Vreugde in de morgen

Afbeelding

Verscheidene jaren geleden publiceerden de kranten in Salt Lake City een overlijdensbericht van een goede kennis die in de bloei van haar leven was gestorven. Ik bezocht het rouwcentrum waar ik met veel andere mensen de man en de moederloze kinderen condoleerde. Plotseling herkende het jongste kind, Kelly, mij en ze pakte mijn hand beet. ‘Kom’s mee’, zei ze en ze leidde me naar de kist waarin het lichaam van haar lieve moeder lag. ‘Ik huil niet,’ zei ze, ‘en u moet ook niet huilen. Mijn moeder heeft me vaak over de dood en het leven bij onze hemelse Vader verteld. Ik hoor bij mijn vader en mijn moeder. We zullen allemaal weer bij elkaar zijn.’ Ik moest aan de woorden van de psalmist denken: ‘Uit de mond van kinderen en zuigelingen hebt Gij sterkte gegrondvest’ (Psalmen 8:3).

Door mijn vochtige ogen zag ik de prachtige, gelovige glimlach van mijn jonge vriendin. Voor haar, die met haar kleine handje de mijne vasthield, zou er nooit een hopeloze morgen zijn. Gesteund door haar onfeilbare getuigenis, met de kennis van het leven na de dood, kunnen zij, haar vader, haar broers, haar zussen en eigenlijk iedereen die deze goddelijke waarheid kennen, tot de wereld getuigen: ‘Des avonds vernacht het geween, tegen de morgen is er gejuich’ (Psalmen 30:5).

Met alle kracht van mijn ziel getuig ik dat God leeft, dat zijn geliefde Zoon de eerste opstandeling was, dat het evangelie van Jezus Christus het doordringende licht is waardoor iedere hopeloze dageraad een vreugdevolle morgen kan worden.

Uit een toespraak tijdens de algemene conferentie van april 1976.