« មានអំណរគុណចំពោះ « ចូរស្តាប់តាមទ្រង់ចុះ » លីអាហូណា ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៣
មានអំណរគុណចំពោះ « ចូរស្តាប់តាមទ្រង់ចុះ »
ខ្ញុំមានការលំបាកក្នុងការស្តាប់នៅឯព្រះវិហារ ប៉ុន្តែដំណើររឿងនេះចេញពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានជួយខ្ញុំឲ្យមើលឃើញស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំតាមរបៀបផ្សេង ។
ខ្ញុំបានថ្លង់ស្ទើរពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយអាចយល់បានត្រឹមតែ ២០ ភាគរយនៃអ្វីដែលបាននិយាយនៅឯវេទិកាក្នុងអំឡុងពេលការប្រជុំទាំងឡាយនៅសាសនាចក្រភាគច្រើន ។ ម្តងម្កាល ភាពថ្លង់របស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកោ និងដាច់ពីគេ ដូចជាពេលក្រុមជំនុំសើចនឹងការនិយាយបែបកំប្លែងរបស់អ្នកឡើងនិយាយ ប៉ុន្តែខ្ញុំស្តាប់មិនបានទេ ដោយសារខ្ញុំមិនបានឮ ។ ហើយមិនមែនមានតែខ្ញុំម្នាក់ឯងទេ ។ សមាជិកវួដដែលមានវ័យចំណាស់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ពួកគាត់ក៏មានការលំបាកក្នុងការស្តាប់ផងដែរ ។
ពេលខ្លះ បន្ទាប់ពីមានការពិបាកស្ដាប់អ្នកឡើងនិយាយដែលនិយាយតិចៗនៅម៉ោងប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ឬនៅពេលគ្រូបង្រៀនសាលាថ្ងៃអាទិត្យប្រកាសថា មិនចាំបាច់ប្រើមីក្រូហ្វូនទេ ពីព្រោះមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចស្តាប់ឮហើយ ខ្ញុំបានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីខ្ញុំទៅព្រះវិហារ នៅពេលដែលខ្ញុំស្តាប់មិនសូវឮផងនោះ ។ តើពេលវេលាខ្ញុំគួរតែចំណាយលើការអានមេរៀន ចូរមកតាមខ្ញុំ ឬសិក្សាព្រះគម្ពីរនៅផ្ទះ មិនប្រសើរជាងទេឬអី ?
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំចង់គោរពប្រតិបត្តិ ហើយបន្តចូលរួមជាមួយក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ ដើម្បីរំឭកសេចក្តីសញ្ញានៅឯបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់ខ្ញុំ ហើយចងចាំព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយការទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ។ វាតែងតែជាពរជ័យមួយដើម្បីទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណ ហើយខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថាបានស្អាងឡើងដោយដំណើររឿងទាំងនោះដែលខ្ញុំ អាច ស្តាប់បានជានិច្ច ។
នៅថ្ងៃអាទិត្យមួយ ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដែលបានឡើងនិយាយនៅក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ គាត់ជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដែលមានសំឡេងឮច្បាស់ ដែលធ្វើឲ្យងាយស្រួលស្តាប់ ។ គាត់បានពិភាក្សាពីដំណើររឿងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីអំពីស្ត្រីដែលមានជំងឺធ្លាក់ឈាមអស់រយៈពេល ១២ ឆ្នាំ ហើយមានជំនឿថាគាត់អាចជាសះស្បើយ ប្រសិនបើគាត់គ្រាន់តែឈោងដៃទៅពាល់ព្រះពស្ត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅពេលទ្រង់បានយាងដើរកាត់ ( សូមមើល លូកា ៨:៤៣–៤៨ ) ។
បន្ទាប់មក អ្នកឡើងនិយាយបានផ្តល់នូវការយល់ដឹងដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដែលដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តខ្ញុំយ៉ាងជ្រៅ ដោយពន្យល់ថា ដោយសារស្ថានភាពរបស់គាត់ ស្ត្រីរូបនេះនឹងត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាមនុស្សមិនស្អាតស្អំ ហើយទំនងជាមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលក្នុងព្រះវិហារឡើយ ។ អស់រយៈពេល ១២ ឆ្នាំ !
ផលវិបាកនៃការណ៍នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ។ ទោះជាឈឺក៏ដោយ ក៏ស្ត្រីរូបនេះប្រហែលជាមិនស្រួលខ្លួន ដែលមិនអាចទៅព្រះវិហារបាន យ៉ាងហោចណាស់ម្តងម្កាលនោះដែរ ។ ប៉ុន្តែដោយសារសង្គមសម័យនោះ មិនបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ចូលរួមឡើយ ។ ឱ វាជាឧបសគ្គដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចណាស់សម្រាប់អ្នកមានជំនឿ !
នៅពេលខ្ញុំសញ្ជឹងគិតពីដួងចិត្តឈឺចាប់របស់គាត់ ដែលគាត់អាចមាន ដោយត្រូវហាមឃាត់មិនឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះជាមួយនឹងពួកអ្នកជឿផ្សេងទៀត ដោយសារស្ថានភាពរាងកាយរបស់គាត់—ជាអ្វីដែលគាត់មិនអាចគ្រប់គ្រងបាន—ព្រះវិញ្ញាណបានបើកភ្នែកខ្ញុំមើលឃើញពីស្ថានភាពរបស់គាត់ធៀបនឹងរូបខ្ញុំផ្ទាល់ ។ ខ្ញុំបានយល់ឃើញថា ទោះបីជាខ្ញុំមិនអាចធ្វើជាអ្នកចូលរួមពេញលេញក៏ដោយ យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំមានអភ័យឯកសិទ្ធិចូលរួមក្នុងព្រះវិហារ ហើយស្តាប់អ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ។ ស្ត្រីរូបនេះមិនមានជម្រើសបែបនេះទេ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អៀនខ្មាសចំពោះពេលវេលាដែលខ្ញុំគិតខ្លីថានៅផ្ទះនោះ ។
ភ្លាមៗនោះ ព្រះបានមានព្រះបន្ទូលមកកាន់ដួងចិត្តខ្ញុំ ដោយឲ្យខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់មិនចង់ឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខុសឆ្គង ទេ ។ ទ្រង់ចង់ឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍មាន អំណរគុណ—មានអំណរគុណចំពោះអភ័យឯកសិទ្ធិចូលរួមក្នុងព្រះវិហារ ហើយត្រូវបានពង្រឹងដោយការមានទំនាក់ទំនងជាមួយសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនអាចស្តាប់ឮ គ្រប់យ៉ាង ក្តី ក៏ខ្ញុំអាចយល់បាន អ្វី ខ្លះៗមួយចំនួន—ហើយម្នាក់ៗបានផ្ដល់ពរដល់ជីវិតខ្ញុំដែរ ។ វាក៏មានគ្រាពិសេសផងដែរ នៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបានជួយខ្ញុំឲ្យយល់អំពីរឿងទាំងនោះដែលខ្ញុំមិនស្តាប់ឮ ។
ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះសេរីភាពក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយរីករាយនឹងពរជ័យនៃការទៅព្រះដំណាក់របស់ទ្រង់ ។ ព្រះវិញ្ញាណបានថ្លែងទីបន្ទាល់មកខ្ញុំថា វាល្អសម្រាប់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ដែលបានចូលរួមក្នុងការប្រជុំនានា ទទួលទានសាក្រាម៉ង់ និងរៀនពីអ្វីដែលខ្ញុំមិនបានដឹងឡើយ បើមិនបានចូលរួមនោះទេ ។
អាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរនៅថ្ងៃនោះ ។ ជំនួសឲ្យការមានអារម្មណ៍ស្រងាកចិត្តចំពោះដែនកំណត់របស់ខ្ញុំ សេចក្តីសុខសាន្តបានបំពេញដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានតាំងចិត្តផ្តោតលើពរជ័យនៃការចូលរួមព្រះវិហារវិញ ។ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តខិតខំប្រឹងប្រែងដោយស្មោះ ដើម្បីដឹងគុណចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំ អាច ស្តាប់បាន ជំនួសឲ្យការបាក់ទឹកចិត្តចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើបាន ។
អែលឌើរ ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « ការដឹងគុណក្នុងគ្រាឈឺចាប់ ពុំ មានន័យថា យើងរីករាយនឹងស្ថានភាពរបស់យើងនោះទេ ។ វា មាន ន័យច្បាស់ថា ដោយភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿ យើងមើលឲ្យហួសពីឧបសគ្គបច្ចុប្បន្នរបស់យើង ។១ ស្ត្រីដែលឈោងដៃទៅពាល់ព្រះពស្ត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាការរំឭកដ៏អស្ចារ្យមួយសម្រាប់ខ្ញុំឲ្យមានសេចក្តីជំនឿគ្រប់គ្រាន់លើព្រះអម្ចាស់ដើម្បីមើលឃើញលើសពីដែនកំណត់របស់ខ្ញុំ និងការទុកចិត្តគ្រប់គ្រាន់លើព្រះដើម្បីដឹងថាទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់ខ្ញុំលើសពីសមត្ថភាពរាងកាយរបស់ខ្ញុំ ។
ជីវិតមាននូវបញ្ហាប្រឈមគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់ ដែលទាមទារកម្លាំងច្រើនពីយើងទាំងខាងវិញ្ញាណ អារម្មណ៍ ឬផ្លូវកាយ ប៉ុន្តែសូម្បីតែក្នុងអំឡុងពេលមានទុក្ខព្រួយ យើងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឲ្យមានអំណរគុណចំពោះពរជ័យដែលយើងរីករាយ ។ ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលដូចនេះ ៖
« មិត្តទាំងឡាយរបស់យើងអើយ កុំខ្លាចឡើយ ចូរមានចិត្តក្សាន្តចុះ មែនហើយ ចូរអរសប្បាយជានិច្ច ហើយនូវគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ចូរថ្លែងអំណរគុណ ។…
« … គ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ដែលអ្នកត្រូវបានរងទុក្ខ នោះនឹងផ្សំគ្នាសម្រាប់សេចក្ដីល្អដល់អ្នក និងដល់សិរីល្អរបស់ព្រះនាមយើង » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៩៨:១, ៣ ) ។
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. ។