អព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យបំផុត
អេឡេន ណេល រដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា.
នៅថ្ងៃដ៏ភ្លឺស្រឡះមួយនាខែ កញ្ញា កូនស្រីពៅរបស់យើង អេរីកា មានគ្រោះថ្នាក់រថយន្តមួយដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ។ នាងត្រូវបានដឹកតាមយន្តហោះទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យ ហើយបន្ទាប់ពីការវះកាត់សង្គ្រោះបន្ទាន់ជាច្រើនម៉ោងមក យើងបានទទួលដំណឹង ដ៏រន្ធត់ថា ៖ កូនស្រីរបស់យើងដ៏ស្រស់ស្អាត ហើយរស់រវើកអាយុ 17 ឆ្នាំបានស្លាប់ទៅហើយ ។
ពីរបីខែបន្ទាប់មកទៀតពួកយើងមានការឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ ។ យើងបានស៊ូទ្រាំរហូតដល់ថ្ងៃកំណើតរបស់នាង និងបុណ្យថ្លែងអំណរគុណ ហើយបានរៀបចំខ្លួនយើងសម្រាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់លើកដំបូងដោយគ្មាននាង ។ មានមនុស្សបានប្រាប់យើងថា ថ្ងៃបុណ្យនោះនឹង ជាពេលមួយដ៏ពិបាក ប៉ុន្តែគ្មានការប្រាប់ណាមួយដែលអាចជួយទប់ចិត្តរបស់យើងបានឡើយ ។
ក្រៅពីអារម្មណ៍ពោរពេញដោយភាពសោកសៅ និងអស់សង្ឃឹម ខ្ញុំបានច្រណែនចំពោះក្រុមគ្រួសារផ្សេងទៀតដែលនៅជុំគ្នា ហើយមានការអបអរដោយរីករាយ ។ ខ្ញុំមានការងឿងឆ្ងល់ទាំងភាពជូរចត់ថា « ហេតុអ្វីជាយើង ? » ហេតុអ្វីបានជាយើងពុំបានទទួលនូវអព្ភូតហេតុមួយដូចដែលមនុស្សដ៏ទៃបានលើកឡើង ? »
នៅក្នុងភាពអស់សង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានចងចាំពីគ្រាមួយដែលវួដរបស់យើងបានធ្វើសកម្មភាពមួយ ហៅថា « បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នៅ បេថ្លេហិម » ។ សមាជិកវួដបានមក ហើយស្លៀកពាក់ដូចជាពួកគេកំពុងរស់នៅក្នុងគ្រាដែលព្រះយេស៊ូវប្រសូត ។ អេរីកា នៅពេលនោះមានអាយុបួនឆ្នាំ នាងបានស្លៀករ៉ូបវែងពណ៌សដែលបានរក្សាទុកតៗគ្នាមក និងកន្សែងបង់-ករុំជុំវិញក្បាលរបស់គាត់ ។ ផ្នែកដ៏សំខាន់នាល្ងាចនោះគឺការរំឭកឡើងវិញមួយពីប្រសូតិកម្មនៅក្នុងក្រោលសិប្បនិមិត្តមួយដែលបានតុបតែងឡើងដោយមានពំនូកចំបើង និងស្នូក ។ មានស្វាមីភរិយាមួយគូ រួមនឹងកូនតូចរបស់ពួកគេបានសម្ដែងផ្នែកម៉ារា យ៉ូសែប និងព្រះឱរស យេស៊ូវ ។
នៅពេលយើងបានផ្ដុំគ្នានៅជុំវិញប្រសូតិកម្មនោះ ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថា អេរីកា បានបាត់ចេញពីខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានភ័យស្លន់ស្លោរហូតដល់ខ្ញុំបានក្រឡេកឃើញរ៉ូប-សរបស់នាងនៅក្បែរប្រសូតិកម្មនោះ ។ បន្ទាប់មក ការស្លន់ស្លោរបស់ខ្ញុំបានប្ដូរពីការភ័យចំពោះសេចក្តីសុខរបស់នាងទៅជាការភ័យខ្លាចថានាងនឹងរំខានដល់ការសម្ដែង ។ ខ្ញុំរៀបនឹងហៅនាងឲ្យចេញមក ប៉ុន្តែខ្ញុំបានផ្អាក ហើយចាំមើលនៅពេលនាងដើរទៅកាន់ស្នូក ។
អេរីកាបានលុតជង្គង់ភ្លាមនៅក្បែរម៉ារា ហើយសម្លឹងមើលមុខគាត់ ដូចជាចង់សុំការអនុញ្ញាតពីនាង ។ បន្ទាប់មកអេរីកាបានលូកដៃទៅប៉ះទារកដែលកំពុងគេងដោយថ្មមៗ ។ ខ្ញុំពុំមែនជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលបានឃើញនោះទេ ។ រំពេចនោះមនុស្សផ្សេងទៀតបាននៅស្ងៀមចាំមើល នៅពេលនាងបានលុតជង្គង់ចុះនៅក្បែរទារកនោះ ។ អារម្មណ៍ដ៏ទន់ភ្លន់មួយបានជ្រៀតចូលមកក្នុងដួងចិត្តនៃបណ្តាជន នៅពេលពួកគេបានដឹងថា ទារកនេះគឺជាព្រះឱរសព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់អេរីកា ។
នៅក្នុងភាពសោកសៅរបស់ខ្ញុំ ការចងចាំពីបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះបាននាំមកនូវអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីសុខសាន្ត និងការលួងលោម នៅពេលខ្ញុំបាននឹងឃើញពីការតាំងចិត្តរបស់កូនស្រីវ័យក្មេងរបស់ខ្ញុំ ។ គំនិតរបស់ខ្ញុំបានពោរពេញដោយសំណួរពីជីវិត និងសេចក្ដីស្លាប់ ជាសំណួរដែលហាក់ដូចជាមិនសូវសំខាន់ពីមុនសេចក្ដីស្លាប់របស់អេរីកា ។ នៅពេលខ្ញុំសញ្ជឹងគិតពីការរស់ឡើងវិញ និងការឆ្កាង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍របស់ម៉ារា ។ គាត់ស្រឡាញ់ព្រះរាជបុត្រារបស់គាត់ ហើយក្រោយមកគាត់បានស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ និងការរងទុក្ខដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច នៅពេលគាត់បានឃើញការរងទុក្ខ និងការសុគតរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះគ្រីស្ទពុំអាចរួចផុតពីការរងទុក្ខនៅលើឆ្កាងបាន រីឯម៉ារាពុំអាចរួចផុតពីការរងទុក្ខរបស់គាត់បានឡើយ ។
នៅពេលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់យើងមានអំណរគុណនូវការចាប់ផ្ដើមនៃព្រះជន្មនៅលើផែនដីរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ប៉ុន្តែចំពោះខ្ញុំ ការប្រសូតរបស់ទ្រង់ឥឡូវនេះនឹងត្រូវដាក់បញ្ចូល ទៅក្នុងការរងទុក្ខ ការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់—ជាដង្វាយធួន ។ ដោយសារព្រះអង្គសង្គ្រោះបានផ្ដាច់ចំណងនៃសេចក្ដីស្លាប់ ខ្ញុំដឹងថា សេចក្ដីស្លាប់របស់អេរីកានឹងពុំមែនជាទីបញ្ចប់នោះទេ ។ ការណ៍នោះគឺជាអព្ភូតហេតុដើម្បីមានអំណរគុណ—ជាអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៅគ្រប់ពេលទាំងអស់ ។