ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ
អំណរ នៃ ការរៀនសូត្រ
ដោយ ថាត អរ ខាលីស្ទើរ
ប្រធានសាលាថ្ងៃអាទិត្យទូទៅ
នៅពេលយើងក្លាយជាសិស្សដែលមានការតាំងចិត្ត នោះយើងនឹងបានដកពិសោធន៍នូវអំណររបស់ព្រះដែលកើតចេញពីការរៀន និងការរស់នៅតាមដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
មានរឿងមួយ និយាយអំពីបុរសម្នាក់ ដែលគេស្គាល់ថាជាមនុស្សខ្ជិលច្រអូសនៅក្នុងទីក្រុង ។ គាត់គ្មានចិត្តចង់ធ្វើការ គ្មានឆន្ទៈស្វែងរកការងារធ្វើឡើយ ។ គាត់រស់នៅដោយសារកម្លាំងរបស់អ្នកដទៃ ។ ទីបំផុតមនុស្សនៅទីក្រុងធុញទ្រាន់នឹងផ្គត់ផ្គង់ដល់គាត់ ។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តយកគាត់ទៅដាក់នៅខាងក្រៅទីក្រុង ហើយបានបំបរបង់គាត់ចោល ។ នៅពេលអ្នកទីក្រុងម្នាក់បាននាំគាត់ដាក់លើរទេះយកទៅក្រៅទីក្រុង អ្នកបររទេះនោះមានអារម្មណ៍អាណិតដល់បុរសកម្ជិលនោះជាខ្លាំង ។ ប្រហែលជាបុរសដែលគេបំបរបង់ចោលនោះ គប្បីត្រូវបានទទួលនូវឱកាសម្តងទៀត ។ ដោយហេតុនោះ គាត់បានសួរថា « តើអ្នកត្រូវការពោតមួយប៉ោត ដើម្បីចាប់ផ្តើមជីវិតអ្នកជាថ្មីទេ ? »
ជនដែលគេបំបរបង់នោះបានឆ្លើយឡើងថា « តើពោតនោះប្រឡេះចេញពីស្នូលហើយឬ » ១
គ្រូបង្រៀន និងសិស្ស ៖ មានការទទួលខុសត្រូវស្មើគ្នាដើម្បីរួមចំណែក
មានពេលខ្លះ យើងឃើញថាមនុស្សចង់យល់ពីព្រះគម្ពីរដោយមិនប្រឹងប្រែងអ្វីសោះ—ពួកគេចង់ឲ្យព្រះគម្ពីរពន្យល់ពួកគេ ពីមុនពួកគេអានវា ។ ពួកគេចង់រៀនដំណឹងល្អតាមលក្ខណៈកម្សាន្តដោយស្តាប់ជាសំឡេង ឬ មើលជាវីដេអូខ្លីៗ ។ ពួកគេចង់ឲ្យគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ រៀបចំ ហើយបញ្ចុកមេរៀននោះដល់មាត់របស់ពួកគេ ដោយពួកគេគ្រាន់តែរៀបចំ និង ចូលរួមតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ។
ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានអញ្ជើញសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយសារពួកគេពុំយល់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ឡើយ ។ ទ្រង់បានត្រាស់បង្គាប់ពួកគេឲ្យអធិស្ឋាន ពិចារណា និង « ប្រុងប្រៀបចិត្តគំនិត [ របស់ពួកគេ ] ចាំថ្ងៃស្អែក » កាលទ្រង់នឹង « យាងមកជួប [ ពួកគេ ] ទៀត » ។ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ៣ ១៧:២–៣ ) ។
មេរៀននេះគឺ ៖ វាមិនគ្រាន់តែជាការទទួលខុសត្រូវរបស់គ្រូបង្រៀនដើម្បីរៀបចំខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះនោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ជាការទទួលខុសត្រូវរបស់សិស្សផងដែរ ។ ដូចគ្នានឹងគ្រូបង្រៀនដែលមានការទទួលខុសត្រូវដើម្បីបង្រៀនដោយព្រះវិញ្ញាណដែរ នោះសិស្សក៏មានការទទួលខុសត្រូវដើម្បីរៀនដោយព្រះវិញ្ញាណផងដែរ ( សូមមើល គ. និង ស. ៥០:១៣–២១ ) ។
ព្រះគម្ពីរមរមនចែងថា ៖ « អ្នកផ្សាយសាសនាមិនប្រសើរជាងអ្នកស្ដាប់ទេ ឯគ្រូបង្រៀនក៏មិនប្រសើរជាងសិស្សដែរ ម្លោះហើយពួកគេស្មើគ្នាទាំងអស់ » ( អាលម៉ា ១:២៦ ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម ) ។
ខាងក្រោមនេះគឺជាយោបល់មួយចំនួន សម្រាប់អ្វីដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីដកពិសោធន៍នូវអំណរដែលកើតឡើង នៅពេលយើងធ្វើផ្នែករបស់យើងនៅក្នុងការរៀន និង ការរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ។
ការរៀនសូត្រនៅផ្ទះ
សិក្សាព្រះគម្ពីរ
សមាជិកគ្រប់រូបមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះការរៀនដំណឹងល្អផ្ទាល់ខ្លួន យើងពុំអាចផ្ទេរការទទួលខុសត្រូវនោះបានឡើយ ។ ភាគច្រើនការរៀនទាំងនោះកើតឡើងតាមរយៈការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់ ។ ប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី ( ឆ្នាំ ១៨៩៩–១៩៧៣ ) បានប្រកាស ៖ « ប្រសិនបើយើងពុំអានព្រះគម្ពីររៀងរាល់ថ្ងៃទេនោះ ទីបន្ទាល់របស់យើងនឹងប្រែកាន់តែខ្សោយទៅៗ » ។២ សាវក ប៉ុល បានសង្កេតឃើញថា ពួកសាសន៍យូដានៅក្រុងបេរា « មានចិត្តល្អជាងពួកអ្នកនៅថែស្សាឡូនីច គេប្រុងប្រៀបសព្វគ្រប់នឹងទទួលព្រះបន្ទូល » ហើយក្រោយមកលោកបានចែកចាយពីមូលហេតុនៃការទទួលអារម្មណ៍បែបនោះថា ៖ « [ ពួកគេ ] ពិចារណាមើលគម្ពីររាល់តែថ្ងៃ » ( កិច្ចការ ១៧:១១ ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម ) ។
ការសិក្សាព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃគឺជាគ្រឿងផ្សំចាំបាច់សម្រាប់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ គ្មានអ្វីផ្សេងទៀតអាចទូទាត់សងពេញលេញចំពោះការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាទម្លាប់ប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងឡើយ ។ ដោយសារតែហេតុផលនេះហើយ ទើបការសិក្សាព្រះគម្ពីរគប្បីដាក់កាលវិភាគអាន មិនមែនសិក្សាវាដោយព្រោះសល់ពេលពីធ្វើអ្វីនោះឡើយ ។
អ្នកខ្លះអាចនិយាយថា « ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្មានពេលសិក្សាព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃទេ ដោយសារខ្ញុំមានកាតព្វកិច្ចផ្សេងទៀតជាច្រើនក្នុងជីវិតនេះ » ។ ការថ្លែងនេះរំឭកខ្ញុំពីដំណើររឿងរបស់បុរសកាប់ឧសពីនាក់ ដែលបានប្រកួតគ្នា ដើម្បីកំណត់ថា តើនរណាអាចកាប់ដើមឈើបានច្រើនជាងគេក្នុងមួយថ្ងៃ ។ នៅពេលថ្ងៃរះឡើងនោះការប្រកួតបានចាប់ផ្តើម ។ រៀងរាល់ម៉ោងបុរសមាឌតូចបានដើរចុះឡើងទៅក្នុងព្រៃប្រហែលជា ១០ នាទី ។ រាល់ពេលដែលគាត់ធ្វើបែបនេះ គូប្រកួតរបស់គាត់បានញញឹម ហើយងក់ក្បាល ដែលបានបញ្ជាក់ថាគាត់នឹងឈ្នះការប្រកួតនោះ ។ បុរសមាឌធំជាង ពុំដែលចាកចេញពីកន្លែងគាត់ ពុំឈប់កាប់ឈើ ពុំសម្រាកឡើយ ។
នៅពេលល្ងាច បុរសមាឌធំជាងមានការភ្ញាក់ផ្អើលដោយដឹងថាគូប្រកួតរបស់ខ្លួន ដែលទំនងជាបានចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍ជាច្រើននោះ កាប់ឈើបានច្រើនជាងគាត់ ។ គាត់បានសួរថា « តើអ្នកកាប់ឈើបានច្រើនដោយរបៀបណា បើអ្នកសម្រាកច្រើនដងយ៉ាងនេះនោះ ? »
អ្នកឈ្នះបានតបថា « អូ៎ ខ្ញុំបានសំលៀងពូថៅរបស់ខ្ញុំ » ។
រាល់ពេលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរ យើងកំពុងសំលៀងពូថៅខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ ហើយផ្នែកដ៏មានអព្ភូតហេតុនោះគឺថា នៅពេលយើងធ្វើបែបនេះ នោះយើងអាចប្រើពេលវេលានៅសល់របស់យើងនៅថ្ងៃនោះបានកាន់តែឈ្លាសវៃ ។
រៀបចំទុកជាមុន
ការសិក្សាជាច្រើនបានបង្ហាញថា មានសមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះ បានអានព្រះគម្ពីរជាមុនដើម្បីទុកពិភាក្សាគ្នានៅក្នុងថ្នាក់ថ្ងៃអាទិត្យ ។ យើងម្នាក់ៗអាចជួយផ្លាស់ប្តូរស្ថានភាពនេះបាន ។ យើងបំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងទាក់ទងនឹងបទពិសោធន៍រៀនសូត្រ តាមរយៈការចូលរៀនដោយបានត្រៀមខ្លួនកាន់តែប្រសើរ ដោយអានព្រះគម្ពីរ ហើយត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីចែកចាយការយល់ដឹង ។ ការរៀបចំខ្លួនរបស់យើងអាចក្លាយជាអំណោយខាងវិញ្ញាណមួយ ដែលយើងផ្តល់ដល់សមាជិកនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ។
ការរៀននៅក្នុងថ្នាក់
ការចូលរួមនៅក្នុងថ្នាក់
ការត្រាស់បញ្ជាឲ្យបើកមាត់របស់យើង ( សូមមើល គ. និង ស. ៦០:២–៣ ) មិនត្រឹមតែអនុវត្តចំពោះអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាឡើយ ប៉ុន្តែក៏អនុវត្តនៅក្នុងថ្នាក់រៀនផងដែរ ។ នៅពេលយើងចូលរួម យើងយាងព្រះវិញ្ញាណ ដែលជាអង្គដែលអាចថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្តីពិតនៃការថ្លែងរបស់យើង ហើយបំភ្លឺគំនិតរបស់យើងឲ្យមាននូវការយល់ដឹងបន្ថែមទៀត ។ លើសពីនេះទៀត ការចូលរួមរបស់យើង អាចបំផុសគំនិតដល់អ្នកដទៃ ហើយទង្វើនេះលើកទឹកចិត្តពួកគាត់ឲ្យផ្តល់យោបល់ផងដែរ ។
តាមរបៀបនេះ យើងកំពុងធ្វើតាមគោលការណ៍បង្រៀន ដែលបានបង្រៀនដោយព្រះអម្ចាស់ ៖ « ចូរឲ្យនិយាយម្នាក់ម្តង ហើយចូរឲ្យទាំងអស់គ្នាស្តាប់ពាក្យសម្តីរបស់អ្នកនោះប្រយោជន៍កាលណាទាំងអស់គ្នានិយាយនោះ ទើបឲ្យទាំងអស់បានស្អាងឡើងទាំងអស់គ្នា » ( គ. និង ស. ៨៨:១២២ ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម ) ។ ពេលខ្លះ ការចូលរួមនៅក្នុងថ្នាក់គ្មានភាពងាយស្រួលឡើយ វាតម្រូវឲ្យយើងធ្វើអ្វីដែលមិនសូវស្រួលធ្វើ ។ ប៉ុន្តែការចូលរួមនេះនាំឲ្យបង្កើនការរីកចម្រើនដល់សមាជិកទាំងអស់នៅក្នុងថ្នាក់ ។
កត់ត្រាការបំផុសគំនិតនានា
អស់កាលជាយូរហើយ ខ្ញុំបានកាន់ប័ណ្ណកត់ចំណាំទៅព្រះវិហារ ហើយព្យាយាមរកមើលការចេះដឹងនៃគោលលទ្ធិ ឬ ការបំផុសខាងវិញ្ញាណ ដែលខ្ញុំអាចកត់ត្រាវាទុក ។ ខ្ញុំអាចនិយាយដោយត្រង់ថា ខ្ញុំបានទទួលពរយ៉ាងច្រើនបរិបូរ ។ វិធីសាស្ត្រនេះបានផ្លាស់ប្តូរទស្សនវិស័យរបស់ខ្ញុំ វាបានផ្តោត និង បង្កើនការរៀនសូត្ររបស់ខ្ញុំ វាបានបង្កើនការចូលរួមរបស់ខ្ញុំដើម្បីទៅព្រះវិហារ ។
ហេតុអ្វីវាសំខាន់ដើម្បីកត់ត្រាបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណ ដែលយើងទទួលនៅព្រះវិហារ និង កន្លែងផ្សេងៗទៀត ? ឧបមាថា មានគ្រាមួយដែលម្តាយកំពុងនិយាយជាមួយកូនវ័យជំទង់របស់គាត់ ហើយមានពេលមួយ កូននោះនិយាយថា « ម៉ាក់ នេះគឺជាការទូន្មានដ៏ល្អ » ។ បន្ទាប់មកកូននោះបានដកសៀវភៅកត់ចំណាំចេញមក ហើយចាប់ផ្តើមកត់ការបំផុសគំនិតនានាដែលគាត់បានទទួលពីការសន្ទនារបស់ពួកគេ ។ ដោយសារការភ្ញាក់ផ្អើលរបស់ម្តាយរូបនោះ តើគាត់នឹងមិនចង់ផ្តល់ដំបូន្មានដល់កូននោះទៀតទេឬអី ?
ដោយគ្មានសង្ស័យ នោះគោលការណ៍ដូចគ្នានេះក៏អនុវត្តទៅនឹងព្រះឱវាទមកពីព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅឋានសួគ៌ ។ នៅពេលយើងកត់ត្រាការបំផុសគំនិតដែលទ្រង់បានប្រទានដល់យើង នោះទ្រង់ទំនងជាផ្តល់វិវរណៈបន្ថែមទៀតដល់យើង ។ លើសពីនេះទៀត ការបំផុសគំនិតជាច្រើនដែលយើងទទួលបានពេលដំបូងអាចទំនងជាតិចតួច ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងថែទាំ ហើយពិចារណាពីវា នោះយើងអាចរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណជាច្រើនឡើង ។
ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានមានប្រសាសន៍អំពីសារៈសំខាន់នៃការកត់ត្រានូវការចេះដឹង និង ការបំផុសគំនិតថា ៖ « ប្រសិនបើអ្នក … ផ្តើមពិភាក្សាអំពីសំណួរសំខាន់ៗ … ហើយខកខានពុំបានកត់ត្រាវាទុក … ប្រហែលជាព្រះវិញ្ញាណអាចដកថយ ដោយសារការព្រងើយកន្តើយក្នុងការកត់ត្រារឿងទាំងនេះទុកនៅពេលព្រះបានបើកសម្តែងវាឡើង ដោយពុំចាត់ទុកថាវាមានតម្លៃ … ហើយមាន ឬ ធ្លាប់មានចំណេះដឹងដ៏ធំធេង ដ៏សំខាន់បំផុត ដែលឥឡូវនេះបានបាត់បង់ហើយ » ។៣
អំណរនៃការរៀនសូត្រ
ការរៀនសូត្រគឺលើសពីកាតព្វកិច្ចដ៏ទេវភាពទៅទៀត ។ វាក៏មានន័យថាជាអំណរមួយដ៏ជ្រាលជ្រៅផងដែរ ។
មានគ្រាមួយ អ្នកគណិតសាស្ត្របុរាណម្នាក់ឈ្មោះ អាកស៊ីម៉ែ ត្រូវបានស្តេចរបស់លោកសួរដើម្បីសម្រេចថា តើមកុដថ្មីរបស់ស្តេចនោះជាមាសសុទ្ធ ឬ ក៏ជាងមាសគ្មានចិត្តទៀងត្រង់បានដាក់ជាតិប្រាក់ខ្លះជំនួសមាស ។ អាកស៊ីម៉ែ បានពិចារណាពីដំណោះស្រាយ ទីបំផុតលោកបានមានចម្លើយមួយ ។ ដោយសារអំណរដ៏ខ្លាំងក្លារបស់លោកដែលបានរកឃើញចម្លើយនោះ លោកបានរត់ពេញទីក្រុងដោយស្រែកឡើងថា « អ៊ូរី ! អ៊ូរី ! »—មានន័យថា « ខ្ញុំរកឃើញវាហើយ ! ខ្ញុំរកឃើញវាហើយ ! »
ដូចជាអំណរដ៏ខ្លាំងក្លារបស់លោកក្នុងការរកឃើញគោលការណ៍មួយនៃវិទ្យាសាស្ត្រ នោះមានអំណរដ៏ខ្លាំងក្លាច្រើនជាងនេះទៅទៀតនៅក្នុងការរកឃើញសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ៖ សេចក្តីពិតដែលមិនគ្រាន់តែប្រាប់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសង្គ្រោះយើងផងដែរ ។ ដ្បិតដោយហេតុផលនេះហើយដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលថា « ខ្ញុំបាននិយាយសេចក្តីទាំងនេះ ប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នា … ដើម្បីឲ្យសេចក្តីអំណររបស់អ្នករាល់គ្នា បានពោរពេញផង » ( យ៉ូហាន ១៥:១១ ) ។ ហើយដោយសារហេតុផលនេះ « អស់ទាំងកូនព្រះបានស្រែកអរសាទរ » ( យ៉ូប ៣៨:៧ ) នៅពេលពួកគេបានរៀនអំពីផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ ។ ដូចជាគ្រាប់ពូជដែលមានអំណាចពីកំណើតដើម្បីរីកលូតលាស់ នោះសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អមានអំណាចពិតប្រាកដដើម្បីនាំមកនូវអំណរ ។
វាមិនមែនគ្រាន់តែជាការត្រាស់បញ្ជារបស់ព្រះឲ្យ « ស្វែងរកការរៀនសូត្រ » ប៉ុណ្ណោះទេ ( គ. និង ស. ៨៨:១១៨ ) ប៉ុន្តែវាក៏ជាសកម្មភាពដ៏ល្អផងដែរ ។ រាល់ពេលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរ មកថ្នាក់រៀនដោយមានការរៀបចំខ្លួនប្រសើរជាងមុនបន្តិច ចូលរួមការពិភាក្សាក្នុងថ្នាក់ សួរសំណួរ និង កត់ត្រាការបំផុសគំនិតដ៏ពិសិដ្ឋនានា នោះយើងប្រែក្លាយកាន់តែដូចជាព្រះ ហេតុដូច្នេះហើយវាបង្កើនសមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីដកពិសោធន៍នូវអំណរដែលទ្រង់មាន ។
សូមឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាព្យាយាមប្រែខ្លួនយើងជាសិស្សដែលមានការតាំងចិត្តកាន់តែខ្លាំងក្នុងនាម ជាសិស្សរបស់ព្រះ—ទាំងនៅផ្ទះ ថ្នាក់រៀន និង គ្រប់ទីន្លែងដែលយើងនៅ ។ នៅពេលធ្វើបែបនេះ នោះយើងនឹងដកពិសោធន៍នូវអំណររបស់ព្រះដែលកើតចេញពីការរៀន និងការរស់នៅតាមដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។