« តើចៅបាត់ទៅណា ? » លីអាហូណា ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២៣ ។
សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
តើចៅបាត់ទៅណា ?
ខ្ញុំត្រូវទទួលយកពេលវេលា និងព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះ កាលខ្ញុំរៀនស្រឡាញ់ជីដូនរបស់ខ្ញុំដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទស្រឡាញ់គាត់ដែរ ។
ថ្វីបើលោកយាយមានជំងឺក៏ដោយ ក៏អ្វីៗដែលគាត់ធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំ គឺដោយសារតែគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំដែរ ។
រូបថតផ្តល់សិទ្ធិដោយអ្នកនិពន្ធ
« តើចៅបាត់ទៅណា ចៅសម្លាញ់ ? » ជីដូនរបស់ខ្ញុំបានសួរ ខណៈគាត់ទៅបើកទ្វារឲ្យខ្ញុំ ។ ចៅទើបត្រឡប់មកពីបម្រើបេសកកម្មពេញម៉ោងនៅប្រទេសអែល សាល់វ៉ាឌ័រ ។ កែវភ្នែករបស់លោកយាយពេញដោយភាពរីករាយពេលបានជួបខ្ញុំម្ដងទៀត ។ ដៃរបស់គាត់ទន់ និងកក់ក្ដៅ ពេលគាត់ឱប‑កខ្ញុំ ។
ពួកយើងសន្ទនាគ្នាយ៉ាងរីករាយ កាលខ្ញុំបានឆ្លើយសំណួរគាត់អំពីបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រំជួលចិត្ត កាលខ្ញុំប្រាប់គាត់អំពីប្រជាជន អាហារ ការខិតខំបម្រើ និងអព្ភូតហេតុនៅបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំនិយាយចប់ គាត់ចាប់ផ្តើមស្ងាត់ភ្លាម ។ រួចគាត់បានសួរខ្ញុំថា « តើចៅបាត់ទៅណា ចៅសម្លាញ់ ? »
ច្បាស់ណាស់ គឺគាត់ពុំបានស្តាប់នោះទេ ។ អ៊ីចឹងហើយ យើងចាប់ផ្តើមការសន្ទនារបស់ពួកយើងម្តងទៀត ។ ប្រហែលជា ២០ នាទីក្រោយមក គាត់បានសួរសំណួរខ្ញុំជាលើកទីបីថា « តើចៅបាត់ទៅណា ចៅសម្លាញ់ ? »
មានអ្វីមួយមិនប្រក្រតី ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំដឹងថាប្រហែលមួយឆ្នាំក្រោយពីខ្ញុំបានចេញទៅបម្រើបេសកកម្ម ជីដូនរបស់ខ្ញុំបានកើតជំងឺភ្លេចភ្លាំង ។
ខ្ញុំមានចិត្តចង់ជួយជីដូនខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ។ រយៈពេលពីរឆ្នាំដែលខ្ញុំបានផ្សព្វផ្សាយពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះដែលមានចំពោះបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំមានឱកាសដើម្បីរស់នៅតាមការបង្រៀនទាំងនោះហើយ ។ ទោះជាខ្ញុំដឹងថា វាគឺជារឿងលំបាកក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំបានសូមទៅរស់នៅជាមួយគាត់ដែរ ដើម្បីខ្ញុំអាចជួយគាត់បាន ។
ពីរបីខែដំបូងនោះគឺលំបាកខ្លាំងណាស់ ។ ដូចជានៅក្នុងតំបន់បេសកកម្មផងដែរ ការដែលមានចិត្តអំណត់ និងការគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញក្លាយជាការងារពេញម៉ោង ។ ហើយដូចជាក្នុងអំឡុងពេលបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំដែរ ខ្ញុំត្រូវទទួលយកពេលវេលា និងព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះ កាលខ្ញុំរៀនស្រឡាញ់ជីដូនរបស់ខ្ញុំដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទស្រឡាញ់គាត់ដែរ ។
ការរស់នៅជាមួយជីដូនគឺជាអ្វីមួយដែលដូចជាការរស់នៅជាមួយមនុស្សបីនាក់ខុសគ្នា ។ ពេលខ្លះគាត់មិនអាចទ្រាំឲ្យអ្នកផ្សេងទៀតនៅក្នុងផ្ទះទេ ។ ពេលខ្លះគាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំមើលថែ និងទាមទារចំណាប់អារម្មណ៍ ហើយគាត់សប្បាយចិត្តដែលគាត់មិននៅម្នាក់ឯង ។ ពេលខ្លះគាត់ឃើញតែការត្រូវចិញ្ចឹមចៅប្រុសរបស់គាត់ដែលទើបតែត្រឡប់មកពីបេសកកម្មរបស់គាត់វិញ ។ « កុំធ្វើចឹង ! » អាចទៅជា « ម៉េចបានចៅមិនធ្វើវា » ភ្លាមៗ ។
ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ជីដូនរបស់ខ្ញុំគឺជាពរជ័យដ៏ធំសម្រាប់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំដឹងថា ថ្វីបើគាត់មានជំងឺក៏ដោយ ក៏អ្វីៗដែលគាត់ធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំ គឺដោយសារតែគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំដែរ ។
ជីដូនរបស់ខ្ញុំគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់ ហើយពាក្យដ៏ស្មោះសរតែងតែពោលឡើងរាល់ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកពីសាលា ឬធ្វើការវិញ ។ ដោយទឹកមុខទន់ភ្លន់ គាត់ឱបខ្ញុំ ថើបកខ្ញុំ ហើយសួរដោយក្តីស្រឡាញ់ថា « តើចៅបាត់ទៅណា ចៅសម្លាញ់ ? »