Hoi! Ik heet Clara Christensen. Ik woon in Keewatin. Dat ligt in de provincie Ontario in Canada

Vanuit haar achtertuin heeft Clara Christensen (11) een uitzicht dat niet zou misstaan op een kalender. Het huis waarin zij woont staat op een heuvel aan de oever van Lake of the Woods, een uitgestrekt meer dat in het zuiden grenst aan de Verenigde Staten en in het westen aan de provincie Manitoba. In de zomer glinstert de zon op het water. In de winter schittert het meer met ondergesneeuwd ijs.

Het meer en de omliggende bossen zijn een droom voor een sportief meisje als Clara. In de zomer zwemt, roeit, vist, wandelt en kampeert ze. In de winter geniet ze van schaatsen, sneeuwmobielen, skiën en langlaufen, en heuvelaf kleedje glijden. ’s Winters kan het ’s nachts wel veertig graden onder nul worden, en ook valt er wel één tot twee meter sneeuw. En toch zijn de herfst en de winter de favoriete jaargetijden van Clara.

Dit robuuste meisje dat zich uitstekend buitenshuis vermaakt, heeft echter ook veel binnenhobby’s. Ze leest graag, breit, en speelt de blokfluit en piano. Ze heeft zich ten doel gesteld om alle lofzangen en jeugdwerkliedjes te leren spelen. Clara is zachtaardig en zorgt graag voor zowel mens als dier. Ze past vaak op haar nichtjes, en als er geen echte kinderen in de buurt zijn, bemoedert ze haar verzameling poppen. Ook houdt ze veel van katten. Lilo, Hero en Hope zijn dol op haar en slapen vaak op haar bed. Noach en de ark is haar lievelingsverhaal uit de bijbel vanwege de dieren. Als Clara straks groot is, wil ze dan ook iets gaan doen met baby’s of katten.

Wat ze doet, wil ze goed doen en ze neemt dan ook nooit genoegen met half werk. Die goede eigenschap is haar al eerder van pas gekomen. Want toen Clara nog klein was, stelde de dokter vast dat ze spraakapraxie had. Dat houdt in dat er ergens tussen haar hersens en mond iets misging. Hoewel ze wel wist wat ze moest zeggen, kreeg ze het gewoon niet uit haar mond. Clara heeft urenlang geoefend om de geluiden die haar kaken, lippen en tong voortbrachten om te zetten in woorden. Dat was allemaal heel vermoeiend, maar met de hulp van haar ouders, is ze blijven oefenen, en dat doet ze nog steeds. Nu kan ze goed spreken, hoewel sommige woorden nog steeds lastig zijn om uit te spreken.

Vorig jaar hadden de kinderen in Clara’s klas allemaal een spreekbeurt van vier of vijf minuten. Clara hield een toespraak over de concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog vanuit het oogpunt van een meisje in zo’n kamp. Toen ze met haar spreekbeurt begon, duurde die acht minuten en veertig seconden, omdat veel woorden moeilijk waren uit te spreken. Ze bleef oefenen en oefenen. De spreekbeurt ging steeds korter duren, omdat ze de woorden vlekkeloos leerde uitspreken. Ten slotte hield ze de spreekbeurt in vier minuten en veertig seconden. Haar klasgenoten waren zo onder de indruk dat ze de klas mocht vertegenwoordigen voor de hele school. Toen ze dat deed, kreeg ze een daverend applaus van alle scholieren. Veel van hen kenden Clara al vanaf groep één, en haar vooruitgang was echt wonderbaarlijk. ‘Het hoofd van de school huilde’, herinnert Clara’s moeder zich. ‘Clara’s lerares uit groep twee huilde. Haar lerares uit groep vier stond te juichen. Het was een enorme overwinning — een van de mooiste momenten van mijn leven!’

Wat heeft Clara hieruit geleerd? ‘Blijf het proberen’, raadt zij alle kinderen aan. ‘Geef het nooit op.’

Uiteraard speelde gebed een belangrijke rol bij Clara’s overwinning. Ze had groot geloof in haar hemelse Vader en Jezus Christus. Jeugdwerk, gezinsavond, schriftstudie en de steun van haar ouders hebben alle geholpen. Ook haar oudere zusters hebben een steentje bijgedragen, zowel door hun goede voorbeeld als hun leesmateriaal. Zo gauw als Carly (18) en Josie (15) twaalf werden, begonnen ze posters uit de New Era op hun spiegel te plakken. Ook heeft Clara met haar zusters de kernteksten uit het seminarie uit het hoofd geleerd, evenals de zes W’s van president Hinckley.

Haar vader is de gemeentepresident en haar moeder is de jongevrouwenpresidente, vandaar dat Clara aan veel gemeenteactiviteiten meedoet. De gemeente Kenora is klein in de herfst, winter en lente. Clara is zelfs doorgaans de enige in haar jeugdwerkklas, waarvan haar oma de lerares is, die trouwens ook de jeugdwerkpresidente is. Maar in de zomer, als duizenden toeristen hun weg naar Lake of the Woods vinden om vakantie te houden, heeft de gemeente elke zondag veel bezoekers. Clara sluit dan heel snel nieuwe vriendschappen. De familie blijft het hele jaar dicht bij de kerk door de ringactiviteiten in Winnipeg bij te wonen, een plaats in de provincie Manitoba op ongeveer twee en een half uur rijden. En als ze dan ’s avonds thuiskomen zien ze vaak het noorderlicht aan de hemel dansen.

Clara houdt nauw contact met haar familie. Op kerstavond logeren alle neven en nichten, en ooms en tantes, bij oma thuis. Ze eten, zingen, hangen kerstsokken op, zetten een kerststalletje op, luisteren naar het kerstverhaal, en bidden samen. Op kerstmorgen genieten ze van warme chocolademelk, warme kruisbroodjes en geschenken. In de avond komt de familie bij Clara thuis weer bij elkaar voor een maaltijd. Op tweede kerstdag houden ze een soort estafettemaaltijd met verschillende gerechten bij elk gezin thuis.

Clara is opgegroeid met de schoonheid van de natuur, de warmte van een liefdevolle familie en het licht van het evangelie van Jezus Christus. Al die invloeden zijn duidelijk af te lezen van haar gezicht en haar houding. Zelfs op de koudste winterdag brengt ze warmte in het leven van haar familie. Vandaar dat haar moeder altijd zegt: ‘Godzijdank dat we Clara hebben.’