បើទ្រង់អាចប្រែទឹកទៅជាស្រាទំពាំងបាយជូរបាន …

ដោយ អ័ដាម ស៊ី អូលសុន

ទស្សនាវដ្ដីសាសនាចក្រ

រឿងបីយ៉ាងដែលខ្ញុំបានរៀនពីអព្ភូតហេតុនេះដែលគេតែងតែមើលរំលង ។

រូបភាព

ក្អមទឹកទៅជាស្រា

យ៉ូហានគឺជាអ្នកសរសេរដំណឹងល្អតែម្នាក់គត់ ដែលបានរៀបរាប់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រែទឹកទៅជាស្រា ( សូមមើល យ៉ូហាន ២:១–១១ ) ។ លោកថែមទាំងមានអារម្មណ៍ជឿជាក់ល្មមគ្រប់គ្រាន់អំពីបទពិសោធន៍នេះដើម្បីប្រាប់យើងថា វាគឺជា « ទីសម្គាល់មុនដំបូង » របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ( យ៉ូហាន ២:១១ ) ។

តាមវប្បធម៌ លទ្ធផលនៃការអស់ស្រាអាចប៉ះពាល់ដល់ឋានៈក្នុងសង្គមរបស់អ្នកដែលពាក់ព័ន្ធ ។ ^១ ហើយខណៈពេលដែលខ្ញុំមិនជឿថា អព្ភូតហេតុត្រូវតែមានភាពអស្ចារ្យដើម្បីផ្លាស់ប្តូរជីវិត ខ្ញុំបានឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជា យ៉ូហាន គិតថាអព្ភូតហេតុនេះមានសារៈសំខាន់ម្ល៉េះក្នុងចំណោមមនុស្សជាច្រើនដែលមានទាំងភាពអស្ចារ្យ និងការផ្លាស់ប្តូរជីវិត ។

ហេតុអ្វីអព្ភូតហេតុ ?

ហេតុអ្វីបានជាអព្ភូតហេតុមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងម៉្លេះនៅទូទាំងការងារបម្រើរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ? ប្រាកដណាស់ វាជាផ្នែកមួយដោយសារតែសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ចំពោះអ្នកដែលខ្វះខាត ( សូមមើល ម៉ាកុស ១:៤១ ) ។ លើសពីនេះទៅទៀត អព្ភូតហេតុគឺជាភស្តុតាងដ៏សំខាន់នៃព្រះចេស្តា និងសិទ្ធិអំណាចដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល ម៉ាកុស ២:៥, ១០–១១ ) ។ ព្រឹត្ដិការណ៍អស្ចារ្យក៏អាចពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿ និងនាំឲ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសារលិខិតរបស់ទ្រង់ផងដែរ ( សូមមើល យ៉ូហាន ២:១១; ៦:២ ) ។

បន្ទាប់មក មានមនុស្សម្នាក់បានបង្ហាញប្រាប់ខ្ញុំថា អព្ភូតហេតុរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមិនគ្រាន់តែនាំមនុស្សឲ្យឮសារលិខិតនោះទេ វាក៏បានជួយបង្រៀនសារលិខិតផងដែរ ។^២ នៅពេលខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំអាចរៀនអ្វីខ្លះអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងបេសកកម្មដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់មកពីការប្រែទឹកឲ្យក្លាយជាស្រា នោះខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមមានការយល់ឃើញថ្មីៗ ។

នេះគឺជាមេរៀនចំនួនបីដែលខ្ញុំបានរៀនពីអព្ភូតហេតុនៅភូមិកាណាអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះចេស្តារបស់ទ្រង់ដើម្បីសង្គ្រោះ ។

១. « ពេលវេលាខ្ញុំមិនទាន់មកដល់នៅឡើយ »

នៅពេលម៉ារាបានទូលសូមឲ្យទ្រង់ជួយ ទ្រង់បានឆ្លើយថា « ពេលវេលាខ្ញុំមិនទាន់មកដល់នៅឡើយ » ( យ៉ូហាន ២:៤ ) ។ ដោយសារយើងគ្មានព័ត៌មានលម្អិតបន្ថែមទៀត នោះកំណត់ត្រារបស់យ៉ូហានមិនបញ្ជាក់ច្បាស់ពីអ្វីដែលម៉ារាបានរំពឹងទុក ឬអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលតាមរយៈការឆ្លើយតបរបស់ទ្រង់ថា ពេលវេលាខ្ញុំមិនទាន់មកដល់នៅឡើយនោះ ។

ឃ្លានេះមានឥទ្ធិពលលើខ្ញុំថាសំខាន់ ។ វាអាចថាព្រះយេស៊ូវបានសំដៅទៅលើព្រឹត្តិការណ៍ជិតមកដល់មួយចំនួន ដូចជាការចាប់ផ្ដើមនៃការងារបម្រើជាសាធារណៈរបស់ទ្រង់ ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ ឃ្លានេះមានមតិលើកឡើងច្របូកច្របល់ពាសពេញកំណត់ត្រារបស់យ៉ូហាន ដែលជារឿយៗចង្អុលសំដៅទៅលើអព្ភូតហេតុចុងក្រោយនៃពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល យ៉ូហាន ៤:២១–២៣; ៥:២៥–២៩; ៧:៣០; ៨:២០ ) ។ នៅទីបំផុត ឃ្លានេះបានលើកឡើងម្តងទៀតនៅចុងបញ្ចប់នៃការងារបម្រើក្នុងព្រះជន្មរមែងស្លាប់របស់ទ្រង់ថា « ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា ពេលកំណត់ ដែលទ្រង់ត្រូវចេញពីលោកីយនេះ ទៅឯព្រះវរ‌បិតាវិញ បានមកដល់ហើយ » ( យ៉ូហាន ១៣:១ បានបន្ថែមការបញ្ជាក់; សូមមើលផងដែរ យ៉ូហាន ១២:២៣, ២៧; ១៦:៣២ ) ។ ហើយពីមុនចាកចេញទៅសួនច្បារគែតសេម៉ានី ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលថា « ឱព្រះវរ‌បិតាអើយ កំណត់បានមកដល់ហើយ សូមដំកើងព្រះ‌រាជ‌បុត្រាទ្រង់ ដើម្បីឲ្យព្រះ‌រាជ‌បុត្រាបានតម្កើងទ្រង់ដែរ ( យ៉ូហាន ១៧:១ បានបន្ថែមការបញ្ជាក់ ) ។

ការដែលឃើញយ៉ូហាននិយាយឃ្លានេះឡើងវិញនៅពេញមួយកំណត់ត្រារបស់លោកបានជួយខ្ញុំឲ្យឃើញទីបញ្ចប់តាំងពីដើមមក ។ ដំបូង ព្រះយេស៊ូវបានប្រែទឹកទៅជាស្រាដើម្បីបំពេញការស្រេកខាងរាងកាយ ។ បន្ទាប់មក នៅទីបញ្ចប់ ទ្រង់បានប្រើស្រាសាក្រាម៉ង់ ដើម្បីតំណាងឲ្យព្រះលោហិតដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ ដែលធ្វើឲ្យមានជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ហើយបានបណ្ដាលឲ្យអស់អ្នកដែលជឿលើទ្រង់មិនស្រេកទៀតឡើយ ( សូមមើល យ៉ូហាន ៤:១៣–១៦; ៦:៣៥–៥៨; នីហ្វៃទី៣ ២០:៨ ) ។

២. « ការអ្វីដែលលោកប្រាប់ឲ្យធ្វើ នោះត្រូវធ្វើចុះ »

បន្ទាប់ពីបានទូលសូមជំនួយរបស់ព្រះយេស៊ូវ ម៉ារាបានប្រាប់ដល់ពួកអ្នកបម្រើថា « ការអ្វីដែលលោកប្រាប់ឲ្យធ្វើ នោះត្រូវធ្វើចុះ » ( យ៉ូហាន ២:៥ ) ។ មានមេរៀនមួយនៅក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍នេះ និងនៅក្នុងភាពស្រដៀងគ្នាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍រវាងដំណើររឿងនេះ និងដំណើររឿងរបស់យ៉ូសែបនៅប្រទេសអេស៊ីព្ទ ។

« កាលជនក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទទាំងអស់បានអត់ឃ្លាន ហើយគេស្រែកសូមអាហារពីផារ៉ោន នោះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទទាំងអស់ថា ចូរទៅឯយ៉ូសែបទៅ ហើយធ្វើតាមដែលលោកបង្គាប់ចុះ » ( លោកុប្បត្តិ ៤១:៥៥ បានបន្ថែមការបញ្ជាក់ ) ។

ម៉ារា ប្រហែលជាមិនមានបំណងបង្កើតទំនាក់ទំនងនេះទេ ហើយ យ៉ូហាន ក៏ប្រហែលមិនមានដែរ ។ ប៉ុន្តែកាលខ្ញុំសង្កេតឃើញភាពស្រដៀងគ្នានេះ មានគំនិតពីរបានផុសឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំ ។

ទីមួយ ខ្ញុំបានឃើញរបៀបមួយទៀតដែល យ៉ូសែប និងបុគ្គលសំខាន់ៗផ្សេងទៀតពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានទាយទុកជាមុនអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះទៅទៀត គឺដំណើររឿងនៃប្រទេសអេស៊ីព្ទ និងភូមិកាណាបានរំឭកខ្ញុំថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមិនត្រឹមតែអាចសង្គ្រោះយើងពីអំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់នោះទេ—ដែលក្រោយមកបានតំណាងទ្រង់ដោយនំប៉័ង និងស្រា—ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏អាចសង្គ្រោះយើងពីបញ្ហាប្រឈមផ្សេងៗ ខាងរូបកាយ និងខាងសង្គមផងដែរ ។ ពេលប្រជាជនអស់នំប៉័ង ផារ៉ោនប្រាប់ពួកគេឲ្យធ្វើតាមពាក្យដែលយ៉ូសែបបានប្រាប់ ។ ពួកគេបានធ្វើតាម ហើយក៏បានទទួលនំប៉័ង ហើយក៏បានរួចពីការស្រេកឃ្លានខាងរូបកាយ ។ ពេលពួកអ្នកបម្រើអស់ស្រា ម៉ារាប្រាប់ពួកគេឲ្យធ្វើតាមពាក្យដែលព្រះយេស៊ូវប្រាប់ ។ ពួកគេបានធ្វើតាម ហើយក៏បានទទួលស្រា ហើយអស់អ្នកដែលចូលរួមក៏ត្រូវបានសង្គ្រោះពីការខកខានបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកគេដែរ ។

ប្រសិនបើយើងស្ម័គ្រចិត្តធ្វើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូល នោះទ្រង់អាចសម្តែងអព្ភូតហេតុក្នុងជីវិតរបស់យើងបាន ។

ប្រសិនបើយើងស្ម័គ្រចិត្តធ្វើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូល នោះទ្រង់អាចធ្វើដូចគ្នាសម្រាប់យើង ហើយធ្វើអព្ភូតហេតុក្នុងជីវិតរបស់យើង ( សូមមើល ហេព្រើរ ១០:៣៥–៣៦ ) ។ ការបានសង្គ្រោះគឺជាអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ទ្រង់ ហើយវាតម្រូវឲ្យមានការប្រតិបត្តិតាមផ្នែករបស់យើង ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៤:៧; មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿ ១:៣ ) ។

៣. « គេក៏ចាក់ទឹកពេញដល់មាត់ពាង »

ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រាប់ពួកអ្នកបម្រើឲ្យចាក់ទឹកក្នុងពាងទាំងប្រាំមួយឲ្យពេញដល់មាត់ពាង ។ ហើយ « គេក៏ចាក់ទឹកពេញដល់មាត់ពាង » ( យ៉ូហាន ២:៦–៧ ) ។

ខណៈដែលអ្នកជំនាញបានណែនាំពីបរិមាណខុសៗគ្នា វាប្រហែលជាល្អជាងក្នុងការនិយាយថា ពាងទឹកនីមួយៗមានជាច្រើនលីត្រ ។ ការធ្វើឲ្យទឹកដែលមានចំណុះ ៤.៥៤ លីត្រ ឬ ៤៥៤.៦០៩ លីត្រក្លាយជាស្រាពិបាកខុសគ្នាយ៉ាងណានោះ ខ្ញុំមិនដឹងទេ ។ អ្វីដែលបានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ខ្ញុំគឺគំនិតដែលថា ព្រះយេស៊ូវមានព្រះចេស្តាក្នុងការផ្លាស់ប្តូររឿងមួយទៅជាអ្វីដែលខុសគ្នាទាំងស្រុង ។ ទ្រង់មិនត្រឹមតែធ្វើទឹកឲ្យមានរសជាតិស្រាប៉ុណ្ណោះទេ ទ្រង់ក៏បានយកម៉ូលេគុលទឹកធម្មតាៗ ហើយបានប្រែវាទៅជាស្រា ដែលជាល្បាយដ៏ស្មុគស្មាញនៃសមាសធាតុគីមីរាប់រយ ។

បើទ្រង់អាចធ្វើបែបនេះបាន នោះទ្រង់ក៏អាចផ្លាស់ប្តូរបញ្ហាប្រឈមខ្ញុំទៅជាពរជ័យដែរ—ដែលមិនគ្រាន់តែដកចេញការលំបាកនោះទេ ប៉ុន្តែតាមពិត វាផ្លាស់ប្ដូរខ្លឹមសារនៃការសាកល្បងឲ្យទៅជាការប្រទានពរដល់ខ្ញុំវិញ ( សូមមើល រ៉ូម ៨:២៨; នីហ្វៃទី២ ២:២ ) ។

ហើយបើសិនទ្រង់អាចដោះស្រាយឧបសគ្គមួយ នោះទ្រង់ក៏អាចដោះស្រាយឧបសគ្គជាច្រើនដែរ ។ ដូច្នេះ កាលជីវិតហាក់ដូចជាពោរពេញដោយការសាកល្បង សូមចាំថាទ្រង់អាចប្តូរទឹកទៅជាស្រាបាន ។ ទ្រង់អាចប្តូរផេះទៅជាភួងលំអរ ( សូមមើល អេសាយ ៦១:៣ ) ។ ទ្រង់អាចធ្វើឲ្យរឿងអាក្រក់ប្រែជាល្អ ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ៥០:២០ ) ។ ទ្រង់អាចកែប្រែកំហុសខ្ញុំឲ្យទៅជាការរីកចម្រើន ហើយយកអំពើបាបរបស់ខ្ញុំ ហើយកែប្រែវាពីការដាក់ទោសទៅជាការរីកចម្រើនវិញ ។^៣

ហើយចំពោះខ្ញុំ ការពិតនោះគឺជារឿងដ៏សំខាន់បំផុត ។ អព្ភូតហេតុដែលខ្ញុំធ្លាប់មើលរំលងបានបង្រៀនខ្ញុំថា តាមរយៈព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ ប្រសិនយើងមានសេចក្ដីជំនឿដើម្បីធ្វើអ្វីដែលទ្រង់បង្គាប់ នោះទ្រង់អាចផ្លាស់ប្តូរអតីតកាល យើង ទៅជាបុគ្គលដែលយើងអាចប្រែក្លាយ—ដូចទ្រង់បាន ។