« ការទទួលបាន និងការផ្ដល់ការយល់ចិត្ត » លីអាហូណា ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៣ ។
យុវមជ្ឈិមវ័យ
ការទទួលបាន និងការផ្ដល់ ការយល់ចិត្ត
គំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនយើងពីអានុភាពនៃការផ្ដល់ការយល់ចិត្ត ដើម្បីផ្ដល់ពរដល់អ្នកដទៃ ។
តើអ្នកទទួលបានអ្វីខ្លះពេលអ្នកដាក់បញ្ចូលយន្តហោះតូចមួយដែលមានម្តាយភ័យខ្លាច និងក្មេងតូចដែលរករឿងនោះ ? ស្ថានភាពតានតឹងយ៉ាងខ្លាំង ។ នៅពីក្រោយពីរបីជួរ ខ្ញុំបានមើលឃើញស្ថានភាពនោះ ។ ស្ថានភាពនោះគឺបែបនេះ ៖
ក្មេងតូច ៖ ខ្ញុំឃ្លាន !
ម្តាយ ៖ ចាំសិន ចាំម៉ាក់មើលកាបូបម៉ាក់សិន ថាមានអ្វីឬអត់ ។
ក្មេងតូច ៖ អត់ទេ !
ម្តាយ ៖ តែតើកូនឃ្លានមែនទេ ?
ក្មេងតូច ៖ ឲ្យវាមកកូនមក !
ម្តាយ ៖ ឲ្យអីទៅកូន ?
ក្មេងតូច ៖ អាហ្នឹង !
ម្តាយ ៖ កូនសម្លាញ់ កូនមិនអាចហូបខ្សែកទេ ។
ក្មេងតូច ៖ កូនចង់បានខ្សែកហ្នឹង !
អ្នកយល់ហើយ ។ នៅ ២០ នាទីក្រោយ ម្ដាយបានប្រើវិធីសាស្រ្តជាច្រើនដើម្បីព្យាយាមធ្វើឲ្យគាត់រំងាប់អារម្មណ៍ ៖ ការលួង ការបង្វែរ ការលេងសើច សូម្បីតែការគំរាមកម្រិតស្រាលមួយ ឬពីរ ។ គ្មានអ្វីបានសម្រេចឡើយ ។ ខ្ញុំរំឭកខ្លួនឯងថា « ការធ្វើដំណើរនេះវាខ្លីទេ ។ គាត់នឹងមិនអីទេ » ។
ប៉ុន្តែគាត់មិនស្រួលនោះទេ ។ គាត់កាន់តែមានភាពតានតឹង ហើយគាត់ចាប់ផ្តើមជូតទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែកគាត់ ។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនស្គាល់គាត់ក៏ដោយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចង់ជួយគាត់ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋានឲ្យពួកគាត់ទាំងពីរស្ងប់ចិត្ត ។
ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកដំណើរតែម្នាក់ដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារតែរឿងនេះទេ ។ ខណៈពេលដែលគាត់កាន់តែមានភាពតានតឹងខ្លាំង ក៏មានអ្នកដំណើរម្នាក់ទៀតបានមកជួយគាត់ដែរ ។ អ្នកដំណើររូបនោះមានវ័យចំណាស់ជាងគាត់ អង្គុយចុះភ្លាមនៅតាមច្រកដើរ ។ ដោយសណ្ដោស គាត់បានងាកទៅរកម្តាយវ័យក្មេងរូបនោះ ដោយបាននិយាយពាក្យលួងលោមគាត់តិចៗ ហើយបានចាប់ដៃរបស់គាត់ ។ នោះហើយជាអ្វីដែលគាត់ត្រូវការ ។ ហើយនោះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ ។
ស្ត្រីទាំងពីររូបនេះបានកាន់ដៃគ្នារហូតដល់យន្តហោះចុះ ។ ទោះបីក្មេងតូចនេះ នៅតែបន្តរអ៊ូរទាំយ៉ាងខ្លាំងក៏ដោយ ក៏ម្តាយរបស់គាត់ហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍ស្ងប់ស្ងាត់ដែរ ។ វាគឺជាអព្ភូតហេតុមួយ ។
ការយល់ចិត្ត និងការអាណិតអាសូរ ៖ គុណលក្ខណៈទាំងពីរនៃភាពជាសិស្ស
នៅក្នុងវាក្យសព្ទសម័យទំនើបរបស់យើង អព្ភូតហេតុនេះមានឈ្មោះមួយថា ៖ ការយល់ចិត្ត ។ ការយល់ចិត្ត តាមនិយមន័យ គឺជាទង្វើនៃបទពិសោធន៍នៃការងាយយល់ពីគំនិត អារម្មណ៍ ឬបទពិសោធន៍របស់អ្នកដទៃ ។ ការយល់ចិត្តគឺជាពាក្យសម័យទំនើប អ្នកនឹងមិនអាចរកឃើញពាក្យនេះនៅកន្លែងណាមួយក្នុងបទគម្ពីរនោះទេ ។ ប៉ុន្តែអ្នកភាសាវិទ្យាបានកត់សម្គាល់ថា ការយល់ចិត្តត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធនឹងពាក្យ ការអាណិតអាសូរ ។ ហើយជាពាក្យក្នុងបទគម្ពីរ ការអាណិតអាសូរមានច្រើន ។
ការយល់ចិត្តគឺជាសមត្ថភាពក្នុងការយល់ពីការឈឺចាប់របស់អ្នកដទៃ ហើយការអាណិតអាសូរគឺជាទង្វើនៃសេចក្តីសប្បុរស ដែលកើតចេញពីសមត្ថភាពនោះ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្ហាញទាំងការយល់ចិត្ត និងការអាណិតអាសូរ នៅពេលទ្រង់បានបម្រើ ប្រទានពរ ព្យាបាល និងធួន ។ ក្នុងនាមជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ យើងត្រូវរៀនដកពិសោធន៍ការយល់ចិត្ត និងផ្ដល់ការអាណិតអាសូរ ។ ទាំងនេះជាលក្ខណៈនៃនិយមន័យមួយនៃភាពជាសិស្ស ។
នៅពេលដែលការយល់ចិត្តធ្វើការអស្ចារ្យបំផុតរបស់វា វាជួយយើងឲ្យយល់ ហើយបន្ទាប់មកឆ្លើយតប ចំពោះការឈឺចាប់ តម្រូវការ សេចក្តីភ័យខ្លាច និងទុក្ខព្រួយរបស់បុគ្គលម្នាក់ទៀត ។ នៅក្នុងករណីម្តាយវ័យក្មេងរូបនេះ ស្ត្រីដែលមានអាយុច្រើនជាង ដែលសន្មតថាមានបទពិសោធន៍រាប់ទសវត្សរ៍ក្នុងការមើលថែកូននិងចៅៗ អាចផ្តល់ការលួងលោម ព្រោះគាត់បានស៊ូទ្រាំនឹងការលំបាកស្រដៀងគ្នានេះដោយខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ ។ តាមរយៈបទពិសោធរបស់គាត់ផ្ទាល់ គាត់មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើជាអ្នកលួងលោមបាន ។
តើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានលក្ខណៈសម្បត្តិអ្វីខ្លះក្នុងការលួងលោមយើង ? អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល ( ឆ្នាំ ១៩២៦–ឆ្នាំ ២០០៤ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា ៖ « ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាបដឹងពីរបៀបជួយយើងនៅគ្រាជួបទុក្ខសោក និងជំងឺរបស់យើងយ៉ាងច្បាស់ ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខ និងជំងឺរបស់យើងរួចទៅហើយ [ សូមមើល អាលម៉ា ៧:១១–១២ ] ។ ទ្រង់ស្គាល់ពួកគេដោយផ្ទាល់ ដូច្នេះ ការយល់ចិត្តរបស់ទ្រង់គឺមានហើយ » ។១
Christ in the Land Bountiful[ ព្រះគ្រីស្ទនៅដែនដីបរិបូរ ] ដោយ ស៊ីម៉ូន ឌូវី
ការទទួលបានការយល់ចិត្ត និងការជួយអ្នកដទៃ
តើអ្នកបានស៊ូទ្រាំនឹងការលំបាកអ្វីខ្លះ ដែលដោយហេតុនោះអ្នក « ទទួលបាន » នូវសមត្ថភាពក្នុងការយល់ចិត្តអ្នកដទៃ និងបង្ហាញការអាណិតអាសូរចំពោះពួកគេ ? តើអ្នកបានរងឥទ្ធិពលនៃភាពក្រីក្រ ការរំលោភបំពាន ភាពអវិជ្ជមាន ជំងឺ ការធ្វេសប្រហែស អំពើបាប ឬការពុះពារគ្រប់ប្រភេទដែរឬទេ ? ប្រសិនបើអ្នកមាន អ្នកប្រហែលជាបានរួចផុតពីទុក្ខលំបាករបស់អ្នក ជាបុគ្គលឈ្លាសវៃ រឹងមាំ និងងាយយល់ដឹង ។
សរុបមក អ្នកទទួលបានការយល់ចិត្ត ។ អ្នកត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សដែលជួបទុក្ខលំបាក ។ តើចាប់ផ្តើមនៅកន្លែងណា ? ខ្ញុំមានយោបល់ចំនួនពីរ ។
ទីមួយ ខិតខំយល់ដឹងពីទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដទៃឲ្យបានកាន់តែច្រើន ។ គួរឲ្យស្តាយ ដែលយើងអាចនៅជាមួយនរណាម្នាក់ដែលមានការឈឺចាប់ ហើយនៅតែមិនដឹងពីទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ ។ តើយើងអាចកាន់តែមានការយល់ដឹងដោយរបៀបណា ? គំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចបង្រៀនយើង ។
បន្ទាប់ពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅជួបពួកសាសន៍នីហ្វៃ ទ្រង់បានពន្យល់ពីគោលលទ្ធិរបស់ទ្រង់ ហើយបានបង្រៀនពួកគេអំពីដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។ នៅពេលទ្រង់ឈប់ ទ្រង់ទតមើលបណ្ដាលជន ហើយមានព្រះបន្ទូលថា « យើងឃើញថា អ្នករាល់គ្នាទន់ខ្សោយ គឺអ្នករាល់គ្នាពុំយល់ពាក្យទាំងអស់របស់យើង » ( នីហ្វៃទី៣ ១៧:២ ) ។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវបានអញ្ជើញពួកគេឲ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដើម្បីសម្រាក សញ្ជឹងគិតពីការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ហើយត្រឡប់មកវិញនៅថ្ងៃស្អែកដោយមានអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយ ហើយត្រៀមរៀនថែមទៀត ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១៧:៣ ) ។
ដំណើររឿងចប់ហើយ មែនទេ ? មិនពិតនោះទេ ។ ពេលនោះ ទស្សនៈរបស់ព្រះយេស៊ូវកាន់តែជ្រាលជ្រៅ នៅពេលទ្រង់ពិនិត្យមើលមុខអ្នកដើរតាមទ្រង់ ៖
« ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា កាលព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយ នោះទ្រង់ទតមើលជុំវិញហ្វូងមនុស្ស ហើយឃើញថា ពួកគេស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយបានសម្លឹងមករកព្រះអង្គយ៉ាងខ្ជាប់ ហាក់បីដូចជាពួកគេសូមឲ្យទ្រង់ទ្រាំនៅជាមួយនឹងគេបន្តិចទៀត ។
« ហើយទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅពួកគេថា ៖ មើលចុះ ចិត្តយើងពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីអាណិតមេត្តាដល់អ្នករាល់គ្នា » ( នីហ្វៃទី៣ ១៧:៥–៦ ) ។ នៅពេលទ្រង់ទតមើលពួកគេកាន់តែយកព្រះទ័យទុកដាក់ ទ្រង់ស្គាល់ពួកគេកាន់តែច្បាស់ ។ ហើយការណ៍នោះបានបណ្តាលឲ្យទ្រង់ឆ្លើយតប ។
នៅក្នុងពិភពលោកដែលដួលរលំពោរពេញទៅដោយមនុស្សដួលរលំ យើងមិនចាំបាច់មើលយូរពេកទេ មុននឹងយើងឃើញទឹកភ្នែកក្នុងក្រសែភ្នែកនៃបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងនោះ ។ ប៉ុន្តែយើងមិនដឹងនោះទេ ទាល់តែយើងមើល ។ ដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះដែរ យើងអាចជ្រើសរើសមើលមនុស្សតាមរយៈទស្សនៈនៃតម្រូវការរបស់ពួកគេ ។ ហើយនៅពេលយើងអាចមើលឃើញ នោះយើងអាចបម្រើបាន ។
អែលឌើរ អូលីសេស សូរ៉េស ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានកត់សម្គាល់ឃើញថា « នៅពេលយើងខិតខំដោយចេតនា ដើម្បីដាក់ឥរិយាអាណិតអាសូរក្នុងការរស់នៅរបស់យើង ដូចបានផ្តល់គំរូដោយព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះយើងនឹងកាន់តែដឹងច្រើនពីសេចក្តីត្រូវការរបស់មនុស្សជាតិ ។ អារម្មណ៍នៃការចាប់អារម្មណ៍ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិតប្រាកដនឹងជ្រាបចូលគ្រប់សកម្មភាពរបស់យើង តាមកំណើននៃការញាណដឹងនោះ » ។២
ទីពីរ ផ្ដល់ជំនួយដែលអ្នកមានសមត្ថភាពពិសេសក្នុងការផ្ដល់ឲ្យ ។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញពីតម្រូវការរបស់ពួកសាសន៍នីហ្វៃនៅដែនដីបរិបូរណ៍ ទ្រង់បានហៅពួកគេឲ្យមកកាន់តែជិត ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បានព្យាបាលជំងឺរបស់ពួកគេ ហើយបានប្រទានពរដល់កូនៗរបស់ពួកគេ ។ ទ្រង់បានធ្វើអ្វីៗដែលមានតែព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃពិភពលោកនេះប៉ុណ្ណោះទើបអាចធ្វើបាន ។
អ្នក និងខ្ញុំក៏អាចចែកចាយបទពិសោធន៍ និងសមត្ថភាពរបស់យើង ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃផងដែរ ។ យើងមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហារបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាបានទេ ប៉ុន្តែយើងអាចលើកបន្ទុករបស់អ្នកដែលជួបទុក្ខលំបាកដែលយើងអាចធ្លាប់ឆ្លងកាត់ ។ យើងប្រហែលជាមិនអាចព្យាបាលមនុស្សឃ្លង់បាន ប៉ុន្តែយើងអាចលួងលោមដល់អ្នកកើតជំងឺបាន ។ យើងប្រហែលជាមិនអាចជួយអ្នកដទៃចេញពីភាពក្រីក្របាន ប៉ុន្តែយើងអាចចែកចាយគោលការណ៍នៃការចិញ្ចឹមជីវិត ចែករំលែកអាហារ និងបរិច្ចាគដង្វាយតមអាហារដ៏កាន់តែសប្បុរស ។ យើងប្រហែលជាមិនអាចអត់ទោសឲ្យអំពើបាបបាន ប៉ុន្តែយើងអាចអត់ទោសដល់អ្នកដែលធ្វើឲ្យយើងអាក់អន់ចិត្ត ។
ការដាក់ការយល់ចិត្តទៅជាទង្វើ
តើអ្នកទទួលបានអ្វីខ្លះពេលអ្នកដាក់បញ្ចូលយន្តហោះតូចមួយដែលមានម្តាយភ័យខ្លាច និងក្មេងតូចដែលរករឿងនោះ ? ឱកាសដើម្បីបង្ហាញពីការយល់ចិត្ត និងការអាណិតអាសូរ ។
យន្តហោះរបស់យើងក៏បានចុះចត ហើយអ្នកម្តាយវ័យក្មេងរូបនោះ បានស្ពាយកាបូបយួរដៃម្ខាង ហើយដៃម្ខាងទៀតពរកូនតូច ។ វាបង្ហាញថាគាត់ត្រូវហោះហើរមួយតង់ទៀត ហើយហៀបនឹងហួសជើងហោះហើរទៅហើយ ។ ខ្ញុំឃើញគាត់ភ័យស្លន់ស្លោនៅលើឥដ្ឋ ខណៈអីវ៉ាន់គាត់ចេញមក ។ ខ្ញុំបានយករបស់របរគាត់ចេញមក ៖ រទេះរុញ កៅអីអង្គុយក្នុងឡាន វ៉ាលី កាបូបកន្ទប ។ គាត់ត្រូវការជំនួយ ។ ការយល់ចិត្តរបស់ខ្ញុំត្រូវមានភាពចាស់ទុំពេញដោយសេចក្តីអាណិតអាសូរ ។
ដោយមិនបានណែនាំខ្លួនខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ឈោងទៅយករបស់របរជាច្រើនរបស់គាត់ ហើយនិយាយថា « ខ្ញុំនឹងយករបស់ទាំងនេះ ។ បងអាចមើលគាត់ទៅ ។ រត់ទៅច្រកចូលរបស់បង ។ ខ្ញុំនឹងទៅតាមបង ។ គាត់បានទទួលយកដោយអំណរគុណ ហើយយើងបានរត់ពេញអាកាសយានដ្ឋាន ។ ពេលយើងទៅដល់ច្រកចូល ខ្ញុំបានឃើញស្ត្រីម្នាក់ទៀតកំពុងអង្វរដល់អ្នកបម្រើការលើយន្តហោះកុំឲ្យចេញយន្តហោះ ។ យើងបានទៅដល់ទាំងដកដង្ហើមមិនដល់គ្នា ប៉ុន្តែប្រកបដោយជោគជ័យ ។ អ្នកម្តាយវ័យក្មេង និងស្ត្រីរូបនោះបានឱបក្រសោបដោយទឹកភ្នែកនៃអំណរ និងបានធូរស្រាលមុនពេលយន្តហោះឡើង ។
ទង្វើដ៏តូចតាចនៃការបម្រើនេះមិនបានផ្លាស់ប្តូរពិភពលោកនោះទេ ប៉ុន្តែវាបានផ្តល់ពរជ័យយ៉ាងមានអត្ថន័យដល់ជីវិតរបស់បុត្ររបស់ព្រះដែលខ្វះខាត ។ ដូចដែលវាបានជួយមិត្តថ្មីរបស់ខ្ញុំឈានទៅរកគោលដៅខាងរូបកាយរបស់គាត់ វាបានជួយខ្ញុំឈានទៅរកគោលដៅខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំដែរ ។ ការជ្រើសរើសមានការយល់ចិត្ត និងការអាណិតអាសូរបានជួយខ្ញុំឲ្យក្លាយដូចជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបន្តិចបន្តួច ។ ហើយការណ៍នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្ត ។
មិនថាយើងនៅកន្លែងណាទេ—នៅកន្លែងធ្វើការ ឬនៅសាលា នៅព្រះវិហារ ឬនៅលើយន្តហោះ—យើងអាចធ្វើជាតំណាងពីការយល់ចិត្តរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ តើព្រះអង្គសង្គ្រោះចង់ឲ្យអ្នកផ្ដល់ការអាណិតអាសូរដល់នរណានៅសព្វថ្ងៃនេះ ?