« បានព្យាបាលនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ » លីអាហូណា ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៣ ។
សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
បានព្យាបាលនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ
នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ខ្ញុំទទួលបានអារម្មណ៍ថា មានការធានាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅថា ព្រះអម្ចាស់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយជ្រាបដឹងពីការពុះពាររបស់ខ្ញុំ ។
អ្នកនិពន្ធផ្តល់សិទ្ធិឲ្យប្រើប្រាស់រូបថត រូបថតផ្ទៃខាងក្រោយនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធឌូបាន អាហ្វ្រិកខាងត្បូង ដោយម៉ាធីវ រីរៀ
កូនប្រុសច្បងរបស់យើងបានកើតនៅឆ្នាំ ២០១៧ ។ ប្រាំបួនខែមុនពេលព្រះវិហារបរិសុទ្ធឌូបាន អាហ្វ្រិកខាងត្បូងបានឧទិ្ទសឆ្លងនៅឆ្នាំ ២០២០ កូនប្រុសទីពីររបស់យើងបានកើត ។
នៅពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចជា ហាណានៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដូច្នោះ ។ ខ្ញុំ « មានសេចក្ដីជូរល្វីងក្នុងចិត្តណាស់ ក៏អធិស្ឋានដល់ព្រះយេហូវ៉ាទាំងយំអណ្តឺតអណ្តក » ( សាំយ៉ូអែល ទី១ ១:១០ ) ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម និងខឹង ហើយខ្ញុំឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ពុះពារទាំងខាងផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត និងខាងវិញ្ញាណ ។ ការកាន់ដំបងដែកមានអារម្មណ៍ដូចជាកាន់អំបោះដែលរបូតពីដៃខ្ញុំបន្តិចម្តងៗ ។ ខ្ញុំពិតជាកំពុងឆាបឆេះនៅក្នុង « ឡនៃសេចក្ដីវេទនា » ( អេសាយ ៤៨:១០ ) ។
ខ្ញុំក៏មានអំណរគុណយ៉ាងខ្លាំងដែលខ្ញុំបានទទួលជំនួយ និងការព្យាបាលពីគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ពីព្រះគម្ពីរ និងការអធិស្ឋាន ។ ខ្ញុំក៏បានទទួលជំនួយពីអ្នកប្រឹក្សាផងដែរ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំបានទទួល ការព្យាបាលដ៏វិសេសបំផុតនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
នៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមបម្រើក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមពេញដោយពន្លឺខ្លាំងឡើង ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានៅទីនោះដូចជានៅផ្ទះ ។ ខ្ញុំក៏ទទួលបានអារម្មណ៍ថា មានការធានាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅថា ព្រះអម្ចាស់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយជ្រាបដឹងពីការពុះពាររបស់ខ្ញុំដែរ ។
នៅពេលខ្ញុំបានបន្តបម្រើក្នុងព្រះដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមមើលឈ្មោះបុព្វការីជនរបស់ខ្ញុំតាមវិធីផ្សេងៗ ។ ពួកលោកមិនមែនគ្រាន់តែជាឈ្មោះនោះទេ ។ ឧទាហរណ៍ ខ្ញុំបានរៀនថា បុព្វការីជនម្នាក់គឺជា កូនស្រី ជាម្តាយ ជាជីដូន ជាមីង ជាបងស្រី ជាក្មួយស្រីជាទីស្រឡាញ់ ។ ការស្លាប់របស់គាត់ច្បាស់ជាពិបាកសម្រាប់សាច់ញាតិដែលនៅរស់ណាស់ ។ ប៉ុន្តែពរជ័យដែលផ្តល់ដល់បុព្វការីជនរូបនេះនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ តាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធជំនួសដ៏ពិសិដ្ឋ ផ្ដល់នូវអំណរដ៏ធំធេង និងផ្អែមល្ហែម ដែលលើសពីការឈឺចាប់ដែលសាច់ញាតិដែលនៅរស់របស់គាត់អាចមានអារម្មណ៍នៅពេលគាត់បានទទួលមរណភាព ។
ការយល់ដឹងនេះបានផ្ដល់ពរដល់ខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំបានគិតអំពីកូនៗដ៏មានតម្លៃរបស់យើង ជាធម្មជាតិដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៃវិញ្ញាណរបស់យើង និងផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ។ ការបាត់បង់កូនប្រុសរបស់យើងជំរុញឲ្យខ្ញុំខិតខំរស់នៅតាមដំណឹងល្អអស់ពីលទ្ធភាពរបស់ខ្ញុំ ។
នៅថ្ងៃខ្លះនៅតែជួបការពិបាកជាងថ្ងៃផ្សេងទៀត ។ ប៉ុន្តែការកាន់តាមការសន្យានៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យថ្ងៃនោះកាន់តែងាយស្រួល ។
ដូចប្រសាសន៍របស់ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ថា « យើងនឹក [ កូនប្រុស ] របស់យើងខ្លាំងណាស់ ។ ទោះជាយ៉ាងណា ដោយសារតែដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងមិនបារម្ភអំពី [ ពួកគេ ] ទេ ។ នៅពេលយើងបន្ដគោរពសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងជាមួយព្រះ នោះយើងរស់នៅជួបជុំគ្នានឹង [ ពួកគេ ] ម្ដងទៀត » ។១