அழைக்கவும், விழ வேண்டாம்

தேவன் நம்முடைய ஜெபங்களைக் கேட்கிறார் மற்றும் தனிப்பட்ட முறையில் அவற்றுக்கு பதிலளிக்கிறார் என்று என் இருதயத்தில் உள்ள முழுமையான உறுதிப்பாட்டின் சாட்சியத்துடன் இன்று நான் தொடங்க விரும்புகிறேன்.

நிச்சயமற்ற தன்மை, வலி, ஏமாற்றம் மற்றும் மனவேதனை போன்றவற்றால் கடந்து செல்லும் உலகில், தனிப்பட்ட திறன்கள் மற்றும் விருப்பங்கள், அத்துடன் உலகத்திலிருந்து வரும் அறிவு மற்றும் பாதுகாப்பு ஆகியவற்றின் மீது நாம் அதிகம் சார்ந்திருப்பதை உணரலாம். இந்த பூலோக வாழ்க்கையின் சவால்களை எதிர்கொள்ளக்கூடிய உதவி மற்றும் ஆதரவின் உண்மையான ஆதாரத்தை பின்னணியில் தள்ளிவைக்க இது காரணமாக இருக்கலாம்.

நான் நோய்வாய்ப்பட்டு மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்த ஒரு சந்தர்ப்பம் எனக்கு நினைவிருக்கிறது, எனக்கு தூங்குவது கடினமாக இருந்தது. நான் விளக்குகளை அணைத்து, அறை இருட்டாக மாறியதும், என் முன் கூரையில், “அழைக்கவும், விழவேண்டாம்” என்று ஒரு பிரதிபலிப்பு அடையாளத்தைக் கண்டேன். நான் ஆச்சரியப்படும்படியாக, மறுநாள் அதே செய்தியை அறையின் பல பகுதிகளில் திரும்பத் திரும்பப் பார்த்தேன்.

அந்த செய்தி ஏன் மிகவும் முக்கியமானது? இதுபற்றி நான் செவிலியரிடம் கேட்டபோது, “உங்களுக்கு ஏற்கனவே இருக்கும் வலியை அதிகரிக்கக்கூடிய ஒரு அடியைத் தடுப்பதற்காகவே இது” என்றார்.

இந்த வாழ்க்கை, அதன் இயல்பிலேயே, வலிமிகுந்த அனுபவங்களைக் கொண்டுவருகிறது, சில நம் உடல்களுக்கு உள்ளார்ந்தவை, சில நமது பலவீனங்கள் அல்லது துன்பங்கள் காரணமாக, சில மற்றவர்கள் தங்கள் சுயாதீனத்தைப் பயன்படுத்தும் விதம், மற்றும் சில சுயாதீனத்தைப் பயன்படுத்துவதால்.

இரட்சகர் தாம் அறிவித்ததை விட வலிமையான வாக்குத்தத்தம் உண்டா, “கேளுங்கள், அப்பொழுது உங்களுக்குக் கொடுக்கப்படும்; தேடுங்கள், அப்பொழுது கண்டடைவீர்கள்; தட்டுங்கள், அல்லது அழையுங்கள், அப்பொழுது உங்களுக்குத் திறக்கப்படும்.”¹

ஜெபம் என்பது நமது பரலோக பிதாவுடன் தொடர்புகொள்வதற்கான வழிமுறையாகும், இது “அழைக்க மற்றும் விழாமலிருக்க” அனுமதிக்கிறது. எவ்வாறாயினும், அழைப்பு கேட்கப்படவில்லை என்று நாம் நினைக்கும் சூழ்நிலைகள் உள்ளன, ஏனெனில் நமக்கு உடனடி பதில் அல்லது நமது எதிர்பார்ப்புகளுக்கு ஏற்ப பதில் கிடைக்காது.

இது சில நேரங்களில் கவலை, சோகம் அல்லது ஏமாற்றத்திற்கு வழிவகுக்கிறது. ஆனால் நேபி, “நான் கப்பலைக் கட்ட வேண்டும் என்று எனக்கு அறிவுறுத்தாமல் இருப்பது எப்படி?” என்று அவன் கூறியபோது, கர்த்தரில் விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்தியதை நினைவில் வையுங்கள்.² இப்போது, நான் உங்களைக் கேட்கிறேன், கர்த்தர் உங்களுக்கு எப்படி உபதேசிக்க முடியாது, நீங்கள் விழுந்துவிடாதீர்கள்?

தேவனுடைய பதில்களில் நம்பிக்கை என்பது, அவருடைய வழிகள் நம்முடைய வழிகள் அல்ல என்பதையும்,³ “அதனதன் காலத்தில் அனைத்தும் சம்பவிக்கவேண்டும்,” என்பதையும் ஏற்றுக்கொள்வதைக் குறிக்கிறது.⁴

நாம் ஒரு அன்பான மற்றும் இரக்கமுள்ள பரலோக பிதாவின் பிள்ளைகள் என்பதை அறிந்துகொள்வதன் உறுதியானது, “எப்போதும் ஜெபிக்க வேண்டும், சோர்ந்துபோகாமல்” என்ற மனப்பான்மையுடன் பக்தியுள்ள ஜெபத்தில் “அழைக்க” தூண்டுதலாக இருக்க வேண்டும்; … [நமது] செயல்திறன் [நமது] ஆத்துமாமாவின் நலனுக்காக இருக்கலாம்.⁵ ஒவ்வொரு ஜெபத்திலும் நாம் அவருடைய குமாரனாகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் நாமத்தில் ஜெபிக்கும்போது பரலோக பிதாவின் உணர்வுகளை கற்பனை செய்து பாருங்கள். அப்படிச் செய்யும்போது என்ன வல்லமையும் மென்மையும் வெளிப்படும் என்று நான் நம்புகிறேன்!

“விழுந்துவிடாதபடிக்கு தேவனை நோக்கிக் கூப்பிட்ட”வர்களின் உதாரணங்களால் வேதங்கள் நிரம்பியுள்ளன. ஏலமனும் அவனது படையும், தங்கள் துன்பங்களை எதிர்கொண்டபோது, தேவனை “அழைத்து,” ஜெபத்தில் தங்கள் ஆத்துமாக்களை ஊற்றினர். அவர்கள் உறுதி, சமாதானம், விசுவாசம் மற்றும் நம்பிக்கையைப் பெற்றனர், அவர்கள் தங்கள் இலக்கை அடையும் வரை தைரியத்தையும் உறுதியையும் பெற்றனர்.⁶

செங்கடலுக்கும் எகிப்தியர்களுக்கும் இடையில் இருந்தபோது, தாக்குதல் நடத்த நெருங்கி வருவதைக் கண்டதும் மோசே அல்லது தன் மகன் ஈசாக்கைப் பலியிடும் கட்டளைக்கு ஆபிரகாம் கீழ்ப்படியும் போதும் எப்படி “அழைத்து” தேவனை நோக்கிக் கூப்பிட்டிருப்பார்கள் என்று கற்பனை செய்து பாருங்கள்.

உங்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் “அழைப்பு” என்பது “விழவேண்டாம்” என்பதற்குப் பதில் அளிக்கும் அனுபவங்களைப் பெற்றிருப்பீர்கள் என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன்.

முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, நானும் எனது மனைவியும் எங்கள் சமூக திருமணத்திற்கும், எங்கள் ஆலய திருமணத்திற்கும் தயாராகிக்கொண்டிருந்தபோது, வேலைநிறுத்தத்தால் சமூக திருமணங்கள் ரத்து செய்யப்பட்டதாக எங்களுக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது. திட்டமிடப்பட்ட விழாவிற்கு மூன்று நாட்களுக்கு முன்பு எங்களுக்கு அழைப்பு வந்தது. மற்ற அலுவலகங்களில் பலமுறை முயற்சித்தும், கிடைக்கப்பெறும் சந்திப்புகள் கிடைக்காததால், நாங்கள் திட்டமிட்டபடி திருமணம் செய்துகொள்ள முடியுமா என்ற கவலையும் சந்தேகமும் எங்களுக்கு ஏற்பட்டது.

என் வருங்கால மனைவியும் நானும் “அழைத்தோம்,” ஜெபத்தில் எங்கள் ஆத்துமாவை தேவனிடம் ஊற்றினோம். கடைசியாக, நகரின் எல்லையில் உள்ள ஒரு சிறிய நகரத்தில் உள்ள ஒரு அலுவலகத்தைப் பற்றி ஒருவர் எங்களிடம் கூறினார், அங்கு ஒரு அறிமுகமானவர் மேயராக இருந்தார். தயக்கமின்றி, நாங்கள் அவரைப் பார்க்கச் சென்று, எங்களுக்கு திருமணம் செய்து வைக்க முடியுமா என்று கேட்டோம். நாங்கள் மகிழ்ச்சியடையும்படிக்கு, அவர் ஒப்புக்கொண்டார். அந்த நகரத்தில் ஒரு சான்றிதழைப் பெற்று, மறுநாள் நண்பகலுக்கு முன் அனைத்து ஆவணங்களையும் வழங்க வேண்டும் என்று அவரது செயலாளர் எங்களிடம் வலியுறுத்தினார்.

அடுத்த நாள், நாங்கள் சிறிய நகரத்திற்குச் சென்று, தேவையான ஆவணத்தைக் கோருவதற்காக காவல் நிலையத்திற்குச் சென்றோம். நாங்கள் ஆச்சரியப்படும்படியாக, அலுவலர் அதை எங்களுக்குத் தரமாட்டேன் என்று கூறினார், ஏனென்றால் அந்த ஊரில் ரகசியமாக திருமணம் செய்து கொள்ள பல இளம் ஜோடிகள் தங்கள் குடும்பத்தை விட்டு ஓடியிருக்கின்றனர், நிச்சயமாக இது எங்கள் விஷயம் அல்ல. மீண்டும் பயமும் சோகமும் எங்களை ஆட்கொண்டது.

விழுந்துவிடாதபடி என் பரலோக பிதாவை நான் எப்படி அமைதியாக “கூப்பிட்டேன்” என்பது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. “ஆலய பரிந்துரை, ஆலய பரிந்துரை” என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்லும், ஒரு தெளிவான எண்ணத்தைப் என் மனதில் பெற்றேன். நான் உடனடியாக, என் வருங்கால மனைவி திகைக்கும்படியாக, எனது ஆலய பரிந்துரையை எடுத்து அலுவலரிடம் கொடுத்தேன்,

அலுவலர் சொன்னதைக் கேட்டபோது எங்களுக்கு மிகவும் ஆச்சரியம் ஏற்பட்டது, “நீங்கள் ஏன் பிற்காலப் பரிசுத்தவான்களின் இயேசு கிறிஸ்து சபையைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று என்னிடம் சொல்லவில்லை? உங்கள் சபையை நான் நன்கு அறிவேன். அவர் உடனடியாக ஆவணத்தைத் தயாரிக்கத் தொடங்கினார். அலுவலர் எதுவும் பேசாமல் நிலையத்தை விட்டு வெளியேறியது எங்களுக்கு மேலும் ஆச்சரியமாக இருந்தது.

ஐம்பது நிமிடங்கள் கடந்தும், அவர் திரும்பவில்லை. ஏற்கனவே காலை 11:55 ஆகிவிட்டது, நாங்கள் ஆவணங்களை வழங்குவதற்கு மதியம் வரை மட்டுமே இருந்தது. திடீரென்று அழகான நாய்க்குட்டியுடன் தோன்றி, திருமணப் பரிசு என்று கூறி, ஆவணத்துடன் எங்களிடம் கொடுத்தார்.

நாங்கள் எங்கள் ஆவணம் மற்றும் எங்கள் புதிய நாயுடன் மேயர் அலுவலகத்தை நோக்கி ஓடினோம். அப்போது எங்களை நோக்கி ஒரு அலுவலக வாகனம் வருவதைக் கண்டோம். நான் அதன் முன் நின்றேன். வாகனம் நின்றது, உள்ளே செயலாளரைப் பார்த்தோம். எங்களைப் பார்த்ததும் அவள் சொன்னாள், “மன்னிக்கவும்; மதியம் என உங்களிடம் சொன்னேன். நான் வேறொரு பணிக்குச் செல்ல வேண்டும்.”

நான் அமைதியாக என்னைத் தாழ்த்தினேன், என் பரலோக பிதாவை முழு மனதுடன் “அழைத்து,” “விழாமல் இருக்க” மீண்டும் ஒருமுறை உதவி கேட்டேன். திடீரென்று அந்த அதிசயம் நடந்தது. செயலாளர் எங்களிடம், “உங்களிடம் எவ்வளவு அழகான நாய் இருக்கிறது. என் மகனுக்கு அப்படி ஒன்றை நான் எங்கே கண்டுபிடிக்கலாம்?”

“இது உங்களுக்கானது” என்று நாங்கள் உடனடியாக பதிலளித்தோம்.

செயலாளர் ஆச்சரியத்துடன் எங்களைப் பார்த்து, “சரி, அலுவலகத்திற்குச் சென்று ஏற்பாடு செய்யலாம்” என்றார்.

இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு, கரோலும் நானும் திட்டமிட்டபடி சமூக திருமணம் செய்துகொண்டோம், பின்னர் நாங்கள் லிமா பெரு ஆலயத்தில் முத்திரிக்கப்பட்டோம்.

நிச்சயமாக, “அழைப்பு” என்பது விசுவாசம் மற்றும் செயலின் விஷயம் என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்—தம்முடைய எல்லையற்ற ஞானத்தின்படி நம்முடைய ஜெபங்களுக்குப் பதிலளிக்கும் பரலோக பிதா நம்மிடம் இருக்கிறார் என்பதை அங்கீகரிக்க விசுவாசம், பின்னர், நாம் கேட்டதற்கு இசைவான செயல். ஜெபம்—அழைப்பு—நம் நம்பிக்கையின் அடையாளமாக இருக்கலாம். ஆனால் ஜெபத்துக்குப் பிறகு நடவடிக்கை எடுப்பது நமது நம்பிக்கை உண்மையானது என்பதற்கான அறிகுறியாகும்—நம்பிக்கை வலி, பயம் அல்லது ஏமாற்றத்தின் தருணங்களில் சோதிக்கப்படுகிறது.

பின்வருவனவற்றைக் கருத்தில் கொள்ளுமாறு நான் பரிந்துரைக்கிறேன்:

1. உதவிக்கான உங்கள் முதல் விருப்பமாக கர்த்தரை எப்போதும் நினைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

2. அழைக்கவும், விழவேண்டாம். நேர்மையான ஜெபத்தில் தேவனிடம் திரும்புங்கள்.

3. ஜெபித்த பிறகு, நீங்கள் ஜெபித்த ஆசீர்வாதங்களைப் பெற உங்களால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்யுங்கள்.

4. அவருடைய நேரத்திலும் அவருடைய வழியிலும் பதிலை ஏற்றுக்கொள்ள உங்களைத் தாழ்த்திக் கொள்ளுங்கள்.

5. நிறுத்தாதீர்! நீங்கள் பதிலுக்காக காத்திருக்கும்போது உடன்படிக்கை பாதையில் முன்னேறிச் செல்லுங்கள்.

ஒருவேளை இப்போது யாரோ ஒருவர், சூழ்நிலைகள் காரணமாக, அவர்கள் வீழ்ச்சியடைவதைப் போல உணர்கிறார்கள், மேலும் ஜோசப் ஸ்மித் போல, “தேவனே, நீர் எங்கே இருக்கிறீர், என்று கூப்பிட விரும்பலாம் … எம்மட்டும் உமது கரம் தடுக்கப்படும்? என அழைக்க விரும்பலாம்”⁷

இதுபோன்ற சூழ்நிலைகளில் கூட, தலைவர் ரசல் எம். நெல்சன் கற்பித்தபடி, “ஆவிக்குரிய வேகத்துடன்” ஜெபிக்கவும்,⁸ ஏனென்றால் உங்கள் ஜெபங்கள் எப்போதும் கேட்கப்படுகின்றன!

இந்த பாடலை நினைவில் கொள்ளுங்கள்:

நாம் ஜெபிக்கும்போது, ​​நம்முடைய சுமைகளை விடுவிக்க தம்முடைய ஒரேபேறான குமாரனை அனுப்பிய பரலோக பிதாவின் அரவணைப்பை நாம் உணர முடியும், ஏனென்றால் நாம் “தேவனைக் கூப்பிட்டால்” நாம் விழமாட்டோம் என்று சாட்சியமளிக்கிறேன். இயேசு கிறிஸ்துவின், நாமத்தினாலே, ஆமென்.