Seminarium
Lekcja 144: Nauki i Przymierza 135, część 1.

Lekcja 144

Nauki i Przymierza 135, część 1.

Wprowadzenie

27 czerwca 1844 roku Prorok Józef Smith i jego brat Hyrum, który był Prezydentem Pomocniczym i Patriarchą Kościoła, zostali zamordowani w miejscowości Carthage w stanie Illinois. Kworum Dwunastu Apostołów zdecydowało, że obwieszczenie na temat ich męczeńskiej śmierci zostanie dołączone na końcu wydania Nauk i Przymierzy z 1844 roku, które było niemal gotowe do publikacji. Treść obwieszczenia opierała się na zeznaniach dwóch naocznych świadków: Starszych Johna Taylora i Willarda Richardsa – członków Kworum Dwunastu. Objawienie to znajduje się obecnie w rozdziale: Nauki i Przymierza 135.

Uwaga: Lekcja zawiera kilka opisów historycznych, które mogą być odczytane przez uczniów. Możesz sporządzić kopie tych opisów i rozdać je uczniom przed rozpoczęciem lekcji.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 135:1–7

Ogłoszenie męczeńskiej śmierci Józefa i Hyruma Smithów

Rozpocznij lekcję od zapytania uczniów, czy pamiętają, gdzie się znajdowali, kiedy dowiedzieli się o śmierci Prezydenta Kościoła lub bliskiej osoby.

Poproś ich, aby wyobrazili sobie, że jest 1844 rok, a oni są członkami Kościoła mieszkającymi w Nauvoo w stanie Illinois i że otrzymali wiadomość zapisaną w wersecie: Nauki i Przymierza 135:1. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał ten fragment na głos.

  • Jak byście się czuli, dowiedziawszy się o tej tragedii?

Wyjaśnij, że na wieść o śmierci Józefa i Hyruma Smithów wielu świętych pogrążyło się w rozpaczy. Zachęć uczniów, aby w trakcie poznawania historii ostatnich dni życia Proroka Józefa Smitha zastanowili się nad swoimi uczuciami i świadectwem na jego temat.

Powiedz uczniom, że Józef Smith i święci przez mniej więcej trzy lata żyli w Illinois w atmosferze względnego spokoju. Jednak od 1842 roku zaczęli ponownie doświadczać przeciwności. Dysydenci wewnątrz Kościoła i przeciwnicy spoza grona członków połączyli swoje wysiłki w walce przeciwko Prorokowi i Kościołowi. Część mieszkańców stanu Illinois zaczęła obawiać się i odczuwać niezadowolenie z powodu politycznych wpływów świętych. W innych zaś narastało uczucie zazdrości spowodowane wzrostem gospodarczym Nauvoo i krytycznie postrzegali siłę tamtejszych władz miasta i milicji. Niektórzy zaczęli żywić niechęć do świętych z powodu nieporozumień dotyczących typowo mormońskich doktryn i praktyk, takich jak wielożeństwo, które były fałszywie przedstawiane przez członków, którzy odstąpili od Kościoła. (Zob. Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 263–266, 270–271).

Niech jeden z uczniów przeczyta na głos poniższy akapit:

Uczeń 1.

Wrogie nastawienie wobec Kościoła znacznie się nasiliło do czerwca 1844 roku. Niektórzy mieszkańcy stanu Illinois opowiadali się za wypędzeniem świętych ze stanu, podczas gdy inni spiskowali, żeby zabić Proroka. Wśród tych spiskowców było wielu dawnych członków, którzy odstąpili od Kościoła. 7 czerwca 1844 roku William Law — który służył niegdyś jako Drugi Doradca w Pierwszym Prezydium — wraz z innymi odstępcami dał do druku pierwszy numer gazety o nazwie Nauvoo Expositor. Próbując nastawić opinię publiczną przeciwko Prorokowi i Kościołowi, mężczyźni ci posługiwali się gazetą, aby oczerniać Józefa Smitha i innych przywódców Kościoła. Józef Smith i większość rady miasta Nauvoo mieli świadomość, że podżegające artykuły w prasie doprowadzą do zamieszek skierowanych przeciwko miastu. Oświadczyli więc, że gazeta zagraża porządkowi publicznemu i opowiedzieli się za zniszczeniem drukarni publikującej Nauvoo Expositor.

Wyjaśnij, że treści publikowane w Nauvoo Expositor i zniszczenie drukarni doprowadziły do eskalacji wrogich, antymormońskich nastrojów. Właściciele drukarni wnieśli do sądu sprawę przeciwko Józefowi Smithowi i innym przywódcom miasta, oskarżając ich o wszczęcie zamieszek. Józef Smith został oczyszczony z zarzutów, lecz to jeszcze bardziej rozjuszyło jego wrogów. Gdy zaczęły pojawiać się doniesienia o uzbrojonych grupach, które gromadziły się, by zaatakować Nauvoo, Józef Smith — jako burmistrz — ogłosił, że w mieście obowiązywać będzie stan wojenny (co oznacza, że władzę tymczasowo przejmie wojsko). Pod kierownictwem gubernatora stanu Illinois, Thomasa Forda, Józef wydał rozkaz, by obronę miasta powierzono Legionowi Nauvoo.

Poproś innego ucznia o przeczytanie kolejnych dwóch akapitów:

Uczeń 2.

Sytuacja na tych terenach stała się tak napięta, że gubernator Ford osobiście udał się do Carthage, siedziby władz w tym regionie, aby starać się załagodzić wzburzone nastroje. W liście do Józefa Smitha napisał, że jedynie proces Proroka i innych przywódców przed ławą przysięgłych złożoną jedynie z osób nienależących do Kościoła może zadowolić opinię publiczną. Gubernator Ford obiecał im również całkowitą ochronę i sprawiedliwy proces, jeśli dobrowolnie oddadzą się do dyspozycji sądu. Józef odpisał, że jego życie w trakcie podróży byłoby zagrożone, więc nie przyjedzie.

Po wspólnych naradach z braćmi na temat tego, co należy uczynić, Józef Smith miał uczucie, że jeśli wraz z Hyrumem opuści Nauvoo i uda się na zachód, świętym w Nauvoo nie stanie się krzywda. Działając zgodnie z tym natchnieniem, Józef i Hyrum przekroczyli rzekę Missisipi i udali się do stanu Iowa. Niektórzy członkowie Kościoła w Nauvoo wątpili jednak w plan Proroka. Kilku z nich przyszło do niego, oskarżając go o tchórzostwo, mówiąc, że porzuca świętych i pozostawia ich samych w obliczu prześladowań. Prorok odpowiedział: „Skoro moje życie jest bez wartości dla moich przyjaciół, nie ma wartości i dla mnie” (w: History of the Church, 6:549). Po wspólnej naradzie Józef i Hyrum powrócili do Nauvoo. Wczesnym rankiem 24 czerwca 1844 roku wyruszyli do Carthage.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 135:4. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach, szukając proroctwa, które Józef Smith przekazał w pobliżu Carthage.

  • Co miało się stać z Józefem zgodnie ze słowami tego proroctwa?

  • Jak, waszym zdaniem, musiał czuć się Prorok, kiedy opuszczał swoją rodzinę, wiedząc, że już do niej nie wróci?

  • Jak myślicie, dlaczego Prorok był „spokojny niczym letni poranek”, choć wiedział, że idzie „niczym owieczka na rzeź”?

Wyjaśnij, że wiedział on, iż jego śmierć ocali życie świętych.

Przed wyjazdem do Carthage Hyrum Smith przeczytał fragment: Eter 12:36–38 i zaznaczył tę stronę w swojej Księdze Mormona. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 135:5. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach i zwrócą uwagę na to, co Hyrum przeczytał i zaznaczył przed wyjazdem do więzienia w Carthage.

  • Jak sądzicie, dlaczego wersety z księgi Etera mogły mieć wówczas dla Hyruma szczególne znaczenie?

  • Co, waszym zdaniem, oznacza zdanie: „Wszyscy ludzie przekonają się, że moje szaty nie są splamione waszą krwią” (NiP 135:5)?

Poproś uczniów, aby zastanowili się, jakie uczucia mogły towarzyszyć Józefowi i Hyrumowi, kiedy zdali sobie sprawę, że najlepiej, jak tylko mogli, wypełnili powołania i powinności, które powierzył im Bóg.

  • Jakie nauki z przykładu Józefa i Hyruma Smithów mogą pomóc nam wypełniać powołania, które otrzymujemy od Boga?

Poproś kolejnego ucznia, aby przeczytał poniższe podsumowanie wydarzeń, które miały miejsce między 25 a 27 czerwca 1844 roku:

Uczeń 3.

25 czerwca 1844 roku Józef, Hyrum i inni przywódcy wpłacili kaucję i zostali uwolnieni do czasu rozpoczęcia formalnego procesu mającego rozstrzygnąć zarzuty podżegania do zamieszek (czyli zniszczenia wydawnictwa Nauvoo Expositor). Tego samego wieczora Józef i Hyrum zostali jednak wtrąceni do więzienia w Carthage pod zarzutem zdrady stanu, czemu Józef i jego prawnicy sprzeciwiali się jako bezprawnemu działaniu, ponieważ zarzut ten nie został przedstawiony na wcześniejszej rozprawie wyznaczającej kaucję. Wpłacenie kaucji w sprawie, w której zarzutem była zdrada stanu, było niemożliwe, więc musieli oni pozostać w Carthage, gdzie byli narażeni na niebezpieczeństwo.

26 czerwca 1844 roku Józef spotkał się w więzieniu z gubernatorem Fordem. Gubernator rozważał udanie się do Nauvoo i Józef zapytał, czy może mu towarzyszyć, ponieważ nie czuł się bezpieczny w Carthage. Gubernator Ford obiecał, że jeśli opuści Carthage, zabierze Józefa i Hyruma ze sobą. Tego wieczora Prorok złożył strażnikom świadectwo o autentyczności Księgi Mormona i Przywróceniu ewangelii.

Rankiem 27 czerwca 1844 roku Józef napisał w liście do swojej żony Emmy: „Pogodziłem się ze swoim losem, albowiem wiem, że jestem usprawiedliwiony i zrobiłem wszystko, co było w mojej mocy. Przekaż wyrazy miłości naszym dzieciom i wszystkim moim przyjaciołom” (w: History of the Church, 6:605). Tego samego dnia, pomimo ostrzeżeń o planach ataku na więzienie i zabicia więźniów, gubernator Ford wyjechał z Carthage, aby przemówić do mieszkańców Nauvoo. Złamał daną obietnicę i nie zabrał ze sobą Józefa i Hyruma. Przed wyjazdem gubernator Ford powierzył obronę więzienia oddziałowi milicji Carthage Greys — najbardziej wrogo nastawionemu spośród oddziałów milicji zebranych w Carthage — zaś pozostałe oddziały rozwiązał.

Powiedz uczniom, że w gorące i parne popołudnie 27 czerwca apostołowie John Taylor i Willard Richards znajdowali się wraz z Józefem i Hyrumem w więzieniu w Carthage. Gdy tak siedzieli w pomieszczeniu więziennym na piętrze, które było używane jako sypialnia dozorcy więzienia, proroka i jego towarzyszy ogarnęło złe przeczucie. Hyrum Smith poprosił Johna Taylora, aby zaśpiewał hymn zatytułowany „Strudzony wędrowiec” (zob. Hymn, nr 18). Jeśli ten hymn znajduje się w waszym śpiewniku, możesz poprosić uczniów o zaśpiewanie kilku wersów. Gdy będą śpiewać, zachęć ich, aby zastanowili się, jakie znaczenie mogły mieć wówczas słowa tego hymnu dla Józefa i Hyruma Smithów.

Poproś trzech uczniów, aby na zmianę odczytali poniższe skrótowe opisy męczeńskiej śmierci Proroka i jego brata. Poproś uczniów, aby postarali się wyobrazić sobie te wydarzenia, tak jakby znajdowali się wraz z Prorokiem w więzieniu w Carthage.

Uczeń 4.

Tuż po godzinie 17.00, 27 czerwca 1844 roku tłum liczący około 150–200 mężczyzn z twarzami pomalowanymi w celu ukrycia ich tożsamości, otoczył budynek więzienia. Strażnicy niemal nie stawiali oporu, kiedy kilkunastu napastników ruszyło schodami w kierunku pomieszczenia, w którym znajdowali się Prorok i jego towarzysze.

Józef, wraz z innymi, starał się zablokować drzwi, aby nie wpuścić do środka napierającego tłumu. Któryś z atakujących wystrzelił z pistoletu przez górny panel drzwi, trafiając Hyruma w lewą stronę twarzy. Padając na plecy, zakrzyknął: „Martwy jestem!” (w: History of the Church, 6:617). John Taylor napisał później: „Nigdy nie zapomnę wyrazu ogromnego współczucia i troski, jaki malował się na twarzy Brata Józefa, kiedy zbliżył się do Hyruma i pochylając się nad nim zakrzyknął: ‘Och, Hyrum, mój biedny, drogi bracie!’” (w: History of the Church, 7:102).

Uczeń 5.

Wcześniej tego dnia jedna z odwiedzających osób dała Józefowi rewolwer. Działając w obronie wszystkich obecnych, Józef rzucił się do drzwi, wystawił rękę za framugę i wystrzelił w kierunku korytarza. Wypaliły zaledwie trzy z sześciu kul, raniąc przy tym kilka osób. Następnie motłoch przecisnął broń przez na wpół zamknięte drzwi, a John Taylor próbował odeprzeć ich atak, bijąc w lufy laską.

Kiedy sytuacja przy drzwiach się zaostrzyła, John Taylor próbował uciec przez okno. Podczas próby ucieczki został postrzelony w udo przez kogoś mierzącego do niego od strony drzwi oraz z zewnątrz budynku. Upadł na podłogę, a gdy próbował dostać się pod łóżko tuż obok okna, ciężko raniły go trzy kolejne kule. W tym samym czasie Willard Richards zaczął uderzać laską w lufy wdzierające się przez drzwi.

Uczeń 6.

Józef Smith zdecydował wówczas, że podejmie próbę ucieczki przez okno, prawdopodobnie, by ratować własne życie lub, zdaniem niektórych, by ratować życie Willarda Richardsa i Johna Taylora. Kiedy Willard Richards walczył z naporem motłochu przy drzwiach, Prorok podbiegł do otwartego okna. W tej samej chwili dosięgły go kule zarówno od strony więzienia jak i z zewnątrz. Runął przez okno na ziemię, krzycząc: „O Panie, mój Boże!”. Napastnicy wybiegli z więzienia, aby upewnić się, że Józef nie żyje. Chociaż w pobliżu nie było żadnych członków Kościoła, ktoś krzyknął: „Mormoni nadchodzą!” i cały tłum się rozpierzchł. (Zob. History of the Church, 6:618, 620–621; zob. także Church History in the Fulness of Times Student Manual, str. 283.)

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 135:2. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i zwrócili uwagę na opis losów Johna Taylora i Willarda Richardsa. Powiedz uczniom, że kula jedynie otarła się o lewe ucho Willarda Richardsa, co było wypełnieniem proroctwa, które Józef dał ponad rok wcześniej, „że nadejdzie czas, iż kule będą padać wokół niego niczym grad i ujrzy on swych przyjaciół padających na ziemię po obu stronach, lecz w jego odzieniu nie będzie ani jednej dziury” (w: History of the Church, 6:619).

Zwróć uwagę uczniów na pierwsze zdanie wersetu: Nauki i Przymierza 135:1 i zadaj im następujące pytanie:

  • Jak myślicie, co oznacza zwrot: „aby przypieczętować świadectwo tej księgi i Księgi Mormona”? (W tym kontekście słowo przypieczętować oznacza potwierdzić coś na dobre, na przykład świadectwo).

Wskaż słowo: męczeństwo w wersecie 1. i zapytaj:

  • Kim jest męczennik? (To osoba, która poniosła śmierć, świadcząc o prawdzie swej wiary lub sprawy. Wyjaśnij im, że słowo męczennik pochodzi od greckiego słowa oznaczającego świadka [zob. Bible Dictionary [Słownik biblijny], „Martyr” [Męczennik]]).

Poproś uczniów, aby przeczytali werset: Nauki i Przymierza 135:7 i odszukali, czego świadectwem jest męczeńska śmierć Józefa i Hyruma Smithów.

  • Świadectwo o czym przypieczętowali swoją męczeńską śmiercią Józef i Hyrum Smith? (Uczniowie mogą różnie to sformułować, lecz powinni rozpoznać następującą prawdę: Józef i Hyrum Smith przypieczętowali swoje świadectwo o prawdzie przywróconej ewangelii własnym życiem. Możesz zapisać tę prawdę na tablicy).

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad odpowiedzią na poniższe pytanie i odpowiedzieli na nie w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania:

  • Jaki wpływ na wasze świadectwo ma wiedza o świadectwie Józefa i Hyruma Smithów oraz o ich gotowości, by oddać życie za prawdę?

Po upływie wyznaczonego czasu poproś chętnych uczniów, aby podzielili się swoimi odpowiedziami. Na zakończenie złóż świadectwo o Proroku Józefie Smithie.

Komentarz i tło historyczne

Wyjazd do Carthage

Emma Smith wspominała swe uczucia, kiedy jej mąż Józef przekroczył rzekę Missisipi, by powrócić do Nauvoo: „Miałam najgorsze przeczucia, nigdy w życiu się tak nie czułam”, powiedziała, „od tamtej pory już tylko czekałam, kiedy zostanie zabity” (w: Edmund C. Briggs, „A Visit to Nauvoo in 1856”, Journal of History, październik 1916, str. 454). Kiedy wczesnym rankiem w poniedziałek 24 czerwca 1844 roku Józef opuszczał swój dom, by udać się do Carthage, zwrócił się do Emmy i powiedział: „Emmo, czy nauczysz moich synów, by kroczyli śladami swego ojca?”. Emma odpowiedziała: „Och, Józefie, przecież ty wrócisz”. Józef powtórzył swoje pytanie jeszcze dwukrotnie i za każdym razem Emma odpowiadała w ten sam sposób. (W: „Edwin Rushton, Related by his Son”, w: Hyrum L. Andrus i Helen Mae Andrus, They Knew the Prophet [1974], str. 171). W chwili męczeńskiej śmierci męża Emma była w czwartym miesiącu ciąży. Mieli też z Józefem jeszcze czworo żyjących dzieci: Julię (13 lat), która była adoptowana, Josepha III (11 lat), Fredericka (8 lat) i Alexandra (6 lat).

Przed posiadłością Józef zwrócił się wówczas do tłumu, który zgromadził się o tak wczesnej porze. Kiedy przemawiał, jego synowie ciągnęli go za ubranie i płakali: „Ojcze, ojcze, nie jedź do Carthage. Zabiją cię”. Matka zapytała go, czy może jej obiecać, że powróci. (Dan Jones, „The Martyrdom of Joseph and Hyrum Smith”, rękopis, 20 stycznia 1855, Church History Library, Salt Lake City). Nie odpowiadając jej wprost, Józef powiedział do zebranych świętych: „Jeśli tam nie pojadę [do Carthage], zniszczone zostanie to miasto i jego mieszkańcy. Nie mogę znieść myśli, że moi drodzy bracia i siostry oraz ich dzieci mieliby cierpieć w Nauvoo, podobnie jak w Missouri; nie, lepiej, żeby wasz brat Józef umarł za swoich braci i siostry, albowiem jestem gotów dla nich umrzeć. Moja praca została zakończona” (w: Dan Jones, „The Martyrdom of Joseph Smith and His Brother, Hyrum” tłum., Ronald D. Dennis, w: Ronald D. Dennis, „The Martyrdom of Joseph Smith and His Brother Hyrum”, BYU Studies, tom 24., nr 1. [zima 1984], str. 85; zob także: Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2., [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 277).

„Przytuliwszy swe małe dzieci, które uczepiły się jego ubrania i pożegnawszy się czule z żoną, którą bardzo kochał, z oczyma pełnymi łez, udzieliwszy ostatniego pocieszenia swej starszej, pełnej świętości matce, z wielką mocą przemówił do wszystkich zebranych, nawołując ich, by byli wierni i podążali drogą religii, której ich nauczał”) (w: Dan Jones, „The Martyrdom of Joseph Smith and His Brother, Hyrum”, str. 85–86).

Kiedy Józef wyjechał z Nauvoo wraz z towarzyszącymi mu osobami, zatrzymał się na chwilę przy miejscu, gdzie wznoszona była świątynia, „spojrzał na ten święty przybytek, a potem na miasto i powiedział: ‘To jest najcudowniejsze miejsce i są tu najwspanialsi ludzie pod niebem; nie zdają sobie jednak sprawy z tego, jakie czekają ich próby’” (History of the Church, 6:554; zob. także Church History in the Fulness of Times Student Manual, str. 277).