferencji w Hiram w Ohio. Jedną z kwestii omawianych podczas konferencji była publikacja objawień otrzymanych przez Proroka Józefa Smitha. W trakcie spotkania Pan dał Józefowi Smithowi objawienie, które wyznaczył na wstęp mającej ukazać się drukiem księgi objawień. Objawienie to jest obecnie pierwszym rozdziałem Nauk i Przymierzy. W dalszej części konferencji Pan dał objawienie, które jest teraz zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 67. Pan odpowiedział w nim na pytanie braci dotyczące języka użytego w objawieniach, które dał wcześniej Prorokowi.
Przed rozpoczęciem zajęć napisz na tablicy następujące pytanie: Kiedy czuliście, że wasze modlitwy zostały wysłuchane i otrzymaliście na nie odpowiedź? Na początku lekcji poproś uczniów, aby na nie odpowiedzieli.
Wyjaśnij, że w listopadzie 1831 roku grupa starszych, wraz z Józefem Smithem, zebrała się, by omówić kwestię publikacji objawień otrzymanych przez Proroka. Józef Smith poprosił starszych, aby zaświadczyli, że objawienia te pochodzą od Pana, lecz część z nich wahała się, by to uczynić. Zwątpienie to stało się przyczyną objawienia zapisanego w rozdziale: Nauki i Przymierza 67.
Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali wersety: Nauki i Przymierza 67:1–2 i odszukali, co Pan powiedział na temat modlitwy.
Co Pan mówi w tych wersetach o uwadze, jaką poświęca naszym modlitwom? (Choć uczniowie mogą podać wiele różnych odpowiedzi, upewnij się, że rozpoznają następującą zasadę: Pan słyszy nasze modlitwy i zna nasze serca. Zapisz tę zasadę na tablicy).
W jaki sposób znajomość tej zasady może pomóc wam udoskonalić wasze modlitwy?
Aby pomóc uczniom poczuć, jak ważna jest zasada zapisana na tablicy, poproś kilkoro z nich, aby opowiedzieli, skąd wiedzą, że Ojciec w Niebie słyszy ich modlitwy i zna pragnienia ich serc. Kiedy kilka osób się wypowie, zachęć uczniów, aby modlili się o to, by dowiedzieć się, że Bóg słyszy ich modlitwy i zna ich serca.
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 67:3. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają powód, dla którego niektórzy ze starszych nie przyjęli błogosławieństwa, jakie ofiarował im Pan.
Napisz na tablicy następujące pytanie: W jaki sposób strach może sprawić, że kogoś ominą błogosławieństwa? Poproś uczniów o odpowiedź. Podczas omawiania tego pytania, napisz na tablicy następującą zasadę: Jeśli pozwolimy, by w naszym sercu zagościł strach, możemy utracić błogosławieństwa.
Jakie obawy mogą powstrzymywać ludzi przed otrzymaniem błogosławieństw? (Przykładowe odpowiedzi to: strach, że będziemy się odróżniać od grupy, strach przed popełnieniem błędu, strach przed zmianami w życiu, strach przed niepowodzeniem, strach przed pokutą i tak dalej).
Poproś uczniów, aby pomyśleli o obawach, jakie być może powstrzymały ich od działania z wiarą. Zachęć ich, aby zwrócili się do Pana o pomoc w zastąpieniu ich obaw wiarą.
Pan daje starszym możliwość zdobycia świadectwa o objawieniach dawanych za pośrednictwem Józefa Smitha
Napisz na tablicy następujące pytanie: Dlaczego mamy popierać przywódców kościelnych, mimo że nie są oni doskonali?
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wstęp do rozdziału: Nauki i Przymierza 67. Poproś kolejnego ucznia, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 67:5. Niech reszta uczniów śledzi tekst w swoich pismach i odszuka, co starsi myśleli na temat objawień, które miały zostać opublikowane w Księdze Przykazań. (Możesz przypomnieć uczniom, że pierwszy zbiór objawień Józefa Smitha nosił tytuł: Księga Przykazań. W 1835 roku księga została wydana pod tytułem: Nauki i Przymierza).
Co starsi myśleli na temat tych objawień? (Wielu starszych „złożyło uroczyste świadectwo” o prawdziwości objawień. Jednakże „nastąpiła negatywna dyskusja dotycząca języka użytego w objawieniach”. Werset 5. mówi, że niektórzy starsi uważali, że potrafią „wyrazić [się] ponad […] język [Józefa Smitha]”).
Wyjaśnij, że niektórzy starsi mieli wątpliwości co do języka użytego w objawieniach. Czuli, że objawienia wymagały gruntownego przeredagowania, zanim będą gotowe do publikacji. Być może obawiali się, co wrogowie Kościoła zrobią z objawieniami po tym, jak ukażą się one drukiem. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 67:4–5. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co Pan odpowiedział starszym na temat ich obaw dotyczących języka użytego w objawieniach.
Czego Pan był świadomy w odniesieniu do Józefa Smitha?
Zwróć uwagę uczniów na to, że umiejętności językowe Józefa Smitha nie były doskonałe. Nie zawsze umiał się elokwentnie wypowiedzieć. Niemniej Pan objawił mu prawdę i pozwalał mu ją wyrażać najlepiej, jak potrafił.
Dlaczego ważne jest, aby wiedzieć, że Pan objawiał Swą wolę Józefowi Smithowi, choć był świadomy tego, że Józef nie jest doskonały?
Poproś kilku uczniów, aby po kolei czytali na głos wersety: Nauki i Przymierza 67:6–9. Niech pozostali uczniowie śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, jakie wyzwanie Pan dał tym, którzy krytykowali język użyty w objawieniach.
Jakie wyzwanie Pan dał tym, którzy sądzili, że potrafią wyrazić się ponad język użyty w objawieniach?
Zapytaj uczniów, co pamiętają o Williamie E. McLellinie z poprzedniej lekcji. Wyjaśnij, że William zdecydował się podjąć wyzwanie Pana i napisać objawienie porównywalne z tymi, które otrzymał Józef Smith. Następnie poproś jednego z uczniów o odczytanie następującej wypowiedzi z historii Józefa Smitha:
Obraz
Prorok Józef Smith
„William E. M’Lellin jako najmądrzejszy, we własnym mniemaniu, człowiek, posiadając więcej wiedzy niż rozsądku, zasiadł do pisania przykazania podobnego najmniejszemu z Pańskich przykazań i poniósł porażkę. To wielka odpowiedzialność pisać w imieniu Pana. Starsi i wszyscy obecni przy tej daremnej próbie naśladowania przez człowieka języka Jezusa Chrystusa odnowili swą wiarę w pełnię Ewangelii oraz w prawdziwość przykazań i objawień, które Pan dał Kościołowi za moim pośrednictwem; Starsi okazali gotowość, by świadczyć o ich prawdziwości całemu światu” (w: History of the Church, 1:226).
Po tym wydarzeniu kilku z obecnych wówczas starszych podpisało dokument zawierający oficjalne świadectwo o prawdziwości objawień zapisanych w Księdze Przykazań.
Jak sądzicie, dlaczego Józef Smith, który formalnie zdobył niewielkie wykształcenie, mógł pisać objawienia, zaś William E. McLellin, człowiek uczony, nie był w stanie tego uczynić?
Czego ta historia uczy nas na temat osądzania naszych przywódców z powodu ich niedoskonałości?
Zwróć uwagę uczniów na pytanie na tablicy mówiące o podążaniu za niedoskonałymi przywódcami. Poproś uczniów, by pisemnie na nie odpowiedzieli.
Pan objaśnia Swym uczniom, jak przygotować się, by wytrzymać w obecności Boga
Napisz na tablicy następujące pytanie: Jakie otrzymujemy błogosławieństwa, kiedy jesteśmy cierpliwi wobec siebie i innych? Zachęć uczniów do odpowiedzi.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej wypowiedzi Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa z Pierwszego Prezydium:
Obraz
Prezydent Dieter F. Uchtdorf
„W latach 60. pewien profesor Uniwersytetu Stanford rozpoczął nowatorski eksperyment sprawdzający siłę woli czteroletnich dzieci. Położył przed nimi duże cukierki i powiedział im, że mogą je zjeść od razu albo poczekać około 15 minut, a jeśli wytrwają, dostaną podwójną porcję.
Później pozostawił dzieci same i obserwował przez weneckie lustro, co się stanie. Niektóre z dzieci zjadły cukierki od razu; inne zdołały zaczekać tylko kilka minut, zanim poddały się pokusie. Tylko 30 procent potrafiło zaczekać” („Nie ustawajcie w cierpliwości”, Ensign lub Liahona, maj 2010, str. 56).
Jak, waszym zdaniem, można odnieść do nas eksperyment profesora i jego wyniki?
Jakie błogosławieństwa otrzymaliście dzięki cierpliwości?
Poproś uczniów, aby w notatnikach lub dziennikach do studiowania narysowali tabelę z dwiema kolumnami. Pierwszą kolumnę niech opatrzą nagłówkiem: Nagroda, drugą zaś: Jak zdobyć tę nagrodę. Podziel klasę na pary. Poproś uczniów, aby wraz z partnerami przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 67:10–14 i zobaczyli, jakie nagrody obiecał Zbawiciel oraz co trzeba zrobić, aby je zdobyć. Niech zapiszą swe odpowiedzi we właściwych kolumnach.
Po upływie wyznaczonego czasu, pomóż uczniom przedstawić ich odpowiedzi reszcie klasy, zadając im następujące pytania:
Jakie nagrody Pan obiecał tym starszym?
Co starsi musieli zrobić, aby uzyskać te nagrody? (Gdy uczniowie wspomną o „[wytrzymaniu] obecności Boga”, wyjaśnij, że słowo wytrzymać oznacza tutaj móc coś znieść lub móc pozostać w danym miejscu).
Podkreśl, że ten fragment odnosi się do każdego z nas. Napisz na tablicy zasadę: Jeśli wyzbędziemy się zazdrości i lęków, ukorzymy się i będziemy okazywać cierpliwość, będziemy w stanie wytrzymać obecność Boga.
Jak sądzicie, dlaczego musimy być cierpliwi w naszych staraniach, abyśmy byli godni przebywać w obecności Boga?
Poproś któregoś z uczniów, aby przeczytał, jak zakończył się eksperyment, o którym mówił Prezydent Uchtdorf. Niech klasa słucha uważnie, by dowiedzieć się, czego możemy nauczyć się o stawaniu się czystymi przed Bogiem.
Obraz
Prezydent Dieter F. Uchtdorf
„Z upływem czasu, śledząc życie dzieci, [profesor] zaobserwował ciekawą zależność — dzieci, które nie zaczekały, miały później trudności w życiu i miały większe problemy z zachowaniem, podczas gdy te, które zdołały zaczekać, były bardziej pozytywnie usposobione i miały lepszą motywację, lepsze stopnie, wyższe dochody oraz zdrowsze związki międzyludzkie.
Zdolność do czekania — bycie cierpliwym — była kluczową cechą determinującą późniejszy sukces w życiu […].
Bez cierpliwości […] nie możemy zadowolić Boga, nie możemy stać się doskonali. W istocie cierpliwość jest oczyszczającym procesem, który udoskonala zrozumienie, pogłębia szczęście, koncentruje nasze działania i daje nadzieję na spokój” („Nie ustawajcie w cierpliwości”, str. 56–57).
Czego ten eksperyment uczy nas o błogosławieństwach, które otrzymujemy, kiedy jesteśmy cierpliwi?
Zachęć uczniów, aby się zastanowili i pomodlili na temat tego, w jakich dziedzinach życia powinni mieć więcej cierpliwości do siebie i innych. Niech wyznaczą sobie cel, który pomoże im stać się godnymi, by wytrzymać obecność Boga.
„Pamiętajcie, że wiara i zwątpienie nie mogą współistnieć w umyśle, gdyż jedna z tych rzeczy wyprze drugą. Odrzućcie wątpliwości. Rozwijajcie wiarę” („The Call to Serve”, Ensign, listopad 2000, str. 49).
Starszy Neal A. Maxwell z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał, jak powinniśmy reagować, gdy dostrzegamy niedoskonałości w naszych bliźnich:
Obraz
Starszy Neal A. Maxwell
„Zaprawdę nasz doskonały Pan powołuje niedoskonałych ludzi, by pomagali w Jego pracy. Pan powiedział pewnym towarzyszom Józefa Smitha, że wie, iż dostrzegają w nim oni drobne niedoskonałości. Mimo to, złożył potem świadectwo, że objawienia, jakie daje za pośrednictwem Proroka, są prawdziwe! (Zob. NiP 67:5, 9).
Zatem nie ma w tym nic zaskakującego, że dostrzegamy nawzajem swoje słabości. Nie powinniśmy się jednak na nich skupiać. Bądźmy wdzięczni za drobne kroki, jakie czynimy i my, i inni, a nie radujmy się z cudzych niedociągnięć. Kiedy zaś ktoś popełni błąd, bądźmy konstruktywni, a nie destrukcyjni.
Niezwykle cenię pełne mądrości słowa niezwykle zdolnego, lecz pełnego pokory proroka‑redaktora Moroniego:
‘Nie potępiajcie mnie z powodu moich błędów ani mego ojca z powodu jego błędów, ani też tych, którzy pisali przed nim, lecz raczej dziękujcie Bogu, że objawił wam nasze błędy, że możecie się uczyć z naszego przykładu i stać się mądrzejszymi od nas’. (Mormon 9:31; kursywa dodana).
Jest mniej prawdopodobne, że mając takie nastawienie, będziemy odczuwać urazę.
Poza tym, jeśli stajemy przed wyborem reformowania innych członków Kościoła a reformowania nas samych, to czy można mieć jakiekolwiek wątpliwości, od czego powinniśmy zacząć? Kluczową sprawą jest to, żebyśmy mieli oczy szeroko otwarte na własne niedoskonałości, a częściowo przymknięte na błędy innych — a nie odwrotnie! Niedoskonałości bliźnich nie zwalniają nas z konieczności pracy nad własnymi niedociągnięciami” („A Brother Offended”, Ensign, maj 1982, str. 38–39).