Siya Nagtudlo Kanato sa Pagsalikway sa Kinaiyanhon nga Pagkatawo

Usa ka buntag usa ka pamilya nagpundok aron sa pagtuon sa kasulatan sama sa naandan. Samtang sila nagpundok, gibati sa amahan ang usa ka negatibong pagbati: ang ubang sakop sa pamilya makita nga walay gana sa pag-apil. Diha silay pag-ampo sa pamilya, ug sa ilang pagsugod sa pagbasa sa mga kasulatan, ang amahan nakabantay nga usa sa mga anak walay dalang kaugalingon niyang mga kasulatan. Siya midapit kaniya nga mobalik sa iyang kwarto ug dad-on ang iyang mga kasulatan. Nag-ukon-ukon siya sa pagbuhat sa ingon, ug human sa tagal sa panahon nga mora na og kahangturan, mibalik siya, milingkod, ug miingon: “Kinahanglan ba nato kining buhaton karon?”

Ang amahan naghunahuna nga ang kaaway sa tanang pagkamatarung gustong maghimo og mga problema aron sila dili makatuon sa mga kasulatan. Ang amahan, naningkamot nga magpabiling malinawon, miingon, “Oo, kinahanglan nato kining buhaton karon tungod mao kini ang buot sa Ginoo nga atong buhaton.”

Siya mitubag, “Di gyud ko ganahang mohimo niini karon!”

Ang amahan nawad-an na sa iyang pailub, midako ang tingog, ug miingon, “Ako kining panimalay, ug kita kanunayng magbasa sa kasulatan dinhi sa akong panimalay!”

Ang tuno ug gikusgon sa iyang mga pulong nakapasakit sa iyang anak nga babaye, ug naggunit sa iyang mga kasulatan, mibiya sa nag-alirong nga pamilya, midagan ngadto sa iyang kwarto, ug gilamba ang pultahan. Diha nahuman ang pagtuon sa kasulatan sa pamilya—walay panag-uyon og diyutay ra nga gugma ang mabati diha sa panimalay.

Nasayud ang amahan nga siya nasayop, busa miadto siya sa kaugalingon niyang kwarto ug miluhod aron mag-ampo. Nangayo siya og tabang sa Ginoo, nasayud nga siya nakapasilo sa usa sa Iyang mga anak, ang anak nga babaye nga iya gayud nga gipangga. Siya mihangyo sa Ginoo nga ibalik ang diwa sa gugma ug sa panag-uyon sa panimalay ug makahimo kanila nga makapadayon sila sa pagtuon sa mga kasulatan isip pamilya. Samtang siya nag-ampo, nakahunahuna siya og ideya: “Lakaw ug moingon nga ‘pasayloa ako.’” Mipadayon siya sa pag-ampo nga matinguhaon, nangayo nga ang Espiritu sa Ginoo mobalik diha sa iyang panimalay. Sa makausa pa ang ideya miabut: “Lakaw ug moingon nga, ‘pasayloa ako.’”

Gusto gyud niya nga mahimong usa ka maayong amahan ug mobuhat sa hustong butang, busa mitindog siya ug miadto sa kwarto sa iyang anak nga babaye. Hinay-hinay siya nga nanuktok sa pultahan pipila ka higayon, ug walay tubag. Busa iyang gihinay og abli ang pultahan ug nakita niya ang iyang batang babaye nga nagbakho ug naghilak sa iyang kama. Siya miluhod sa iyang tupad ug uban sa hinay ug lumo nga tingog siya miingon, “pasayloa ako. Nangayo ko og pasaylo sa akong nabuhat.” Iyang gisubli, “pasayloa ko, gimahal ko ikaw, ug dili ko buot nga pasakitan ka.” Ug unya gikan sa baba sa usa ka bata migawas ang leksyon nga gusto sa Ginoo nga itudlo ngadto niya.

Miundang na siya sa paghilak ug human sa diyutayng kahilom, iyang gikuha ang iyang mga kasulatan ug misugod sa pagpangita og pipila ka mga bersikulo. Ang amahan nagtan-aw samtang ang limpyo ug gagmayng kamot mipakli sa mga pahina sa mga kasulatan, matag pahina. Siya miabut sa bersikulo nga iyang gipangita ug misugod sa pagbasa sa hinay uban sa malumo nga tingog: “Kay ang kinaiyanhon nga tawo mao ang usa ka kaaway sa Dios, ug sa gihapon gikan pa sa pagkapukan ni Adan, ug mahimo, hangtud sa kahangturan, gawas kon siya motugyan ngadto sa mga pagdani sa Balaang Espiritu, ug isalikway ang iyang kinaiyanhon nga pagkatawo ug mahimo nga usa ka santos pinaagi sa pag-ula ni Kristo ang Ginoo, ug mahimo nga ingon sa usa ka bata, manunuton, maaghup, mapainubsanon, mapailubon, puno sa gugma, mauyunon sa pagdawat sa tanan nga mga butang diin ang Ginoo makakita nga angay ipahamtang nganha kaniya, bisan ingon sa usa ka bata nga motugyan sa iyang kaugalingon ngadto sa iyang amahan.”¹

Samtang nagluhod gihapon sa kiliran sa iyang kama, gibati niya ang pagkamapainubsanon dihang naghunahuna siya sa kaugalingon “Kana nga kasulatan gisulat alang kanako. Siya nagtudlo kanako og usa ka talagsaong leksyon.”

Dayon mitan-aw siya ngadto sa iyang daddy ug miingon, “Pasayloa ko. Pasayloa ko, Daddy.”

Niana dayong higayona ang amahan nakaamgo nga siya wala mobasa niana nga bersikulo aron gamiton kana nga kasulatan ngadto niya, apan siya mibasa nga naggamit niini sa iyang kaugalingon. Iyang gibukhad ang iyang mga bukton ug migakos niya. Ang gugma ug panag-uyon nahibalik dinhi niining matam-is nga panahon sa pag-uliay sa kabubut-on gumikan sa pulong sa Dios ug sa Espiritu Santo. Kana nga kasulatan, nga nahinumduman sa iyang anak nga babaye gikan sa kaugalingon niyang pagtuon sa kasulatan, nakatandog sa iyang kasingkasing inubanan sa kainit sa Espiritu Santo.

Akong pinalanggang mga kaigsoonan, ang atong panimalay kinahanglan mahimong dapit nga mapuy-an sa Espiritu Santo. “Ang panimalay lamang ang makatandi sa pagkasagrado sa templo.”² Walay luna alang sa kinaiyanhon nga tawo sulod sa atong mga panimalay. Ang kinaiyanhon nga tawo dunay kalagmitan sa “pagtabon sa [iyang] mga sala, o sa pagtagbaw sa [iyang] garbo, sa [iyang] walay kapuslanan nga pangandoy, o sa paggamit sa gahum o kamandoan o pagpugos sa mga pagbati sa mga katawhan, [ug sa higayon nga siya mobuhat] bisan unsa nga matang sa pagkadili matarung, tan-awa, ang langit sa ilang mga kaugalingon mobiya; ang Espiritu sa Ginoo maguol; ug kon kini mobiya, Amen sa pagkapari o sa pagtugot niana nga tawo.”³

Kita nga naghupot sa Aaronic o sa Melchizedek nga pagkapari angayng magtimaan nga “walay gahum o impluwensya nga makahimo o angay gayud nga magpadayon pinaagi sa hiyas sa pagkapari, gawas lamang sa pagdani, sa pagkamainantuson, sa kalumo ug kaaghup, ug sa tiunay nga paghigugma; pinaagi sa pagkamabination, ug putli nga kahibalo, diin makapadugang sa hilabihan sa kalag nga walay pagpakaaron-ingon, ug walay pagpanglimbong.”⁴

Ang panagbingkil mawala sa atong mga panimalay ug sa atong mga kinabuhi samtang naningkamot kita sa pagsunod niining mga Kristohanon nga hiyas. “Ug kamo usab mopasaylo sa usag usa sa inyong mga kalapasan; kay sa pagkatinuod Ako moingon nganha kanimo, siya nga dili mopasaylo sa mga kalapasan sa iyang isigkatawo sa diha nga siya moingon nga siya naghinulsol, ang mao nagdala sa iyang kaugalingon ubos sa pagpanghimaraut.”⁵ “Pasayloa ko. Pasayloa ko, Daddy.”

Ang Ginoong Jesukristo, kinsa mao ang Prinsipe sa Kalinaw, nagtudlo kanato kon unsaon sa pag-establisar og kalinaw diha sa atong mga panimalay.

Siya nagtudlo kanato sa pagkamanunuton, o sa laing pagkasulti, motugyan ngadto sa kabubut-on o gahum sa Ginoo. “Lakaw ug moingon nga ‘pasayloa ako.’”

Siya nagtudlo kanato sa pagkaaghop, o sa laing pagkasulti, sa pagka “mapugnganon sa pagbati; malumo; ligdong; dili daling masuko o maglagot o mahasol; manunuton; mapailubon sa mga kasakit.”⁶

Siya nagtudlo kanato nga magpainubsanon, o sa laing pagkasulti, “mapaubsanon; ligdong; maaghup; manunuton; supak sa mga garbuso, mapahitas-on, mapalabilabihon, o magpakaaron ingnon.”⁷

“Pasayloa ko. Mangayo ko og pasaylo sa akong nabuhat.”

Siya nagtudlo kanato sa pagpailub, o sa laing pagkasulti, “magbaton sa kalidad nga makalahutay sa mga dautan sa walay pagbagulbol o kaguol” o “malinawon ubos sa pag-antus sa kadaut o kalapasan.”⁸

Siya nagtudlo kanato nga mapuno sa gugma. “Gimahal ko ikaw, ug dili ko buot nga mopasakit kanimo.”

Oo, akong mga kaigsoonan, Siya nagtudlo kanato sa pagsalikway sa kinaiyanhon nga tawo, sama sa amahan niini nga istorya kinsa nangamuyo sa Ginoo alang sa panabang. Oo, sa samang paagi nga gigakos sa amahan ang iyang anak nga babaye sa mga bukton sa iyang gugma, sa ingon usab ang Manluluwas mibukhad sa iyang mga bukton sa paggakos kanato sa panahon nga kita anaa sa matuod nga paghinulsol.

Siya nagtudlo kanato nga mahimong “usa ka santos pinaagi sa pag-ula ni Kristo ang Ginoo. Ug unya kita makig-uli sa atong kaugalingon ngadto sa Dios ug kita mahimong higala sa Dios. Ako mohatag og pagsaksi sa pagkatinuod ug sa gahum sa Pag-ula sa Manluluwas sa paglimpyo ug paghimo kanato ug sa atong mga panimalay nga balaan samtang kita naningkamot sa pagsalikway sa kinaiyanhong tawo ug mosunod Kaniya.

Siya ang “Kordero sa Dios,”⁹ Siya ang “Balaan ug Matarung,”¹⁰ “ug ang Iyang ngalan pagatawgon Kahibulongan, Magtatambag, Dios nga Makagagahum, Amahan nga walay Katapusan, Prinsipe sa Pakigdait.”¹¹ Sa pangalan sa Ginoo nga si Jesukristo, amen.