Mas Maayo Pa Kay sa A

Ako naglibog sa mga pulong diha sa akong hunahuna samtang ako naningkamot gayud sa paghunahuna sa Dante’s Inferno. Akong gitan-aw ang relo diha sa sala. Alas 10:00 na sa gabii. Ako adunay eksamin inig ka buntag mga walo ka kapitulo sa Inferno nga wala pa nako mabasa, ako kinahanglan nga mosulat og usa ka outline para sa akong klase sa English, ug ako adunay miting usab sa alas 6:00 sa buntag sa seminary building. Ako kinahanglan nga matulog na sa dili madugay. Ako nagbasa:

Ako sa katapusan nag-apas sa konsentrasyon nga akong gikinahanglan aron makalahutay niining taas nga kagabhion.

“Hi, Shan,” ang akong syete anyos nga igsoong babaye, nga si Shallen, misulti.

Ako miigham og hinay ug nanghinaut nga unta siya mopalayo. Asa na gani ko dapita? Hmmm … makuyaw … makuyaw … Aha!

Ako dili na makahunahuna og tarung. Ako mibati nga ang daw nawong sa batang monyeka ni Shallen nagtan-aw pag-ayo sa akong matag lihok. Ako mibati nga mora og gipriso ubos sa mabinantayong mata sa akong samukan nga gamay’ng igsoong babaye. Ang iyang nagkislap-kislap, esmeralda nga mga mata mogilaw sa tumang kadasig kon iya kong makit-an nga nagtan-aw kaniya.

“Karon sa eskwelahan ang akong magtutudlo miingon kanamo nga ang tanan nga anaa sa ikaduhang ang-ang maghimo og usa ka adlaw alang sa bayani, ug kami magsul-ob og sinina sama sa among bayani, ug kinahanglan nga mohatag kami og usa ka report, ug mahimong makalingaw kini, ug kami magsul-ob sa among sinina sa tibuok adlaw bisan sa recess, ug kami …”

Ako nasayud kon ang akong istoryador nga igsoong babaye dili mohunong sa pag-istorya, ako dili gayud makahuman og basa sa mga kapitulo nga akong basahon, sa akong importante kaayo nga outline, o ako dili makakuha sa pulos A nga mga grado.

Ako kinahanglan nga adunay buhaton. Importante kaayo nga dili siya magsamok-samok. Ang dili pagtagad kaniya unta makapapuol kaniya, ug dayon siya mohisgut sa “adlaw sa bayani” ngadto sa laing sakop sa pamilya.

Ang akong tudlo migiya balik sa Inferno:

“Ug kami mag-drowing sa mga litrato sa among bayani ug …”

Ngano man nga dili siya makasabut nga ako dili matulog sa tibuok gabii sa pagbuhat sa akong homework? Ako mora og padulong na sa pagkasuko, usa ka kasuko ang hapit na mobuto, sa dihang siya mihunong na sa pag-istorya. Ako nahibulong. Ako nagtutok gayud sa akong basahon, nanghinaut nga siya unta makadiskobre nga ako dili interesado.

“Shan,” siya mihunghong sa iyang inosente, nindot paminawon nga tingog.

Ang akong mga mata nagtutok gihapon sa mga pulong ni Dante. Siya mihunong sa makadiyot. Ako mitan-aw kaniya nga nagduko sa iyang ulo naguol tungod kay wala nako siya tagda. Ang akong pagbati nga sad-an mas nidako, apan mas gipunting nako ang akong mga mata sa naimprinta diha sa hanap nga mga pahina.

“Shan, gusto nako nga ikaw ang akong bayani. Mahimo ba nakong sul-ubon ang imong uniporme sa lifeguard alang sa adlaw sa bayani?

Ang akong mga mata nabalhin gikan sa akong libro ngadto sa bughaw nga buhok nga mitabon sa magul-anong nawong sa akong igsoon nga babaye. Ako wala mangandoy nga ako ang mabayani ni Shallen—usa ka bayani nga wala gani manumbaling sa usa ka madanihon nga pito ka tuig ang pangidaron. Ang akong sad-an nga kasingkasing gikumot sa kaulaw sa dihang ako nakaamgo sa akong pagkahakog.

Akong gibutang ang akong ballpen ug gibutang sa kilid ang akong libro. Akong gigunitan ang akong gamay nga matahum nga tigdayeg ug midala kaniya sa akong kwarto. Ako siyang gisinaan sa akong kupas na nga sinina, misul-ob kaniya sa akong kalo [visor] nga hinimo sa foam, ug mibutang kaniya sa pito [whistle] nga magamit sa tubig nga may hanap nga mabasa nga “Shanda” diha sa iyang liog. Siya mitan-aw kanako ug misanag ang labing nindot nga pahiyum nga mao pa gayud sukad-sukad nga akong nakita diha sa iyang nawong. Ang iyang paghigugma nagkombinser kanako nga ang akong manghud nga babaye mas importante kay sa bisan unsa nga grado nga akong madawat.