Ang Ginoo Mao ang Akong Awit

Sukad nga nagpuyo ko sa gamayng lungsod sa Arizona nga nagdominar ang mga Santos sa Ulahing mga Adlaw, ang mga misyonaryo ug mga miyembro sa Simbahan sa kanunay moduol kanako kabahin sa Simbahan. Kanunay silang modapit sa akong mga anak ug kanako sa pagsimba, pagbasa sa kasulatan, o kining duha. Wala koy interes sa pagdawat sa ilang imbitasyon apan matinahurong mipasalamat kanila sa ilang interes sa akong pamilya.

Samtang giila-ila nako pag-ayo ang babaye nga akong pangasaw-unon, siya miingon kanako nga siya usa ka Santos sa Ulahing mga Adlaw. Nakadayeg ko sa iyang pagkaespirituhanon ug miuyon nga mosimba uban niya kon kami minyo na. Matinuoron sa akong pulong, misugod ko og tambong sa kanunay ug gani nalingaw sa palibut ug panag-uban. Bisan tuod nagtuon ko sa kasulatan, nagsimba, ug nag-ampo nga ako ra ug kauban sa akong pamilya, nagduha-duha gihapon ko nga adunay Dios. Bisan unsaon nako sa pagpaningkamot, mibati ko ingon og dili nako mabiyaan ang akong dugay na nga naandang pagtuo. Tungod kay mibati ko nga nahilayo na sa Dios, gibalibaran nako ang tanang imbitasyon nga magpabunyag.

Human sa unom ka tuig nako nga pagsimba, ang akong amahan, nga dugay na sa U.S. Army, sa kalit lang namatay. Ang akong pamilya ug ako gusto nga ang taps patunugon inig lubong, ug tungod kay propesyonal ko nga musikero, gihangyo ko nga mopatugtog sa awit. Nakapasundayag na ko og gatusan ka mga seremonya sa lubong, apan tungod kay kini nga seremonya alang sa akong amahan, nasayud ko nga kini mahimong lahi alang kanako. Nasayud usab ko gikan sa kasinatian sa paglubong sa akong inahan nga ang sobra nako nga emosyon makaapekto sa akong abilidad sa pagpatunog. Determinado ko nga dili magpadala sa akong emosyon nganha sa musika sama sa nahitabo sa lubong sa akong inahan.

Mga minuto sa wala pa magsugod ang seremonya, gikulbaan ko nga nagpraktis og kadiyot. Nakapatukar lang ko og pipila ka nota sa pagpraktis sa dihang nakabantay ko nga mao ra gihapon akong sayop. Mitulo ang mga luha ug mihilak ko. Ang akong mga pagbakho nakapugong sa akong paghuyop. Unsaon nako sa pagpasundayag?

Wala ko mabalaka sa mga pagdayeg alang kanako, gusto lang nako nga mopasidungog sa akong amahan. Sa dihang nagsugod nako sa pagpatukar, akong nabantayan nga dili ko makahuyop pag-ayo. Dili maayo alang kanako nga mangayo og tabang, apan sa niini nga punto, wala ko kahibalo kon unsa pay buhaton. Ang unang nota hinay kaayo. Sa akong kaugalingon lang mihangyo ko sa Langitnong Amahan: “Palihug.” Sa akong pagpatukar sa ikaduhang nota, ang akong baga napuno sa hangin, ug ang tingog nga migawas sa akong trumpa makadasig, maanindot nga tuno. Sa nahabiling nota sa musika, maayo ang akong pagpatukar labaw pa sa akong abilidad. Sa akong pagtapos sa katapusan nga nota, sa kalit lang nahutdan ko og hangin ug naglisud sa pagginhawa tungod sa akong mga luha.

Isip usa ka musikero, nasayud ko sa akong mga kalig-on ug kahuyang. Sa simpleng pagpasabut, dili ko makapatunog niini nga hilabihan kanindot bisan pa sa labing maayo nga sirkumstansya. Klaro kaayo alang kanako nga ang Langitnong Amahan mitubag sa akong paghangyo ug mipanalangin kanako og kalig-on ug abilidad sa pagpasidungog sa akong yutan-on nga amahan. Nahatagan ko og espesyal nga pagsaksi nga ang Langitnong Amahan motubag kanato sa paagi nga kita makasabut. Ang iyang tubag atol sa akong panginahanglan nakatabang kanako sa pagkaamgo nga Siya sa kanunay naghinam-himan nga makig-istorya kanako.

Human sa pipila ka bulan gibiyaan nako ang dugay na nga naandang pagtuo ug nagpamiyembro sa Simbahan. Bisan tuod dako nga kausaban sa pagtuo ang magpabunyag, nasayud ko nga ang Langitnong Amahan mopanalangin kanako. Ang akong kasinatian samtang nagpatukar sa taps mitudlo kanako nga Siya motubag sa akong mga pag-ampo sumala sa akong panginahanglan ug pagsabut.