Հարատև աշակերտություն

Փորձառությունները, ինչպիսիք են՝ ԵԶՀ համաժողովները, ճամբարները, հաղորդության ժողովները և միսիաները, կարող են օգնել ամրապնդել մեր վկայությունները, և ավելի խոր դարձի ու հոգևոր բացահայտումների միջով մեզ տանել դեպի հարաբերական խաղաղության վայրեր: Բայց մենք ի՞նչ պետք է անենք, որպեսզի մնանք այնտեղ և շարունակենք «առաջ մղվել Քրիստոսի հանդեպ հաստատամտությամբ» (2 Նեփի 31.20), այլ ոչ թե հետ գնանք և թուլացնենք մեր վկայությունները: Մենք պետք է շարունակենք կատարել այն քայլերը, որոնք մեզ սկզբում բերել են այդտեղ՝ հաճախ աղոթել, ընկղմվել սուրբ գրությունների ընթերցանության մեջ և անկեղծորեն ծառայել:

Մեզանից ոմանց համար, գուցե, Տիրոջը վստահելու վարժանք պահանջվի՝ անգամ հաղորդության ժողովին մասնակցելու համար: Բայց, երբ այնտեղ ենք, Տիրոջ հաղորդության բժշկող ազդեցությունը, ավետարանի սկզբունքների ներարկումներն ու եկեղեցական համայնքի դաստիարակությունը կարող է մեզ տուն ուղարկել հոգևորապես ոգեշնչված և ամրապնդված:

ԵԶՀ-ի ժամանակ Եկեղեցու ավելի քան 200000 երիտասարդները սկսեցին ավելի լավ ճանաչել Փրկչին` օգտագործելով միասին հավաքվելու մի պարզ բանաձև` որտեղ նրանցից երկուսը կամ ավելին հավաքվել էին Նրա անունով (տես Մատթեոս 18.20)՝ ուսումնասիրելով և կիրառելով սուրբ գրությունները, միասին երգելով ու աղոթելով և խաղաղություն գտնելով Քրիստոսում: Սա հոգևոր արթնացման հզոր դեղատոմս է:

Եղբայրների և քույրերի այդ մեծաքանակ խումբն այժմ տուն է գնացել` որոշելու, թե ինչ է նշանակում դեռևս «վստահել Տիրոջը» (Առակաց 3.5, 2022 թ. երիտասարդների թեման), երբ շրջապատված են մոլեգնած աշխարհի ժխորով: Մի բան է «լսել նրան» (Ջոզեֆ Սմիթ—Պատմություն 1.17) խորհրդածության խաղաղ մի վայրում`սուրբ գրությունները լայն բացած: Բայց լիովին այլ բան է` աշակերտ լինել այս մահկանացու կյանքի շեղումների տարափի մեջ, երբ մենք պետք է ձգտենք «լսելՆրան», նույնիսկ, ինքնամեղադրանքի և երերուն ինքնավստահության մշուշի միջով: Թող կասկած չլինի, դա հենց հերոսների հատկանիշն է, որը դրսևորվում է մեր երիտասարդների կողմից, երբ նրանք ամուր վճռականությամբ դիմակայում են են մեր ժամանակի փոփոխվող բարոյական հիմքերին:

Մի առիթով ես ցցի երտասարդ կանանց նախագահի ամուսնու դերում էի: Մի երեկո ինձ հանձնարարվեց դասավորել թխվածքները ճեմասրահում, մինչ կինս հավաքատանը հոգևոր հավաք էր անցկացնում ծնողների և նրանց դուստրերի համար, որոնք պատրաստվում էին հաջորդ շաբաթ մասնակցել Երիտասարդ կանանց ճամբարին: Նա բացատրեց, թե որտեղ լինել և ինչ բերել, ապա ասաց. «Այսպիսով, երեքշաբթի առավոտյան, երբ ձեր սիրելի աղջիկներին բերեք ավտոբուսի մոտ, նրանց մի լավ ամուր գրկեք: Եվ համբուրեք նրանց՝ ցտեսություն մաղթելով, որովհետև նրանք չեն վերադառնալու»:

Ես լսեցի ինչ-որ մեկի հոգոցը, հետո հասկացա, որ դա ես էի: «Չեն վերադառնալո՞ւ»:

Բայց հետո նա շարունակեց. «Երբ երեքշաբթի առավոտյան բերեք աղջիկներին, նրանք իրենց հետևում կթողնեն պակաս կարևոր բաների շեղումները և միասին կանցկացնեն մեկ շաբաթ` սովորելով, աճելով ու վստահելով Տիրոջը: Մենք միասին կաղոթենք, կերգենք ու ճաշ կպատրաստենք, միասին կծառայենք ու կկիսվենք վկայություններով և կանենք այն գործերը, որոնք թույլ կտան մեզ զգալ Երկնային Հոր Հոգին՝ ողջ շաբաթվա ընթացքում, մինչև որ այն ամբողջովին կներծծվի մեր ոսկորների մեջ: Եվ շաբաթ օրը, աղջիկները, ում դուք կտեսնեք այդ ավտոբուսից իջնելիս, չեն լինի այն աղջիկները, որոնց դուք բերեցիք երեքշաբթի օրը: Նրանք կլինեն նոր արարածներ: Եվ եթե դուք օգնեք նրանց շարունակել այդ ավելի բարձր հարթությունից, նրանք կապշեցնեն ձեզ: Նրանք կշարունակեն փոխվել և աճել: Եվ ձեր ընտանիքը նույնպես կփոխվի։

Այդ շաբաթ օրը հենց այդպիսին էր, ինչպես նա կանխագուշակեց: Երբ բեռնում էի վրանները, ես լսեցի կնոջս ձայնը փոքրիկ անտառային ամֆիթատրոնում, որտեղ հավաքվել էին աղջիկները՝ նախքան տուն մեկնելը: Նա ասաց. «Օ՜, ահա և դուք: Մենք ամբողջ շաբաթ հետևում ենք ձեզ: Մեր շաբաթօրյա աղջիկներ»:

Սիոնի հաստատակամ երիտասարդները ճամփորդում են ապշեցուցիչ ժամանակներով: Նրանց հատուկ խնդիրն է՝ ուրախություն գտնել այս աշխարհում, որի կործանումը կանխագուշակված է, առանց մաս դառնալու սրբության հանդեպ կույր վերաբերմունք ունեցող այդ աշխարհին: Մոտ հարյուր տարի առաջ Ջ. Կ. Չեսթերտոնը խոսել է գրեթե այնպես, կարծես տեսել է տնակենտրոն և Եկեղեցու կողմից աջակցվող ուսուցման այս փնտրտուքը, երբ ասել է. «Մենք պետք է զգանք տիեզերքը միաժամանակ որպես մարդակերի ամրոց, որը պիտի գրոհի ենթարկվի, և այնուամենայնիվ, որպես մեր սեփական խրճիթ, որտեղ մենք կարող ենք վերադառնալ երեկոյան» (Orthodoxy [1909], 130)։

Բարեբախտաբար, նրանք ստիպված չեն միայնակ ճակատամարտելու: Նրանք ունեն միմյանց: Եվ նրանք ունեն ձեզ: Եվ նրանք հետևում են ապրող մարգարեին` նախագահ Ռասսել Մ. Նելսոնին, որն առաջնորդում է տեսանողի գիտակից լավատեսությամբ՝ հայտարարելով, որ այս ժամանակների մեծ նախաձեռնությունը՝ Իսրայելի հավաքումը, կլինի վեհապանծ ու փառահեղ (տես «Իսրայելի հույսը» [համաշխարհային երիտասարդական հավաք, հունիսի 3, 2018], HopeofIsrael.ChurchofJesusChrist.org):