ការក្លាយខ្លួនជាពួកបរិសុទ្ធដ៏ប្រពៃតាមរយៈកម្មវិធីរួបរួមគ្នាខាងសាសនា

ដោយ ប៊េតស៊ី វ៉ាន់ឌេនប៊ឺហ្គហេ

អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. ។

នៅពេលយើងបម្រើជាមួយនឹងអ្នកដែលមានជំនឿផ្សេងៗ យើងមិនគ្រាន់តែស្ថាបនាដល់សហគមន៍របស់យើង ហើយធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនាក់របស់យើងបានប្រសើរឡើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែយើងក៏ក្លាយជាសិស្សដ៏ប្រពៃផងដែរ ។

ជាញឹកញាប់ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របានអំពាវនាវឲ្យសមាជិកទាំងឡាយ ចូលរួមចំណែកដោយស្មោះអស់ពីដួងចិត្ត—ដោយមិនគិតពីសាសនា—នៅក្នុងការបម្រើ និងនៅក្នុងបុព្វហេតុនៃបញ្ហាសីលធម៌ ។ ហើយជារឿយៗ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របានធ្វើជាគំរូ ។ ថ្មីៗនេះ ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ អមដំណើរដោយភរិយារបស់លោកគឺ ហារីត បានទទួលរង្វាន់ប្រចាំឆ្នាំផ្នែកមនុស្សធម៌ពីសមាគម កាតូលីក លោកបានមានប្រសាសន៍ថា វាគឺជាស្ថានភាពដែលគួរឲ្យហួសចិត្តមួយដែល « ជនជាតិ អាល្លឺម៉ង់ ពីរនាក់ ជាអតីតសាសនា លូធើររិន ឥឡូវជាពួក មរមន ដ៏ស្មោះត្រង់ ត្រូវបានផ្ដល់កិត្តិយសដោយពួក កាតូលិក នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក » ។¹

សមាជិកនៅជុំវិញពិភពលោកបានឆ្លើយតប ដោយការលើកតម្កើងចំពោះការអំពាវនាវ ដើម្បីបម្រើប្រកៀកស្មាគ្នាជាមួយនឹងសមាជិកនៃអង្គការផ្សេងទៀត ។ ខ្ញុំបានរំជួលចិត្តពីដំណើររឿងនៃសមាគមដែលរីកចម្រើនរបស់ អិល.ឌី.អែស. ដោយធ្វើសន្និសីទអន្តរនិកាយស្ដីពីតម្លៃសីលធម៌ និងការសម្អាតក្នុងសហគមន៍ជាមួយនឹងសាសនាផ្សេងៗ ទៀត ។

នៅក្នុងការបម្រើជាមួយអ្នកដែលមានជំនឿសាសនាផ្សេងៗនោះខ្ញុំបានរកឃើញថាការលើកទឹកចិត្តពីអែលឌើរ ឃ្វីនថិន អិល ឃុក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់គឺជាការពិត ៖ ការបម្រើនៃអន្តរនិកាយដោយការគោរព និងស្មោះត្រង់ មិនគ្រាន់តែស្ថាបនាសហគមន៍របស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏អាចឲ្យរីកចម្រើនរួមគ្នា និងផ្ទាល់ខ្លួននៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះ និងកូនចៅរបស់ទ្រង់ ។²

ការធ្វើឲ្យពិភពលោកនេះបានប្រសើរឡើង

ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មានគ្រូគង្វាលខាងជំនឿ ប្រែសប៊ីធារាន បានផ្លាស់ចូលមកក្នុងសហគមន៍របស់យើងដោយចង់បម្រើដល់ពួកអ្នកជិតខាងរបស់គាត់ទាំងអស់ ពុំមែនគ្រាន់តែក្រុមជំនុំក្នុងព្រះវិហាររបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ ។ នៅពេលគាត់បានផ្តើមទំនាក់ទំនងទៅក្នុងសហគមន៍របស់យើងដែលភាគច្រើនជាគ្រួសារ អិល.ឌី.អែស. ដើម្បីជួយ និងការអញ្ជើញសម្រាប់ពិធីជប់លៀងក្នុងសហគមន៍ នោះសមាជិកវួដបានចាប់ផ្ដើមចូលរួមនៅក្នុងគម្រោងនៃការបម្រើរបស់ក្រុមជំនុំគាត់ ដោយធ្វើការរួមគ្នា នោះគាត់ និងអ្នកជិតខាងដែលមានជំនឿផ្សេងៗគ្នាបានធ្វើការរៃអង្គាសមូលនិធិដើម្បីជួយដល់គ្រួសារអិល.ឌី.អែស មួយជាមួយនឹងការចំណាយថ្លៃពេទ្យបន្ទាន់ ។

សាវក អួសុន អែហ្វ វិតនី (1855–1931) បានថ្លែងថា « ព្រះកំពុងប្រើមនុស្សជាច្រើនដើម្បីសម្រេចនូវកិច្ចការដ៏ធំ ហើយអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ។ … វាមានភាពធំ ហើយអស្ចារ្យពន់ពេកសម្រាប់មនុស្សមួយក្រុម » ។³ រឿងដ៏អស្ចារ្យទាំងឡាយអាចសម្រេចឡើងបាន នៅពេលក្រុមនៃមនុស្សល្អធ្វើការរួមគ្នា ។ ការខំប្រឹងប្រែងរបស់គ្រូគង្វាលដែលជាអ្នកជិតខាងរបស់យើង បានដឹកនាំទៅការបង្កើតជាគណៈកម្មការសហគមន៍អន្តរនិកាយ ដោយរួមជាមួយនឹងសមាគមសង្គ្រោះស្តេករបស់យើងផងដែរ បានបង្កើតសន្និសីទស្ត្រីមួយដោយផ្គត់ផ្គង់កញ្ចប់សម្ភារអនាម័យ និងសៀវភៅដល់ទីភ្នាក់ងារជនភៀសខ្លួន ។ បន្ទាប់មក ទំនាក់ទំនងខាងអន្តរនិកាយទាំងនេះបានផ្ដល់លទ្ធភាពដល់សមាជិកស្តេក ឲ្យជួយដល់ក្រុមជំនុំមួយផ្ដល់ម្ហូបអាហារដល់ជនភៀសខ្លួនមួយក្រុមធំ ហើយបានចូលជួយនៅពេលព្រះវិហារផ្សេងត្រូវការពួកអ្នកស្ម័គ្រចិត្តបន្ថែមទៀតនៅទីជម្រកជនដែលគ្មានផ្ទះសម្បែង ។

ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានប្រាប់ដល់សមាជិកថា « យើងមានទំនួលខុសត្រូវមួយ …ដើម្បី សហការជាមួយនឹងព្រះវិហារ និងអង្គការផ្សេងៗទៀត »⁴ ហើយការឈោងទៅជួយនេះបានប្រទានពរដល់ពិភពលោកនេះលើសពីការបម្រើខាងផ្នែកមនុស្សធម៌ទៅទៀត ។ នៅក្នុងសុន្ទរកថាមួយទៅកាន់ពូកអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទានក្នុងសហរដ្ឋ អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានរៀបរាប់ ពីការពិភាក្សាជាផ្លូវការមួយជាបន្តបន្ទាប់រវាងសមាជិក អិល.ឌី.អែស. និងពួកគ្រីស្ទានផ្សេងទៀតដែលបានធ្វើឡើងនៅសកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំយ៉ង់ ។⁵ លទ្ធផលមួយនៃសន្និសីទទាំងនេះបានកើតឡើងនៅពេលមានអ្នកដឹកនាំសាសនាដ៏ល្បីឈ្មោះម្នាក់បានធ្វើការសុំទោសចំពោះ កាយវិការមិនសមរម្យដោយពួកមនុស្សមួយចំនួនទៅលើជំនឿរបស់ពួកមរមននៅក្នុងសហគមន៍របស់គាត់ ។⁶ អែលឌើរ ហូឡិន បានមានប្រសាសន៍ពីការចងភ្ជាប់មិត្តភាពនោះថា « ខ្ញុំជឿថាកិច្ចការនេះជាផ្នែកមួយនៃការរៀបចំព្រឹត្តិការណ៍មួយមកពីព្រះនៅក្នុងគ្រាដ៏មានបញ្ញាទាំងនេះ » ។⁷

ការធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់យើងបានប្រសើរឡើង

នៅពេលយើងបម្រើជាមួយអ្នកដទៃ សេចក្ដីណែនាំដ៏ជាក់លាក់នានាអាចជួយយើងឲ្យបង្កើតទំនាក់ទំនងរបស់យើងកាន់តែមានអត្ថន័យ ហើយជៀសវាងការធ្វើឲ្យអាក់អន់ចិត្ត ។ មានពេលមួយខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងទីក្រុងធំមួយ ហើយបានធ្វើជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តសម្រាប់កម្មវិធីបង្រៀនរបស់ព្រះវិហារមួយ ក្នុងមូលដ្ឋានដែលបើកសម្រាប់មនុស្សទូទៅ—ប៉ុន្តែបានរកឃើញថា អ្នកដែលដឹងពីសមាជិកភាពរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថ្ងៃចុងក្រោយមិនអាចទទួលយកបាន ។ បទពិសោធន៍នោះបានជំរុញខ្ញុំឲ្យផ្ដល់តម្លៃដល់ការបរិច្ចាគរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាដោយមិនគិតពីទំនាក់ ទំនង ( ឬការខ្វះខាត ) ខាងសាសនារបស់ពួកគេនោះទេ ។ ខ្ញុំបានតាមដានដោយអំណរគុណពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់មនុស្សគ្រប់គ្នាពីសាសនាចក្រ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងផងដែរថា យើងជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ បានធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវទាំងស្រុង នៅក្នុងការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងយើង ស្លៀកពាក់ដល់ជនអាក្រាត ផ្ដល់អាហារដល់ជនអត់ឃ្លាន ហើយសួរសុខទុក្ខដល់ជនជាប់ឃុំ ( សូមមើល ម៉ាថាយ 25:34–36 ) ។ ការតាំងចិត្តខាងអន្តរនិកាយដ៏ស្មោះត្រង់ ហើយមានការគោរពពុំតម្រូវឲ្យក្រុមណាមួយ បដិសេធនូវជំនឿរបស់ខ្លួនឡើយ រួមទាំងក្រុមរបស់យើងផងដែរ ។ តែផ្ទុយទៅវិញ វាបានលើកទឹកចិត្តដល់ពួកអ្នកចូលរួមមិនឲ្យ « ប្រឆាំងនឹងសាសនាណាឡើយ » ( គ. និង ស. 18:20 ) ហើយ « បំពាក់[ ខ្លួនពួកគេ ] ដោយចំណងនៃសេចក្ដីសប្បុរស » ( គ. និង ស. 88:125 ) ។

សេចក្ដីណែនាំដ៏មានអត្ថប្រយោជន៍មួយទៀតបានមកពីអ្នកដឹកនាំស្ដេកដ៏ឈ្លាសវៃមួយរូប នៅក្នុងសហគមន៍អ្នកជិតខាងរបស់យើងដែលជា អិល.ឌី.អែស. ភាគច្រើន ។ គាត់បានណែនាំសមាជិកឲ្យបម្រើជាមួយនឹងសាសនាដទៃផ្សេងទៀត ពុំមែនដើម្បី « គ្រប់គ្រង » ដោយការដឹកនាំលើការសម្រេចចិត្ត ឬភាពជាអ្នកដឹកនាំនោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីធ្វើការជាក្រុម ហើយអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នា « បានសិទ្ធិស្មើគ្នា » ( គ. និង ស. 88:122 ) ។ អ្នកដឹកនាំរូបនេះ ដែលមានបទពិសោធន៍យ៉ាងច្រើនក្នុងការចូលរួមនឹងសាសនាដទៃ ក៏បានលើកទឹកចិត្តសមាជិកឲ្យអភិវឌ្ឍទំនាក់ទំនងល្អ ។ គាត់បានរកឃើញថា សាសនាមួយចំនួនដែលបានធ្វើជាដៃគូនឹងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបានរកឃើញថាពួកគេខិតខំធ្វើការ ហើយរីករាយ ប៉ុន្តែមានចំណាប់អារម្មណ៍ច្រើននៅក្នុងការបញ្ចប់ការងារជាជាងការអភិវឌ្ឍន៍មិត្តភាព ។

បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំនៅក្នុងសហគមន៍ និងខាងវិស័យអប់រំបានធ្វើឲ្យខ្ញុំជឿថា ព្រះវិញ្ញាណមានឥទ្ធិពលខ្លាំងនៅពេលមនុស្សផ្សេងគ្នាបានរួបរួមគ្នានៅក្នុងបេសកកម្មមួយដ៏មានតម្លៃ ។សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងភាពបរិសុទ្ធជាបងប្អូនបានជំរុញឲ្យការបម្រើធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅមុខលើសពីការខិតខំធ្វើការទៅទៀត ។⁸

អ្នកឡើងនិយាយម្នាក់ជា អិល.ឌី.អែស ដែលបានចូលរួមនៅក្នុងសន្និសីទអន្តរនិកាយមួយបានសង្កេតឃើញថា ការមានទំនាក់ទំនងនឹងមនុស្សដទៃជួយដល់ជន ដែលមាន ជំនឿខុសពីយើងយល់ពីយើងកាន់តែប្រសើរជាងមុន ។⁹ មានសាស្ត្រាចារ្យម្នាក់ទៀត នៅសាសនាផ្សេង បានបង្រៀនសន្និបាតពីសាសនាមរមននៅសកលវិទ្យាល័យអាមេរិកដោយបើកចំហ ។ គាត់បានរកឃើញថា និស្សិតរបស់គាត់ចង់រៀនពីសាសនាចក្ររបស់យើង « ជាខ្លាំង … ដោយសារពួកគេត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់មកឲ្យជឿថា សាសនានេះជាលទ្ធិសាសនាមួយ ប៉ុន្តែបទពិសោធន៍របស់ពួកគេជាមួយនឹងមិត្ត និងមិត្តរួមការងារជា មរមន គឺមិនដូចជាអ្វីដែលបានលើកឡើងឡើយ » ។¹⁰

ការធ្វើឲ្យខ្លួនយើងបានប្រសើរឡើង

ការបម្រើជាមួយនឹងអ្នកដទៃមិនគ្រាន់តែជួយពួកគេឲ្យយល់ពីយើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យរៀនពីពួកគេ ហើយដឹងកាន់តែច្រើនថា ព្រះ « មិនរើសមុខជនណាទេ » ( គ. និង ស. 1:35 ) ។ ទ្រង់បានជួយមនុស្សល្អគ្រប់សាសនា និងវប្បធម៌ទាំងអស់នៅក្នុងកិច្ចខិតខំរបស់ពួកគេ ដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតកូនចៅរបស់ទ្រង់បានប្រសើរឡើង ។

ការទទួលស្គាល់អំពើល្អរបស់អ្នកដទៃនេះជួយយើងឲ្យនៅតែមានចិត្តរាបទាប មិនដូចជាពួកផារ៉ាស៊ី ដែលព្រះយេស៊ូវបានស្ដីបន្ទោស ដោយសារតែសេចក្ដីអំនួតខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ( សូមមើល ម៉ាថាយ 23 ) ឬពួកសាសន៍ សូរាំ ដែលព្រះគម្ពីរមរមនបានពិពណ៌នាថា ជាមនុស្សមិនចុះសម្រុង ហើយអួតអាង ( សូមមើល អាលម៉ា 31 ) ។ ការបើកទូលាយចំពោះសេចក្ដីល្អរបស់អ្នកដទៃអាចជួយយើងឲ្យក្លាយជាមនុស្សដ៏ប្រសើរ ។

សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងមិនគ្រាន់តែអាចពង្រីកពីក្រុមតូច ដែលជាគ្រួសាររបស់យើងផ្ទាល់ ទៅដល់មិត្តភក្តិរបស់យើងតែប៉ុណ្ណោះទេ គឺអាចថែមទាំងដល់អ្នកជិតខាងយើង—និងសត្រូវរបស់យើងទៀតផង ។ មានសមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់ដែលបម្រើក្នុងទ័ពអាមេរិកនា–សង្គ្រាមលោកលើកទី II នៅប្រទេសជប៉ុនបានប្រាប់ពីអារម្មណ៍ដ៏ ជូរចត់របស់គាត់ចំពោះប្រជាជន ជប៉ុន ។ បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវបានស្វាគមន៍ឲ្យទៅក្នុងអគារពិសិដ្ឋសម្រាប់ថ្វាយបង្គំដោយប្រជាជន ជប៉ុន ប៉ុន្តែគាត់បានរកឃើញថា « វិញ្ញាណរបស់ពួកគេបានរំជួលដល់វិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍នៃការផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្តដ៏អស្ចារ្យមួយចំពោះពួកគេ ។ អារម្មណ៍ដ៏ ជូរចត់របស់ខ្ញុំបានរសាយបាត់ ។ … ខ្ញុំបានគិតពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងអគារពិសិដ្ឋនោះ និង ការផ្លាស់ប្ដូរដ៏អស្ចារ្យនោះ ដែលខ្ញុំមានចំពោះប្រជាជននៅទីនោះ » ។¹¹

ដូចគ្នានេះដែរ នៅពេលយើងស្វាគមន៍ដោយចិត្តស្មោះ ដល់មនុស្សដទៃទៀត នោះពួកគេអាចទទួលអារម្មណ៍នូវការផ្លាស់ប្ដូរផងដែរ ។ មានអ្នកគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលបញ្ចប់ការសិក្សាពីសកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំយ៉ង់ បានសរសេរអត្ថបទមួយពីបទពិសោធន៍របស់នាង ហើយបានរៀបរាប់ពីការការពារដំបូងរបស់នាងចំពោះនិស្សិតអិល.ឌី.អែស. ។ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុតបន្ទាប់ការចងមិត្តភាពដ៏ល្អមក នាងមានអំណរគុណ « សារៈសំខាន់ដែលខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍ថា ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបានផ្ដោតលើភាពជិតស្និទ្ធរបស់ព្រះចំពោះមនុស្សលោក ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមស្គាល់ថា នៅក្នុងកិច្ចខិតខំមួយដើម្បីរក្សានូវភាពដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ខ្ញុំបានលះបង់នូវភាពនៅជិត ព្រះ—ហើយការយល់ដឹងនេះបានឥទ្ធិពលមកលើខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង » ។¹²

នៅក្នុងសុន្ទរកថារបស់លោកទៅកាន់ពួកអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទាន អែលឌើរ ហូឡិន បានទទួលស្គាល់ « ហានិភ័យដែលទាក់ទងនឹងការរៀននូវអ្វីមួយថ្មីពីមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត ។ គំនិតស៊ីជម្រៅថ្មីតែងតែជះឥទ្ធិពលទៅលើទស្សនៈចាស់ ហេតុដូច្នេះហើយ ការគិតឡើងវិញ ការរៀបចំឡើងវិញ និងការបង្កើតឡើងវិញមួយចំនួន នៃការយល់ដឹងរបស់យើងពីពិភពលោកនេះគឺមិនជៀសវាងបានឡើយ » ។¹³ នៅក្នុងការជួយដល់មនុស្សនៃជំនឿផ្សេង ជារឿយៗ ខ្ញុំបានរកឃើញខ្លួនឯងវិភាគពីភាពខុសគ្នារបស់យើង ដោយព្យាយាមញែកភាពខុសគ្នាខាងវប្បធម៌ចេញពីភាពខុសគ្នាខាងគោលលទ្ធិ ខណៈ ដែលនៅពេលដូចគ្នានោះបានព្យាយាមដឹងគុណដល់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដ៏មានគុណធម៌ និងគួរឲ្យស្រឡាញ់ដែលពួកគេបានផ្ដល់ឲ្យ ។ ពិតណាស់ ពេលខ្លះការព្យាយាមនោះមានអារម្មណ៍ថាជារឿងប្រថុយប្រថាន ប៉ុន្តែវាតែងមានតម្លៃជានិច្ច ។ នៅក្នុងដំណើរការនៃការកែសម្រួលបទដ្ឋានរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំរកឃើញថាខ្លួនឯងបានលះបង់យ៉ាងច្រើននូវទំនៀមទម្លាប់របស់ខ្ញុំ ចំពោះការមើលតែអាការៈខាង ក្រៅ ហើយខិតទៅជិតនឹងសារៈសំខាន់នៃដំណឹងល្អ ។

មានក្រុម អិល.ឌី.អែស មួយចំនួនបានអញ្ជើញគ្រូគង្វាលដែលជាមិត្តរបស់ខ្ញុំឲ្យនិយាយពីប្រធានបទនៃ « ការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើងដោយមិនគិតពីភាពខុសគ្នាខាងសាសនា » ហើយគាត់បានទទួលការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំងពីអ្នកដែលបានចូលរួម ។ ដូចគ្នានេះដែរ គាត់បានអញ្ជើញពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយមួយចំនួន រួមទាំងរូបខ្ញុំផងដែរ ដើម្បីនិយាយទៅកាន់ក្រុមជំនុំផ្សេងៗគ្នាពីប្រធានបទដដែល ។ បន្ទាប់ពីការប្រជុំទាំងនោះ ខ្ញុំបានរកឃើញថាខ្លួនឯងហ៊ុមព័ទ្ធទៅដោយពួកក្រុមជំនុំដែលចង់មកនិយាយនឹងខ្ញុំ ឱបខ្ញុំ ហើយថែមទាំងសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការយល់ដឹងពីគ្នាទៅវិញទៅមក ។ នៅក្នុងបទពិសោធន៍បែបនេះ ខ្ញុំបានរកឃើញថាការសន្និដ្ឋានរបស់អែលឌើរ ហូឡិន គឺជាការពិត ៖

« នៅពេលយើងសម្លឹងមើលមនុស្សលើសពីពណ៌សម្បុរ ជាតិសាសន៍ ក្រុមសង្គម ព្រះវិហារ សាលាប្រជុំ វិហារ សាសនា ជំនឿ ហើយនៅពេលយើងព្យាយាមឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពដើម្បីមើលឃើញពីអត្តសញ្ញាណពិតរបស់ពួកគេ ជាកូនចៅនៃព្រះតែមួយ នោះនឹងមានអ្វីមួយដែលល្អប្រសើរកើតឡើងនៅក្នុងខ្លួនយើង ដោយហេតុនេះហើយនឹងបានខិតទៅជិតព្រះ ដែលជាព្រះវរបិតានៃយើងទាំងអស់គ្នា » ។¹⁴

ចំណុចគោលលទ្ធិ

ព្រះប្រើអ្នកដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់នៅគ្រប់និកាយ និងវប្បធម៌ដើម្បីពន្លឿនដល់កិច្ចការរបស់ទ្រង់លើផែនដី ។
ការធ្វើការជាមួយនឹងមនុស្សដទៃទៀតដែលពុំជឿដូចយើង ដើម្បីធ្វើបុព្វហេតុនៃសេចក្ដីល្អឲ្យបានប្រសើរឡើង ធ្វើឲ្យយើងធ្វើការល្អបានច្រើនជាងយើងធ្វើតែម្នាក់ឯងទៅទៀត ។
ការចូលរួមនៃអន្តរនិកាយដោយការគោរព និងមិត្តភាពកាត់បន្ថយការយល់ខុសនានា ហើយបង្កើតអារម្មណ៍នៃភាពជាបងប្អូនប្រុសស្រី ព្រមទាំងនាំយើងខិតទៅជិតព្រះវរបិតានៃយើងទាំងអស់គ្នាផងដែរ ។

នៅឯរោងឧបោសថនៃវិសាលដ្ឋានព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្នុងទីក្រុង សលត៍ លេក រដ្ឋ យូថាហ៍ លោកបណ្ឌិត ដេវីឌ អ័រ ផាកកឺ ជានាយករងនៃមជ្ឈមណ្ឌលជាតិ យូនីស ខេនណេឌ ស្រ៊ីវើរ សម្រាប់សមាគមន៍នៃការថែទាំ បានធ្វើសញ្ញាណជាភាសា-គ ថា « ចូរឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តលើផែនដី » ខណៈដែលអ្នកចូលរួមកំពុងច្រៀង ។ ដោយបានប្រារព្ធឡើងនៅខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ 2012 ព្រឹត្តិការណ៍នេះស្ថិតនៅក្រោមគណៈកម្មាធិការនៃការប្រជុំអន្តរនិកាយនៅទីក្រុង សលត៍ លេក ។

កម្មវិធី Holladay Matters ( នៅទីក្រុង ហូឡាដេ រដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. ) ត្រូវបានរៀបចំឡើងដើម្បីស្វាគមន៍មនុស្សមកពីគ្រប់សាសនា ឬគ្មានការចូលរួមខាងសាសនា ចូលមកក្នុងគម្រោង និងសកម្មភាពអ្នកជិតខាង ។ ស្ត្រីមកពីនិកាយផ្សេងៗគ្នានៅក្នុងរូបថតនេះគឺជាសមាជិកស្ថាបនិក ។

នៅខែ ធ្នូ ឆ្នាំ 2011 កុមារមកពីព្រះវិហារទស្សនៈបរិសុទ្ធ កាតូលីក នៅរដ្ឋ ញូវ ជឺស៊ី ស.រ.អា. បានសម្ដែងកម្មវិធីគ្រីស្ទម៉ាសមួយជាមួយនឹងកុមារមកពី ក្រុមជំនុំនៃសាសនាចក្រនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ ការប្រគុំតន្ត្រីវិភាគទាននេះបានជួយប្រមូល យកអាហារសម្រាប់ឃ្លាំងស្ដុកអាហារក្នុងមូលដ្ឋាន ។

ពួកអ្នកចូលរួមបានពិភាក្សាពីការការពារដល់សិទ្ធិសេរីភាពខាងសាសនានៅក្នុងសន្និសីទអន្តរនិកាយមួយដែលធ្វើឡើងនៅទីក្រុង សៅ ផាឡូ ប្រទេស ប្រេស៊ីល នៅខែ មិនា ឆ្នាំ 2013 ។

ខាងក្រោម ពីខាងឆ្វេង ៖ ពួកអ្នករបាំ បារ៉ាតាណាទីយ៉ាំ បានសម្ដែង នៅក្នុងរោងឧបោសថ សលត៍ លេក អំឡុងការប្រគំតន្ត្រីអន្តរនិកាយនៅខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ 2010 ។ សមាជិកអ្នកទស្សនាម្នាក់បានរីករាយនឹងការប្រគំតន្ត្រីនោះ ។ នៅក្នុងខ្សែវីដេអូមួយរបស់សារលិខិតមរមន មានពួកមជ្ឈិមវ័យវ័យក្មេងមកសាសនាផ្សេងគ្នាពិភាក្សាពីសារៈសំខាន់នៃភាពបរិសុទ្ធផ្លូវភេទ ។ ពួកអ្នកចូលរួមនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ធ្វើភួយ សម្រាប់សប្បុរសធម៌ជាអន្តរនិកាយប្រចាំឆ្នាំ ដែលធ្វើឡើងនៅទីក្រុង ហ៊ូស្តុន រដ្ឋ តិចសាស ស.រ.អា. បានធ្វើភួយសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារដែលខ្វះខាត ។

អាឡិន បាច់មិន ប្រធាននៃការប្រជុំអន្តរនិកាយនៅទីក្រុង សលត៍ លេក បាននិយាយនៅក្នុងរោងឧបោសថ សលត៍ លេក នៅខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ 2012 ។

ស្ត្រីពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបីនាក់បានចូលរួមពិធីជប់លៀងខាងសាសនា ជាអាហារពេលល្ងាចមួយដែលរៀបចំឡើង ដោយក្រុមមួយមកពីវប្បធម៌ផ្សេងគ្នានៅទីក្រុង ស្ប៉ូកខេន រដ្ឋ វ៉ាស៊ីងតោន ស.រ.អា. ។ ពួកគាត់ និងអ្នកចូលរួមផ្សេងទៀតបានដើរទស្សនាវិហារ អ៊ីស្លាម ក្នុងមូលដ្ឋានមួយ ជាកន្លែងថ្វាយបង្គំមួយសម្រាប់សមាជិកសាសនា ស៊ីខ និងព្រះវិហារ ប្រែសប៊ីធារាន ។