« ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនអាចអភ័យទោស? » លីអាហូណា ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២៣ ។
សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនអាចអភ័យទោសបាន ?
ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ជួយខ្ញុំឲ្យយកឈ្នះលើអារម្មណ៍អាក្រក់របស់ខ្ញុំ ហើយអត់ទោស ។
រចនារូបភាពដោយ អេលែន ហ្គានស៍
ខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយបងប្អូនប្រុសពីរបីនាក់ផ្សេងទៀតក្នុងវួដរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីជួយបងស្រីម្នាក់ប្តូរទីលំនៅ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកខ្ញុំមកដល់ផ្ទះរបស់បងស្រីនោះ យើងមិនអាចចូលផ្ទះគាត់បានឡើយ ព្រោះមានឡានវ៉ែនមួយដែលចតមិនត្រឹមត្រូវបានបាំងផ្លូវយើង ។
ខ្ញុំបានទូរសព្ទហៅតាមលេខដែលបានបិទនៅចំហៀងឡានវ៉ែននោះ ដើម្បីសុំឲ្យនរណាម្នាក់មក ហើយបើកឡាននោះចេញ ។ បុរសម្នាក់បានលើកទូរសព្ទ ហើយបានសន្យាថា គាត់នឹងមកដល់ឆាប់ៗ ។
១៥ នាទីក្រោយមក ខ្ញុំបានទូរសព្ទហៅម្តងទៀត ប៉ុន្តែគាត់ពុំបានលើកទូរសព្ទនោះទេ ។ ទីបំផុត ក្រោយពីទូរសព្ទហៅម្តងទៀត គាត់ក៏បានមកដល់ជាមួយកូនពីរនាក់ ។ គាត់បានខឹង ហើយបាននិយាយអ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំខឹង ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមបំភ្លេចរឿងនេះ កាលដែលពួកខ្ញុំបន្តជួយប្តូរទីលំនៅ ។
នៅយប់នោះ ខ្ញុំបានគិតពីបទពិសោធន៍នោះ ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ជួយខ្ញុំឲ្យបំភ្លេចអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ហើយអត់ទោសដល់បុរសនោះ ។ ទ្រង់បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ ។
ទោះជាយ៉ាងណាក្តី បន្តិចក្រោយមក ខ្ញុំបានអានកាសែតក្នុងស្រុកមួយ ហើយបានឃើញអត្ថបទមួយអំពីបុរសរូបនេះ ។ អត្ថបទនោះបង្ហាញរូបថតរបស់គាត់ ។ អារម្មណ៍អវិជ្ជមានរបស់ខ្ញុំចំពោះគាត់បានត្រឡប់មកវិញម្តងទៀត ។ អ៊ីចឹងហើយ បានជាខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍បែបនោះសាជាថ្មី ។ ខ្ញុំបានទូលសូមព្រះអម្ចាស់ថា សូមកុំឲ្យបញ្ហាដែលមិនសំខាន់នេះរំខានដល់ខ្ញុំទៀត ហើយសូមទ្រង់ជួយខ្ញុំឲ្យអត់ទោសដល់បុរសនោះផង ។ អារម្មណ៍ល្អក៏បានកើតមាន ។
មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានជួបបុរសដដែលនេះនៅក្នុងហាងមួយ ។ អារម្មណ៍មិនល្អរបស់ខ្ញុំបានត្រឡប់មកវិញម្តងទៀត ។ ខ្ញុំងឿងឆ្ងល់ណាស់ ។ ខ្ញុំបានទូលសួរព្រះអម្ចាស់ថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនអាចយកឈ្នះលើបទពិសោធន៍នេះបាន ។ ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ទ្រង់បានបង្រៀនមេរៀនមួយដល់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបានចេញពីបរិវេណព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហេលស៊ីនគី ហ្វាំងឡង់ ពេលខ្ញុំបានឃើញបុរសដដែលនេះធ្វើការនៅក្នុងសួនច្បារព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំមិនចង់ជឿខ្លួនឯងទេ ។ គំនិតរបស់ខ្ញុំបានបើក ហើយខ្ញុំយល់ថា គាត់ក៏ដូចជារូបខ្ញុំដែរ ដែលកំពុងបម្រើព្រះអម្ចាស់ ហើយថាគាត់ដ៏ដូចជារូបខ្ញុំដែរ នៅពេលអ្វីៗមិនដំណើរការទៅរលូន នោះយើងក៏មានចិត្តមួម៉ៅ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំអាចមើលទៅបុរសម្នាក់នេះទុកដូចជាបងប្រុសរបស់ខ្ញុំ ។ ដោយមានទស្សនៈថ្មី នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍គោរព និងស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ ។ បន្ទាប់ពីនោះមក អារម្មណ៍ដែលមានពីមុនៗក៏បានរសាយទៅ ហើយមិនដែលត្រឡប់មកវិញឡើយ ។
នៅពេលយើងមើលទៅអ្នកដទៃដូចដែលព្រះអម្ចាស់ទតមកយើង នោះយើងអាចធ្វើតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ដើម្បីអត់ទោសទាំងស្រុងបាន ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៦:១៤–១៥; គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៤:៩–១០ ) ។ ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបទពិសោធន៍នេះបានឡើយ ជាបទពិសោធន៍ដែលពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណាដ៏ទន់ភ្លន់របស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលខ្ញុំនៅសញ្ជឹងគិតក្នុងដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំនៅឡើយ ។