យើងមកយកអំណាយរបស់យើង
វ៉លធើរ អេមីលីយ៉ូ ប៉ូសាដា រ៉ូឌ្រីហ្គេស្ស កូឡុំប៊ី
នៅពេលខ្ញុំជាសមាជិកនៃគណៈប្រធានមណ្ឌលរបស់យើង ខ្ញុំបានជួយសម្របសម្រួលសកម្មភាព មួយដែលសមាជិកក្នុងមណ្ឌលរបស់យើងបានបរិច្ចាគប្រដាប់ប្រដាក្មេងលេង ដល់កុមារដែលនៅរស់ក្នុងទីក្រុង សៅចា ប្រទេស កូឡុំប៊ី ។ យើងមានការឆ្លើយតបមួយយ៉ាងអស្ចារ្យ ពីសំណាក់សមាជិកគ្រប់រូប ។ រាល់អំណោយទាំងនោះពុំមែនសុទ្ធតែថ្មីនោះទេ ប៉ុន្តែភាគច្រើននៅល្អ ។
នៅពេលបានទុកដាក់អំណោយរួចហើយនៅក្នុងរថយន្តក្រុងដែលនឹងដឹកយើងទៅកាន់ទីក្រុងនោះ នោះមានក្មេងស្រីតូចម្នាក់បានដើរមករកខ្ញុំដោយមានកាន់បាល់ជ័រដែលមានស្នាមឆូតជាច្រើន ។ ខ្ញុំបានកាន់បាល់នោះក្នុងដៃ ដោយងឿងឆ្ងល់ថាតើនរណាគេទៅដែលបរិច្ចាគបាល់ដែលចាស់បែបនេះ ។ ដោយមាននូវសេចក្ដីមើលងាយ ខ្ញុំបានបោះវាចូលទៅក្រោមកៅអី ។
នៅពេលយើងទៅដល់ យុវវ័យរបស់យើងបានចាប់ផ្ដើមច្រៀងទំនុកតម្កើងសម្រាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ តន្ត្រី ជាមួយនឹងមួកគ្រីស្ទម៉ាស់របស់ពួកគេបានទាក់ទាញដល់កុមារមួយក្រុមធំ ។ នៅពេលយើងចាប់ផ្ដើមដាក់ព្យួរអំណោយ កុមារទាំងនោះបានហៅកុមារដទៃទៀតឲ្យមក ។ រំពេចនោះយើងបានចែកអំណោយរបស់យើងទាំងអស់ ។
នៅពេលយើងរៀបនឹងចេញដំណើរ ខ្ញុំបានឃើញក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុប្រហែលជាប្រាំបីឆ្នាំបានរត់មករកយើង ដោយកាន់ដៃប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួន ។ នៅពេលពួកគេបានមកដល់ ក្មេងប្រុសច្បងបាននិយាយថា « យើងមកយកអំណោយរបស់យើង » ។ ចិត្តបរិសុទ្ធរបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគ្មានពាក្យនឹងនិយាយ ហើយបានដក់ក្នុងដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបានពន្យល់គាត់ថា អំណោយអស់ហើយ ។ គាត់បានឆ្លើយថា « វាមិនថ្វីទេបើគ្មានអំណោយរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែរបស់ប្អូនប្រុសខ្ញុំត្រូវតែមាន » ។
បន្ទាប់មកខ្ញុំបាននឹកឃើញពីបាល់ដែលខ្ញុំបានបោះចូលទៅក្រោមកៅអី ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ក្មេងប្រុសនោះថាខ្ញុំនៅសល់អំណោយមួយទៀតប៉ុន្តែវាចាស់បន្តិចហើយ ។
គាត់បាននិយាយថា « មិនថ្វីទេ ទោះជាអ្វីក៏ដោយ » ។ « មួយនោះហើយ » ។
ខ្ញុំបានឡើងទៅលើរថយន្តក្រុងទៅរកឃើញបាល់នោះ ។ នៅពេលខ្ញុំបានឲ្យវាទៅក្មេងប្រុសតូចនោះ គាត់មានសេចក្ដីអំណរយ៉ាងខ្លាំង ។ ដោយលោតទាំងអំណរគុណ គាត់បាននិយាយថា « បាល់ ! នោះជាអំណោយដែលខ្ញុំបានសុំព្រះឱរសព្រះគ្រីស្ទឲ្យមកខ្ញុំ » ។ គាត់បានបន្តរាំដោយរីករាយ នៅពេលគាត់ និងបងប្រុសរបស់គាត់ដើរចេញទៅជាមួយនឹងអំណោយដ៏មានតម្លៃរបស់ពួកគេ ។
ខ្ញុំបានឈរស្ងៀមនៅទីនោះ ហើយសម្រក់ទឹកភ្នែក នៅពេលអារម្មណ៍ដ៏កក់ក្ដៅមួយនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត និងការដឹងគុណបានកើតមានចំពោះខ្ញុំ ។ ការខ្វល់ខ្វាយ និងការមើលថែដ៏សប្បុរសដែលក្មេងប្រុសម្នាក់នោះបានផ្ដល់ឲ្យប្អូនប្រុសរបស់គាត់បានដក់ក្នុងចិត្តខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានសង្ឃឹមក្នុងចិត្តថា ខ្ញុំនឹងមានបំណងចង់ប្រទានពរដល់មនុស្សដទៃទៀតដូចជាក្មេងប្រុសច្បងម្នាក់នោះមានបំណងចង់ផ្តល់ជាពរដល់ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ផងដែរ ។
នៅពេលក្មេងប្រុសទាំងពីរនាក់នោះបានដើរចេញទៅទាំងរីករាយ ខ្ញុំបាននឹកឃើញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះយើង ។ ទ្រង់មិនភ្លេចសូម្បីតែក្មេងប្រុសតូចម្នាក់រស់នៅតាមជួរភ្នំដែលបានសុំបាល់សាមញ្ញមួយសម្រាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នោះឡើយ ។