Ngano nga Ako Kinahanglan Ania Dinhi?

Usa ka semana sa dili pa ang Pasko niadtong 2007 duha sa akong mga anak nahiling nga adunay strep throat ug mga impeksyon sa dalunggan. Si Jacob, nag-edad og 5, magpangagho sa pagpaingon sa botika alang sa iyang tambal, ug si Beth, 19 ka mga bulan, hugot kaayo nga mokabyon.

Sa among pag-abut, gisugat kami og taas nga linya sa mga tawo diha sa counter sa tigdawat sa reseta. Samtang si Jacob mibitad sa akong tuhod ug mireklamo mahitungod sa iyang dunggan, si Beth milugnot gikan sa akong mga bukton. Akong gihunahuna nga siya magpabilin tapad kanako, apan sa iya dayong pagkabuhi, midagan siya lahus ngadto sa edaran nga buotan nga tawo nga naglingkod sa usa ka bangko duol sa linya.

Ang tawo nagtan-aw sa salog, ang iyang nawong giakbo sa iyang mga kamot. Akong gitawag si Beth, dili gusto nga mobiya sa linya, apan siya miduol gihapon sa tawo ug miduko aron motan-aw sa iyang nawong samtang siya mingisi ug miagik-ik.

Ako dayong gisugo si Jacob sa pagkuha niya. Iyang gikuptan ang kamot ni Beth ug misulay sa pagbitad kaniya sa pagpalayo gikan sa tawo, apan midumili siya sa pag-uban. Dayon siya misugod sa pagtulod sa agtang sa tawo aron sa pagpa-isa sa iyang ulo. Samtang ako nabalaka, si Beth mihubo sa iyang wala mahigot nga mga sapatos ug giduso kini sa sabakan sa tawo. Siya mituyhad ug mipahiyum.

“Beth!” Gitawag nako.

“Wa ra ni kaso,” ang tawo miingon sa gikapoy nga tingog. “Akong ihigot ang iyang mga sapatos.”

Gikuyawan na ako og gamay sa iyang pagsugod og pagpasul-ob sa sapatos ni Beth. Sa diha nga siya nahuman, iyang gigakus si Beth ug gihagkan sa ulo. Dugay niya nga gipalakaw si Beth, mao nga dali akong mibiya sa linya aron sa pagluwas sa akong anak nga babaye gikan niini nga estranghero.

Sa akong pagduol, akong namatngunan nga siya adunay mga luha sa iyang mga mata. Nabalaka, ako milingkod tapad kaniya.

“Ako adunay isulti kanimo nga usa ka butang,” siya miingon, nga nagtutok sa unahan. “Walay usa pa ka bulan nga milabay ang akong asawa namatay, ug mga usa ka oras na nga milabay akong nahibaloan nga ako adunay dili na maayo nga kanser. Ako mianhi aron sa pagkuha og medesina, ug ako naghunahuna sa akong kinabuhi ug naghunahuna nga maghikog. Wala nako hunahunaa nga maka-agwanta ako sa pagpalabay sa Pasko ug sa mga pag-antus sa kanser nga wala ang akong pinalanggang asawa.”

Siya miingon nga siya nag-ampo, naghangyo sa Dios, “Kon kinahanglan ba ako nga ania dinhi alang sa usa ka butang, Ikaw kinahanglan gayud nga mosulti karon, o mopauli na ako aron sa pagtapos sa tanang mga butang.” Sa wala pa gani siya makasulti og “amen,” si Beth misugod sa pagsamok-samok kaniya ug sa pagtawag kaniya og “Lolo.”

“Karon nasayud na ako kon ngano nga ako kinahanglan nga magdugay dinhi,” siya miingon. “Kinahanglan nga ako magpadayon sa pagpakabuhi alang sa akong mga apo. Sila nagkinahanglan kanako.”

Ako siyang gigakus ug wala makapugong nga makahilak. Ako dayong gikuha ang among medesina. Si Beth, nga daw hilabihan ka masakiton sa milabayng pipila ka mga gutlo, mihalok sa tawo diha sa aping ug mibiya nga madasigon uban ni Jacob ug kanako, nagwara-wara nga nag-ingon, “Babay, Lolo.”

Wala ako mangutana sa iyang ngalan, apan dili gayud ako makalimot nga bisan ang usa ka gamay nga batang babaye kinsa nagsamok-samok sa edaran na nga tawo mahimo nga tubag sa pag-ampo.