ហាបាគុក
ជាព្យាការីម្នាក់ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ នៅស្រុកយូដា ដែលបានប្រាប់អំពីអំពើបាបនៃបណ្ដាជន ប្រហែលជានៅក្នុងរាជ្យនៃស្ដេចយេហូយ៉ាគីម (ឆ្នាំ ៦០០ ម.គ.ស.)។
គម្ពីរហាបាគុក
ជំពូកទី ១ គឺជាការពិភាក្សារវាងព្រះអម្ចាស់នឹងព្យាការីទ្រង់ គឺដូចជាការពិភាក្សានៅក្នុងគម្ពីរយេរេមា ១២ និង គ. និង ស. ១២១។ ហាបាគុកមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយដែលពួកទុច្ចរិតចេះតែចម្រើនឡើង។ នៅជំពូកទី ២ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ទូន្មានឲ្យហាបាគុក មានចិត្តអត់ធ្មត់ — មនុស្សសុចរិតត្រូវចេះរស់នៅដោយសេចក្ដីជំនឿ។ ជំពូកទី ៣ កត់ពាក្យអធិស្ឋានរបស់ហាបាគុក ដែលលោកបានជម្រាបដល់សេចក្ដីយុត្តិធម៌របស់ព្រះ។