Punishtja e Këpucëve të Abuelos
Autorja jeton në Jutë, SHBA.
“A e di, neve na duhet të jemi më shumë si kjo këpucë”, tha gjyshi.
“Nuk është gjithmonë e lehtë të thuash ‘më vjen keq’” (Children’s Songbook, f. 98).
Migeli hapi derën e punishtes së këpucëve të abuelos (gjyshit) të tij. Mbajti erën e lëkurës me të cilën punonte abueloja. Ishte një nga aromat e tij të parapëlqyera.
“Tjeta, abuelo!”
Abueloja ishte gjunjëzuar dhe po vizatonte formën e këmbës së një klienti në një copë letre. Ai nuk i ngriti sytë. Dëgjimi i abuelos nuk ishte shumë i mirë.
Migeli u ul te banka e punës. Vështroi grumbujt e lëkurës së prerë. Përfytyroi se çfarë do të bënte abueloja me secilën prej tyre, duke përdorur çekiçin dhe pincat e tij.
Veglat i kujtuan Migelit diçka tjetër që e donte shumë. Abueloja i jepte atij gjithmonë një sheqerkë kurdoherë që Migeli ndihmonte për pastrimin.
Por Migeli kishte uri tani! Ai e dinte se nuk duhej të merrte një ëmbëlsirë pa pyetur, por dukej sikur abueloja do të ishte i zënë për njëfarë kohe. “Ndoshta nuk më duhet të pres”, mendoi Migeli.
Migeli u zgjat poshtë banakut që të merrte kavanozin me sheqerka. Ishte plot me sheqerkën e tij të parapëlqyer – e ëmbël dhe pak djegëse nga pluhuri i specit djegës! Teksa e hapi, Migeli u ndje jo shumë rehat. Por sheqerka dukej kaq e shijshme. Ai nxitoi dhe e futi në gojë.
Shumë shpejt, klienti u largua. Abueloja mori një copë lëkure dhe e zhyti me shpejtësi në pak ujë. Kjo ndihmonte që ta mbante lëkurën të butë dhe që të mund të punohej lehtë.
Migeli e gëlltiti pjesën e mbetur të sheqerkës sa më shpejt që mundi. Pastaj shkoi drejt abuelos.
“Përshëndetje!” tha abueloja me buzëqeshje. “Jam i kënaqur që erdhe të më shohësh.”
Migeli e përqafoi abuelon. Ai shpresonte që abueloja nuk do ta kuptonte se kishte ngrënë një sheqerkë. Migeli e largoi shqetësimin.
“Duket sikur je i zënë me punë sot”, tha Migeli, duke treguar me gisht grumbujt e lëkurës. “A ke nevojë për ndonjë ndihmë?”
“Sigurisht! A mund të ma japësh atë fije?”
Migeli u zgjat të merrte një fill të gjatë. Ai e tërhoqi me të dy duart. Ishte më rezistent se ç’dukej.
“Uau, qënka i fortë.”
Abueloja nënqeshi. “Duhet të jetë, që ta durojë konsumimin nga përdorimi i ashpër.” Abueloja e shkoi fillin përmes lëkurës. Pastaj ai mori atë pamje në fytyrë që mamá-ja nganjëherë e quante pamja e “abuelos së mençur”.
“A e di, na duhet të jemi më shumë si kjo këpucë”, tha abueloja duke tundur kokën.
Migeli ia nguli sytë lëkurës. “Ëëë. A duhet?”
“Po, vërtet. Ne duhet të qëndrojmë të fortë. Në atë mënyrë tundimet e Satanit nuk do të na thyejnë.”
Sheqerka e kuqe i shkrepëtiu Migelit në mendje. Ai e dinte se duhej t’i tregonte abuelos për të.
Abueloja mori një këpucë të vjetër nga rafti. “A e sheh këtë vrimë të madhe?”
Migeli ndoshta mund ta fuste dorën nëpër vrimë. “Po.”
“Kjo dikur ishte një vrimë e vogël që mund të ishte ndrequr lehtë. Por ata pritën dhe tani do të jetë shumë më e vështirë që ta rregullojmë. Zakonet e këqija dhe zgjedhjet e këqija janë si ajo vrimë. Është më mirë t’i ndreqim herët.”
Abueloja e tundi sërish kokën dhe pamja e “abuelos së mençur” u shndërrua sërish në një buzëqeshje. Ata vazhduan të flisnin teksa abueloja punonte. Gjatë gjithë kohës, Migeli vazhdonte të mendonte për kallamin e kuq prej sheqeri.
Kur abueloja mbaroi, Migeli e ndihmoi atë të pastronte. Pastaj abueloja u zgjat të merrte kavanozin e tij me sheqerka.
Më në fund, Migeli nuk mundi të duronte. “Unë mora një nga sheqerkat e tua!” tha ai befas.
Abueloja e uli kavanozin. “Çfarë the?”
Migeli i tregoi atij se e kishte marrë sheqerkën pa e pyetur. “Më vjen shumë keq, abuelo! Nuk do ta bëj më kurrë, të premtoj!”
Abueloja i dha Migelit një përqafim të fortë. Migeli u ndje shumë më mirë.
“Faleminderit që ishe i ndershëm. Kjo është më e rëndësishme për mua se thuajse çdo gjë tjetër.”
Rrugës për në shtëpi, Migeli u ndje tamam si një nga palët e reja të këpucëve të abuelos. I fortë sa mundej dhe gati për jetën!