ការគិតពិចារណា
អាហារយប់ថ្ងៃចុងក្រោយរបស់មេលវ៉ា
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
ខ្ញុំបានសួរម្តាយរបស់ខ្ញុំដែលហៀបនឹងទទួលមរណភាពថា « តើម៉ាក់ចង់ព្យាយាមទទួលទានសាក្រាម៉ង់ដែរឬទេ ? »។
រចនារូបភាពដោយ គ្រីស្ទស្ទូហ្វើរ ថនណុក
ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានរស់នៅរហូតដល់អាយុ ៩២ ឆ្នាំ ហើយគាត់ទើបតែចែកឋាននាពេលថ្មីៗនេះ ។ គាត់បានសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យ នៅពេលវេជ្ជបណ្ឌិតបានសម្រេចចិត្តថា គ្មានអ្វីដែលអាចធ្វើបានទៀតឡើយ លើកលែងតែទុកឲ្យគាត់នៅឲ្យសុខស្រួលបែបនេះរហូតដល់គាត់ស្លាប់ ។
នៅពេលរៀបចំយកគាត់មកផ្ទះវិញ បងប្អូនប្រុសពីរនាក់មកពីវួដក្នុងមូលដ្ឋាន បានចូលមកក្នុងបន្ទប់ ហើយសួរប្រសិនបើម្តាយខ្ញុំចង់ទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ។ មុនដំបូងខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា « មិនអីទេ សូមអរគុណ » ។ ម៉ាក់គាត់ពិបាកលេបណាស់ ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបាននិយាយថា « ចាំមួយភ្លែត ខ្ញុំនឹងសួរគាត់សិន » ។ ខ្ញុំបានឈ្ងោកទៅជិតត្រចៀកគាត់ ហើយនិយាយថា « មានអ្នកកាន់បព្វជិតភាពពីរនាក់នៅទីនេះ ។ តើម៉ាក់ចង់ព្យាយាមទទួលទានសាក្រាម៉ង់ដែរឬទេ ? » នៅក្នុងសភាពសន្លប់បាត់ស្មារតី ប៉ុន្តែគាត់បានឆ្លើយដោយសំឡេងយ៉ាងច្បាស់ថា « ចាស៎ ចង់ » ។
បន្ទាប់ពីប្រសិទ្ធពរហើយ ខ្ញុំបានចាប់យកចំណិតនំបុ័ងចេញពីថាស ហើយហែកជាចំណិតតូច ហើយដាក់វាថ្មមៗទៅក្នុងមាត់របស់គាត់ ។ គាត់បានទំពារវាបានបន្តិច ហើយខ្ញុំបាននិយាយសុំទោសដោយស្ងាត់ៗទៅកាន់បុរសទាំងនោះ ដែលធ្វើឲ្យពួកគាត់ចាំយូរ ។ ពួកគេបានបញ្ជាក់ប្រាប់ខ្ញុំថា មិនជាថ្វីទេ ។ បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានលើកទីពីរបានបញ្ចប់ ខ្ញុំបានយកកែវទឹកជ័រតូចមួយ ហើយដាក់វាផ្អឹបនឹងបបូរមាត់របស់គាត់ ។ គាត់បានផឹកតែមួយជិប ប៉ុន្តែខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលកាលគាត់លេបទឹកនោះបានយ៉ាងស្រួល ។
ខ្ញុំបានថ្លែងអំណរគុណចំពោះបងប្អូនប្រុសនោះ ហើយពួកគេបានចាកចេញទៅបន្ទប់បន្ទាប់ទៀត ។ ប្រហែលជាមួយម៉ោងក្រោយមក ម្តាយខ្ញុំបានចែកឋានដោយស្ងប់សុខ ។
ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា វាជាគ្រាដ៏ពិសិដ្ឋដែលខ្ញុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យនៅជាមួយម្តាយខ្ញុំ ។ កិច្ចការចុងក្រោយដែលគាត់បានធ្វើនៅក្នុងជីវិតនេះនោះគឺទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ។ សម្តីចុងក្រោយដែលគាត់បាននិយាយនោះគឺ « ចាស៎ ចង់ »—ជាពាក្យចាស៎ដើម្បីទទួលសាក្រាម៉ង់ ចាស៎ដើម្បីថ្វាយនូវការលះបង់របស់គាត់នៃការមាន « ចិត្តសង្រេង និង វិញ្ញាណទន់ទាប » (នីហ្វៃទី ៣ ៩:២០) ចាស៎ ដើម្បីយកដាក់លើខ្លួនគាត់នូវព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ការសន្យាដើម្បីចងចាំទ្រង់ជានិច្ច ចាស៎ដើម្បីទទួលព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ។ អ្វីមួយចុងក្រោយដែលគាត់បានបរិភោគនោះគឺនិមិត្តរូបនៃសាក្រាម៉ង់ ។
ឱអាហារយប់ថ្ងៃចុងក្រោយរបស់គាត់ពិតជាមានរសជាតិផ្អែមចំពោះរូបគាត់ម៉្លេះហ្ន៎ ! ឱជីវិតរស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទដែលគាត់បានទទួលអារម្មណ៍ពីវាអស្ចារ្យអ្វីម៉្លេះហ្ន៎ ទោះបីជាគាត់ខ្សោយក្នុងការកម្រើក ឬ និយាយក្តី ! គាត់មានអំណរខ្លាំងអ្វីម៉្លេះ ចំពោះសេចក្តីប្រោសលោះរបស់ទ្រង់ និង ព្រះចេស្តាដែលទ្រង់មាន ដែលនាំឲ្យម្តាយខ្ញុំជួបនូវឱកាសចុងក្រោយនោះ ក្នុងដំណើរនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់គាត់ ហើយបានផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមដល់គាត់នូវជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។
រៀងរាល់សប្តាហ៍ នៅពេលយើងទទួលទានសាក្រាម៉ង់ សូមឲ្យយើងមានអំណរគុណចំពោះឱកាសដែលយើងមានដើម្បីរំឭកសេចក្តីសញ្ញារបស់យើង ហើយទទួលអារម្មណ៍នៃការអភ័យទោស ព្រមទាំងព្រះគុណ នៅពេលយើងព្យាយាមប្រែក្លាយឲ្យកាន់តែដូចជាព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ និង ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នោះនំបុ័ង និង ទឹកអាចមានសម្រាប់យើង គឺដូចដែលវាមានសម្រាប់ម្តាយខ្ញុំ « ផ្អែមជាងអ្វីៗដែលផ្អែមទាំងអស់ … ហើយសុទ្ធជាងអ្វីៗដែលសុទ្ធទាំងអស់ » (អាលម៉ា ៣២:៤២) ។