ពង្សាវតារក្សត្រ
ជាគម្ពីរពីរក្បាលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ គម្ពីរទាំងពីរនេះរៀបរាប់អំពីប្រវត្តិនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ចាប់តាំងពីការបះបោរនៃអ័ដូនីយ៉ា ជាបុត្រទីបួននៃស្ដេចដាវីឌ (ប្រមាណជាឆ្នាំ ១០១៥ ម.គ.ស.) រហូតដល់ការឃុំឃាំងស្រុកយូដា (ប្រមាណជាឆ្នាំ ៥៨៦ ម.គ.ស.)។ គម្ពីរទាំងពីរនេះក៏មាននូវប្រវត្តិទាំងឡាយអំពីនគរខាងជើង (ពូជអ៊ីស្រាអែល ១០ អំបូរ) ចាប់តាំងពីការបែកបាក់គ្នា រហូតដល់ពួកសាសន៍ អាសស៊ើរចាប់គេយកទៅស្រុកខាងជើង។
ពង្សាវតារក្សត្រទី ១
ជំពូកទី ១ អធិប្បាយប្រាប់អំពីថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់នៅក្នុងជីវិតស្ដេចដាវីឌ។ ជំពូកទី ២–១១ កត់អំពីជីវិតរបស់សាឡូម៉ូន។ ជំពូកទី ១២–១៦ ប្រាប់អំពីអ្នកគ្រងរាជ្យបន្ទាប់សាឡូម៉ូន គឺរេហូបោម និងយេរ៉ូបោម។ យេរ៉ូបោមបានបណ្ដាលឲ្យមានការបែកបាក់នគរអ៊ីស្រាអែល។ ឯស្ដេចផ្សេងៗទៀតក៏បានពោលដល់ដែរ។ ជំពូកទី ១៧–២១ កត់ភាគទាំងឡាយអំពីការងារបម្រើរបស់អេលីយ៉ា កាលលោកទូន្មានដល់អ័ហាប់ជាស្ដេចអ៊ីស្រាអែល។ ជំពូកទី ២២ កត់អំពីសង្គ្រាមទាស់នឹងស្រុកស៊ីរីដែលអ័ហាប់ និងយ៉ូសាផាត ជាស្ដេចយូដា បានចូលដៃគ្នា។ ព្យាការីមីកាយ៉ាព្យាករជំទាស់នឹងពួកស្ដេច។
ពង្សាវតារក្សត្រទី ២
ជំពូកទី ១–២:១១ ប្រាប់អំពីជីវិតរបស់អេលីយ៉ាតមក ព្រមទាំងអំពីអេលីយ៉ាឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ជិះរថជាភ្លើង។ ជំពូកទី ២–៩ ប្រាប់អំពីការងារបម្រើរបស់អេលីសេ អំពីសេចក្ដីជំនឿ និងអំណាចដ៏ធំ។ ជំពូកទី ១០ ប្រាប់អំពីយេហ៊ូវ ជាស្ដេច ហើយអំពីរបៀបដែលទ្រង់បំផ្លាញដំណាក់អ័ហាប់ និងពួកសង្ឃនៃព្រះបាលយ៉ាងម៉េច។ ជំពូកទី ១១–១៣ កត់អំពីរាជ្យដ៏សុចរិតរបស់យ៉ូអាស និងមរណភាពនៃអេលីសេ។ ជំពូកទី ១៤–១៧ ប្រាប់អំពីស្ដេចផ្សេងៗទៀត ដែលបានសោយរាជ្យនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល និងស្រុកយូដាភាគច្រើន គឺនៅក្នុងសេចក្ដីទុច្ចរិត។ ជំពូកទី ១៥ កត់អំពីសាសន៍ស៊ីរីចាប់យកពូជអ៊ីស្រាអែលទាំង១០ អំបូរ។ ជំពូកទី ១៨–២០ កត់អំពីជីវិតដ៏សុចរិតនៃហេសេគា ជាស្ដេចយូដា និងអំពីព្យាការីអេសាយ។ ជំពូកទី ២១–២៣ ប្រាប់អំពីស្ដេចម៉ាន៉ាសេ និងស្ដេចយ៉ូសៀស។ តាមទំនៀមទម្លាប់ គឺម៉ាន៉ាសេបានទទួលខុសត្រូវចំពោះការធ្វើទុក្ករកម្មអេសាយ។ យ៉ូសៀសជាស្ដេចដ៏សុចរិតម្នាក់ ដែលបានតាំងក្រឹត្យវិន័យឡើងនៅចំណោមពួកសាសន៍យូដា។ ជំពូកទី ២៤–២៥ កត់អំពីការឃុំឃាំងដោយសាសន៍បាប៊ីឡូន។